یادداشت‌های زهرا بجلی (16)

          انتظار بیشتری داشتم ولی خب تا حدود زیادی پر از فانتزی های مذهبی بود
البته نباید نامردی کرد قسمت های پایانی کتاب دلنشین و غمگین بود و خبر از مردی با دو چشم بیقرار میداد که خب این روز ها خیلی ها دلتنگش هستند. 
        

          تم کلی هر سه جلد این مجموعه سفر در زمان بود و داستان توی زمان حال روایت میشد و امکان سفر فقط به گذشته ایی وجود داشت که خودت درش وجود نداشتی
داشتم فکر میکردم اگه میشد به زمانی میرفتم که خودم درش وجود ندارم کجاها و انتخاب می کردم وبه چه اشخاصی سر میزدم 
یه سر رفتم سراغ شهید بهشتی
یه بار دیگه رفتم سراغ مصدق
یه بار دیگه هم یواشکی امام خمینی و زیر اون درخت مشهور توی نوفلوشاتو دیدم
و چندین و چند بار رفتم فلسطین و توی کوچه پس کوچه های بیت المقدس و باغ های زیتون چرخیدم البته نتونستم با مردم معاشرتی داشته باشم چون عربیم زیاد تعریفی نیست... 

امیدوارم خیلی به خاطر آدم ها و جاهایی که رفتم ازم خرده نگیرید بالاخره حزب الهی بودنه و فانتزی هایش🙄😂
فارغ از این فانتزی ها هم شاید اگر توی سن کمتری کتاب هارو میخوندم برایم جالب تر بود در کل خیلی دارم سعی می کنم قبول نکنم که وقتم و بر باد دادم 🙂‍↕️
        

          شاید خیلی خوب به نظر نرسد ولی همیشه پشت کلماتی مثل طلاق، جدایی، متارکه  که اکثرا بار معنایی منفی را تداعی می کنند برایم کلماتی مثل امید، آینده، حرکت، شجاعت و پذیرفتن تداعی می‌شود
اینکه یک نفر می پذیرد به جای هر روز شکست خوردن با یک شکست بزرگ این چرخه معیوب را تمام کند برایم ارزشمند تر از جمله بسوز و بساز بوده و هست و خواهد بود
شجاعت همیشه به ماندن نیست گاهی برای اثبات شجاعت باید رفت و تمام کرد تا در ادامه این رفتن زندگی ها و امید های جدید شکوفه بزند...
        

          اولین باری که اردوی جهادی رفتم حقیقتا خیلی روستای محرومی محسوب نمی شد اتفاقا خیلی هم در بعضی موارد گل و سنبل بود در حدی که اینکه ما بچه ی شهر محسوب می شویم تا حدود زیادی افت کلاس محسوب می‌شد و حسابی مشمول شیطنت های بچه های آنجا قرار گرفتیم با اینهمه هنوز هم گاهی بهمان زنگ می‌زنند و جویای احوالمان می شوند به قول یک عزیزی اردوی جهادی بیشتر از اینکه برای مردم آنجا منفعت داشته باشد برای ما ایده آل گرا های شهر نشین منفعت دارد ، در ستایش این کتاب هم همین را بدانید که من تا دو روز بعد از تمام کردنش هوایی شده بودم و در به در دنبال جهادی رفتن افتاده بودم😁🫡
        

          شماس شامی از اونایی هست که اگه دست گرفتی موقع ای زمین میزاری که تمام شده باشه
روند کتاب بشدت روان و یکدست هست (رو این مورد تاکید فراوان دارم)
 عمیقا خوشحالم که با جناب جالوت و شماس آشنا شدم 🌱
        

          خب همین اول کاری بگویم که انتظار نداشته باشید گی دولیل یک طرفدار فلسطینی دو آتشه باشد و عَلم روایت را بلند کند و دست به افشاگری بزند
 این حالت را بِلکل بیندازید دور و به جایش یک مرد خانه دار کاریکاتوریست (وبتون نویس) را تصور کنید که میخواهد تا جایی که بتواند جاهای دیدنی را ببیند و با مردم معاشرت کند و در این روند پا روی هیچ خط قرمزی هم نگذارد
البته در پیچ و خم این گشت و گذار ها و روز روایت ها دم روباه هم یکجاهایی بیرون می‌زند و خب باعث می‌شود بگویم ارزشش را دارد... 
        

          بیشتر کتاب را با بغض خواندم...

دور بودن از وطن در حرف هم سخت است  چه برسد بخواهی تجربه اش کنی، چه برسد این دوری از سر اجبار باشد اجباری که یک مشت غاصب به تو تحمیل کرده باشند...

        

          جالب بود البته احتمالا اگه توی سن کمتری می خواندم برایم جذابیت بیشتری داشت 😁
        

          به عنوان یکی از طرفداران جان بها خیلی منتظر انتشار این بزرگوار بودم، فکر می کردم خیلی قرار است با جان بها مقایسه اش کنم ولی نه از یک جایی به بعد قالب و روند متفاوت را پذیرفتم بالاخره زندگی یک پاسدار (مامور امنیتی) و یک طلبه خیلی قرار نیست شبیه هم باشد
پرداختن به جزئیات بصری و توصیفات، خیلی دقیق و زیاد بود 
داستانی که در دل داستان ظهور کرد جالب بود
در کل داستان ملایم تر از چیزی بود که فکر می کردم 
نقطه عطف هر دو کتاب سید مصطفی موسوی روان بودنش است و داستان هرچه که باشد جوری جلو می رود که نتوانی کتاب را زمین بگذاری که خب این به همه اش می ارزد.

        

          فارغ از کمونیست بودن و نبودن بعضی دولت ها وملت ها همیشه کشور هایی که در تاریخچه شان مقابل کدخدا ایستاده بودند برایم جالب اند نگاهشان هرچه که نداشته باشد ظالم شناسی دارد زورگو را تشخیص می‌دهد و این تلاش برای بقا را شیرین تر می کند
اصلا اینکه نگاهت یک نگاه ریز بین و حداقلی کله شَقانه باشد خودش یک امتیاز است
بیشتر از اینکه خوشحال باشم کوبای امروز را شناخته باشم خوشحالم تا حدودی کوبای دیروز را شناختم و این خودش برای کسی که خیلی با سفرنامه کیف نمی کند (اصلا هم از سر حسادت نیست 🫠) خالی از لطف نیست😁
        

          نکته عجیب این کتاب این است که اصلا نمی توانم بگویم این اتفاقات و برخوردی که متقابلا در برابر آن اتفاق می افتند واقعی نیست...
بعضی کلمات برایم معنایش دارد انگار تغییر می کند
توکل...
صبر...
شکر...
همگام با مژگان (مامان فاطمه) پانزده سال زندگی را مرور کردم 
جای همه شخصیت ها نشستم و اتفاقات را گذراندم 
بیشتر درک کردم که همه ما آدم ها نقطه های زیادی در زندگی داریم که از نقطه شروع و پایان مهم تر است مثل نقطه تغییر نقطه تحمل 
گاهی وقت ها حواست که جمع نباشد  افسار مغز و دلت را که درست نگیری حکایت یکی از کاراکتر ها می شوی قلب سنگ می‌شود و چشمت کور نقطه تغییر کارش را می کند و تو را با همه منیتت غرق می کند هرچند که در ظاهر تو پیروز میدانی

امیدوارم آن که کتاب برایش نوشته شده بخواند و بداند و پیدا کند... 
 
        

           کتاب به دوسال آخر حکومت امام علی علیه السلام می پردازه
بشدت مفید و روان و تر و تمیز هست
البته که در حین خوندن حتما لیوان آب قند کنار دستتون باشه و هرچند دقیقه یکبار چک کنید ببینید نفس می کشین یا نه
 این قسمت ها از تاریخ دقیقا برای من مثل مرور کردن معاهده ترکمنچای و گلستان دردناک بود و چه بسا بیشتر

نه تنها توصیه می کنم یکبار بخوانید بلکه معتقدم بهتر است چند بار بخوانید و با جهلی که در طول تاریخ داره روی دوش مردم جابه جا میشه بیشتر آشنا بشید 
        

          شروعی تکان دهنده و پایانی تمیز و کاراکتری راستگو ولی بیگانه از رویکرد جامعه وقت خود 
        

          تا قبل از شروع عملیات داستان برایم روان جلو نمی‌رفت ولی بعد همه چیز سرعت بیشتری گرفت، بیشترین چیزی که داستان را جذاب می کرد واقعی بودن شخصیت ها بود، شوخی های درهم و برهم، ترس از مرگ و... همه چیز طوری بود که باور کنیم این رزمندگان شجاع هم بخشی از همین جامعه هزار رنگ هستند همانقدر در زمانی قوی و نترس وهمان قدر در زمانی دیگر آرام و محتاط.
        

          نادر ابراهیمی هیچ جای حدسی برای خواننده کتاب باقی نمی گذاره 
هیچ کاراکتری رو نمی تونی خوب مطلق یا بد مطلق توی ذهنت نگه داری و فقط کافیه نادر شخصیت رو روایت کنه اونوقته که دلت میخواد بری از اول با این نگاه جدید کتاب رو دوباره بخونی... 💚
        

          جالب و سرگرم کننده بود، بعضی جاها کشش داستان کم می شد ولی درکل لذت بخش بود.