به نام او

دومین کتابی‌ست که تا به حال از آلبر کامو خوانده‌ام. اولین کتاب بیگانه به ترجمه لیلی گلستان بود که چندان به دلم ننشست و دومین کتاب که بسیار بسیار از خواندنش لذت بردم، سقوط به ترجمه شورانگیزفرخ بود

هر دو کتاب رمان هستند. بیگانه از لحاظ روایت داستانی به فرم رمان نزدیکتر است ولی سقوط با اینکه چنین نیست و فرم رواییش یک تک‌گویی طولانی‌ست به دلیل فوران تفکرات فلسفی نویسنده کتاب دلچسب‌تری بود

و باید بگویم که در این زمینه من و جناب ژان پل سارتر هم‌عقیده هستیم
به قول ویکیپدیا :
"ژان پل سارتر فیلسوف اگزیستانسیالیست معاصر این رمان را «زیباترین و فهم‌ناشده‌ترین» کتاب کامو می‌خواند"

قسمت‌هایی از کتاب:

《انسان چنین است آقای عزیز، دو چهره دارد: نمی‌تواند بی‌آنکه به خود عشق بورزد، دیگری را دوست بدارد.》

《برایم دشوار است که اعتراف کنم که من حاضر بودم ده جلسه گفت‌و گو با اینیشتن را به ازای اولین وعده ملاقات با زنی خوشگل و عادی فدا کنم. البته این هم هست که در دهمین وعده ملاقات، در حسرت دیدار اینیشتن یا مطالعه کتاب‌های جدی آه می‌کشیدم.》
.
《مردم از انگیزه‌های شما و صداقت شما و اهمیت رنج‌هایتان جز با مرگ شما متقاعد نمی‌شوند. تا وقتی که زنده‌اید، وضع شما برایشان مشکوک است، فقط شایسته تردید آن‌ها هستید》

《از همه مهم‌تر آنکه حرف رفقایتان را وقتی از شما می‌خواهند که با آنها صادق و صریح باشید، باور نکنید. آن‌ها فقط امیدوارند که شما در تصور خوبی نگهشان دارید که از خویش دارند و در عین حال این اطمینان اضافی را هم که از قول صراحت شما بیرون کشیده‌اند، توشه راهشان کنید.... اگر شما خود را در چنین وضعی دیدید، تردید نکنید: قول راستگویی بدهید و به بهترین وجه ممکن دروغ بگویید.》

《من مثل آن گدای پیرم که روزی در ایوان کافه‌ای در پاریس دست مرا گرفته بود و رها نمی‌کرد و می‌گفت: "آه! آقا، ما آدم بد و نابابی نیستیم، فقط روشنایی را گم کرده‌ایم" بله ما روشنایی را، صبح‌دم را، بی‌گناهی مقدس آن‌کس را که بر خویشتن می‌بخشاید، گم کرده‌ایم.》
        

          «سقوط»
اثر بی بدلیلی از آلبر کامو نویسنده شهیر فرانسوی است.
در این‌ نوشته‌ برای اولین بار کاری به محتوای کتاب ندارم،حرف‌دیگری دارم.
شاید فهمیدن حرف اصلی کامو در این اثر سخت باشد و به تبع‌هرکسی برداشتی متفاوت از مضمون این کتاب داشته باشد:شاید کسی آنرا اثری تمام‌فلسفی بداند،دیگری روانکاوانه اش بنگاردش و بعدی روح جامعه شناسانه اثر را وجه غالب آن بپندارد؛ برای من یافتن‌ اثری که نهانی ترین افکار،نیات و یا لحظاتی را که زمانی‌در معرض پندارم قرار گرفته است، به مثابه دوست غریبی است که مدت ها در جستجوی یافتنش‌بوده ام و البته که‌این دوست صامت در قالب یک کتاب بر سر راه زندگی من سبز شد.
گاهی نباید به خاطر هیاهوی یک جهان بر‌ سر کشف یک معمای خاص، یک‌فلسفه ی خاص و‌ یک فکر خاص از یک اثر خاص نوعی‌پیشداوری و‌انتظار را از ذهن خود مطالبه کرد...

گاهی سکوت، کمی فکر، قدری آرامیدن    

پ: من تمرین تحمل فکر مخالف(بخوانید زاویه ای جدید-بر مبنای اصاله الوجود) را چیزی جز تفلسف نمی دانم.
        

          
سقوط داستانی کوتاه درباره ی دفاعیات یک وکیل مدافع  با نام مستعار "ژان باتیست کلامانس" از خودش در برابر شخص یا اشخاصی نامعلوم است. قهرمان داستان فردی مشهور و موفق است که گذر از کنار برخی وقایع ساده چون سقوط زنی در رودخانه او را به سوی بررسی گذشته، اقرار به گناهان و اعترافی صادقانه در مورد سقوط تدریجی اش سوق می دهد. آلبر کامو در سقوط ما را با نیت ها و دلیل اصلی نهفته در هر عمل و به طور کلی با خودمان و جامعه ی کنونی روبه رو می کند.

کتاب در شش قسمت و با تحلیلی طولانی از هوشنگ گلشیری آغاز می شود. و همان طور که گلشیری معتقد است سقوط جزو آن دسته از کتاب هایی است که گذر از لایه های ظاهری به لایه های پنهان آن کاری بس دشوار  بود.


        

          دیگه بالاخره کامو و قلمش:)
واقعا دوستش داشتم با اینکه ترجمه‌ش یکم پیچیده بود ولی به نظرم همین ترجمه‌ش تونست قضایا و کتاب رو یه حالت خاصی جلوه بده که برام قشنگ بود!
        

          اصلا دوست نداشتم داستان  تموم بشه ‌ . چه قلمی، چه محتوایی ، چه داستان پردازی بی‌نظیری. 

در اغلب مواقع خودم رو وسط داستان  و  در میخانه مکزیکوسیتی تصور می‌کردم و با داستان ژان باتیست کلمانس همراه میشدم.

کامو مفاهیم مد نظرش مثل رنج ، غربت ، شهوت ، زناء،عشق،  وفاداری، خودخواهی و توجه به خدا ..... رو بهترین نحوی که میشد به نثر تبدیل کرده بود.

سیر داستان به گونه ای بود که اون جمله معروف کامو از زبان ژان باتیست کلمانس "  من در پاریس وکیل دعاوی بودم، ولی امروز قاضی تائب هستم  " در پايان داستان به خوبی و جزء به جزء ، تشریح شده بود.

این اثر فاخر و آثار دیگر این جادوگر قلم به شدت پیشنهاد میشه.
امیدوارم بخونید و لذت ببرید. 

                                                        پاينده باشید .🌹
        

          بعد از خواندن سقوط دو سوال مهم  به ذهنم رسید :
اول اینکه چرا اعتراف کردن برای بعضی از ما راحت و شیرینه و برای  عده ای تلخ وسخت؟!
 دوم اینکه چطور میشه یه انسان که زندگی تقریبا موفق و سالمی داشته با یک اتفاق دور از انتظار ، از این رو به اون رو میشه؟!

《اعتراف کردن بزرگترین فضیلت است.》

《 گاهی وقت ها به راحتی می توان به چشم های یک دروغگو نگاه کرد تا به چشم های فردی که حقیقت را می گوید. حقیقت مانند نور درخشان ، چشم انسان را کور  می کند. برعکس ، دروغ ، غروب زیبایی است که در نورش هرچیزی پیداست.》
        

          شاید اگر مقاومت نمیکردم، همون ۳۰-۴۰ صفحه‌ی اول، کتاب رو ول می‌کردم و می‌گذاشتم زمین. داشتم خسته می‌شدم، انگار فردی جلوم نشسته که هی "منم منم" میکنه و از مقام خودش و ناچیزی بقیه‌ی عالم و موجودات می‌گه. انگار که تک‌تک جهانیان و اجزای هستی به وجود اومدن که در خدمتش باشن و تحت تسلطش هستن. ولی ادامه دادم به خواندنش. با پیش رفتن داستان، بیشتر برام مفهوم میشد و میتونستم این شخصیت رو درک کنم. اواسط و به خصوص آخرهای داستان (میشه گفت در کل ۳۰صفحه‌ی پایانی) موردعلاقه‌م بود. تیکه‌های واقعا قشنگ‌تری لای جملات به چشمم می‌خورد و حالا بیشتر از همیشه درکش میکردم. 
سقوط، از عرش به فرش رسیدن این قاضی مغرور و خودخواه. کاملا و به وضوح این روند احساس می‌شد. و نه به وسیله‌ی توصیف. به وسیله‌ی شرح افکار شخصیت.

"وقت آن می‌رسد که تدریجاً و به طور نامحسوس در سخنرانیم <من> را به <ما> تبدیل کنم. وقتی به اینجا می‌رسیم که <ما چنین موجوداتی هستیم> بازی به آخر رسیده است."
از تیکه‌های موردعلاقه‌م بود. به نظرم حکایت کل کتاب رو میشه تو همین دو جمله به وضوح درک کرد.
        

          این کتاب باعث شد بفهمم آلبرکامو واقعا نویسنده عمیق و جالبیه. کتابش مثل کلاس درس اون استادی میمونه که باید هرلحظه حواست باشه و دقیق گوش کنی چون هر لحظه حرفهای جالبی میزنه که اگه سطحی از کنارش رد بشی یا با دقت گوش نکنی درسهای با ارزشی رو از دست میدی و از اونجایی که آخرین اثر کامل شده آلبرکامو هست فکر میکنم نظرات خودش و هرچیزی که تو سالها زندگیش به اون رسیده رو تو کتاب گذاشته. خلاصه بنظرم راوی داستان داشته هرچیزی که نویسنده تو سالها زندگی و معاشرت با آدمها و نویسندگی و تعمق بهش رسیده رو تحت عنوان نظرات خودش با طنز تعریف می‌کنه و در اختیار ما میذاره برای همین باید خیلی با دقت خوند چون داخل کتاب حرفهای جالبی می‌بینی که ذهنت رو درگیر و دیدت رو نسبت به ادمها و ذاتشون عوض میکنه
        

          خود روایت و داستان و شخصیت پیچیده کلمانس رو دوست داشتم و برام جذاب بود اما با ترجمه خانم شور‌انگیز فرخ اصلا ارتباط نگرفتم و این مسئله خوندن کتاب رو خیلی برام سخت کرد.
        

          همه ی انسانها گناهکار هستند و بی گناهی وجود ندارد و کسی اگر بخواهد حق قضاوت کردن را به خود بدهد باید ابتدا خود به گناهش اعتراف کند کاری که شخصیت داستان هم انجام میدهد. 
        

          درک نشده ترین کتابی که باید با حوصله زیاد خونده شه وگرنه کتاب براتون بی معنی میشه و درکش واقعا سخت میشه.

        

          "بله٬ تقلا میکنم. چطور میتوانم در بستر آرام بگیرم باید بالاتر از شما باشم٬ اندیشه هایم مرا بر می‌خیزانند. 
در چنین شب هایی٬ درست تر بگویم در چنین صبح هایی٬ زیرا سقوط همواره در سپیده دم رخ می‌دهد"

        

          کسی باید کامو بخونه که کمی پوچ گرایی و چپ گرفتن درش فعال باشه. 
        

          سلام. نسخه صوتی کتاب را از نشر ماه آوا با صدای آقای بهرام ابراهیمی گوش کردم  که بسیار زیبا بود. ظاهرا کتاب دیالوگ است ولی در واقع مونولوگی است اجتماعی با موضوعات مختلف که به زیبایی کنار هم چیده شده. 
        

          سیلی واقعیت!
عذابی که هر انسان در برهه‌ای از زندگی به آن نیاز دارد...
این کتاب واکاوی لایه لایه دروغ هایی ست که به خود می‌گوییم 

بنده از خواندن این کتاب لذت نبردم! 
اما گمان کنم یکی از پله های رو به حقیقت را بالا رفتم!
        

          هرچی فک کردم چند ستاره بهش بدم به نتیجه ای نرسیدم جز پنج ستاره برای اولین بار.کتاب چاپی رو با ترجمه ی امیرلاهوتی داشتم ولی با ترجمه ی پرویز شهدی از طاقچه خوندم.گیج و مبهوت از اول تا انتهای کتاب.پر از استعاره و کنایه و سخت و البته خسته کننده در خوانش کتاب به دلیل مونولوگ بودن سراسر کتاب برام پیش رفت.از همون اول و مطرح شدن گوریل و بعد اتفاقات عجیب تر و سقوط زن در آب و حتی پیگیری نکردن سرنوشت زن در روزنامه ها و اتفاق ساده ای مث باز و بسته کردن پنجره ها به دلیل گرم شدن و همزمان سرد شدن قاضی توبه کار ذهنم درگیر شد و درگیر مونده تا وقتی که انتهای کتاب که انگار دیالوگ نبوده و همیشه مونولوگ بوده.
حالا با کلمانس میخوام سقوط کنم و دوباره این کتاب رو بخونم.اینبار کتاب چاپی با ترجمه ی آقای لاهوتی رو میخونم.و شاید برای بار سوم و با ترجمه ی آقای میرعباسی .
        

          برای کشتن انسان همیشه دلایلی وجود دارد.
اما، به عکس،توجیه زندگی او غیر ممکن است.
        

          مگه میشه قلم آلبر کامو مجذوب کننده نباشه.
        

          و اما سقوط... نویسنده ی مورد علاقه من جناب آلبر کامو (شما آلبر کامو و فرانتس کافکا رو با هم قاطی نمیکنید؟؟) این کتاب واقعا آدم رو درگیر میکنه؛ اینطوری نیست که بخونی کتاب رو ببندی بذاری تو کتابخونه و یه کتاب دیگه برداری. آخرش انگار دلت میخواد دوباره بخونی؛ با خودت میگی صبر کن ببینم چی گفت؟ چی شد؟ یه جاهایی هم انگار داره خودت رو تعریف میکنه و بعد واقعیت رو مثل یک سیلی توی صورتت میزنه