غم انگیز ترین قسمت این نمایشنامه، واقعی بودن آن است.
        

          حس و حال عجیبی داره نمایشنامه .
شرح حال انسان هایی که جهان رهاشون کرده و در طول زمان ، خودشون هم خودشون رو رها کردن.
قبلا سال ها پیش خونده بودم این کار رو ولی چیزی ازش یادم نمونده بود. الان که دوباره خوندم متوجه شدم که چه نمایشنامه درست و درمون و سرپا و اساسی ایه.
کمی آدم رو یاد داستان های روسی هم میندازه اما فقط کمی ...
قبلا از همین قلم اتوبوسی به نام هوس رو هم خونده بودم که اون رو هم خیلی دوست داشتم.
امیدوارم بخونید و لذت ببرید...
        

          یه نمایشنامه نسبتا خوب
        

          همونیه که بعدش فیلم ساختن یه عده شب  گاز روشن  کردن تا صبح فردا رو نبینن 

همین
        

          این کتاب بیشتر بصورت تئاتر و نمایشنامه می باشد برای ایده گرفتن کسانی که تئاتر یا نمایش میدانی (محله)
  انجام میدهند خوبه 
        

          من همسن لورا هستم اصلا دقیقا خود لورام انگار توی نمایش نامه زندگی میکنم تاثیری که این نمایش نامه روی من گذاشت هیچ کتاب دیگه ای نذاشت .
آماندا رو قضاوت نمیکنم و به نظرم نمونه ی واقعی مادری است که در زندگی خودش ناکام بوده و تمام آرزوهای تباه شدش رو در وجود فرزندانش جستجو میکنه .
لورا ،دختری که در دنیای خودش به دنبال خوشبختی میگرده و عاشق باغ وحش شیشه ای خودش است،از آدم ها فراری است و در انزوا و تنهایی خودش خوشحال تر است.
برادری که درگیر زندان مسئولیت های خونه شده و میخاد به دنبال آرزوهای خودش بره و پدری که خیلی وقته خودشو از این زندان رها کرده .
بعد از خوندن کتاب فیلم اینجا بدون من رو دیدم که بر اساس همین نمایشنامه ساخته شده البته با تغییراتی ،ولی واقعا فیلم فوق العاده ای بود با دیالوگ های بسیار زیبا که آدم رو به فکر فرو میبره.
ما محکومیم به ادامه دادن به رنج کشیدن به چشیدن طعم خوشبختی های کوچک ما بین بدبختی ها و این واقعیت همیشه ی زندگی ما است .
باغ وحش شیشه ای آیینه زندگی همه ی ماست دویدن برای رسیدن به هیچ و ساختن رویاهایی که گاهی فقط سراب هستن.


        

          جیم:
چی بود بهش خوردم؟

لورا:
میز بود.

جیم:
مثل اینکه چیزی از روش افتاد؟

لورا:
بله. 

جیم:
خدا کنه اون اسب موچیک یه شاخ نباشه.

لورا:
چرا خودشه.

جیم:
ای داد شکست؟

لورا:
حالا مثل اسبای دیگه‌س، دیگه شاخ نداره.

جیم:
مگه شاخش...

لورا:
شکست، عیبی نداره، شاید این یه خوشبختی در حین بدبختیه. 

می‌شه گفت کل نمایشنامه‌ی باغ وحش شیشه‌ای توی همین چندتا دیالوگ بیان می‌شه! نمایشنامه‌ی خوبی بود.
        

          گرمی نمایشنامه از صحنه ۳ بعد بعد آدمی رو مبهوت خودش میکنه.
به خودم اومدم و دیدم صفحه آخر کتابم و دارم اشک‌ میریزم.
        

          خدای من! من با این کتاب اشک ریختم! من تمام آدم های توی نمایش رو درک کردم چون همه شون رو میبینم هر روز... نمایش فشرده ه ای از زندگی
اعتراف میکنم نمایش نامه کم خوندم چون علاقه ندارم و این اولین نمایشنامه ای بود که قلبم رو تسخیر کرد
        

          قبلا بحثش را کرده بودیم. سر کارگاه علوم 91 توی غرفه مان؛ زنگ تماشا، و حتی خانم سپینود ناجیان هم حضور داشتند! و حتی فیلمش، اینجا بدون من، راهم دیده بودم.... با این همه، خواندنش کیفی داشت. و نفس داشتن و خواندنش، برایم مثل یک معجزه بود. چراکه دلم می خواست بخوانمش و به هیچکس هم چیزی نگفته بودم.... اما برایم رسید :] از آسمان :دی
ممنونم از خانم توکلی و بشری جانم :)