بخوام صادقانه بگم تقریبا هم خود داستان مسخ و هم داستان های دیگه کتاب که نوشته کافکا بودن دارای یه چارچوب داستانی و کلیشه خاصی بودن که خیلی خوشم نیومد اونم‌ توی این وضعیت فقط حال ادمو بدتر می‌کنه 
یکی از کلیشه ها هم این بود که شخصیت اصلی داستان از دوران اوج گذشته خودش یاد می‌کنه و اونموقع براش خیلی خوب بوده و الان بنا به هر دلیلی درگیری خاص و بدی داره و در افسردگی و تاریکی و پوچی به مرگ میرسه
که خب حقیقتا من نپسندیدم 
      

        یکی از بهترین رمان هایی که خوندم بود 
      

        "بله٬ تقلا میکنم. چطور میتوانم در بستر آرام بگیرم باید بالاتر از شما باشم٬ اندیشه هایم مرا بر می‌خیزانند. 
در چنین شب هایی٬ درست تر بگویم در چنین صبح هایی٬ زیرا سقوط همواره در سپیده دم رخ می‌دهد"

      

        خیلی چیزای جدید و مفیدی راجب فلسفه بهم یاد داد
      

        نخونید
      

        پایان قشنگ بود ولی می‌تونست بهتر باشه 
درکل کتاب خوبی بود دوسش داشتم
      

        بد نبود 
      

        نصفه ولش کردم واقعا خوب نبود
      

        کرکتر ها خیلی قوی نبودن ولی واقعا تصویر سازی و بیس داستان خوبی داشت