چند جایی خوانده بودم که جلال آل احمد تلگرافی می‌نویسد و بنظرم این بهترین توصیف برای نثر اوست.
کوتاه، صریح و روان اطلاعات را  به خواننده می‌دهد و  سرش را با خیالات گرم نمی‌کند.
تنها از واقعیت و بیشتر از خاطرات خودش می‌نویسد.
مجموعه داستان زن زیادی را از پنج داستان بیشتر دوست داشتم.
پیشنهاد می‌کنم بعد از خواندن داستان ها نقد آثار را هم در اینترنت جستجو کنید و بخوانید.
        

          تلخ اما از دل جامعه.
کتاب "زن زیادی" متشکل از چند داستان کوتاه درمورد افرادی که همه به نوعی درگیر مشکلاتی هستند و در جاه و مقام درستی قرار نگرفته‌اند.
به طور کلی کتاب‌هایی که به چند داستان می‌پردازند اصلا موردعلاقه‌ام نیستند ولی این موضوع از ارزش سمنوپزان و زن زیادی کم نمی‌کند.
داستان زن زیادی ته دلم را پر از غصه کرد؛ دختری که به خاطر نقص‌های کوچکی در ظاهرش خود را از کار و زندگی انداخت و حالا پر بود از عقده و حسرتِ کارهایی که میتوانست انجام دهد ولی نداد.
نادیده گرفته شدن زنان در تمام مراحل زندگیشان واقعا غم‌انگیز بود و هست و سزاوار این است که ساعت‌ها برایش اشک بریزم.
طبق چیزهایی که از این کتاب شنیده بودم می‌بایست انگشت به دهان بمانم ولی انتظاراتم را که برطرف نکرد هیچ، بلکه ناامید هم شدم. فکر می‌کنم ما چوب انتظاراتمان از کتاب‌ها، آدم‌ها و همه چیز را میخوریم.
زن زیادی، اولین کتابی بود که از جلال آل احمد میخواندم و فکر کنم آخرین کتاب هم باشد زیرا اصلا نتوانستم آنطور که باید، با این کتاب ارتباط بگیرم و چنگی به دلم نزد.
زن زیادیِ جلال آل احمد مثل خیلی‌های‌ دیگر مخاطب خاص خودش رو دارد و به صورتی نیست که تک تک افراد از خواندنش لذت ببرند.
بنظرم داستان روی یه خط صاف پیش می‌رود که یکنواختیش دل را میزند.
اگر نصفه و نیمه ول کردن کتاب اعصابم را بهم نمی‌ریخت قطعا بعد خواندن چند صفحه از کتاب آن را کنار می‌گذاشتم.
رساله‌های اول کتاب را هم اصلا متوجه نشدم و درکل کتابی نبود که بعدا بخواهم حتی از کنارش رد شوم.
اگر قرار باشد از جذابیت‌های کتاب بگویم قطعا از توصیفات دقیق و عمیقش میگفتم که نویسنده بسیارعالی همه‌چیز را به وضوح بیان کرده بود و جملات درخوراندیشه کتاب هم باعث شد که حداقل یک ستاره از این سمت داشته باشد.
        

          به نظر من اوج قدرت قلم جلال تو زنِ زیادیه
        

          نسبت مقدمه ی کتاب رو با بقیه کتاب اصلا متوجه نشدم 
که چرا ترجمه ی انجیل برنابا_ که بسیار سخت بود و بعضی از فصل های آن تکرار شده بود_ آورده شده بود .
و اما کتاب شامل نه داستان کوتاه بود که دو تای آنها از همه کوتاه تر بود.
اولین بار بود قلم‌ جلال آل احمد رو میخوندم و البته انتظار بیشتری داشتم اما باز هم لذت بردم از قلم و داستان ها .
        

          کاش داستانهاش طولانیتر بودند و اینقدر کوتاه نبودند
        

          واقعا نتونستم با کتاب ارتباط بگیرم...از یه جایی به بعد فقط خوندم که کتاب تموم بشه و اصلا لذت نبردم 
        

          آل احمد در این کتاب به داستان‌هایی حول محور زنان و معلمان می‌پردازد و به شیوه‌ای جالب توجه احوالات مردمان زمان خود را به تصویر می‌کشد، از زنی که برای مرگ کودک هوویش نذر می‌کند تا معلمانی که بیمه درمانی را دزدی دولت می‌دانند.
اما یک داستان در این میان بیش از همه توجه مرا جلب کرد و آن داستان «جاپا» بود. در این داستان بسیار کوتاه همراه روایتی از دیبری زحمتش می‌شویم که به نظر نویسنده شمه‌ای از دغدغه‌های درونی آل احمد را نشان می‌دهد. این معلم که سر و کله زدن با کودکان را برای خود هدف و مقصودی نمی‌بیند میل دارد رد ‌و اثری از خود در جامعه‌اش به جای بگذارد و خود را درگیر خشم و نفرت از دیگرانی می‌کند که به این هدف (اثر گذاری) دست یافته‌اند.
در واقع خود آل احمد به‌گونه‌ای از عیب خود و نویسندگان هم‌ عصرش می‌نویسد که آنقدر خود را درگیر تفکرات سیاسی کرده بودند که ادبیات را از نوشته‌های خود پاک کرده بودند. آل احمد که گاه بسیار درگیر این مسائل می‌شد و گاه صرفا به ضعف‌های اجتماعی و فرهنگی (گاه درست و گاه نادرست) می‌پرداخت، قدری بیشتر ادبیات را در آثار خود حفظ کرد.
        

          هر چیز که به زبان گویی از روح برداشته‌ای، اما هرچیز که به قلم نویسی بر روح نهاده‌ای....
        

          قلم جلال حیرت انگیزه
و داستان پردازی هاش محشر
شاید شخصیت هاش غنی نباشه و پردازش مختصر 
اما فک میکنی همه شخصیت هارو میشناسی
یک کات از زندگی روزمرشون
یک جاهایی جالب تر هم میشه قلمش😅👍🏻 (اهل فن میدونن)

بازم شاید جلال اومد تو لیست مطالعه ام
کسی چی میدونه🙂👏🏻🌱
        

          به جز مقدمه و رساله‌ی مهمی که نویسنده در ابتدا آورده؛ کتاب از ۹ داستان تشکیل شده:
-داستان‌های اول و دوم و آخر در مورد چند خانم از چند طبقه‌ی اجتماعی مختلفه که تو حال و هوای دهه‌ی ۲۰ با چالش‌هایی درحال دست و پنجه نرم کردن هستن که تو داستان با هنرمندی به تصویر کشیده شده!
-داستان «خداداد خان» سبک فعالیت و زندگی حزبی اون دوران رو با نگاهی متفاوت نشون میده به گونه‌ای که مخاطب درون واقعی حزب دستش بیاد.
-دو داستان «دفترچه‌ی بیمه» و «مسلول» هم یه جورایی وضعیت نظام بهداشت و درمان رو شرح میده، وضعیتی که هنوز هم با شکلی دیگه وجود داره!
تو این کتاب کوتاه بسیاری از مسائل اجتماعی و سیاسی به توصیف دراومده که حتماً خوندنیه، انگار که خود جلال آل احمد داره از سال ۱۳۲۹ و قبل‌تر خاطره میگه...
        

          کمی متفاوت تر از دو کتاب قبلی بود. از لحاظ نوع شخصیت ها و حتی تفکر پشت اون. 
داستان ردپا رو امروز صبح می خوندم و وقتی از مترو بیرون اومدم (تازه داستان تموم شده بود) توی برف ها سر در آوردم و مزه مزه اش کردم :) تصادف جالبی بود.
داستان زن زیادی از یه جهت برام جذاب بود. اول به خودم گفتم که چی؟ چی می خواست بگه؟ بعد یهو متوجه نکته داستان و درون مایه اش شدم
        

          واقعا خوشم نیومد... از کتابی با مجموعه داستان های کوتاه واقعا لذت نمیبرم، انگار هیچ انگیزه‌ای برای ادامه دادن ندارم. حتی بنظرم داستان های کوتاه این کتاب هم جالب نبودن، خیلیاشون حس بدی بهم میدادن و متوجه هدف بقیشون هم نشدم. فقط چون کتاب معروفی بود خوندمش و به زحمت تمومش کردم...
        

          این کتاب اثر جلال آل احمد که تا حالا هیچ اثری ازشون نخونده بودم.
این کتاب دغدقه ها و سطح اجتماعی انسان ها در دوران قدیم و سطح و جایگاه زن در زندگی مردان رو به تصویر میکشه...
کتابش به صورت چند داستان کوتاه نوشته شده که من داستان زن زیادی،سمنو پزون و بیمه و خانم نزهت الدوله رو از بقییه بیشتر دوست داشتم و داستان جا پا واقعا من و گیج کرد...
در کل خوب بود نمیشه ازش ایراد زیادی گرفت اما ترجیحا دیگه سمت اثارشون نخواهم رفت...
        

          به عنوان کسی که شیفته توصیف های ناب جلال است، این کتاب را دوست داشتم. داستان های اول و آخر، یعنی سمنو پزان و زن زیادی، بهترین های کتاب بودند. اما داستان های دیگر مثل دفترچه بیمه و خانم نزهت الدوله هم خالی از لطف نبودند. و در سرتاسر کتاب ردپای عبارت های دلچسب توصیفی به چشم میخورد.
جلال بی شک نویسنده ای است که نوشته هایش بعد از گذشت سالها هنوز شیرین و خوش خوان است ...
        

          مجموعه داستان
        

          حتی همین الان که فقط چند دقیقه از تموم شدن زن زیادی می‌گذره هم خیلی سخت میتونم به یاد بیارم که توی هر داستان چی رخ داد و چی روایت شد‌... و این شاید ضعف حافظه‌ی من باشه و شاید هم نویسنده حرف خیلی خاصی نزده که بخواد توی ذهن من جایی باز کنه! درسته که متوجه تندی زبان جلال، و شرح حالی انتقادی به حکومت وقت، هستم اما باز هم با انتظار بیشتری از این نویسنده، کتاب رو شروع کردم.
و البته که متوجه نگاه استعاری نویسنده می‌شدم و تحسینش می‌کردم؛ اما از گیرایی و ماندگاری؟ نه... خبری نبود! 
ولی چیزی برای من جالب بود احوال مشترکی بود که بعضی موقعیت‌های زنانه در زنِ زیادی با سووشون داشت... انگار این موقعیت های مشابه، از جهان زنانه‌ی مشترکی که جلال و سیمین با هم ساخته بودن یا فهم و بینشی که از زن داشتن یا تاثیری که روی هم گذاشته بودن نشات گرفته بود و رقم خورده بود.
علاوه بر اینکه دقت کلماتی که انتخاب شده بود، روانی و سیال بودن هر قصه به حق و سنجیده بود و به زعم من علیرغم سطحی بودن مفهوم داستان‌ها، هر قصه جوری ماهرانه نوشته شده بود که دوست داشتی تا انتها بخونی (اما وقتی به انتها می‌رسیدی با خودت می‌گفتی کاش همون وسط رهاش می‌کردم...) 
        

          کتابی کم حجم که متشکل از چند داستان کوتاهه که فقط سه تا از این داستاتها مرتبط با زنان و مشکلات آن دوره بود و برای من هم این سه داستان جذابیت بیشتری داشت ،هدف بعضی از داستان ها رو  هم واقعا  نمیفهمیدم 🤐🤕
بعضی جملات و توصیفات هم برام هم جالب وهم قابل درک نبود...🙄
از  آثار آقای آل احمد کتاب مدیر مدرسه رو بیشتر دوست داشتم و طنز تلخ انتقادیشون  بیشتر برام قابل درک بود 👀📚
        

          مجموعه‌ای از چندتا داستان کوتاه با یه تم مشترک: زن‌هایی که خودشون رو فقط در آینه‌ی وجود یه مرد تصویر می‌کنن و بدون مردهای زندگیشون، هویتی از خودشون ندارن. بهترین داستانها به نظرم سمنوپزان و زن زیادی بودن. من کتاب صوتی رو گوش دادم و صدا و لحن گوینده (محمدرسول مجدآبادی) رو خیلی دوست داشتم.
        

          زن در برابر زن...
علاوه بر شخصیت پردازی  عالی، نویسنده  طرز تفکرهای سنتی جامعه نسبت به جنس زن را به زیبایی بیان می‌کند.

        

          جز  داستان سمنوپزان و نزهت الدوله بقیشو اصلا دوست نداشتم.و در کل  از خوندنش هیچ لذتی نبردم.