"در دنیای هنر معاصر تا وقتی کسی شما را برند نکند ، کسی نیستید ، یا تا وقتی خودتان خود را برند نکنید ، آن وقت مهم ترین روزنامه ها و مجلات دنیا عکس مجسمه "پلنگ صورتی " شما را چاپ کند و آن را به عنوان چیزی که باید به خانه ببرید تا با آن استمنا کنید ، تبلیغ میکنند، ارزان نا قابل 1.8 میلیون دلار"
شاید بشه گفت کتاب بیش از انکه درباره اقتصاد هنر باشه میتونه به عنوان راهنمایی برای نزدیک شدن به مفهوم هنر معاصر تلقی بشه. توش بحث های جذابی داره به طور مثال : عوامل تاثیر گذر در مهم شدن یک آرتیست و ... 
من ترجمه خوب و روون و پاورقی های مترجم روهم از یکی از عامل مهم در جذابیت کتاب میدونم. و اشنایی خود مترجم با دنیایی که داره ازش حرف میزنه هم یه اطمینان خاطری برام ایجاد میکرد.
نکات منفی : فونت خیلی ریز و خطوط نزدیک به هم
نایاب بودن کتاب ( معتقدم که آخرین دونه اش در بازار رو خودم خریدم  )
پ.ن : پیشنهاد میشود هنگام مطالعه گوگل رو بذارید بغل دستتون شاید لازم شد
        

          روایت‌هایی از پشت‌پرده‌ی اقتصاد هنر
ایده‌ی اصلی این کتاب، پاسخ به سوال‌هایی است که هم‌زمان با اعلام قیمت آثار فروخته‌شده در حراجی‌های معروفی مثل کریستی، ساتبی و بونامز در ذهن مخاطب عام هنر ایجاد می‌شوند. «کوسه‌ی شکم‌پر» اثر دیمن هرست (که نام کتاب هم از آن گرفته شده) و اثر جکسون پولاک شاید بهترین‌ مثال‌ها در این مورد باشند. اولی در یک حراجی دوازده میلیون دلار فروخته شد و دومی در حراجی دیگری 140 میلیون دلار چکش خورد.
اما کتاب از منظر دیگری هم قابل‌توجه است. کوسه‌ی شکم‌پُر... یکی از اولین آثار ترجمه‌شده در ایران است که در آن به روابط پیچیده‌ی موجود در بازار هنر و حراجی‌ها اشاره می‌شود. از این منظر، دلالان آثار هنری، حراجی‌ها، گالری‌ها، نمایشگاه‌گردانان، مجموعه‌داران، موزه‌ها، نهادهای هنری، سرمایه‌داران و عوامل دیگر شبکه‌ی پیچیده‌ای را تشکیل می‌دهند تا در نهایت اتفاقی مثل فروش یک اثر هنری در یک حراجی را رقم بزنند. این موضوعی است که قابل‌انکار نیست و بدین شکل توضیح تکمیلی «پرونده‌ای درباره‌ی اقتصاد سردرگم هنر معاصر» در عنوان این کتاب را هم نباید نادیده گرفت. تامپسون برای نوشتن این کتاب یک سالی را در لندن و نیویورک گذرانده و با بسیاری از دلالان، مدیران سابق حراجی‌ها، هنرمندان و مجموعه‌داران هنری صحبت کرده است.


به قلم علیرضا کیمیاقلم، ماهنامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی چهاردهم، سال ۱۳۹۵.
        

          فی‌فی در زیربغل زوزه می‌کشد

گوه هنرمندْ پیه‌رو مانزونی را دیده‌اید یا به یاد دارید؟ همان نود قوطی‌ سی‌گرمیِ کنسروشده که حالا شصت سالی از خلقشان می‌گذرد. چند لحظه صبر کنید. چندشتان نشود. اگر بگویم یک قوطی از آن مجموعه همین ده‌دوازده سال پیش بعد از یک حراجیِ نفس‌گیر سه میلیارد و هفتصدهشتصد میلیون تومان فروش رفت، باز هم چندشتان می‌شود؟ یعنی هر گرم گوه آقای مانزونی شد صدوبیست‌وچهار میلیون تومان ناقابل. از طلای بیست‌چار عیار گران‌تر. چهل سالی برویم عقب‌تر: چشمه یا آب‌نمای مارسل دوشان. باز هم چندشتان می‌شود؟ این «اثر هنری» یکی از مهم‌ترین آثار هنری سدهٔ بیستم نامیده می‌شود و آغازکنندهٔ مسیری نو در جهان هنر. یک قرن بیاییم جلو: یک کوسهٔ پنج‌متری که به‌سفارش شکار شده و یخ‌زده رسیده به اروپا و بعد از انجام مناسک هنری تبدیل شده است به اثری دوازده میلیون دلاری. شاید از خودتان می‌پرسید که این هم شد هنر؟ این‌ها هم شد اثر هنری؟ پاسخ دنیای هنر این است که بله! اثر هنری‌ست چون هنرمند و اقتصاد هنر آن را اثر هنری می‌داند. مخاطب هم پس از مشاهده‌اش در موزه‌ها اظهار نفهمیدن و لذت‌نبردن نمی‌کند. شاید سرسختی کنید که: اصلاً گیریم این‌ها هنر. این همه پول بی‌زبان چرا باید برود پای این چیزها؟ در جهانی که میلیون‌ها انسان برای روزی دو سه دلار مرده و زنده‌شان را یاد می‌کنند، این پول‌ها چه معنی دارد؟ دُن تامپسونِ اقتصاددان و مجموعه‌دار در این کتابِ درخشان پی پاسخ همین پرسش‌ها رفته است. روزنامه‌نگاری امریکایی گفته بود که فلان کسک «با کمک مشتی دلال و مجموعه‌دار اشیای پیش‌پاافتاده را به سرمایه تبدیل می‌کند و پورنوگرافی را به اثر آوانگارد و آت‌وآشغال را به هنر فاخر.» نمی‌دانست که ناخواسته دارد از فرآیندی می‌گوید که محرک اصلی‌اش نظمی اقتصادی‌ست که هر پدیده‌ای را ــ ازجمله هنر ــ از ریخت می‌اندازد و به‌دلخواه شکلش می‌دهد. استخراج طلا از چاه روده‌ها.
نویسنده در مقدمهٔ فارسی کتاب نوشته است که حرف‌های این کتاب خیلی به قوارهٔ بازار هنر ایران نمی‌خورد. با اجازهٔ ایشان بهتر است «ماهیت» را به «اندازه» ترجیح دهیم: عیناً همان روان‌شناسی، همان مناسبات و همان روابط متعارف جهانی در اینجا نیز برقرار است؛ شاید چرک‌تر و موحش‌تر. اینجا نیز سلبریتی‌ و دارندهٔ ته‌ریش و هیلزنشین‌ پای پیش‌رفتِ این تئاتر پول‌ساز چمباتمه زده‌اند. شاید تنها بتوان دو تفاوت یافت: اینجا «دلالان» همزمان «مشاور» و «منتقد» نیز به شمار می‌آیند، و تابلو-انسان‌هایی که دستشان نمی‌رسد، به پرینت‌ «آثار بزرگ» بر زیربغل برنزه قناعت می‌کنند.
        

          همین اول بگم، این کتاب تقریبا هیچ ربطی به من نداشت، به جز یه قسمتهای کوچیکش ربطی به علائق من و حوزه ی من نداشت و خیلی دور بود
اما چرا رفتم سراغش؟
چند باری پیش اومده بود گالری رفته بودم یا این ور اون ور تصاویر تابلوهای معروف و گرون رو دیده بودم، سوال بود برام این چیش هنره؟ وقتی منی که عامی حساب میشم هیچ درک زیبایی از این ندارم چرا پس اینقدر پول میدن بابتش...
خوب این کتاب به خوبی به این مسئله پرداخته بود 
نکته دیگه هم برای منی که اخیراً یه کم به اقتصاد علاقه مند شدم، شکل سرمایه داری تو این بخش از‌ هنر هستش

فکر کنم اهالی هنر و علاقه مندان به این حوزه خیلی لذت زیادی خواهند برد
هر چند کتاب برای من نبود، اما کتاب خوبی بود...