باید یه بخشی وجود داشته باشه توی بهخوان برای کتابایی که "نصفه خوانده‌ام، رهاش کردم" :))
من نتونستم با راویِ کودک ارتباط بگیرم، چون بیشتر از اینکه به‌نظر بیاد سنِ راوی کمه، تظاهر میشد نمیفهمه. در حالیکه داره حرف‌های بزرگتر از دهنش می‌زنه. این حس رو به من می‌داد که شعورِ مخاطب نادیده گرفته شده.
البته انکار نمی‌کنم که لطف و طنازی‌ای در اصلِ روایت‌ها هست، فقط شیوه‌ی بیان، باورپذیر نیست و اینکه پسربچه‌ی شصت‌ساله این‌هارو نوشته، بین متن و مخاطب و واقعیت، فاصله می‌ندازه.
        

          بد نبود 
        

          کتاب  دوست داشتنی بود مثل اقای جبلی عزیز
پر از خاطرات تلخ و شیرین و قشنگ
باعث شد حال و هوای  زندگی در گذشته رو درک کنم
زندگی اون موقعه رنگ و حس خاصی داشته 
همچنین از بس زیبا بود خیلی زود تمومش کردم:)
        

          یک آلیس در سرزمین عجایب بزرگترها که همه چیز را از چشم کودکی خودش می‌بیند و تحلیل می‌کند. لابلایش هم می‌شود سرمی کشید به زندگی و حشر و نشر آدمهای پنجاه شصت سال قبل و باورها و عادات‌شان
        

          سبک  متفاوتی از خاطره نویسی، حداقل به این مدل برنخورده بودم. همراه شدن با پسری کوچک در خاطرات قدیم و با فهم او... هرچند انتقاداتی به آن وارده اما هم سبک متفاوتی بود هم به نظرم از لحاظ تاریخی و آشنا شدن با زمانه قبل از انقلاب و حال و هوای زندگی روزمره آن زمان، کتاب جالبی بود و اطلاعات خوبی منتقل میکرد.
عادت های ساده قدیمی ها، ارتباطات همسایه ها، دغدغه های اونها و ...
کتابی سراسر جذابیت نبود، اما از خواندنش پشیمان نیستم.
        

          کتابی نوستالژی و پر از حس خوب از حال و هوای دوران خوش بچگی<:✨
        

          سرخوش و طناز،  بازیگوش و نکته سنج.  دوست داشتنی مثل کلاه قرمزی. 
        

          بامزه بودش. اولین تجربه‌ی من از خوندن خاطره نویسی بود؛ اونم از زبان یه بچه!
با این حال اونقدر کتاب رو دوست نداشتم که بخوام جلد دوم رو بخونم یا پنج‌تا ستاره بهش بدم. 
ولی مورد خوبیه، که بعد یه کتاب سنگین ٤٠٠صفحه‌ای بخونی.
        

          پنج یا شش روایت آخر رو خیلی دوست داشتم‌. برعکس اوایل کتاب که می‌خواستم ولش کنم به امون خدا:]
        

          کتاب لذت بخشی بود و خوشحالم جلد دوم هم داره