در ابتدای کتاب گفتم: «این است مستور! نویسندۀ خوب ایرانی»، در میانه منتظر بودم رخ بنماید، ولی فقط بازی با کلمات بود و مخاطب را به زور دنبال خود کشیدن. آخرش هم که به معنای واقعی کلمه «افول».
پس این همه اصرار بر تطبیق تاریخ‌های تجربۀ عشق و زندگی با جنگ که از ابتدا شروع شده بود، چرا کارکردی در ادامه و پایان‌بندی نداشت؟