تازگیا خیلی کامنتی واسه کتابی که می‌خونم ندارم.. فقد می‌تونم بگم مثه همیشه خوب بود و راضی کننده..
شخصیت پرنس مشکین منو یاد آلیوشا برادران کاراموزف
و شخصیت ناستازیا منو یاد گروشنگا برادران کاراموزف
و راگوژین هم منو یاد دیمیتری می‌انداخت..
و شباهتا واسم جالب بود
      

        بعضی وقتا برای ما اتفاقاتی می‌افتد که دچار جراحت عمیق  احساسی می‌شیم و رنج و غم زیادی به ما حمله ور میشه.. ذهن ما چون تحمل این همه رنج روحی نداره، خودش بی حس می‌کنه تا درد کمتری بکشه و ما تبدیل میشیم به انسان های بی احساس..
دیگر نه چیزی ما رو خوشحال میکند نه ناراحت
دیگر انتخاب میان دو چیز برایمان فرقی ندارد
دیگر چیزها معنای قبلی خودشان را از دست می‌دهند و همه چیز ملال انگیز می‌شوند..
(این شروع آشنایی من با ملال  هست)
      

        عزاداران بیل
بسیار دلنشین و فوق‌العاده خوب بود.
شامل ۸ داستان درباره روستای بیل و اهالی آن‌ها و روایت خوب که با اونها همراه میشی. برای من مانند یک روایت سینمایی خوب بود..
اهالی که تک به تک به زیبایی شخصیت پردازی شدن.. به طوری که یه عمری اونا رو می‌شناسی و با اونا زندگی کردی.. حیوانات هم کاراکتر خودشون دارن و این جالب و دوست داشتنیه.. فضاسازی خیلی خوب بود حس در روستا بودن بهم دست داد
همه ۸ داستان‌ منحصر به فرد بودند..
دم ساعدی گرم..
      

        غیر انسانی
غیر انسانی و غیر انسانی
راوی داستان، مادر است و هیچ حسی نسبت به فرزند خود ندارد و نشان نمی‌دهد. فرزندی که سه سال همراه او بوده است ولی راوی چگونه یاد می‌کند سه سال سختیش تموم شده تازه راحتیش رسیده.. این نگاه مادر به فرزند خود نیست
حتی نگاه مرد به کودک هم نمی‌تواند باشد
این نگاه بیمارگونه‌ نویسنده بود که مخاطب را آزار داد.
و ماست مالی نمی‌کنم چنین اتفاقاتی نیست بلکه هست ولی این خواسته تحمیل خارجی‌ست؛ نباید خواسته مادر  باشد.
متاسفم واسه نویسنده
      

        نوبت من
نگاهی اجمالی که به دیگر یادداشت‌ها داشتم راجع به کریووف بود و همه ما متفق قولیم که بازیکنی بزرگ و مربی بزرگتری بود. راجع به کتاب باید بگم که ۳ فصل اولش به قدری  برای من آزاردهنده بود که می‌خواستم بیخیال خواندنش بشم ولی علاقه به فوتبال، من را نگه داشت. شاهد یک خاطره گویی شلخته هستیم و بستر داستانی شکل نمی‌گیرد و اذیت می‌کند. وقتی خاطرات داخل مستطیل سبز را می‌گفت و چون من خاطراتی مشترکی نداشتم و توصیف یک بازی فوتبال با کلمات و فقط کلمات بود؛ باعث شد نتوانم ارتباط بگیرم ولی وقتی صحبت از بیرون مستطیل سبز بود؛ رفته رفته کار بهتر شد و کمی توانستم با کتاب همراه بشوم.
متاسفانه لذتبخش نبود و فقط خواندم که تمام شود.
      

        شاید برای همه ما پیش اومده که مدتی طولانی رو با بدشانسی و شکست زندگی کردیم و در جستجوی خوش‌شانسی، با تمام زورمون برای یه بار دیگه به رینگ زندگی می‌ریم و می‌جنگیم تا این دوره تاریک زندگی رو تموم کنیم و همه این‌ها باعث می‌شود که چاره ای نداشته باشیم که موقعیتی را که برای‌مون پیش اومده را خوش‌شانسی‌ بدانیم ولی این موقعیت از هر بدشانسی بدتره و مایی که هرطوری شده خوش‌شانسی را می‌خواهیم؛ بدترین صدمه‌ها رو به خودمون می‌زنیم و در آخر شکست بازی از قبل باخته رو قبول می‌کنیم. و شاید خوش‌شانس باشیم و بقیه ببینند که چه حریف قوی رو مقابل خود داشتیم و شجاعت و استقامت‌مان تحسین کنند.
پیرمرد و دریا کتابی بود که بوی زندگی میداد.
      

        موش ها و آدم ها
این کتاب الان تموم کردم و باید بگم رمان خیلی خوبیه.
ساختار داستان به این صورت که نویسنده اول مکان می‌سازد و این فضاسازی اندازه‌‌س؛ نه اونقدر زیاد و با جزئیات که حوصله سربر باشه و نه اونقدر کم که اطلاعات‌مون ناقص باشه.
شخصیت های داستان، آنها را با صفات معرفی نمی‌کند. مثلا نمیگه شخصیت x که مهربان و دلسوز هست. با رفتار و نمود خارجی شخصیتها، صفاتشون ما می‌فهمیم و این فوق العاده‌س.
شخصیت‌های خودش به شدت دوست داره و ماهم پس شناختنشون دوستشون داریم. 
چه دوستی میسازه بین لنی و جورج.. فوق العاده‌س
داستانی بود که به دل نشست.
این کتاب به همه پیشنهاد می‌کنم.
      

        اوژنی گرانده
چیزی که از این رمان برایم جالب بود؛ فضاسازی شهر و شهرستان بود. و ما، شهرستان و مردمش را که شخصیت‌های اصلی داستان در آن زندگی می‌کنند در ابتدای کار می‌شناسیم. البته این فضاسازی باعث شد من مخاطب را کسل و بی‌حوصله کند؛ زیرا به نظر می‌رسید داستان شروع نشده است و شخصیت اصلی وارد داستان  نشده است.
رفته رفته آشنایی ما با شخصیت های داستان و اتفاقاتی که برای‌شان پیش می‌آید؛ باعث ملموس شدن ما با داستان می‌شود. و صفاتی که برای شخصیت ها می‌آورد؛ ما در داستان نمود خارجی آن را می‌بینیم و آن صفات برای شخصیت‌ها باور می‌کنیم. این کتاب به افراد زیر توصیه می‌کنم:
افرادی که
_ به ژانر خانوادگی علاقه‌مند باشد.
_ عشق را می‌فهمند.
      

        شب های روشن
وقتی برای اولین بار این کتاب خواندم، بسیار لذت بردم و دلنشین بود و به حال و احوالات آن موقع‌ام نزدیک بود.
به نظرم افراد زیر بتوانند با کتاب به خوبی ارتباط برقرار کنند و همذات پنداری:
_افرادی که تنهایی به خوبی تجربه کردند.
_افرادی که عشق ممنوعه را تجربه کردند.
_افرادی که یک رابطه عاطفی یا جدایی عاطفی را تجربه کردند.
وقتی قرار بود برای بار دوم آن را بخوانم، دیالوگ‌های طولانی و بلند کمی برایم آزاردهنده بود.
این کتاب به یک بار خواندنش حتما می‌ارزد. به من کمک کرد تا نگاهی انسانی‌تر به بعضی از مسائل داشته باشم و قسمت پایانی، نگاهی که به آینده دارد؛ قشنگ می‌شود فهمید داستایوفسکی این شرایط قبلا زیست کرده است.