فقط برای فوتبال نیست. درس زندگی کسی است که بارهااوج و فرود زندگی را چشیده و سعی کرده است که به فوتبال حرفه ای بازگردد.
قسمت هایی از ان بسیار دوست داشتنی بود و ارتباط گرفتن با این شخصیت جذاب بسیار راحت بود ولی فرعی بسیاری در این زندگی نامه احساس میشد که البته بخاطر سبک زندگی نامه ای بودنآن این یک امر طبیعی است.
در کل پسندیدم و البته پیشنهاد به خواندن ان نمیکنم مگر انکه وقت اضافه ای داشته باشید و یا بخواهید از این ادم الگو بگیرید.
        

          در کتاب «نوبت من»، یوهان کرایوف، داستان زندگی‌اش را روایت می‌کند؛ از کوچه‌های آمستردام و توپ‌جمع‌کن آژاکس بودن تا تحولی را که برای آژاکس، بارسلونا، فوتبال هلند و فوتبال آمریکا به ارمغان می‌آورد. یوهان، تنها یک فوتبالیست نبود، بلکه معلم فوق‌العاده‌ای بود که فوتبالی که به آن عشق می‌ورزید را زندگی می‌کرد.
        

          نوبت من
نگاهی اجمالی که به دیگر یادداشت‌ها داشتم راجع به کریووف بود و همه ما متفق قولیم که بازیکنی بزرگ و مربی بزرگتری بود. راجع به کتاب باید بگم که ۳ فصل اولش به قدری  برای من آزاردهنده بود که می‌خواستم بیخیال خواندنش بشم ولی علاقه به فوتبال، من را نگه داشت. شاهد یک خاطره گویی شلخته هستیم و بستر داستانی شکل نمی‌گیرد و اذیت می‌کند. وقتی خاطرات داخل مستطیل سبز را می‌گفت و چون من خاطراتی مشترکی نداشتم و توصیف یک بازی فوتبال با کلمات و فقط کلمات بود؛ باعث شد نتوانم ارتباط بگیرم ولی وقتی صحبت از بیرون مستطیل سبز بود؛ رفته رفته کار بهتر شد و کمی توانستم با کتاب همراه بشوم.
متاسفانه لذتبخش نبود و فقط خواندم که تمام شود.