عالی 🌱❤  آقای مرادی کرمانی استاد عامیانه نویسی هستن 
واقعا خیلی قشنگ سختی های زندگیشون رو توصیف کردن و احساساتشون رو منتقل میکنن
        

          داستان زندگی سخت هوشنگ مرادی کرمانی که شیطنت های کودکی او در روستای سیرچ و بعدا در شهر کرمان آن را سرشار از شیرینی و طنز می کند. از خواندن آن لذت بردم غیر از آن که تصویر دقیقی از زندگی روستایی دهه های 20 و 30 کسب کردم و البته یاد گرفتم که اراده انسان و دست سرنوشت چگونه می توانند او را از بدترین موقعیت ها نیز نجات دهند.
        

          #گیلتی_پلژر هر چیزیه که ما بهش علاقه داریم ولی به دلایلی خجالت می‌کشیم بگیم. مثلا یه آهنگ، یه فیلم یه کتاب یا هر چیزی که خیال کنیم در شأن ما نیست.
حالا یه ضد هم داره، از یه چیزی خوشمون نیاد ولی خجالت بکشیم بگیم. اسم این نمیدونم چیه...
😊😊😊
حالا اونی که من دوستش ندارم ولی روم نمی‌شه بگم فیلمِ  #قصه‌های‌_مجید ه... چون کلاً سوءتفاهم و خرابکاری و... اعصابم رو به هم می‌ریزه. یادمه یک بار یکی از دوستانم که دوران نوجوانیش قصه‌های مجید رو خونده بود می‌گفت"کتابش یه سر و گردن بالاتره، اصلاً یه چیز دیگه است" این تقریباً درباره‌ی نود درصد فیلم‌های اقتباسی صدق می‌کنه. بعدها شنیدم که مجید یه کپی از کودکی نویسنده است. #هوشنگ_مرادی_کرمانی 
#شما_که_غریبه_نیستید رو نویسنده خیلی بعد از قصه‌های مجید نوشته. داستان همون کودکی... پسری که مادرش رو در کودکی از دست داده، یه پدر دیوانه داره و توی روستا پیش پدربزرگ و مادربزرگش زندگی می‌کنه. یه پسر شیطان و خرابکار که به عقیده‌ی عده‌ای سرخور و بدقدم هم بوده. 
اما نه تنها از خوندن این خرابکاری‌ها اعصابم خرد نشد، بلکه کتاب چسبیده بود به دستم و بیش از سیصد صفحه کتاب رو توی یک نشست خوندم. انقدر که این روستا قشنگ بود و انقدر که زبان نویسنده شیرینه. این کودک خرابکارِ دوست‌داشتنی که چه سختی‌هایی توی زندگیش نکشیده. مخصوصاً دوران نوجوانی که دیگه پدربزرگ و مادربزرگ هم نبودن. پدربزرگ مهربان و مادربزرگی که غر می‌زنه، دعوا می‌کنه اما معلومه که عاشق نوه‌شه.
اگه دنبال یه کتاب حال خوب‌کن می‌گردید این کتاب رو به شدت توصیه می‌کنم.
یه کتاب پر از رنگ
انقدر که دلم خواست به یه روستا سفر کنم.
        

          هوشو عزیز
داستان زندگی تو رو خوندم

از دست بعضی از تفکرات بچه‌گانه، شیطنت هایی که داشتی و بد شانسی هایی که بخاطر همین شیطنت هات پشت سر گذاشتی ، خنده م می گرفت و چند دقیقه بعد هم بابت عکس العمل دیگران نسبت به کارهات  و تنهایی که تجربه کرده بودی و درگیری های ذهنیت گریه م گرفت .

 هوشو مرادی 
 با کمک تو  افرادی که در داخل  کتاب معرفی کردی  از آغ ننه، آغ بابا، کاظم پدرت، عمو اسدالله عمو  قاسم ،تا قشنگو ،مهینو ،ممصادق و عمه رخساره، سکینه خانم و عمو ابرام ، احمدو،دژند و خانم شعبانی و... همه رو برای همیشه ماندگار کردی.

هوشو مرادی کرمانی 
 چقدر طبیعت «سیرچ» رو خوب برای ما توصیف کردی.  باعث شدی از این به بعد همیشه در کنار  اسم استان تو ، اسم روستای  «سیرچ » هم  تو ذهنم حک بشه .

 هوشو جان 
رد پای کتاب های دیگه ای که  نوشتی رو  هم در  توصیفاتی که  از مردم  کرمان و سیرچ  به یادگار برای ما گذاشتی، پیدا کردم.

راستش هوشو جان من  کرمان و لهجه آدم های کرمان، سنت و سختی های زندگی و شادی هاشون  رو  اول  به وسیله  کتاب های تو و بعد بلقیس سلیمانی  شناختم .

جناب هوشنگ مرادی کرمانی
خوش حالم که کتاب « شما که غریبه نیستید» رو خوندم.  با خوندن این کتاب من هم دیگه غریبه نیستم و بخش کوچکی از زندگی کودکی و نوجوانی و بخش کوچک تری از جوانی شما رو می دونم.

بعد از خوندن داستان زندگی شما تصمیم گرفتم یک بار دیگه مصاحبه شما با سروش صحت در برنامه «کتاب باز » رو  ببینم .
حالا که حرف از کتاب باز شد
 این هم بگم من بعضی از قسمت های برنامه کتاب باز رو‌چندین بار دیدم 
کاش میشد فصل های بعدی  این برنامه هم ساخته بشه.

 در آخر هم باید بگم نویسنده عزیز کرمانی 
سلامت و زنده باشید.



 کاش نویسنده های ایرانی  دیگه ای هم داستان زندگی خودشون رو برای ما به یادگار می گذاشتن.
        

          نثر بسیار دل‌کش و شیرین و روان، جملات ساده و خودمانی و کوتاه، اما در عین حال موج ادبی بودن و توصیفات دل‌نشین، در کتاب موج می‌زد. کتاب خیلی شیرین و بسیار تلخی بود؛
شیرین از نظر نثر خوردنی آقای مرادی کرمانی! و وضوح صحنه‌ها و همراهی با هوشوی داستان و حال و هوای خاص پسرک روستایی و بعد ها تازه به شهر آمده و تلخ از نظر قسمت‌هایی از آن‌چه بر آقای کرمانی گذشته. از آن‌ها که صبح که بیدار شدم دوست داشتم سریع برم سراغش و تمومش کنم.

به نظرم به خاطر چند اشاره در چند قسمتش خیلی برای دختر های نوجوون تا یک سنی جالب نیست و به بزرگسال نزدیک‌تره.

در مجموع لذت بردم و خودتون رو از این لذت محروم نکنید، مخصوصا اگر به نوشتن علاقه دارید.
        

          چهارمین کتاب صفر چهار 
شما که غریبه نیستید» زندگینامه‌ی #هوشنگ_مرادی_کرمانی است که خاطرات نویسنده را از کودکی تا جوانی روایت می‌کند. این خاطرات در یک توالی منظم زمانی از سیرچ (زادگاه نویسنده) شروع می‌شود و قصه‌اش تا تهران کش می‌آید. تیپ‌پردازی زنده و ملموس، زبان ساده و روایت بی شیله‌پیله از ویژیگی‌های چشم‌گیر این کتاب تاثیرگذار است. با اینکه فقر و مصییت‌های پیاپی گاها اشک‌تان را در می‌آورد اما حتما در خلال همان اتفاقات خنده هم گوشه‌ی لب‌تان خواهد نشست از بس نویسنده به کارش وارد است. 
        

          جز اسم کتاب و نویسنده هیچی ازش نمیدوستم،اول که شروع کردم خوندن،گفتم خب خوبه،یه رمان جلومه از یه پسربچه و شیطناش،و کلی توصیفای جزئیِ قشنگ قشنگ از طبیعت،از پدر بزرگ،مادربزرگ،زندگی تو روستا،از همه چی 
یه کمی جلوتر که رفت ،حس عجیبی داشتم،احساس کردم اینهمه جزئیات نزدیک به واقعیت نمیتونه صرف یه رمان خیالی باشه،نمیتونه اسم پسربچه داستان هوشو باشه ،هم‌نام نویسنده!( اینجا هم نفهمیدم😅)
سرچ زدم و دیدم بعله ،زندگینامه هوشنگ مرادی کرمانی جلومه  :)
ذوق کردم ،شناختی از این نویسنده نداشتم و کتاباشم خیلی دوست نداشتم.
همیشه  تو بچگی، قصه های مجیدو که میدیدم برام سوال بود چطوری  میشه این بچه فقط با یه بی بی زندگی میکنه؟پس پدر و مادر و فامیلاشون کجان؟
 نمیتونستم باهاش کنار بیام
این کتابو که خوندم فهمیدم میشه💔
میشه که آدم فقط با بی بی ش زندگی کنه
بارها و بارها از سختی‌هایی که هوشو کشیده بود اشک ریختم،
حیرت کردم از سختی ها و سرسختی هاش
خوشحالم که پایان این کتاب تو واقعیت خوش بود،پایان این کتاب، هوشو شده  بود هوشنگ مرادی کرمانی 
        

          با اینکه کلا  خواندن زندگی نامه انتخابم نیست اما زندگی این نویسنده برای مهم بود ، چرا که قصه های مجید را بسیار دوست داشتم ، بخصوص سریال آن را 
        

          ‍ شما که غریبه نیستید، از روی جلد کتاب، داستان را عنوان می‌کند.
که قرار است نویسنده ابرازگری کند از گذشته‌ای نه چندان خوب، برای خواننده‌ای که امن و امین است. به همان سبکی که در آن رشد پیدا کرده. خودزندگی‌نامه‌ای واضح و بی‌پرده از هوشنگ مرادی کرمانی.
نام کتاب، خلوص و سادگی مرادی کرمانی را فریاد می‌زند و با شروعش، غرق می‌شوی در دنیای بی‌آلایش کودکی و نوجوانی هوشو.
هوشو نامی بود که مردم برای تمسخرش، بر او گذاشته بودند. در دورانی که نام فرزندان را پَست انتخاب می‌کردند، مبادا هوا برشان دارد و غرّه شوند، عموی تحصیل‌کرده‌اش نام او را هوشنگ گذاشت. مردم نپذیرفتند و محقرانه‌ی نام شد، هوشو. و نویسنده بخش زیادی از عمر خود را با این نام سپری کرده و هنوز اصلیت خودش را بند این حقارت می‌داند.
داستان زندگی او، تنیده در خرافات و افکار قدیمی است که گاه دوستشان دارد، گاهی فریبشان را می‌خورد و باور می‌کند، و گاه به چالش‌شان می‌کشد.
کودکی‌اش را که می‌خوانیم، حیران از بی‌دست و پایی و شیطنت‌هاش، می‌مانیم که چطور این آدم مظلوم و ساکت، متهم این آتش‌افروزی‌هاست.
و کمی بعد متوجه می‌شویم این کودک خودش را تبرئه می‌کند و از نگاه معصومانه خودش ماجرا را حلاجی می‌کند. شکستن سبو را بی‌دلیل می‌بیند. خفگی خروس را هم. حتی به آتش کشیدن خانه را. هوشو خودش را تبرئه می‌کند و مرادی کرمانی داستان هوشنگ را می‌گوید. پسری که مُردن همه اهل فامیل به گردن اوست.
نوجوان می‌شود و خودش را از دریچه نگاه یک نوجوان روایت می‌کند. زاویه دید همه کتاب، بسته به سن شخصیت است و این تبحر نویسنده را می‌رساند.
بی‌پیرایگی نویسنده در خلق این اثر، شاید در عصری که نوگوانان به دنبال آثار فانتزی و جذاب‌ترند، کمی دل‌زننده باشد. اما او نوشت تا نوجوان از نگاه دیگری زندگی را ببیند. همه عمر از پله اول نردبان به دنبال آخرینش نباشد. کودکی باشد مفلوک و فقیر در دهاتی بدون برق اما روشن و آباد که هیچ کس حرف زدنش را با پونه‌ها و گنجشک‌ها نفهمد، و تکاپویش را به پای دیوانگی‌اش بگذارند. و کنجکاوی‌اش را به حساب بی‌سرپرست بزرگ شدنش. کودکی که همه جزییات را در ذهنش حک می‌کرد، معنی سرخوری را برای خودش هجی می‌کرد، مار را می‌ترسید. نفت را مزمزه می‌کرد، و بی‌مهابا همه را با قلم مرادی کرمانی نگارش می‌کرد که ما بخوانیم، و بدانیم که برای داشتن، فقط باید بخواهی. 
این توانایی رهایی او که بخشی از زندگی‌اش دست خودش نبود و مجبور به زیستی ناخواسته شده بود، ستودنی است. این که قسمتی از نوجوانی‌ات در خوابگاه بگذرد، و همه اندوخته‌ات صرف خرید کتاب و بلیط سینما شود، قابل تامل است. در شرایطی که به فکر جوش‌های صورت و پیرهن‌های رنگ‌وارنگ باشی، اما قدم در بخشی از آرزویت  هم بگذاری.
که هیچ وقت برای هیچ چیز دیر نیست. 
مرادی کرمانی در انتهای کتاب می‌گوید، ساده زندگی نکردم. سخت بود، اما آسانی هم داشت. و خوب است که خوشبختم.
و این یعنی در فاصله از کودکی و نوجوانی و جوانی، درک کردی راهی که سپری شد، اگر چه ناهموار و بد، اما مقصدش خوب‌ بود. سعاتمندی بود.
کتاب پر از تصویر است، پر از بو‌ و رنگ، پر از حس عمیق غرق‌شدن در واقعیاتی که ما نزیشتیم، اما لمسشان‌ کردیم.


شما که غریبه نیستید/ هوشنگ مرادی کرمانی
نشر معین
        

          سلام 
این کتاب خیلی خیلی خیلی دوست داشتم 
فوق العاده قشنگ ..
زندگی آقای کرمانی از کودکی تا بزرگسالی با فراز و نشیب های تلخ و شیرین 🥰🥰
        

          هر کدوم از ما ، یه داستانی برای خودمون داریم.
 آدم تو داستانش گاهی می‌خنده بعضی وقتام گریه می‌کنه. گاهی اون بالا بالاهاست گاهیم پایینِ پایین. هم تحقیر می‌شه هم براش کف می‌زنن.
زندگیه دیگه فراز و نشیب زیاد داره..
داستان زندگی آدما برام لذت بخشه. موقع خوندن داستانشون باهاشون همراه میشم. زندگی‌شون رو زندگی می‌کنم. احساساتشون رو لمس میکنم.
«شما که غریبه نیستید» واقعا لذت بخشه :)
        

          دلم می‌خواد برم و هوشو رو بغل کنم...
اگر بگم دوست داشتم صد پاراگراف رو به اشتراک بذارم دروغ نبوده!
یک.
توی اتوبوس مشغول خوندن کتاب بودم همه سعی‌ام بر این بود که کسی صدای قهقهه من رو نشنوه در حالی  زیاد سرم رو پایین نمی‌آوردم چون ممکن بود از غصه هوشو اشکم بریزه... (معنای واقعی طنز تلخ)
.
دو.
تعداد صفحات کتاب زیاده اما قول میدم دو روزه خونده میشه
سه.
بعد از خوندن این کتاب برید ۳ قسمت ۱۶ و ۱۷ و ۱۸ پادکست رادیو طنزپردازی هم گوش بدین خیلی بیشتر به شناخت مرادی کرمانی و البته انتخاب کتاب‌هاش برای مطالعه بعدی کمک میکنه
.
.
و من الله توفیق
        

          راستش شما که غریبه نیستید، این کتاب با تمام کتاب هایی که تا الان خوانده بودم خیلی متفاوت بود. کتابی که براساس زندگی تلخ آقای مرادی کرمانی نوشته شده. اصلا فکر کنم برای همین انقدر خواندنش زمان برد. آخه یه جاهایی انقدر درد و رنج زیاد بود که آدم فکر می کرد واقعا این فقط یک قصه است، نه یک داستان واقعی.
اگر این کتاب را بخوانيد باور نمی کنید که داستان زندگی یک نویسنده معروف است. از زمان کودکی تا جوانی این آقا همه بهشان سرکوفت می زدند که تو هیچی نمی شی و از این حرفا...
به نظرم کتابی است که همراه با تلخی هایش می تواند امیدی برای همه آدم ها باشد که از هیچ چیز ناامید نشوند، از نوجوانان گرفته تا بزرگسالان خیلی بزرگ.
اما بند آخر کتاب از همه اش برای من زیباتر و تاثیر گذارتر بود. برایتان می نویسم و شما هم بخوانید: روزگار  این جوری است. از شما چه پنهان، شما که غریبه نیستید. همه اش تلخ نبود، سخت نبود، سخت نیست. ناشکری نمی کنم لذت هم داشت، دارد. لذت خواندن و نوشتن، لذت پیدا کردن دوست، خانواده. خدایا من چقدر خوشبختم.
تصور کنید بعد تحمل این همه رنج و عذاب که در بین آن ممکن است فقط لبخندی کوچک آن هم در یک لحظه داشته باشید باز هم بگویید خدایا من چقدر خوشبختم.
و در آخر باید بگویم باز هم از انتخاب اسم کتاب خوشم آمد. این نویسنده همان اول به ما گفته: شما که غریبه نیستید، شما هم بدانید که من چه کشیده ام و روزگار بر من چگونه گذشت. این هم زیبا بود.
پ.ن۱: کلا متوجه شدم از کتاب هایی که اسمی با مفهوم جالب و عمیق دارن خیلی خوشم میاد
پ.ن۲: این عکس هم نقاشی بنده است که در کلاس هنر از یک داستان این کتاب ایده گرفتم و براساس آن کار نهایی ترم را انجام دادم. درصورتیکه معلمان عزیزم نقاشی اصلی که رنگ شده است را تحویل بدهند این تصویر بروز خواهد شد😊
        

          میخواستم در وصف‌این کتاب بنویسم  چقدر شیرین بود ... اما بود؟ 
یا تلخ بود ؟
هوشو در زندگی اش برده  بود یا نه! حتی آن موقع ها  که توی سیرچ به بابایش می‌خندیدند یا وقتی  راننده  ماشین آمد که به او پولی بدهد هم برنده بود ؟
این کتاب  حالا بخشی از قلب من است آن هم نه یک بخش کوچک  یک جای بزرگ برای هوشو و  درخت خرمای مادرش .


        

          واقعا خارق العاده بود این کتاب هر چه از نثر روان و زیبایش بگویم کم گفتم .آقای مرادی کرمانی از شما متشکرم که انقدر زیبا هوشوی کوچک،نویسنده ی رادیو کرمان را به ما معرفی کردید.انقدر زیبا که تا ابد اسم(سیرچ)،(شهداد)در ذهنم حک میشود و من همیشه با شنیدن اسم  کرمان  یاد هوشو،رودخانه های سیرچ و پونه ها و خاطره ها می افتم❤️
        

          هوشو میگوید:منکه سیرچ نبودم پس عمه چرا مرد!!!

دلم پر از غم میشود .به خاطر سرزش ها به خاطر تحقیر ها به خاطر درک نکردن ها به خاطر ناسزاگفتن ها به خاطر عدم آگاهی ما انسان‌ها 😔😔😔
        

          عالی بود 
در تمام کتاب تلفیقی از  چهره مجید و آقای مرادی کرمانی جلوی چشمم بود  

        

          فوق‌العاده بود
        

          ۲.۷۵/۵
به نظرم وقتی یه آدم شروع میکنه به نوشتن خاطرات یا زندگی نامش حتما فکر میکنه که چیزی برای گفتن داره. و قطعا زندگی آقای هوشنگ مرادی کرمانی همچین ویژگی رو داره. اما به نظرم وقتی یک نویسنده اینهمه وقت و انرژی میذاره و چیزی رو مینویسه که میخواد هدفی رو برسونه باید جوری از توانایی نوشتنش استفاده کنه که متن برای خواننده تاثیرگذار باشه. من کسی هستم که هزاران بار با قصه های مجید خندیدم و با داستان هاش عشق کردم برای همین باورم نمیشد کسی که کتابی به اووون قشنگی رو نوشته بتونه همچین چیز کسل کننده ای بنویسه. من زندگینامه خوندم (قطعا نه اونقدری که باید) ، زندگینامه آدم هایی که سختی های خیلی کمتری از هوشنگ مرادی کرمانی کشیدن تا به یه جایی برسن؛ ولی با این حال داستان زندگی اونا به مراتب برام تاثیرگذارتر بود و این فقط و فقط برمیگرده به طرز نوشتار. تلگرافی نوشتن برای این قالب مناسب نیست! پراکنده گویی برای همچین کتابی جالب نیست! منِ خواننده نباید موقع خوندن کتاب تقریبا به هرچیز دیگه ای فکر کنم به غیر از داستانی که دارم میخونم. خیلی دوست داشتم این کتابو دوس بدارم ولی حسابی ناامیدم کرد. تنها بخشی از کتاب که یکم واسم جالب بود ۵۰ صفحه آخر کتاب بود. فقط چون میخواستم بدونم چجوری نویسنده شدن، کتاب و تموم کردم وگرنه که طبق قانونم که اگر کتابی تا نصفه من و جذب نکنه به خوندنش ادامه نمیدم، اینم کنار میذاشتم.
        

          واقعا از اون دسته داستان هایی که انگار خونه نویسنده ای و اون برات چایی اورده که زندگی نامشو برات تعریف کنه ! 
اگر 10 صفحشو بخونی دیگه ولش نمی کنی !
من کتاب های هوشنگ مرادی کرمانی رو زیاد خوندم و این یکی از بهتریناشه !