فقط پایانِ داستان ارزش این دوتا ستاره رو داشت. 


        

                حالا با دیدنِ برگ‌زیتون و درخشش میوه‌اش لای بوته های درخت یحیی می‌آید جلوی چشمانم با دشداشه سفید و کت مشکی‌‌اش. با دستارِ پیچیده شده دور سرش. صدای نی زدنش لای باغ زیتون و انجیر توی سرم جیغ میکشد. 

حالا دیگر زیتون‌ها برایم "عین‌حوض" را نقاشی می‌کنند. 
وقتی که یحیی توی باغ بود 
وقتی که صهیونسیت ها یحیی را، بسیما را، حسن و دوریش و دلیله را کشتند. 
وقتی که خون یحیی ریخت رویِ خاکِ باغ خودش که سال‌های قبل بیل زده بود. 
وقتی که صهیونسیت‌ها زندگی توی چشمانِ دلیله را کشتند. 
دلم میخواست می‌توانستم دست های أمل را بگیرم ذل بزنم توش چشم هایش، اشک‌هایش را ببینم وقتی که دلیله را توی خاک جا میگذاشت، وقتی که یوسف می‌رفت، وقتی که سحرها یاد بابا می‌افتاد و دل‌تنگ آغوشش میشد. وقتی دشداشه آبیِ فاطمه با جنینِ مثله شده‌اش کابوس‌ش میشد. وقتی دل‌تنگ مجید بود. سخت دل‌تنگ آغوش مجید بود. 
صهیونسیت‌ها زندگی أمل را زیر خون غرق کردند.
شاید أمل و تمام فلسطینی‌ها.  
بغض  و اشک دارم برایِ أمل برایِ فلسطین.  
أمل اشتباه می‌کرد. دنیا این‌قدر کثیف است ‌که هنوز تویِ 2024 بچه‌های فلسطین و غزه زیر بمب‌های اسرائیل مدفون شوند و کسی بمب‌افن ها را محکوم نکند.متاسفم أمل  دنیا هنوزهم  همان‌قدر کثیف است. 


        

                چی میتونم بنویسم درمورد این کتاب؟ 
واقعا هرچی تاحالا از استاد مطهری خونده بودم یک طرف، این کتاب یک طرف. 
علت شهادت استاد، نگارشِ مقدمه این کتاب بوده! بعد از انتشار مقدمه، گروهک فرقان طاقت نیورد و ایشون رو ترور کرد. 
هیچی نمی‌تونم بگم. 
تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل 
        

                اولین روایتی بود که از مادرشهید میخواندم؛ حالا دیگر وقتی میگویم "مادرشهید" یک اشرف‌السادات جلوی چشمانم جان میگیرد. صلابت‌ش، گریه‌هایش، و تکرارِ "چشم‌ت دنبال چیزی که برای خدا دادی نباشد" از زبانِ او. 
روایت، شسته رفته و کافی بود. نه مطلب خام مانده بود و نه با زیادی پرداختن لوث شده بود‌. همه چیز دقیق و کامل. 

        

                شاید انتهایِ کتاب تنها عبارتی که به ذهن‌ خواننده میرسد،"جسارت زندگی کردن" است. 
تنها توشه‌ی من از این پانصد صفحه همین بود. باید برای زندگی کردن جسور باشیم. 
کلمات کتاب گیرا هستند. فصل هارا یک‌نفس میشود سر کشید ولی آن‌قدر غنی نیست که بخواهم دو جلد باقی مانده را بخوانم. 
گمان نمیکنم بیشتر از این حرفی برای گفتن داشته باشد. 

        

                کلماتِ فصل های آخر را سنگین می‌خواندم. نمی‌خواستم قریب به یک‌ماه زندگی با علی فتاح، مه‌تاب، باب‌جون، کریم، مامانی، مریم و حتی دریانی و موسی ضعیف‌کُش و نعمت گاوسوار و اسکندر و ننه تمام شود. انگار اندازه تمامِ شخصیت هایش من زندگی کردم. خودم بین کلمه‌های زنجیر شده امیرخانی احساس می‌کردم! 
حالا با وجود همه صفحات و من و او هایی که دوست‌نداشتم. و به ازای تمام پاراگراف هایی که اشک حلقه‌زد در چشم هایم یا صدای قهقه‌ام بلند شد، بهت زده‌ام! 

        

                اگر در حوزه زن و حجاب اطلاعات متوسط‌ی دارید، لطفا سراغ این کتاب نروید. تکرار مکررات است. توی این کتاب دنبال ادبیات قوی نباشید. این کتاب تنها یک روایت است. روایتی آمیخته به اطلاعات پایه از مسائل زنان با نگاه اسلامی. 
و نقطه قوت همین‌جاست. اطلاعات لازم را توی قالب روایت و کاملا منسجم میخوانیم.
        

                صدوهشت صفحه اول را نباید بخوانید، باید گریه کنید. بعد اشک های شما قطره قطره جوانه اُمید میشوند و شوری  توی دلتان می افتد که همه مسافر هایی که از کنارشان رد شدیم لحظه ای در دلمان گذشته "چه خوب جای تو نیستم" چه رنجی بر دوش میکشند و چقدر به نگاهِ یاری‌گرِ ما نیاز دارد.
شاید باید دیدن لژیون های کنگره شصت را به لیست آرزوهایم اضافه کنم!