اخیرا گفتگویی داشتیم با عبدالعلی دستغیب درباره احمد محمود و گفت که معتقد است اصلا هنوز در زبان فارسی رمان نداریم چرا که داستان‌های ایرانی اصلا پلات به معنای درستش ندارند. موضوعی که دست کم به روشنی درباره این داستان مستور صادق است. داستان پلات ندارد و آن هم نه تعمدا آن گونه که د داستان‌های پست مدرن به چشم می‌آید بلکه در بهترین حالت پلاتی وارفته دارد. 
شخصیت‌پردازی هم بسیار ابتدایی و عریان است و با چهار تکه کلام خیلی کلیشه‌ای و گل‌درشت (چی می‌گی؟ وات دو یو ثینک؟ تمام!) قرار بوده شخصیت ساخته شود که همین شخصیت‌هایی کاملا برهنه ساخته و از آن‌جا که سرانجامِ همه‌شان خیلی خیلی کلیشه‌ای است حتی یک بزنگاه به درد بخور که شخصیت در آن شکل بگیرد یا دست کم چشم خواننده را گرد کند یا برقی در چشم خواننده بیافریند در تمام ۱۲۴ صفحه داستان پیدا می‌نشود! سرانجامِ داستان هم در وانهاده‌ترین حالت ممکن شکل گرفته و این حس را ایجاد می‌کند که نویسنده کمترین زحمتی برای پیش‌برد علیت داستانش به خرج نداده و داستان را هزار مدل دیگر هم می‌شد نوشت بدون این که هیچ تفاوت اساسی در آن ایجاد شود. جان کلام نه این که هیچ چیز داستان سر جایش نباشد... اصلا هیچ چیزی در داستان نیست که سر جایش باشد یا نباشد!
          

            "چیزی که مستور را یک نویسنده عامه پسند نگه می‌دارد پرداختن صریح به عشق نیست، تصور کودکانه‌ای است که از عشق رواج می‌دهد."
 "به هر حال من یک چیز را در عالم داستان های مستور دوست دارم و آن فرار از نخبه گرایی است. حرف های حکیمانه از دهان آدم های عادی و عامی بیرون می‌آید و این خیلی جالب است."
و به هر حال این نویسنده خیلی خوب در مورد درونگراها و مردم گریزها شخصیت پردازی میکند:

 "بچه که بودم دوست داشتم راننده یکی از این کامیون هایی بشوم که از این شهر به آن شهر می‌روند. دلم میخواست تنها سفر کنم و توی رستوران های خلوت و کوچک کنار جاده غذا بخورم. دوست داشتم شب ها ماشین را وسط بیابان، کنار رستوران یا پمپ بنزینی پارک کنم و توی اتاقک آن بخوابم. من اگر راننده کامیون می‌شدم همیشه با سرعت کم رانندگی می‌کردم. برای چه باید عجله می‌کردم؟ وقتی قرار است همیشه در سفر باشی و کسی منتظرت نباشد عجله برای چه؟"
<b/>
          

            در ابتدای کتاب گفتم: «این است مستور! نویسندۀ خوب ایرانی»، در میانه منتظر بودم رخ بنماید، ولی فقط بازی با کلمات بود و مخاطب را به زور دنبال خود کشیدن. آخرش هم که به معنای واقعی کلمه «افول».
پس این همه اصرار بر تطبیق تاریخ‌های تجربۀ عشق و زندگی با جنگ که از ابتدا شروع شده بود، چرا کارکردی در ادامه و پایان‌بندی نداشت؟ 
          

            خب اولش بگم که نمیدونم چرا انقدر نویسندهای ایرانی عاشق یه صحنه ی جنایی-هندی هستن! واقن درک نمیکنم.
ولی خب دور از این ماجرا، کتاب خوبی بود، مخصوصا توضیحایی که درباره هر شخصیت نوشته شده بود. قشنگ یه تصویر سازی خاصی میشه کرد با کتاب :)) و همینطور حرفای قشنگی که مادربزرگ هانی میزد یا حتی سرمه ی خل‌وچل!
کلا کتاب خوبی بود، پنج ستاره دادم چون واقن لذت بردم و نتونستم کتاب رو زمین بذارم، متنش سادگی قشنگی داشت، داستانش جالب بود (به غیر از اون صحنه جنایی-هندی)، داستان عشق دونفر، هانی که مشخص بود چی میخواد از زندگیش، اون پرستو رو میخاست و حاضر شد براش حتی ادم بکشه، ولی پرستو، انگار نمیدونست چی میخاد، نمیفهمید عشق براش مهمه یا پول؟ حتی بعد از اینکه تهش همه چی خوب تموم شد من توی لحن هانی ارامش خاطر و اطمینان حس کردم ولی از لحن پرستو هنوز همون سردرگمی معلوم بود...
این داستان ممکن توی زندگی خود ما اتفاق بیوفته، یا زندگی کسایی که میشناسیمش ولی از افراد کمی نوشتن وشرح دادم این داستانای قشنگ برمیاد :)
          

            من به شدت کارهای آقای مستور رو دوست دارم، اما این کتاب من رو راضی نکرد! و اولین بار بود که چنین احساسی به نوشته های آقای مستور داشتم! داستان تکراری، پایان ِ بسیار کلیشه و مثل سریال های ایرانی، هپی اند طوری! 
البته جوری هم نبود که فکر کنم حیف پولم یا جیف وقتم! ولی فکر می کنم بر خلاف کتاب های قبلی آقای نویسنده، از این یکی در صورتی لذت می برید که کتاب های قبلیش رو نخونده باشید!
          

            خیلی وقت پیش 30 صفحه از روی ماه خداوند را ببوس جناب مستور را خواندم اما اصلا به دلم نچسبید. حس کردم دارم فیلمنامه سریال های آبکی ایرانی رو میخوانم!
بعدا با خیلی خوانندگان و طرفداران قلم مستور آشنا شدم و فکر کردم شاید اشتباه کردم. برای همین این کتاب را هر طور بود تمام کردم؛ اما الان بیشتر مطمئن شدم که قلم جناب مستور را دوست ندارم.
در این کتاب ما با یک قصه عاشقانه کاملا معمولی با پایان ضعیف و قابل پیش بینی مواجهیم. در دیالوگ های بین شخصیت ها خیلی سعی شده که جملات ماندگار خلق بشه اما واقعا اینگونه نیست و حتی شخصیت ها هم واقعی نیستند. یعنی نمی شود با شخصیت ها همذات پنداری کرد.
          

            جالب!
و نه بیشتر!
البته...!
باز بحث عوام و خواص نمی‌خواهم به راه بیندازیم، اما مگر جز این است که بازار کتاب در دست عوام است و نه خواص؟ نظر شما چیست؟
مستور نویسنده پرکاری‌ست، و علاوه بر این، کتاب هایش هم پر تیراژ و پر فروش! و در نهایت پر خوان! اما من نه حتا به عنوان منتقد که به عنوان یک فرد تا حدودی آگاه به مسائل ادبی، وقتی این به اصطلاح رمان را می‌خوانم، چرا در نهایت باید بگم: خب، تموم شد؟...
معمولی بود. خیلی خیلی معمولی. به قول یک دوست خوب، این کتاب به مثابه یک زنگ تفریح بود... و در این صورت زنگ تفریح قابل تحملی بود...