صدا ناگهان خشن و مصمم شد. «بله، می‌تونیم این کار رو توی فضای راحت‌تری انجام بدیم. من خسته‌م و باید بشینم. گریب، دوستانمون رو به کتابخونه ببر. اگه خطایی از هر کدوم از پسرها سر زد، می‌تونی به دختره شلیک کنی.»

نمی‌دانم چطور لاک‌وود می‌توانست این‌طوری باشد: با وجود هفت‌تیری که به طرف سینه‌اش نشانه گرفته بودند، با وجود پالتوی پاره و لکه‌های خون، پلاسما، منیزیم، نمک و خاکستری که روی لباس‌هایش بودند، با وجود تارعنکبوت‌هایی که از موهایش آویزان بود و خراش‌هایی که به صورت و دست‌هایش افتاده بود، همچنان می‌توانست حسابی راحت و بی‌خیال به نظر برسد.

«من رفتم به دهکده و وانمود کردم یه فروشندهٔ دوره گرد هستم که خونه‌به‌خونه میره.» جرج پرسید: «چی می‌فروختی؟» «مجموعه داستان‌های مصور تو، جرج. ای بابا، نگران نباش، هیچ کدوم رو نفروختم. قیمتشون رو خیلی بالا گذاشتم.»