کرکتر ها خیلی قوی نبودن ولی واقعا تصویر سازی و بیس داستان خوبی داشت
        

          بسیار زیبا و خواندنی. یعنی انگار داخل داستان هستی و با شخصیت ها ارتباط میگیری. من در سه روز تونستم کتاب رو بخونم و لذت بردم. قدرت تصویر پردازی کتاب هم عالیه
        

          این کتاب رو اولین بار ده سالگی خوندم، موبی دیک کتابی بود که منو به کتاب خوندن علاقه مند کرد نه اینکه قبلش کتاب نمی خوندم، کم تر می خوندم حتی کتاب هارو چیز های مسخره ای میدونستم دلیلم هم این بود که: تا وقتی فیلم هست چرا کتاب بخونم؟ کتاب برای برادرم بود یک دفعه کنجکاو شدم بخونمش. 
چند روز پیش یکی از فیلم هاش رو اتفاقی توی تلوزیون دیدم،(که البته اصلاااا شبیه کتابش نبود) دلم خواست دوباره بخونمش، و الان خیلی خوشحالم که خوندمش بار اول اصلا کتاب رو درک نکردم، خلاصه که جزو بهترین کتابایی که خوندم حساب میشه. و اینکه آخر کتاب رو دونستن مخصوصا اگه اخرش بد باشه یکی از بدترین حس های دنیاست. 
        

          بازنوشته کتلین المستد را خواندم. 
در این نوشته دیگر حرفی از درون مایه مذهبی کتاب اصلی نیست و شما بخش های دلچسب زیادی را از دست می دهید...
توصیه ام خواندن اصل کتاب یا حداقل خلاصه افق است.
        

          ۱- ترجمه کار بسیار جان‌فرسا بوده و آقای صالح حسینی در اغلب نقاط کتاب بسیار موفق بودند
۲- کتابی اینهمه متوجه به آیات و احادیث و استعاره نسبت به عهدین می بایست سرمشقی برای روحانیان باشد تا درس بگیرند؛ قوت قلب بگیرند و قلم به دست بگیرند و به دور از گل‌درشت‌بازی‌های معمول شاهکارهایی خلق کنند
۳- ناخدا آخاب سرنوشت تراژیک همه ابنا بشر است که به سوی خواسته خود می‌روند … بیشترش بماند
۴- خواندن کتاب سخت و دشوار است به کسانی که حوصله نمی کنند توصیه می‌کنم از مجموع صدوسی‌وپنج فصل کتاب، سی‌ویک فصل اول و بیست و نه فصل آخر را بخوانند.
۵- باریکبینی‌های نویسنده نسبت به عهدین و روایات نصارا، توصیفات و تلمیحات در کتاب، شوقم را به قرائت قرآن صدچندان کرد.
        

          نمی‌دانم چقدر این حس را بعد از خواندن یک کتاب تجربه کردید؟ حس از سر گذراندن یک تجربه عظیم. حسی شبیه شکوه بعد از فتح. موبی‌دیک برای من چنین حسی دارد. بعد از خواندن کتاب به خودم بالیدم که خواندمش. موبی‌دیک هم مثل آثار بزرگ دیگری که به سینما راه یافتند یا خیلی شینده شدند از کتبی است که کمتر می‌خوانیم. مثل «آنی شرلی»، «بینوایان» و «غرور و تعصب». کتاب‌هایی که خلاصه داستان آن‌ها را می‌دانیم و زحمت خواندنشان را به خود نمی‌دهیم. اما موبی‌دیک هم مثل آثاری که نام بردم در ادبیات وزنه دیگری است. اول از ترجمه پرویز داریوش بگویم. ترجمه داریوش به قبل از انقلاب برمی‌گردد و کتاب برایم پر از کلمات و جملات ثقیلی بود که در مواجه اول درکشان نمی‌کردم اما همین گنگ بودن و  نامانوس بودن (در نگاه اول) برای من کم کم جذاب شد. کتاب به زبان ساده داستان شکار موبی‌دیک، نهگی افسانه‌ای به دست ناخدا اهب از زبان ملوانی به اسم اسماعیل است. همین. اما ملویل معجزه می‌کند!
تو همراه خدمه وارد یک سفر دریایی می‌شوی. جزییاتی از نهنگ‌های مختلف می‌شنوی، از داستان خدمه و اهب و آنچه که بر روی دریا می‌گذرد. حس واقعی بودن و همراه شدن با این خدمه بر روی آب لذتی دو چندان برای من داشت. لحظاتی که از شکار نهنگ توصیف می‌شود زبان را بند می‌آورد. جزییات امر. موبی‌دیک البته کتاب ساده‌ای نیست و ترجمه دیگر آن به قلم صالح حسینی هم فکر نمی‌کنم خوش‌خوان‌تر از این نسخه باشد. اما اگر همراه کتاب شوید فکر می‌کنم تجربه مهیب و شگرفی از معجزه ادبیات تجربه کنید. 
موبی‌دیک از مثال‌هایی است برای من که چرا کتب کلاسیک باید خواند و چرا یک کتاب در تاریخ ادبیات می‌ماند.
        

          دوست داشتم تو نسخه‌ی کامل رمان، بیش‌تر درگیرِ احوالات ناخدا اهب می‌شدم؛ هرچند که متن کوتاه‌شده‌ی رمان هم هم‌چنان جذاب بود.
        

          نشر افق
ترجمه نوشین ابراهیمی
        

          نتیجه طمع‌کاری و انتقامجویی خیلی قشنگ به تصویر کشیده شده بود
شاید درنگاه اول اینطور به نظر نرسه اما مفاهیم زیادی در جملات این کتاب تنیده شده 
قلم نویسنده ساده و خیلی دلنشین بود و توصیف دریا و فضا سازی داستان هم عالی بود
        

          گویا این نسخه‌ی کوتاه شده اصل داستان موبی‌دیک هست، اما بهرحال نسخه‌ی خوب با یک ترجمه مناسب بود که وادارم کرد یک ساعت تموم میخکوبش بشم و در کل در دو روز کتاب رو تموم کنم. 

داستان روایت یک سفردریایی چندساله برای شکار نهنگه که به شکل متفاوتی به پایان می‌رسه و واقعا شما رو مبهوت توصیفات زیبا و دقیقش می‌کنه.
اسماعیل، راوی کتاب، برای دیدن دنیا و تجربه‌ کردن شکار نهنگ و جهان‌گردی با کشتی پئوکود همراه میشه و خب.. خیلی درخشان بود. 
واقعا دوستش داشتم.. 

چندساعتی روی اقیانوس‌های دور و عمیق و طوفانی کتاب خوندم و بیشتر از پیش عاشق سفر شدم :)
        

          این کتاب تازه امروز تموم کردم

حس عجیبی داشتم

حس کینه
حس انتقام

حس های خوبی نداشت

رد شدن  گذاشتن همیشه بهتره از انتقامه
        

          در نوجوانی خواندم. چقدر هیجان خوب داشت.
        

          اگر عاشق دریا هستید این کتاب واقعا عالیه . هر لحظه اش در دریا میگذره .و البته بهترین قسمت کتاب پایانش بود (به نظرم)
        

          از انتشارات افق

  بعد مدتها دوباره خوندن این کتاب باعث میشه همون احساس غم و شگفت انگیز رو تجربه بکنم 

کشتی پکئود کشتی ناخدا اهب بوده که نه از برای شکار که برای انتقام گرفتن به سفری سه ساله برای روی آب ها می‌ره 
این کشتی نماد یک ملت است و دیکتاتوری دیوانه که ملتش را به کام مرگ میکشد 

همه ما نمیتوانیم برای یک هدف بجنگیم 
هدفی که برای آدم دیگری ارزشمند است 

ملوان استارباک همون مردیه که داره در طول کتاب هشدار میده اما ما خیلی از اوقات هشدار های مهم رو جدی نمی‌گیریم ، هشدار هایی که میدونیم واقعی هستن اما ازشون میگذریم 

اسماعیل شخصیت متفکر کتاب ما رو از جریانش آگاه می کنه و بهمون بگه عاقب انتقام ناخدا اهب چه طور میشه 

کتاب پر از جملات تفکر برانگیزه 
فارغ از داستان ما باید به معنای عمیقش نگاه کنیم 
فلسفه ای که پشت موبی دیک ، ناخدا اهب ، ملوان استارباک و اسماعیل پنهان شده 

نهایت شگفتیه این کتاب
        

          "موبی دیک"، تنها روایتِ یک شکار نیست؛ ضجه‌ای‌ست باشکوه در دلِ طوفانِ هستی، شعری بلند از تقابلِ انسان با بی‌پایانی جهان.
هرمان ملویل، با قلمی حجیم، صبور و گاه دیوانه‌وار، نه نهنگی را در آب‌های سرد تعقیب می‌کند، که در جانِ بشر غوطه‌ می‌خورد؛ بشری که در پی معنا، در پی سلطه، در پی انتقام، خود را به پرتگاه جنون می‌سپارد. ناخدا آهب، نه مردی ساده، که پیکره‌ای اسطوره‌ای‌ست از خشم، از غرور، از زخمی که نمی‌خواهد التیام یابد، تنها می‌خواهد پاسخ بگیردحتی اگر بهایش، نابودی مطلق باشد.
موبی دیک را نمی‌توان با یک روایت خطی خواند؛ این کتاب، چون اقیانوس، گاه آرام و آبی‌ست، و گاه سهمگین و مواج. ملویل از زیست‌شناسی می‌گوید، از فلسفه، از مذهب، از شکل استخوان‌بندی نهنگ، از شباهت ناخوشایندِ دریا به روح انسان. او واژه‌ها را نه برای روایت، که برای کندوکاو می‌تراشد.
اینجا «نهنگ سفید» دیگر فقط یک جانور نیست؛ مفهومی‌ست متورم از ناشناخته‌ها، از بی‌عدالتیِ طبیعت، از سکوتِ خدا. و آهب، آن انسانِ ایستاده در برابرِ راز، سلاح به‌دست، مغرور، بی‌پناه، در جدالی بی‌فرجام با چیزی که شاید حتی واقعی نیست.
ملویل، با جسارتی نادر، خواننده را نه سرگرم، که به چالش می‌کشد. او از ما می‌خواهد صبوری پیشه کنیم، غرق شویم، سرد شویم، تا شاید در میانه‌ی سطرهای پرغبارش، ردّی از حقیقت را بیابیم. موبی دیک تجربه‌ای‌ست آستانه‌ای؛ سفری که با یک بندر آغاز می‌شود و در اعماق وجود انسان به پایان می‌رسد.
موبی دیک، سرودی‌ست برای آن لحظه‌ی بی‌خدا، که انسان با مشت بسته، در دل هستی فریاد می‌کشد.
سپاس، هرمان ملویل، برای این اقیانوسِ سیاه و ژرف. برای روایتی که نه راه نجات می‌دهد، نه تسلی، اما با عظمت خاموشش، ما را وامی‌دارد تا بپرسیم: آیا حقیقت، همیشه ارزش غرق شدن دارد؟