از بهترین‌‌های ادبیات کلاسیک
اگه با هم ردیف‌های  خودش مقایسه‌اش کنید حتما می‌پسندید.
        

                به‌جز یک سوم پایانی که برام خسته کننده بودم خیلی این کتاب رو دوست داشتم .
پیش زمینه‌ی مثبتی از خوندن داستان‌های موراکامی نداشتم اما این کتاب یه چیز متفاوته و خوشحالم که خوندمش. 
تا حدودی تجربه زندگی، تعدادی جمله انگیزشی و مقداری هم شناخت شخصیت و زیست‌نامه‌ی موراکامی چیزاییه که از این کتاب یاد می‌گیرید.
        

                این کتاب رو بخاطر برونته‌ای بودنش خوندم.
یه عاشقانه کلاسیک خیلی ملو، بدون حادثه و کشمکش خاصی
نه شخصیت پردازی فوق‌العاده‌ای داره نه تعلیق یا حتی غافلگیری
هیچ چیز عجیبی تو این کتاب نیست و همه چیز قابل پیش بینی
اما باید اعتراف کنم خوندنش برام لذت بخش بود.
        

                پیشنهاد نمیکنم.
مجموعه‌ای از چند داستان ضعیف بدون درام، فضاسازی، شخصیت پردازی، نثر قوی، پایان یا حتی مضمون آنچنانی .
غالب داستان‌ها بر محور زنانی بدبخت می‌چرخد که نمی‌توانند راه نجات را پیدا کنند؛ درحالیکه نه آموزه‌ای دارد نه‌تلنگری و نه‌حتی لحن و زبانی که بشود به قدر قطار شهربازی  از آن لذت برد
        

                سه داستان نوجوان تربیت محور  از آقای سرشار.
روان و خوش‌خوان، مطابق با گروه سنی ذکر شده.
بی آلایشی در عین پرداخت داستانی،  مرا به دوره‌ی شیرین نوجوانی برد.
هم ایده و هم پایان بندی‌ را دوست داشتم بیش از این دو محتوا و پیام نهایی به مذاقم شیرین آمد.

        

                مدت‌ها دنبال کتابی می‌گشتم که تکنیک‌های ایجاد طنز در داستان را معرفی کند مثلا کنار هم قرار دادن یک شخصیت وسواسی و یک شخصیت .... یا اشتباه گرفتن فردی که باید کار مهمی انجام بدهد و مواردی از این دست.
کتابی که میخواستم را پیدا نکردم اما بین کتبی که مجبور شدم تهیه کنم فقط این‌یکی را دوست داشتم.
        

                یکی از بد خوان ترین کتاب‌هایی که دست گرفتم.
نویسنده سیلی از اطلاعت فلسفی را ریخته وسط و گاهی هم داستان را پیش برده.
می‌توانست کم حجم تر و خوش خوان تر باشد اگر جولان‌گاه مباحثات فلسفی نبود!
        

                ایده‌ی فوق‌العاده‌ای پشت این کتاب است.
تجمیع تعداد زیادی ضرب المثل، طنز و اصطلاح که بین بچه هیئتی ها مرسوم است با شرح و بسط لازم.
شاید تازه به این جمع‌ها راه پیدا کرده باشید یا بخواهید برای جا شدن در دل کسی ادای بچه هیئتی‌ها را در بیاورید🥴
شاید منبری هستید و دنبال خودمانی کردن مطالب سنگینتان.
یا یک ایده داستانی درجه یک دارید که لازم است فضای رفاقت‌های هیئتی را بسازید.
بعید نیست دختری نوجوان باشید که دنبال راهی برای کشف پسرانه‌های هیئت می‌گردد.
به هر حال این کتاب به کارتان می آید.
        

                کتابی مرجع که لازم است در کتابخانه‌ی شخصی‌تان داشته باشید.
اگرچه محقق هستید، جامعه شناسید، داستان نویسید، طنز پردازید یا حتی اگر روانشناس باشید..
اگر هیچ یک از این موارد نیستید و فقط کمی‌کنجکاوید!
اگر کنجکاو هم  نباشید شاید جایی از قلبتان برای مادربزرگ و نسخه‌های عجیب غریبش تنگ شده باشد یا دلتان بخواهد بفهمید آن حرف‌ها و باورها از کجا می‌آمدند؛ لطفا به این کتاب سر بزنید.

        

                زمزم و انگشترش را دوست داشتم. 
گوش شنوا را نه از جهت پیرنگ از حیثِ جزییاتی درباب مردم کوچه خیابان در اوایل انقلاب، به کسانی که تصمیم دارند یک داستان کوتاه از آن دوره بنویسند پیشنهاد میکنم.
سال نو برایم  خواندنی نبود.
ما بقی نه به قوت دو داستان ابتدايی و نه به ضعف دو داستان نهایی .
فی المجموع دنبال پیرنگ منسجم نباشید، غالب داستان‌ها روایت‌گونه است و در گفتن جزییات زیاده گویی دارد. 
تصویر زیادی ارائه نمی‌کند. 
بیشتر برای شناخت جو محیطی مورداشاره مفید است.
        

                هشت داستان  غیر رئال از موراکامی.
عدم علاقه‌ام به سورئال درنوشتن این یاداشت بی تاثیر نیست  با علم به این نکته مطالعه کنید.
تک گویی‌های چند راوی اول شخص مفرد که آنها را نمی‌شناسیم.  هیچ اطلاعاتی از شخصیت‌ها نداریم و فرهنگ ژاپن در هیچ یک از داستان‌ها به چشم نمی‌خورد.
خواندن اغلب آنها به اطلاعات قبلی نیاز داشت چه اطلاعات درباره‌ی پیانو و بیس‌بال چه اطلاعات درباره‌‌ی داستان‌های قبلی موراکامی.
در همه‌ی داستان ها موراکامی ما را با سوالی تنها میگذارد که ممکن است دقایقی ذهن ما را درگیر نگه دارد. شاید اگر شناخت بیشتری از شخصیت ها داشتیم این دقایق طولانی تر می‌شد اما متاسفانه نويسنده ایستاده که اجازه ندهد ما بیشتر از سهممان بفهمیم نه شخصیت ، نه موقعیت و فضا و نه حتی جواب معمایی که خودش ایجاد کرده بود را.
اینکه تمام هشت داستان به معماهای حل نشده ختم شد به خستگی من حین خواندن افزود و این کتاب چیزی نیست که بخواهم به شما پیشنهادش کنم. 
        

                داستانی ترسناک که متفاوت از داستان‌های ترسناکِ معمول است و نمی‌توانید پایان بندی را پیش‌بینی کنید.
باید بگویم قصه دیر گرم شد اما ریتم روان و پر تعلیقی داشت.
علاوه بر ماجرا شاهد رشد شخصیت‌ها بودیم و با آنها احساسات متفاوت از جمله خشم، فداکاری، ترس و.. را تجربه کردیم.
داستان از ماجراجویی چند نوجوان در امور فراطبیعی شروع می‌شود اما به طرز غافلگیر کننده‌ای به یک حقیقت تاریخی می‌پردازد و اثری که این حادثه در روح و رشد هر فرد به جا گذاشت.
 نگاهی متفاوت به جنگ!
نوجوان هایی که هر یک دارای توانایی های خود و ضعف‌های ویژه‌ی شخصیتشان هستند اما همدیگر را کامل می‌کنند؛ تصمیم می‌گیرندبه دل خطری بزنند که پدرانشان از آن فرار می‌کنند.
ترجیح من این بود که هر کدام از آنها برای پذیرفتن خطرِ موجود در قلعه انگیزه‌ی قوی‌تری داشته باشند.
گاهی تگ گویی قصه را خسته کننده می‌کرد و طبیعتا تصویر کمتری به ما ارائه میکرد.  توصیف‌ها ماجرا را نگه می‌داشت بدون اینکه در دل داستان اتفاق بیفتد. پایان بندی آنقدر سریع اتفاق افتاد که تصور کردم چند صفحه از کتاب گم شده.
اما کلیت کار دوست داشتنی بود.
        

                مثل همیشه ساده و روان؛ بین داستان‌های آقای مستور  پایان بندی  بهتری داشت. فارغ از اینکه کلیشه ای و قابل پیش بینی بودحداقل نصفه تموم نشد
        

                داستان کوتاهایی از جلال که اگه خدادخان و جاپا رو فاکتور بگیرم قصه‌های خوبی داره اگرچند انتظارم از قلم ایشون بیشتر بود.
بنظرم نقطه‌ی قوت کار به تصویر کشیدن  خوب زن ها ست؛ هرچند بدبینانه فقط سیاهی‌ها رو روایت کرده.
        

                داستان کوتاه های واقعی با پایان های غالبا تلخ .
باتوجه به قلم روان آقای مستور به راحتی میشه در یک نشست خوندش