وااای خیلی خوشحالم که بازم حدسم درست از اب درامد، اخرش که همه رو گذاشتم کنار هم قاتل رو کشف کردم....
البته چکمه رو هنوزم نمیدونم چه جوری باید جا بدم تو‌ ماجرا...
یکی از لذت‌هام موقع کتاب خوندن آثار کریستی حل معماهاییه که نمیخواسته کسی حلش کنه😉
هر چند اون اواسط یه کم افت کرد و آخرش هم چارلز بیچاره  سرش بی کلاه موند....اخیی دلم براش سوخت.
      

        به داستان خودمونی، شیرین، بی تکلف.
حتی یه جاهایی حسرت زندگی ساده اما صمیمی‌شون رو میخوردم.
و هاجر به زن قوی و مصمم، چادرش رو میبست دور کمرش دست محمد علی رو میگرفت و میرفت تو دل مشکل.عالی بود این بشر.
هر چند شنیدنش طول کشید اما اخرش از تموم شدنش دلگیر  شدم...
ممنون بچه‌های باشگاه نوجوانان بهخوان که باعث شدید بخونمش...
      

        ۱. اولین کتاب کتابخانه‌ای.
این کتاب، اولین کتابی است که از کتابخانه‌ی شهر گرفته ام و عجب شروع بی نظیری، چه تجربه‌ی شگفت انگیزی.
۲. به خودت اعتماد کن.
من سخت کتاب انتخاب میکنم برای همین اغلب کتاب هایی که به انتخاب خودم خوانده ام دوست داشته ام و به ندرت کتاب هایی که از نظرات دیگران انتخاب کرده ام مورد پسندم بوده.
این بار هم به خودم اعتماد کردم و نتیجه شد کتابی که بسیار از آن لذت بردم.اه خدا لذت کافی و کامل.
۳.باربارا کلورلی اسمی نا آشنا.
خدایااا چرا این نویسنده با این داستان خوب ناشناخته مانده آن وقت بعضی نویسنده‌ها را هی توی بوق میکنند.
باید دنبال بگردم و آثار دیگرش را پیدا کنم.
۴. هند بریتانیا.
تاریخ برای‌من همیشه جذاب بوده با همه‌ی پیج و خم ها و سختی ها و درد هایش.
کتاب روایت داستان چند قتل در هندوستان در زمانی است که تحت سلطه‌ی بریتانیاست، فرهنگ هندی آمیخته با سلطه‌گری صاحبان سفید، مسیر جذابی را رقم زده، اصطلاحات هندی، انگلیسی و روابط شخصیت های هندی و انگلیسی کنار دیگر خرده‌ فرهنگ های نظامی، سنتی و روستایی، سیک، پشتون، کلمات فارسی و اردو، ملقمه‌ای عجیب ساخته که هم گیراست هم شگفت انگیز.
۵. شخصیت های نازنین.
شخصیت‌های که کلورلی خلق کرده خیلی طبیعی هستند،دوست داشتنی و نازنین (جو که خیلی جذاب است) نقاط تاریک و روشن دارند، افراطی نیستند، گذشته و سابقه دارند و رفتارهایشان از گذشته و عقایدشان ناشی میشود نه جنون آنی و غلیان ناگهانی امیال که شخصیت را ناشی و بدشکل و نپرداخته جلوه دهد.
۶.پیچش های داستانی و کد گذاری.
ضربآهنگ تند داستان همراه با پیچش های به‌جا و اوج ها و فرود های درست ، باعث شد تا داستان اصلا یکنواخت و کسل کننده نباشد. حتی وقتی که فصلی به روایت قتل نمیپرداخت و شخصیت ها را بسط میداد. مثل سفر جو و نانسی که صرفا باعث آشنایی و نوعی کد گذاری پایانی در داستان بود.
به علاوه، در جای‌جای داستان اطلاعات به شکلی معقول به خواننده منتقل میشد و سرنخ هایی برای پیش روی میداد اما به هیچ‌وجه پایان و قاتل را برهنه و آشکار‌ جلوی روی‌‌خواننده قرار نمیداد.
۷. ضربه‌ی آخر. (چَک نهایی)
انصافا هوش از سر پران بود، فکر این قاتل در زمان مطالعه اصلا به ذهنم خطور نکرد، البته اصلا کتاب مجالی برای فکر کردن و حدس زدن نداد( یک حدس غلط داشتم!)، اما خیلی خوب اطلاعات را مثل حلقه به هم متصل کرد تا به حلقه‌ی نهایی برسد.
۸. انگیزه، خیانت نه بهتر از آن
یک انگیزه‌ی قتل حسابی واقعا درست و‌ حسابی‌. چیزی که یادآوری میکند نوشتن داستان جنایی نیاز به شهوت و خیانت ندارد.چیزی که میفهاند انسان طبیعتی بیش از غرایز جنسی دارد. 
۹. کریستی وار پرونده حل کنید.
زیاد که آگاتا کریستی بخوانی میفهمی اگر‌ خوب به داستان دقت کنی میتوانی آن را حل کنی.واقعا هم باید با دقت بخوانی تا پرونده‌ی چند قتل را حل کنی‌.
پرنتیس گفت:« من گفتم بارها گفتم و شما نشنیدید»
 ۱۰. جمله‌ی درخشان کتاب.
کیتی گفت:« زندگانی هستند که باید ملاحظه‌ی آن ها را کرد و برای من آنها از مردگان مهم ترند و حتی از حقیقت »

      

        از اونجایی که داستان رو میدونستم و هویت قاتل برام مشخص بود، دل دادم به نسخه‌ی صوتی و اوقات خوشی گذروندم.
درباره‌ی کشش داستان و فراز و فرودش له دلیل همون آشنایی نمیتونم اظهار نظر کنم.
اما در شخصیت ها، شخصیت قاتل برام جالب بود، این که بشینی این همه نقشه بکشی،با یک میل شوم، واقعا عجیبه...
      

        کتاب سوم با حضور غیر منتظره‌ی یولیان آغاز شد و باید بگم خوندن نبردش و ویژگی‌ها و ماجراهاش باعث شد من یه اسپارتانیان( یه جور فضاپیمای تک سرنشین جنگی) بخوام.(در حین نوشتنش یاد یه خاطره افتادم تو سفر که شاید بعدا براتون تعریف کردم)
جاه طلبی های امپراطوری خیلی ازارم میده، اینا فقط سودای کشورگشایی دارن.
یه قسمتی از اقدامات کله طلا برای کشورداری چه تعریف ها که نکرد اما دلم هنوز باهاش صاف نیست چون فکر نمیکنم این کار ها رو برای اصلاح بکنه، صرفا انجام میده چون مخالف کارهای قبلی بود و نیاز به یه پایگاه اجتماعی برای اهدافش داره، وقتی مجبوره اشراف را کنار بزنه تا به قدرت برسه باید هم این کار هارو انجام بده.
نکته‌ی بعدی که این جلد داشت، کار نویسنده روی شخصیت های فرعی و  نقش دوم بود، یولیان، میترمایر، روینتال، بوکاک و روبینسکی چند نفر دیگه. در واقع نویسنده به مرور روی‌پرداخت شخصیت ها کار کرده و حالا که به اندازه کافی نقش های اصلی رو میشناسم داره بهمون کد برای شخصیت های دیگه میده و ازشون غافل نشده.
این عمق شخصیتی که داره تو هر جلد شکل میگیره برام خیلی جذابه، مثلا تیکه‌های روینتال، ما تو جلد های قبلی تا حدی شک‌های اونو دیده بودیم و این جلد شکاف شخصیتی کامل ایجاد شد، یا روبینسکی که خیلی مرموز بود. این موضوع برام‌ خیلی لذت بخش بود.
 اگر چسبوندن هرچیزی رو به دین از طرف نویسنده فاکتور بگیریم، بحث های سیاسی و اجتماعی تو‌کتاب خیلی قوی و‌ خوبه و باز هم به شکل جالبی قابل تعمیم به زمان حال.
مثلا رفتار فزان در برابر امپراطوری و اتحاد، توطئه چینی ها و دسیسه ها، نسبت یک‌ کشور با قدرت نظامی و اقتصاد و خیلی چیزهای دیگه در کتاب به خوبی بیان شده(البته  اگر یه طرفه به کرسی رفتن نویسنده رو یه جاهایی نادیده بگیریم...)
یه قسمتی هم‌ حماقت‌های دولت اتحاد بود که خیلی اذیتم کرد‌و بعید میدونم حالا حالا ها از شرشون خلاصی داشته باشیم.
در کل این جلد حادثه و اتفاق چندانی نداشت و بیشتر یک‌ سری کاشت ایجاد کرد تا داستان در جلد بعد به اوج برسه و باعث شد اواخرش حوصله‌ام یه کم سر بره...
منتظر جلد بعد هستم ولی نیاز به یک‌ استراحت هم دارم...
چه تناقضی...
      

        کتاب‌های کلاسیک در قلب من جایگاه ویژه‌ای دارن، تنها دلیلی که این کتاب بهم نچسبید این بود که خط داستانی دنباله‌داری نداشت.
در واقع هر فصل داستان کوچکی بود که میتونست مستقل از فضل قبل و بعد روایت بشه و حداقل اتصال به کل قصه رو‌داشت.
ابن باعث شد کشش‌داستان از مجموعه‌ای مثل آن‌شرلی به مراتب کمتر باشه...
 
      

        اول که اشتباه ثبت کردم پایان کتاب رو و هنوز حدود ۱۰‌درصدی شاید مونده باشه.
دوم در کل فقط دو تا داستانش رو پسندیدم و اگر نبود نسخه‌ی صوتی نمیخوندمش و رها میکردم.
سبکسر و آفتاب‌پرست داستان های خوب کتاب بودن، اگر‌جایی گیرتون آمد بخونید...
بقیه‌ی داستان ها فقط به عشاق ادبیات روسیه توصیه میشه...
      

         این نازنینِ دوست نداشتنی...
با دید مثبتی با توجه به نظرات کلی درباره‌ی کتاب شروعش کردم، مخصوصا بعد از تجربه‌ی خوبی که از بازرس داشتم.
اما اوضاع خوب پیش نرفت، مرد داستان شروع به تعریف وقایعی میکند که منجر به آن لحظه‌ی آغازین داستان می‌شود.
مرد با نخوت بسیار خودش را بالا میبرد بالا میبرد و هرگز ذره‌ای فرو نمی‌افتد، حتی در آخر داستان با وجود آن تنش فوق‌العاده‌ای که تجربه کرده‌است، در حالی که غرورش ضربه خورده و در لبه‌ی پرتگاه است اما باز هم  دست برنمی‌دارد، هنوز هم معتقد است او‌ کار غلطی نکرده، هر چه کرده برای دختر کرده.
دم از عشق میزند اما حتی وقتی فهمیده اشتباه کرده، اقرار میکند که خطا رفته، در عمق وجودش باز هم آن غرور هست...
اواخر داستان دیگر داستان نبود، واگویه بود،  بی هدف و مبهم، کاملا پریشانی شخصیت در سخنانش پیدا بود اما قابل درک هم نبود...
دیگر از فضای لذت داستانی خارج شده بود...
نازنین برای من بیشتر شکنجه بود تا لذت، به لطف صدای خوب و اجرای بی نظیر تایماز رضوانی  این شکنجه را تحمل کردم و بی میل و رغبت تمامش کردم. 
اگر چه مفهوم پنهان در داستان یعنی نوع ارتباط این زن و مرد، به خوبی منتقل شد، اما نوع این انتقال برای من جذاب نبود.
منولوگ‌های مرد و قضاوت های یک طرفه‌ی او‌ بدون اشاره به درونیات زن داستان، قصه را سخت‌خوان و سرد کرده بود.
 باز هم تجربه‌ای شد تا با طناب مورد پسند اکثریت به چاه خواندن کتابی نروم...
چون ممکن است دست آخر از پنجره‌ای پایین بپرم....
      

        در طول مدت مطالعه، نمیدونستم کتاب رو دوست دارم یا نه. بعضی جستار ها واقعا درخشان بودند و هر جمله را میشد بارها خوند، لذت برد و زیرش خط کشید و منتشر کرد، اما اکثر جستار ها کمترین ارتباطی با زبان نداشتند.
یا حداقل در نظر من نداشتند، یکی دو جستار درباره کافکا، داستایوفسکی یا نویسنده‌های دیگر بود که اگر ازشان نخوانده باشی چیزی هم نمی‌فهمی...
به اواخر کتاب که رسیدم فهمیدم خواندن چه طور بوده، یک مسیر سخت بود، خیلی سخت، مثل کوهنوردی.
آدمی هست که به اجبار مسیر سختی را جلو میرود،‌ یک جایی منظره‌ای هست که بسیار لذت میبرد، به قله می‌رسد،‌خسته است درمانده است و فقط یه منظره داشته برای لذت...
نه مسیر او را سرگرم کرده، نه صعود لذت بخش بوده ، نه از رسیدن به قله شاد است، فقط یک‌ منظره...
حسم‌ به کتاب همان، همان آدم بالای قله است، این همه و فقط یه منظره...
      

        نسخه‌ی صوتی از ایران صدا رو شنیدم.
داستان خیلی خاصی نداره اما سیر قصه و سرنوشت مالوان جالب بود.
      

        راه خوندن کتاب های روسی رو پیدا کردم، کلا زیاد با ادبیات روسیه ارتباط جدی و خاصی تا حالا برقرار نکرده‌ام. اما چند تا تجربه‌ی صوتی داشتم که فارغ از خود داستان، صوتی بودن خیلی بهم چسبیده و ترجیح میدم سراغ صوتی این آثار برم.
اول اینکه اگر میشناسید حتما معرفی کنید، مخصوصا آثار کوتاه. چون هنوز تو آزمون و خطا هستم.
اما بازرس، یکی از کمدی‌ترین موقعیت ها اشتباه گرفته  شدن یک فرد به جای فردی دیگه است، بازرس هم خیلی خوب از این موقعیت استفاده کرده تا هم شخصیت های خاصی رو خلق کنه هم نقد های تند و تیز اجتماعی ارائه بده.
اسامی رو که اصلا یادم نیست، اما خدمتکار جناب بازرس از خودش عاقل تر بود. نامه‌ی پایانی هم واقعا جالب بود، جایی که هر کس سعی می‌کرد از  خواندن تعابیر بازرس که بهش نسبت داده شده بود به بهانه‌های مختلف شونه خالی کنه.
در کل شنیدنش خیلی لذت بخش بود، امیدوارم خوندنش برای شما هم لذت بخش باشه.
      

        نوشتن برای این قسمت از داستان سخت شده، کلی احساسات جریحه‌دار کرده، کلی خون و خون ریزی راه انداخته.
دو تا شخصیت زن معرفی شده تو داستان اگر چه حضور پر رنگی نداشتند اما خیلی اثر قوی‌و بزرگی روی روند قصه داشتن و من از این خوشم آمد.
این قسمت ما مقابله‌ی شخصیت های اصلی با نیرو‌های درونی بود، هر کس در سرزمین خودش قدرتش رو تثبیت کرد.
گاهی چهره‌های جدید از شخصیت های داستان دیدیم که خب زیاد بهشون نمیومد، ولی نویسنده نوشته دیگه.
اون وجه زشت جنگیدن رو دیدیم(داشتم فکر میکردم که قدر تو جنگ تریاک حالم بهم خورد از توصیف های نویسنده که سعی کرد جنگ و خشن و زشت نشون بده و این جا شاید فقط چند کلمه گفت و کافی بود، نیاز نیست یه طومار ردیف کنید تا منظورتون رو برسونید، نیاز نیست فهرستی از شریرانه ترین اعمال بشری رو تو کتابت جا کنی تا بگی طرف مقابل چه قدر وحشی بوده. گاهی فقط دو کلمه لازمه.)، مردن، درد کشیدن و تلاش برای بقا.
یکی بحث دین و خدا تو این قسمت داستان پر رنگ بود که خب کسی که خونده باشه می‌دونه جریان از چه قراره و توضیح‌دادنش برای داستانی که داستان رو نخوندن، فایده‌ای خاصی نداره، اما مثل همه‌ی عناصر دیگه دین و خدا هم رنگ‌ بوی ژاپنی داره و خب نویسنده ژاپنی‌ بوده دیگه. 
یکی هم درخواست زیگفرد، به نظرم خیلی کلیشه‌ای نویسنده توجیه کارهای آینده‌ی راینهارد رو داد دستمون، باید بگم با وجود این که شخصیت محبوب من یانگ تنبل خودمونه، اما عمیقا ناراحتم. دلشکستگی و عشق همزمان تهش همین میشه. دلم براش سوخت چون بعید بدونم راینهارد بفهممه این بشر چی تو کله‌اش داشته. اون کله‌ی طلایی جایی برای افکار قشنگ‌ کریهیایس نداره...
      

        می‌گویند قیصر امین پور برای نوجوانان به قول پرستو ها را نوشته...
اما قیصر امین پور برای روح بشر می‌نوشته...
سالها «پیش از این روز‌ها‌» رو میخوندم و  عملا حفظ  شده بودم ، حتی نمیدونستم تو این دفتر نوشته شده...
قیصر امین پور زود رفت خیلی زود...
      

        واقعا نمیدونم چه امتیازی به کتاب بدم.
این که کریستی داستانی رو در مصر باستان روایت میکرد خیلی جالب بود، اما مدام فکر‌میکردم، نمیشد قصه در جای دیگری روایت بشه...
چرا میشد.
و چه دلیلی برای روایت این داستان در مصر بود،‌جز‌ علاقه‌ی کریستی به مصر.
 و چون دلیلی براش پیدا نکردم، یعنی چیزی که باعث بشه بگم،‌خوب این داستان فقط در مصر ممکنه و نه در جای دیگه...
و همین، همین دلیل ساده و بی اهمیت فارغ از جذابیت داستان، معما و کشش قصه، من رو دلسرد کرد.  
نتونستم به اندازه‌ی کافی ازش لذت ببرم.
هوری رو خیلی دوست داشتم و‌ هنت، وااای هنت، کاش اونجوری که من فکر‌میکردم بود.‌... هر چند این چیزی که رخ داد، چیز عجیبی در دنیا نیست...زیر هر چهره‌‌ی آرامی ممکنه یه قلب سنگی پیدا کنید(امیدوارم چیزی لو‌نره)
      

        این رو از ضد هم بیشتر دوست دارم، انقدر بریده  دارم ازش و انقدر نشان کردم ابیاتش رو که حد نداره...
شاخ‌گلی برای مزار  و بیم فرو ریختن به نظرم  شاهکارن.
اول و اخرش بی نظیره...
میپندارم ماه!، خداحافظی، انار، سیب سرخ رو هم خیلی دوست داشتم...