دقیقاً یادم نیست که غرور و تعصب را کِی خریدم. شاید یک زمانی در زندگی که تصمیم گرفته‌بودم کتاب‌های فاخر بخوانم و مشغول خرید کتاب‌های فاخر جهان شدم که هیچ کدامشان را نخوانم. احتمالاً همان ایام بوده که با ذوق غرور و تعصب را باز کردم، چند صفحه‌ای خواندم و بعد از شدت کسالت کنارش گذاشتم. غرور و تعصب در 20 سالگی جزو اولین مواجهه‌های من با رمان کلاسیک بود و گمان نمی‌کردم هیچ‌وقت بتوانم تمامش کنم و این گزاره که کتاب‌های کلاسیک الکی معروف می‌شوند در ذهنم پررنگ و پررنگ‌تر شد. (پیش از آن «بلندی‌های بادگیر» را خوانده‌بودم و دوستش نداشتم. هنوز هم دوست ندارم)
اما بالاخره یک روز تمامش کردم، در کمال ناباوری در نتیجه اصرار بی‌پایان چند دانش‌آموز کلاس هشتم. نمی‌فهمیدم چرا نوجوان‌های متولد دهه 80 باید از چنین کتاب کسالت‌باری خوششان بیاید. اما هر چه که بود مجبورم کردند کتاب را تا انتها دنبال کنم و بعد از تحمل صحنه‌های کشدار طولانی، میلیون‌ها بار پیاده‌روی و صرف چای، هزاران مهمانی و صفحه‌ها دیالوگ تمام نشدنی تمامش کردم. نکته تعجب‌برانگیز این بود که دوستش داشتم! آن‌قدر دوستش داشتم که بعد از آن دانه دانه سراغ باقی کتاب‌های جین آستین هم رفتم و امروز در آغازین روزهای 24 سالگی فقط دو تا از کتاب‌های او را نخوانده‌ام که آن را هم نگه داشته‌ام برای روز مبادا. چون آستین دیگر زنده نمی‌شود و از او در این جهان فقط 6 رمان وجود دارد.
داستان مواجهه ما و آثار کلاسیک، در اینجا به طور خاص رمان‌های جین آستین، ماجرای مفصل و تاحدی پیچیده است. ما آدم‌های عصر تکنولوژی گاهی به نظر می‌رسد میلیون‌ها سال از سکون و سکوت قرن هجدهم دور شده‌ایم. به همین خاطر کتاب‌های آن دوره برای همه‌مان آثاری کسالت‌بارند که به سختی تمامشان می‌کنیم. اما عجیب‌تر آن است که خیلی‌هایمان بعد از تحمل چنین کسالتی، کتاب را دوست داریم. حین خواندن کتاب‌های آستین ممکن است از کند پیش رفتن ماجرا خیلی حرص بخورم، اما درکنارش از این کندی لذت هم می‌برم. الیزابت بنت ساعت‌ها فرصت داشت گلدوزی کند، با خواهرش به پیاده‌روی برود، و تمام روز می‌نشست و به این فکر می‌کرد که نهایتاً با چه کسی ازدواج می‌کند. من شاید این سبک زندگی‌ را هیچ‌وقت برای خودم انتخاب نکنم (اگر بخواهم هم به خاطر شرایط زمانه نمی‌توانم) اما از سرک کشیدن میان آن لذت می‌برم. برای همین وقتی «غرور و تعصب» را می‌خوانم، سراغ «عقل و احساس» می‌روم، بعد «منسفیلد پارک» را می‌خوانم، بعد میان صفحات «اِما» سرک می‌کشم و «جین آستین» خوانی برایم تبدیل به یک تفریح می‌شود. گنجینه‌ای که باید نگهش دارم تا در زمان‌های خاص سراغش بروم.
بعد از خواندن همه‌ی این آثار هنوز راز کتاب‌های آستین را کشف نکرده‌ام. هنوز نمی‌دانم چرا می‌تواند این همه سال ماندگار بماند. نمی‌فهمم مقالاتی که می‌گویند او در کتاب‌هایش نگاه انتقادی به وضعیت اجتماعی داشته دقیقاً بر چه اساس این ادعا را می‌کنند. اما هر چه که هست؛ شخصیت‌هایی که آستین خلق کرده دوستان خوب من‌اند که قریب به 300 سال قبل در کشوری دور از کشور من زندگی می‌کردند و من هم مدتی کنارشان بوده‌ام. روابط آن‌ها برایم عمیق و باورپذیر بوده. من توانسته‌ام پشیمانی الیزابت از قضاوت زودهنگام را تقریباً به انداز‌ه‌‌ی خودش درک کنم، به اندازه‌ی او از شخصیت‌های فضول حرص بخورم، و مثل او فنجان چای دستم بگیرم و خاله‌زنکی‌ترین بحث‌های تاریخ را بکنم. از طرفی آن‌ها با همه‌ی بعد زمانی و مکانی بازهم شبیه ما هستند، بازهم زود قضاوت می‌کنند، باز هم اشتباه‌های فاجعه‌بار دارند، باز هم دست به تجربه‌های عجیب در جوانی می‌زنند. ما در کنار شخصیت‌های جین آستین غریبه نیستیم، چون آن‌ها هم مشکلاتی مثل همه‌ی جوان‌های تاریخ دارند، همان مشکلاتی که ما هم با شرایط و ضوابط عصر خودمان. درگیرش هستیم.
فارغ از همه‌ توضیحات، همین که جین آستین می‌تواند من را به مکان و زمانی ببرد که هیچ‌گاه نمی‌‌توانم تجربه‌اش کنم برای خواندن کتاب‌هایش کافی است. برای همین است که چند روز پیش «ترغیب» را از کتابخانه‌ام بیرون کشیدم و با خودم گفتم:«وقت جین آستین ‌خواندن است» و دوباره از سرعت و درگیری قرن 21 به سکون و سکوت قرن هجدهم پناه بردم.
        

          تجربه خوندنِ آخرین کلاسیکی که مطالعه کردم انقدری مفتضح بود که تا چندسال سراغ اثار کلاسیک نرم 
حالا اما با خوندنِ غرور و تعصب،کمی زخمی که بلندی‌های بادگیر(آخرین کلاسیکی ک خوندم) بر پیکر روحم گذاشت ,التیام یافت.
قصه حولِ محور آدم‌ها و روابطشونه.
چطور و چرا این‌طور رفتار می‌کنند؟
آشنایی با حال و هوای فرهنگ انگلیسی‌های مبادی آدابِ قرن ۱۷ جالب‌ بود؛پایبندیشون به اخلاقیات و اهمیت"نزاکت" در برخورد که داشتن و نداشتنش مقسم نار و جنت ِچشم و دلِ ادمای داستانه.خط سیر داستان خیلی فراز و فروز نداره.القصه قصه چیز خاصی برای گفتن نداره اما همراهمی کردن با شخصیت‌ها،سرسختی‌ نشون دادن‌های لیز،غرورِ و ادعای دارسی،بلاهت خانم بنت،متانت جین،شوخ طبعی اقای بنت،سفاهت و نچسبی اقای کالینز و ...در کل همراه شدن با رودِ روونِ داستان مطبوع بود.
        

          رمانی محبوب و ماندگار 🙃

صدای خوشِ سخنِ عشق که هیچ وقت تکراری نمیشه!

اگه هدف شما از خوندن کتاب صرفا پر کردن وقتتون باشه غرور و تعصب میتونه گزینه مناسبی باشه...
غرور و تعصب رو  باید عصر جمعه خوند که متوجه گذر زمان نشی...که وقتی سرت رو از کتاب بلند کنی ببینی شب شده!
        

          این کتاب خیلی خیلی قشنگه، انقدر تصویرسازی های خوبی داره که من احساس میکردم دارم با کاراکتر ها زندگی میکنم با اینکه فرهنگ متفاوتی بود ولی میشد مثل یه فیلم تجسمش کنی. بعد هم که فیلمشو دیدم تصویر کاملی تو ذهنم شکل گرفت. داستانش گیراست و نمیشه زمین گذاشتش، ارزش چندبار خوندن رو داره به نظرم.
        

          کتاب غرور و تعصب رمانی نیست که از خوندنش پشیمون باشم، ولی در کل کتاب‌های جین آستن از جمله آثار کلاسیکی هستن که روند بسیار یکنواخت و موضوعات نه چندان دلچسب برام دارن. کتاب‌هایی که به سرعت خونده میشن به نظر من دو دسته هستن: بعضی کتاب‌ها رو آدم زود می‌خونه چون داستان نمیذاره مخاطب، کتاب رو زمین بذاره؛ ولی 1وقتایی خواننده کتاب رو سریع می‌خونه که وقتش توی روزهای آتی دستکم برای کتاب‌های دیگه آزاد باشه. غرور و تعصب دقیقا ذیل کتاب‌های دسته دوم هست. البته آثار آستن برای کتاب‌خون کردن نوجوان‌ها بسیار گزینه مناسبی هست.
بهترین ترجمه غرور و تعصب و بقیه کتاب‌های آستن رو میشه بین آثار رضا رضایی سراغ گرفت که نشر نی در مجلدهای خوش رنگ و لعابی به چاپ رسونده.
        

          اولین کتابی که از جین آستین خوندم و عاشق قلمش شدم
        

          "خودخواهی و غرور دو چیز متفاوتند، هرچند که معمولا مترادف گرفته می شوند. ممکن است کسی مغرور باشد اما خودخواه نباشد. غرور بیشتر به تصور ما از خودمان برمی گردد، خودخواهی به چیزی که دیگران درباره ما می گویند."
        

          گفتمان‌محور بودن این کتاب و بعلاوه ، شکل‌گیری بحث‌های جامعه‌شناختی و روانشناختی در جای جای این کتاب ، چیزهایی بود که مرا همراه کرد. از آموزه‌های غرور و تعصب می‌توان یادداشت‌های مفید زیادی برداشت!
        

          کتاب های قصه گو رو دوست دارم، و این کتاب بهترین و عزیزترین کتاب قصه گوی منه. :)
        

          یه سری کتاب ها هم هستن که واقعا هیچ چیز خاص و منحصر به فردی درموردشون وجود نداره اما به قدری شیرین و خوندنی هستن که نمیشه زمینشون گذاشت."غرور و تعصب" یکی از همونا بود
^^
این کتاب از اون "باید هایی" بود که مدت ها تو کتاب خونه م خاک می خورد و بهم چشمک می زد اما خب هر بار که می رفتم سراغش حجم نسبتا زیاد کتاب منصرفم می کرد. خلاصه که اصلا فکرش رو هم نمی کردم اونقدری جذاب و خوندنی باشه که 450 ص رو تو کمتر از سه روز تموم کنم
        

          اولین نکته قوت کتاب تعریف و بیان خیلی دقیق روابط انسانی هستش. اینکه آدمها تو زندگی روزمره چطوری با هم برخورد میکنن و در پس این برخوردها پیش خودشون چطوری فکر میکنن و... به نظر میرسه اینقدر توصیف دقیق جزئیات روحی و روانی فقط از یه نویسنده ی زن بر میاد. حس و حالها و دلهره ها و خوشحالی ها با دقت خوبی بیان شده، ولی به طور کلی حرف خاصی نداره رمان و خیلی معمولی شروع و تموم میشه
و باز هم همچنان حس منفی که به رمانهای انگلیسی دارم، سر جاش باقی مونده
        

          بار اول که خوندم دوسش نداشتم، شاید بار دوم نظرم عوض بشه
        

          خب این کتاب در نوجوانی موردعلاقه‌ام بود و الان باید سه کتاب دیگهٔ جین آستین رو هم بخونم تا مطمئن شم همچنان موردعلاقه‌ترینم هست یا نه. آنقدر فیلم و سریال‌های ساخته‌شده از روی این داستان رو دیدم و آنقدر کتابش رو خوندم که خیلی سخت بود برام آشنایی‌زدایی کنم و سعی کنم انگار که اولین باره داستان رو دقیق‌تر از همیشه بخونم. یه سری نکاتی که به‌نظرم خیلی نادیده گرفته شدن رو فقط اضافه می‌کنم. مثلاً من از مری خیلی خوشم می‌آد؛ برخلاف دو خواهر کوچیکش اصلاً وقتش رو تلف نمی‌کنه، همه‌ش در حال کتاب خوندن و تمرین موسیقیه و گاهی حرفای خیلی عمیق و درستی می‌زنه. البته اینکه مدام می‌خواد خودنمایی کنه توی ذوق می‌زنه ولی خب با توجه به تنهایی‌اش و نبود هیچ هم‌صحبتی خیلی هم عجیب نیست. یا خانم بنت مشخصاً زن آزاردهنده‌ای است که فقط می‌خواد دختراش رو شوهر بده و به تربیتشون هیچ توجهی نداره ولی با توجه به وضع موجود که هیچ ارثیه‌ای نداشتن دختراش و در اون زمان خوشبختی زنا در گرو ازدواج بود، این رفتارش تا حدی قابل‌درکه و من هیچ نمی‌فهمیدم آقای بنت چرا انقدر نگاه از بالا به پایینی به همسرش داره. آقای بنت هم که چند بار به رفتار فیلسوف‌مآبانه‌اش اشاره شد خیلی آدم خودخواهی بود؛ فقط به فکر خودش و کتاب‌هاش بود، یه کم من رو یاد آقای رمزی در «به سوی فانوس دریایی» می‌انداخت. حتی خانم بنت هم تا حدی شبیه خانم رمزی بود اما رفتار خانم رمزی خیلی ظریف‌تر و زیباتر بود. 
دربارهٔ شخصیت‌های دیگر هر چی بگم تکرار حرف‌های ازپیش‌گفته‌شده است، اما خب پیچیدگی روابط انسانی، قضاوت‌های برخاسته از پیش‌فرض‌هایی که حتی نمی‌دونیم از کجا بهشون باور پیدا کردم و پیش‌داوری‌ها به‌زیباترین شکل ممکن در این داستان مطرح شدند و این خیلی زیباست.
        

          .
غرور و تعصب، (یا غرور و پیشداوری به قول مترجم، که عنوان درست تری هست) داستان الیزابت یکی از پنج دختر آقای بنت، که با پیشداوری هاش درباره ی همسایه ی جدیدشون آقای دارسی، دچار اشتباهاتی درباره اون می شه..و آقای دارسی که با غرور بیش از حدش به این تفکرات دامن می زنه درحالی که قلب مهربونش رو پشت این ظاهر خشک پنهان کرده...اما در آخر درگیری‌های بین این دو به عشق بزرگی ختم می شه...♥️
.
پی نوشت: 
این کتاب رو هم گذاشتم یه گوشه از قلبم...تک تک جملات شیرین و لطیفش...توصیفات مناظری که انقدر ملموس بودن که خودم رو توی اون درختزار حس می کردم. و البته پمبرلی! ♥️🏰....الیزابت، آقای دارسی، اقای بنت، جین و اقای بینگیلی رو هیچ وقت فراموش نمی کنم🥲... حتما حتما اگر تا به حال نخوندیدش من ترجمه ی #رضا_رضایی رو از #نشرنی پیشنهاد می کنم🥰
        

          متن داستان خیلی یکنواخت بود

        

          یادداشتی بر کتاب غرور و تعصب
۳۱ مرداد ۱۴۰۳

بخشش و گذشت، میل به خوبی ها، حقیقت جویی، دوست داشتن زیبایی ها، مراقبت برای رعایت حقوق دیگران و تمایل به رشد و ... همه صفات خوب، در انسان ها به صورت فطری وجود دارد و اگر خود یا دیگران مانع آن نشویم خود به خود رشد خواهد کرد! 
اما در مقابل کینه، نادیده گرفتن حقیقت، سطحی نگری، پایمال کردن حقوق دیگران، و حرص و طمع و ... تمایل به هر آنچه خلاف فطرت باشد، نیازمند تلاش انسان و جامعه های بشری برای خلاف فطرت تربیت کردن روح است!
می توان گفت این حجم از سطحی نگری و درگیر روزمره‌ی زندگی شدن بدون هیچ عمقِ فکری، یا ناشی از سطح فکری جامعه‌ی نویسنده است یا خود نویسنده که در حالت دوم هم باز به تاثیر جامعه برمی‌گردد!
در اصل ما داستان نمی خوانیم در این کتاب داریم خود را در جامعه‌ی نویسنده تصور می‌کنیم و مختصاتی از مردم آن جامعه به دست می آوریم!
که حالا جامعه چرا و چطور و طبق چه سیاست هایی به این حد از سطحی نگری رسیده بود خود جای بحث و پژوهش دارد!

به عنوان مخاطب با داستان ارتباط نگرفتم اگر بخواهم دلایلش را به طور کلی بیان کنم:

خط سیر داستانیِ بسیار کُند و خسته کننده و مملو از اضافه گویی 

سطحی نگری و نداشتن عمق در داستان و شخصیت ها

عدم درک فضای جامعه‌ی داستان توسط مخاطب

ناتوانی در انتقال احساس و ملموس نبودن قلم نویسنده

 


        

          اگر یک کتاب طولانی پر از تالار و چای و رقص میخواهید در حالی که بزرگ ترین دغدغه شخصیت ها ٬ کثیف شدن پایین دامن های پرچینشون  و بزرگتر بودن خونه همسایه و شوهر نداشتن دختر هاشون تبریک میگم این کتاب هشتصد صفحه توصیف آبکی  و مشکلات الکی داره کاملا مناسب شما!

        

          شاید این محبوب ترین کتابی باشد که تا کنون خوانده ام. جوری که دلم می‌خواست بیش از پنج ستاره تقدیمش کنم. 
اگر مثل من شیفته‌ی آثار کلاسیک و زیستن در آن دوران باشید احتمالا محبوب ترین کتاب شماهم خواهد‌ بود.
حواشی و شخصیت های غیراصلی‌ اگرچه به داستان زندگی بخشیده‌اند اما اگر آنها را کنار بزنیم، جذاب ترین بخش ماجرا همان عشقی‌ است که زیر خرواری‌ از غرور و تعصب سرکوب می‌شود. عشقی عمیق که صاحبانش را از پا در می‌آورد و در نهایت این ترس از دست دادن است که آنها را ناگزیر به اعتراف عشق می‌کند. 
توصیه می‌کنم بعد از خواندن کتاب، فیلم آن را نیز حتما ببینید تا بهتر متوجه شوید در عصر سنتی قرن ۱۷ چه عاشقانه ماندگاری  در سرنوشت آقای دارسی و الیزابت رقم می‌خورد.
        

          دلم برای کارآگاه‌بازی‌های الیزابت، خوش قلبی جین و بیشتر از همه برای غرور و نجابت آقای دارسی تنگ خواهد شد...
جین آستین عزیز! چه دنیای زیبایی در این رمان خلق کرد‌ه‌ای. به صفحۀ آخر رسیدم و افسوس که دوباره باید به دنیای واقعی بازگردم...