اواسط کتاب جالب نیست.
        

          مشکل عمده‌ی من با این نوع کتاب‌ها همیشه این هست که شروع طوفانی‌ای دارند اما هرچه می‌گذره از کشش و جذابیت کم میشه و خوندن‌ کتاب رو سخت می‌کنه.

کتاب شروع خیلی خوبی داره، موضوع جدیدی مطرح می‌کنه، سوال‌های درست و چالشی‌ای می‌پرسه اما در ادامه برای جمع بندی عاجزه، مطالعات موردی و یا بخش «داستان‌های ملال» بسیار ملال انگیز بود و فصل‌های بعدی هم تعریف چندانی نداشت.
به طور خلاصه بگم فقط فصل اول خوب بود بود.
        

          من مجموعه همه مرزشکنی‌های خویشتن، یعنی همه کاراهایی هستم که انجام می‌دهم.
آن‌چه می‌کنم نه‌تنها بیرون از کیستی من نیست، بلکه می‌توان گفت آشکارترین جلوه کیستی من نیز هست.
مادامی که این مرزشکنی‌ها عملکرد رضایت بخشی داشته باشند، تا جایی که می‌دانم، این من هستم.
        

          ملال خیلی حس عجیبیه. در بیشتر مواقع حتی متوجه‌ش نیستیم و با حوصله سر رفتن اشتباهش می‌گیریم. ولی ملال عمیق‌تره و متفاوت. ملال رو نمی‌شه پُر کرد. مغاکیه که تو رو در خود می‌کِشه. بی‌معنایی محض که حالا تو دستِ خالی باید باهاش کنار بیای و هرگز نتونی پُرش کنی.
        

          کتابی که من رو به ملال نزدیک‌تر کرد و نه متاسفانه «دوست‌تر». من در ملال این روزهای خانه‌نشینی و انجام فعالیت‌های درسی و کاری دوست‌نداشتنی غوطه‌ورم و فقط بیش‌تر به این حالِ عجیب بی‌معنایی و ملال دنیا دقیق شدم. شاید این پاراگراف در «کلام آخر» کتاب بهترین توصیف از کتاب باشه. و گواهی باشه بر اینکه چرا من به پاسخی برای درد ملال و بی‌معنایی پیدا کردم و فقط بیش‌تر با اون آشنا شدم.
.
.
.
«در پیش گفتار ادعا کردم که کتاب حاضر به جای استدلالی منسجم که به نتیجه‌ای ختم شود، مجموعه‌ای از طرح‌هاست. چنین نتیجه‌ای چگونه باید باشد؟ این که زندگی انسان ملال‌انگیز است؟ بسیار خوب. زندگی اغلب ملال‌انگیز است. مردمان مختلف به یک اندازه گرفتار ملال نیستند، ولی در عمل هر کسی دیر یا زود گرفتار ملال می‌شود. اگر این ملال شدید باشد، به ناچار به مرز هستی خود رانده می‌شویم و به اجبار، كل هستی خود را به پرسش می‌کشیم.»
        

          اگر دچار ملال شده اید و به راهنمایی و کسب اطلاعات درباره این موضوع نیاز دارید ، تعلل نکنید.
 اما اگر مسئله ملال دغدغه حالِ شما نیست، خواندن این کتاب برایتان ملال آور می‌شود
        

          واقعا ملال آور بود. :)))
فقط بعضی جاها که حرفی می‌زد که حس تو بود، اینطوری می‌شدی که وای. یکی دیگه هم اینا رو تجربه کرده. و دوست داشتی که بخونی.

 «...چون نگاه کردن به ساعت فقط سرگرمی یا مشغولیت نیست، بلکه نشانه‌ای از آرزوی کشتن زمان، یا به عبارت دقیق‌تر، ناتوانی ما در گذران زمان است و بنابراین، نشان می‌دهد که هرچه می‌گذرد ملول‌تر می‌شویم. نگاه کردن به ساعت نشانه افزایش ملال است. به ساعت نگاه می‌کنیم و آرزو می‌کنیم ای کاش زمان از آنچه احساس می‌کنیم سریع‌تر بگذرد، سخنرانی زود تمام شود، قطار زود برسد، و مواردی از این دست. ولی معمولا نومید می‌شویم.»
        

          بعضی وقتا برای ما اتفاقاتی می‌افتد که دچار جراحت عمیق  احساسی می‌شیم و رنج و غم زیادی به ما حمله ور میشه.. ذهن ما چون تحمل این همه رنج روحی نداره، خودش بی حس می‌کنه تا درد کمتری بکشه و ما تبدیل میشیم به انسان های بی احساس..
دیگر نه چیزی ما رو خوشحال میکند نه ناراحت
دیگر انتخاب میان دو چیز برایمان فرقی ندارد
دیگر چیزها معنای قبلی خودشان را از دست می‌دهند و همه چیز ملال انگیز می‌شوند..
(این شروع آشنایی من با ملال  هست)
        

          ملال، ما را تنها می‌کند چون نمی‌توانیم در بیرون از خویشتن جای پایی بیابیم و اگر ملالی که گریبانِ ما را گرفته است عمیق باشد، حتی در درونِ خویشتن نیز جای پایی نمی‌یابیم.
https://hooman.bio.link/
        

          من تألیفی از اسوندسن ندیدم. فقط هر کی راجع ملال نطق کرده بود رو حرفشو آورده بود و یه نظری داده بود.
        

          "فلسفه ملال" کتابی بود با آغازی هیجان‌انگیز که مخاطب را تا جایی میخکوب می کند،بلکه مدام از جملات قصار من باب ملال از فیلسوفان بزرگ قرض می گیرد تا بتواند کمی توضیح راحت تری درباره این غریزه اساسی انسان ها که در سرشت انسان امروزی دوچندان نمود پیدا کرده بدهد.
متاسفانه نتوانستم کتاب رو به پایان ببرم.کشش کافی نداشت،اما در همان ۹۰ صفحه چیزهای زیادی از ملال و انسان ملول یاد گرفتم.
        

          کتاب فلسفه‌ی ملال، واقعاً کتاب ارزشمند، عمیق، مهم و (لااقل برای من) تا حدودی سخت‌خوان است و برام کاملاً مشهوده که چقدر دقیق و بادقت نوشته شده و احتمالاً چه پروژه‌ی سنگینی بوده تالیف و گردآوری این کتاب. نکات زیادی ازش یاد گرفتم، ولی با این وجود قویاً احساس می‌کنم اون‌قدری که باید، کتاب رو درک نکردم و کاملاً باهاش همراه نشدم که مقصر این عدم همراهی هم خودم هستم و شاید یه سری پیش‌نیازهایی برای این کتاب لازم بود که من نداشتمشون. با این وجود، برای من هم کتاب مفید و جدی‌ای بود، و شاید یه روزی دوباره بخونمش. 

یادمه تو کتاب «انسان در جستجوی معنا»، نویسنده به یه نکته‌ای اشاره کرده بود با این مضمون که انگار توی اردوگاه کار اجباری، روزها دیرتر از هفته‌ها و ماه‌ها می‌گذشتند. این همیشه برای من نکته‌ی قابل درک و در عین حال عجیبی بود، تا این‌که یه جایی از کتاب فلسفه‌ی ملال به چرایی این مسئله رسیدم. دوست دارم به عنوان حسن ختام این چند خط به این نکته بسنده کنم و اون بخش از کتاب رو این‌جا بیارم:
تأملات کانت در باب ملال، آشکارا پیشگام نظریه‌ی ملال توماس مان است که در فصل چهارم کوه جادو با نام «جستجویی در باب حس زمان» بیان شده است:
درباره‌ی سرشت کسالت (tedium) برداشت‌های اشتباه بسیاری رواج دارد. به‌طور کلی تصور بر این است که جذابیت و تازگی محتوای زمان همان چیزی است که باعث «گذر زمان» می‌شود و به عبارت دیگر، زمان را کوتاه می‌کند. در حالی که کسالت و پوچی جریان زمان را مهار و محدود می‌کند. این جمله، با ملاحظاتی صحیح است. تهی‌بودگی و یکنواختی درواقع دارای این ویژگی هستند که گذر لحظه و ساعت را کند و طاقت‌فرسا می‌کنند. ولی می‌توانند واحدهای زمان بسیار طولانی را نیز به‌شدت کوتاه و فشرده سازند و به هیچ برسانند. و برعکس، محتوای سرشار و جذاب می‌تواند به ساعت و روز پرِ پرواز ببخشد و با این همه، به گذر زمان سنگینی، وسعت و استحکامی می‌بخشند که سبب می‌گردد سال‌های پرحادثه، بسیار آرام‌تر از سال‌های ضعیف و لخت و تهی‌ای بگذرند که باد گذشته بر آن‌ها می‌وزد. بنابراین آنچه کسالت می‌نامیم کوتاه‌سازی غیرعادی زمان به سبب یکنواختی است. فضاهای بزرگ زمان، که با یکنواختی بی‌وقفه‌ای گذشته‌اند، به‌گونه‌ای درهم‌فشرده و مچاله می‌شوند که قلب ما از ترس می‌ایستد؛ وقتی هر روزی مثل سایر روزهاست، پس انگار که همه‌ی آن‌ها یک روزند و این همسانی تمام‌عیار سبب می‌گردد تا طولانی‌ترین زندگی نیز کوتاه جلوه کند.