خیلی وقت پیش 30 صفحه از روی ماه خداوند را ببوس جناب مستور را خواندم اما اصلا به دلم نچسبید. حس کردم دارم فیلمنامه سریال های آبکی ایرانی رو میخوانم!
بعدا با خیلی خوانندگان و طرفداران قلم مستور آشنا شدم و فکر کردم شاید اشتباه کردم. برای همین این کتاب را هر طور بود تمام کردم؛ اما الان بیشتر مطمئن شدم که قلم جناب مستور را دوست ندارم.
در این کتاب ما با یک قصه عاشقانه کاملا معمولی با پایان ضعیف و قابل پیش بینی مواجهیم. در دیالوگ های بین شخصیت ها خیلی سعی شده که جملات ماندگار خلق بشه اما واقعا اینگونه نیست و حتی شخصیت ها هم واقعی نیستند. یعنی نمی شود با شخصیت ها همذات پنداری کرد.