پدر ها را باید از زبان دختر ها شنید.
حسین را باید از زبان رقیه فهمید
رقیه، حسین را خوب بلد بود
چشمان حسین را، لب های حسین را، دستان حسین را، وجود حسین را از بر بود.
رقیه، حسین را خوب تفسیر می کرد.
 آه پدر را، راز و نیاز پدر را، خندیدن پدر را، تهلیل هایش را زندگی می‌کرد.
حسین ها را باید از زبان رقیه ها شنید.
اما...
به علیِ اصغر ها که می‌رسد
برای آنها باید دل بدهی به دست رباب ها... 
داغ را آنها زندگی کرده‌اند
رباب ها بهتر می‌توانند از اصغر هایشان دم بزنند. 
داستان علیِ شش‌ماهه را می‌توان از زبان خودش شنید
می‌توان از گریه‌هایش که فریاد العطش بود فهمید
اما رباب...
رباب، اصغر را شعر می‌کند. 
رباب، علی نوهٔ علی را شش ماه در آغوشش پرورانده است. 
رباب علی بودن را از نزدیک دیده‌است
با وسعت روح‌شان آشناست.
اصغر را باید از زبان رباب شنید
اصغر را باید پا به پای رباب زندگی کرد.
        

          این کتاب ۴۴ صفحه‌ای را نه جایی دیده و نه تعریفش را شنیده بودم، در کتاب فروشی پیدایش کردم و جذبِ عنوانش شدم و چه روزیِ خوبی شد برای من. کتابی کم برگ اما پر از روایتِ روضه از زبان خانم رباب (س) خطاب به فرزند شش ماهه اش حضرت علی اصغر (ع). واقعا زیبا بود حتما بخوانید.

«اصغرم!
سرباز قهرمانم!
رزمنده جان برکف حسین ! 
چه خوب جنگیدی! چه زیبا جان دادی!
 آیا کسی جز تو هست که روی دو دست حسین جان داده باشد؟ دستان حسین ، ستون بهشت قیامت است تو پیش از آن که جان دهی در بهشت جا گرفتی هیچ کس چون تو نجنگید.»
        

          مگه میشه کتابی که نوشته‌ی آقای عباسی باشه، قشنگ نباشه؟
مگه میشه کتابی با موضوع کربلا باشه و سوزناک نباشه؟
مگه میشه قصه شهیدِ شش ماهه رو از زبان مادرش شنید و گریه نکرد؟
بسی بسیار جان نواز و جان سوز بود این کتاب.
السلام علیک یا اباعبدالله الحسین علیه السلام ❤️