این کتاب از نوع زندگینامه‌نویسی (یا تجربه واقعی نویسنده) است. در این کتاب هاروکی موراکامی از تجربه دویدن‌های خود طی سالیان عمر خود می‌نویسد. تجربه‌هایی که با بخش‌های دیگر زندگی نویسنده از جمله نویسندگی ارتباط مستقیم دارد. زبان کتاب بسیار ساده و روان و خوش‌خوان است. شاید بعضی از قسمت‌های کتاب حرفایی تکرار شود، اما خواندن این کتاب خوب را پیشنهاد می‌کنم. برای من درس‌های بسیار خوبی داشت.
          

            «به آسمان نگاه می کنم، در پی نشانه ای از رحمت، ولی نمی یابم. فقط ابرهای بی تفاوت تابستان را می بینم که به سمت اقیانوس آرام در حرکت اند. آنها هم حرفی برای گفتن ندارند. ابرها همیشه کم حرف اند. شاید نباید به آنها نگاه کنم. آن چه من نیاز دارم، نگاه کردن به درون خود است. خیره شدن به درون چاهی عمیق. آیا آن جا رحمتی یافت می شود؟ نه، هیچ چیز نمی بینم...»


|چالش مستمر|

زندگی یک رقابت است؟ هدف معینی دارد؟ اصلا زندگی دارای معنایی است که بشود به آن اطمینان کرد؟
به نظرم همه این سوالها مهمند، باید برایشان در پی جواب بود و شاید بیراه نیست اگر عمر را بر سر یافتن این سوالات بگذاریم.
ولی اینجا از چیز دیگری حرف میزنیم، از نیاز. نیاز به معنا! از اینکه آیا میتوانیم بدون پذیرش یک معنا قابل قبول برای خودمان لحظه‌ای به زندگی دهیم؟ یا سوالم را کمی اصلاح کنم، لحظه‌ای بدون ترس ادامه‌ بدهیم؟
خب شاید بهتر باشد صحبت را همین جا تمام کنیم، چون قطعا جواب ها به این سوال یکسان نخواهد بود، ولی برای بیان آنچه باید بگویم علی الحساب با فرض جواب خودم پیش میروم.
اینکه نمی‌شود. و بعد اینکه من دوست دارم زندگی کنم! بدون ترس!-شاید هر آدم عاقلی هم اینطور فکر کند؛)-
چه کنم؟
معنای زندگیم را پیدا کنم؟ معنایی خلق کنم؟ یا اصلا موضوع را فراموش کنم، خوش و خرم! و یا اصلا ترکیبی از همه اینها.
خب جواب من پیش خودم محفوظ است و جای بیانش هم نیست. اما یادمان نرود اینجا از نوشته‌ی موراکامی حرف میزنیم که به نظر من جوابی مفصل برای همین سوالهاست.
به این شکل که؛
-راهی به معنای حقیقی نمی‌یابد و ناامیدانه دست به خلق معنا می‌زند، معنایی به نام رمان نویسی و در کنارش افیونی مفید و در خدمت معنا به نام دویدن.-
خب جالب است! نیست؟
مخصوصا با چنین افیون عجیب و چنین معنا خودساخته‌ی وجیهی، آن هم در کنار نثر دلنشین و صادقانه‌ی موراکامی و ترجمه قابل قبول آقای ویسی.
به نظر من که جالب است.
باید بیشتر درباره اش فکر کنم!
و شما هم، شاید بهتر باشد بخوانیدش:)


«...نه هیچ چیز نمی‌بینم، جز سرشت خود. همان سرشت تنها، یک دنده، تکرو و اغلب خودمدار که در عین حال به خود مشکوک است - همان که تا به مشکلی برمی خورد، می کوشد از دل آن وضعیت نکتهای طنز آمیز، یا کمابیش طنز آمیز، بیرون بکشد. این ماهیت را مثل چمدانی کهنه در طول مسیری دراز و پر گردوغبار همواره با خود حمل کرده ام. حمل آن از سر علاقه و دلبستگی نبوده است. جابه جایی اش با آن محتویات سنگین طاقت فرساست، ضمن آن که ظاهری افتضاح دارد و جای جایش پوسیده است. من آن را حمل می‌کنم چون اساسا قرار نبوده که چیز دیگری را حمل کنم. با این همه، انگار روز به روز بیشتر به آن خو گرفته ام؛ همان طور که شما می‌پندارید.»
          

            موراکامی رو دوست دارم، چون شبیه هیچ نویسنده ی دیگه ای نیست. شیوه ی نوشتنش، سبک زندگی کردنش و حتی طرز نگاهش به مشکلات و گذر زندگی، منحصر به فرد خودشه. این کتاب فرصت خوبی بود تا بهتر و بیشتر با این نویسنده ی دوست داشتنی آشنا بشم.
^^
---
گاهی اوقات بهترین راه برای فرار از این دنیای دلگیر و ملال انگیزی که گرفتارش شدیم، اینه که به انجام دادن کارهای لذت بخشی پناه ببریم که حالمون رو بهتر میکنن و روحیه مون رو بالاتر می برن. از اون دسته کارهایی که وقتی سرگرمشون میشی، دیگه حواست، نه به گذر زمان هست، نه به غصه ها و نگرانی هات، نه به بلاتکلیفی هات و نه حتی به گذشتن روزهای تکراری و ملال آوری که تبدیل شدن به جزئی تفکیک ناپذیر از وجودمون. این سرگرمی ها می تونن هر چیزی باشن... از کتاب خوندن و باغبونی و نقاشی کشیدن گوشه ی جزوه های دانشگاه گرفته^^ تا نوشتن یه شعر یا داستان کوتاه یا حتی دویدن و دوچرخه سواری و ورزش کردن و خلاصه هر چیزی که انجام دادنش، حالمون رو بهتر و عبورِ این روزهای طولانی رو، کوتاه تر و دلنشین تر می کنه.

یادمون باشه که فرق بزرگی هست بین زندگی کردن و فقط زنده بودن. اینکه "لذت" بردن، در کنار "رنج" کشیدن نقش بزرگی، در به تصویر کشیدن ما به عنوان انسانی بازی میکنه که "زندگی کردن" رو فقط به "زنده بودن" ترجیح داده.

طبیعتا" آدمی که واسه شرکت در مسابقه ی ماراتن، برای یک سال روزی چندین ساعت می دوه و به خودش این همه سختی میده، لزوما این کار رو فقط برای برنده شدن انجام نمی ده، انجامش میده چون از این کار لذت می بره و لذتی که از این "رنج "حاصل میشه درست همون چیزیه که می تونه خلاءِ درونمون رو پر کنه.

پس اگر از انجام کاری، که از نظر بعضی ها مثل ریختن آب داخل ظرفی سوراخ دار هست، لذت می برید، انجامش بدین، چون چیزی که اون وسط مهمه احساس شماست نه نظر و عقاید دیگران^^

تاریخ خوانش : 2019/06/04
          

            کتاب، روز نوشت های نویسنده دونده درباره تمرینات  او برای شرکت در مسابقات آمادگی جسمانی ست. هدف موریکامی به نقل از خودش از شرکت در این مسابقات بردن نیست بلکه این مسابقات تجسم نوعی جدال دائمی با نفسش و تربیت و مراقبه بدن اش است.
سرتاسر کتاب، خصوصا فصل های آخر سرشار از نکات ناب درباره شناخت خویشتن و حقیقت و معنای زندگی ست.
من این کتاب را در قفسه انسان شناسی یا خود شناسی گذاشتم.
          

            هاروکی موراکامی، نویسنده (و دونده)...
کسی که تا توانست راه نرفت.

______________
دومین بار بود که این کتاب رو خوندم.
زمانی که برای بار اول خوندمش دویدن برام یک امر غریب و دور از ذهن بود...
این بار خوشبختانه دو روز در هفته می‌دوم...
خدا رو چی دیدی، شاید وقتی برای بار سوم سراغ این کتاب رفتم دونده‌ی ماراتن شده باشم...
          

            در واقع ۳/۵

اینکه این کتابو دوست داشتم و باهاش ارتباط خوبی برقرار کردم برای خودم عجیبه
          

            این روزها سعی می‌کنم به کتاب‌ها پناه ببرم و ازشون سرنخ بگیرم. تقریبا هر کتابفروشی که می‌رفتم این کتاب به چشمم می‌خورد تا اینکه یک روز دست یکی از دوستانم دیدمش و برای 24 ساعت امانت گرفتم. در این کتاب نویسنده روزگار نویسندگی و دویدنش رو به تصویر می‌کشه و خوندنش شما رو ترغیب به داشتن یک روتین می‌کنه. یک چیزی که به اون پایبند باشید. پیش روی نویسنده در دویدن و تاثیر اون روی آثارش و همچنین ماراتن‌ها و مسابقه‌هایی که شرکت می‌کنه ممکنه شما رو به فکر فرو ببره که شاید دویدن برای من هم اتفاق خوبی باشه. بعد از خوندن این کتاب تصمیم گرفتم روی نیم ساعت بدوم. شاید برای انجام مسئولیت‌هایی که دارم، ادامه دان و سایر ملزومات روحی به من هم کمک کرد.
          

            اولین کتابی بود که موراکامی خوندم و به نظرم حس شرقی بودن و اون آرامش و وقار ژاپنی بودن نویسنده درمتن موج میزد. موراکامی کسیه که هر سال در مسابقات مارتن شرکت میکرده و در این کتاب اومده از خاطرات و واگویه های ذهنی و سبک زندگیش گفته. اینکه دویدن و نوشتنش در هم تنیده بودن و در کل ضرباهنگ منظم کارهاش چطور بوده خیلی برام جالب بود.
          

            درباره‌ی سفت و سخت به کاری چسبیدن، یک هدف را پیوسته دنبال کردن و از تغییرهای تدریجی و ناگهانی، نترسیدن.
اینجا موراکامی داستان نمی‌گوید، به‌قول خودش خاطراتِ پراکنده درباره‌ی دویدن است و اشارات کوتاهی درباره‌ی آن‌که چطور نویسنده شد.
خواندن کتاب کار ساده‌ای نیست چون از موراکامی انتظار نداریم انقدر شق و رق بنویسد و حوصله‌مان را سر ببرد، اما اگر روزی خواستید یاد بگیرید چطور تسلیم نشویم، " از دو که حرف می‌زنم..." کتابِ انگیزه‌بخشی خواهد بود.
          

            به‌جز یک سوم پایانی که برام خسته کننده بودم خیلی این کتاب رو دوست داشتم .
پیش زمینه‌ی مثبتی از خوندن داستان‌های موراکامی نداشتم اما این کتاب یه چیز متفاوته و خوشحالم که خوندمش. 
تا حدودی تجربه زندگی، تعدادی جمله انگیزشی و مقداری هم شناخت شخصیت و زیست‌نامه‌ی موراکامی چیزاییه که از این کتاب یاد می‌گیرید.
          

            این دومین کتابی بود که از موراکامی میخوندم.
اولینش یه مجموعه داستان بود که تحت عنوان دیدن دختر صد در صد دلخواه در صبح زیبای ماه آوریل ترجمه شده بود.نمی خوام بگم چیز شاهکاری بود اما با خوندنش به این نتیجه رسیدم که من با این نویسنده آبم توی یه جو میره!بدجوری هم میره و تصمیم گرفتم تمام کتاب های این نویسنده رو با یه ترتیبی بخونم.
خوشحالم که دومین کتاب این کتاب بوده.
عجب کتاب خرم و خوش و خجسته ای بود...خیلی دلنشین بود مرور یه همچین نظمی توی زندگی یک نویسنده.و دیگاه های جالب توجه ش.
طراوت خوبی توی کتاب و توی یه سری حرفا بود.
خلاصه که خوشحالم از خوندنش.
کتاب بعدی احتمالا پین بال... رفت تو دستور کار خوندن
          

            این کتاب یه جور شرح‌حال نویسی از هاروکی موراکامی نویسنده ژاپنیه که در اون از ورزشی که سال‌ها با علاقه و هدفمند داره دنبال میکنه صحبت می‌کنه: "دو" و البته این همه ماجرا نیست؛ چیزی که این کتاب رو خواندنی می‌کنه انگیزه و تلاشیه که به تصویر کشیده میشه و البته مهم‌تر از همه حقیقی و واقعیه! یه جورایی خوندنش به آدم امید ادامه دادن و تلاش کردن میده؛ اونم بیشتر از چیزی که _شاید طبیعتا_ تا الان انجام میداده. از طرفی وقتی روایت زندگی یه نویسنده هم باشه خود به خود به جذابیتش اضافه می‌کنه؛ هرچند نه اونقدر زیاد که بخواد به این هدف مطالعه بشه. 
اوصیکم به خوندنش.
          

            من از هاروکی موراکامی تقریبا هیچی نمیدونستم‌.فقط در همین حد که یه نویسنده ی ژاپنیه ی قَدَره😔😂بر حسب اتفاق،اواخر اردیبهشت همراه با یکی از رفقام رفتیم به کتابخونه ی مدرسه سر بزنیم.کتابخونه ی مدرسه مون قدیمیه و اگه بگردی کتابای خوبی پیدا میکنی.یه دفعه چشمم به اسم هاروکی موراکامی خورد و کتابو برداشتم و به رفیقم گفتم عه کتاب موراکامیه .اونم چون در حد من اطلاعات داشت،فقط گفت اوه چه جالب😂😂😂😂😂.کتابو امانت گرفتم و نمیدونم چرا ولی حس میکردم کتاب،یه رمان جناییه🤦‍♀️😂
خلاصه، بعد از چند روز که رفتم شروع کنم با خودم گفتم نکنه به عنوان اولین کتاب از یه نویسنده ی معروف از کتاب خوشم نیاد و دل زده بشم؟(شما هم همچین افکاری دارید؟😂🚶🏼‍♀️) و کتابو گذاشتم کنار.دو روز بعد یکی از دوستان گودریدزم دیدم این کتابو خونده و براش ریویو نوشته و من تازه فهمیدم این کتاب،اصلا رمان نیست😂و ازش در مورد کتاب پرسیدم. گفت که اونم اولین کتابیه که از موراکامی خونده و بنظرش کتاب خوبی بوده
 
حالا برسیم به خود کتاب🤌😃:
کتاب مثل دفترچه خاطرات موراکامیه که بیشتر در مورد ورزش موردعلاقش ینی دویدن صحبت میکنه [البته جاهایی فلسفی و بعضی اوقات در مورد رمان هاش هم هست]

در حالت عادی باید از همچین کتابی خوشم نیاد و خیلی بهش لطف بکنم ۱ ستاره بدم ولی این کتابو هاروکی موراکامی بزرگ نوشته.حتی خاطرات پرت رو هم طوری با قلم گیرا و جذابی نوشته که دلت میخواد هی ادامه بدی.
بین ۴و۵ستاره گیر کردم ولی چون اولین اثری بود که ازش میخوندم،به این کتاب۴میدم

و اینکه از این به بعد شاهد موراکامی خوندن من هستید😉

آها راستی،ترجمه ی آقای مجتبی ویسی هم عالی بود. روان و گویا✔️
          

            یه کتاب پر از ممارست! مرحله به مرحله ممارست توی دویدن رو نوشته، خوب نوشته شده، با جغرافیا و فرهنگ جدید تا حدی آشنا میشیم، همیشه در رقابت با خودش و بهتر شدن از خودش هست، شکست و پیروزی رو به زیبایی و عاقلانه میپذیره، روند افزایش سن و تغییرات توانایی ها رو در خلال همین ممارست نشون میده، اتفاقات و برنامه ریزی رو در کنار هم میچینه، احساس خوبی بهم داد. پر از انگیزه و شوق نشدم، هیجان زده نشدم، اصلا فرم کتاب هیجان انگیز نیست، نکته کلیدی همون ممارست و ادامه دادنه. در هرچی یه شبه به چیزی رسیدن رو میبنده!