اصلا حسین جنس غمش فرق می‌کند.
این کتاب به روایت‌هایی در فرامتن کربلا پرداخته است.
روضه‌های خانگی، نذر و تبرعات، شفا و ابتلائات، حزن و شادی در سرزمین شاه کربلا!
حسن این کتاب این است که ما را به کربلا پیوند می‌دهد و نسبت ما را به آن دست‌کم در مرثیه و محبت و منقبت تقویت می‌کند.
این کتاب را اگر خواندید خصوصا به کسانی معرفی کنید که شاید با شهد شراب روضه‌های سیدالشهداء مست نشده باشند و یا شاید گذرشان به این می‌کده نیفتاده باشد!
وصف عیش عاشقان، می‌کشاند‌شان
        

          یک داستان عاشقانه و تراژیک که در بستر این علاقه‌ای عمیق و ویران‌گر، به گزارش بخشی از تاریخ آنارشی‌ در فرانسه، ایتالیا و سویس و انگلستان می‌پردازد.
کتاب داستان همکاری گروهی خراب‌کار با افکار آنارشیستی و تا حدی رابین‌هودی است که در فضای بعد از انقلاب فرانسه به حذف طبقه بورژایی و قدرت حاکمه روی آورده اند.
موفقیت‌های گروه مرهون دلدادگی دختری با نام آنت به رهبر این گروه است.
این دلداگی باعث رشد روز‌افزون تفکر گروه می‌شود تا جایی که به منابعی دست می‌یابند که با آن خواهند توانست در تمام قاره اروپا دست به خرابکاری بزنند.
لحظه‌‌ای تاریخی فرارسیده است که آنت باید بین عشق به آرمان و عشق به آرمان او یکی را انتخاب کند!
متن کتاب رسا و روان است و با وجود حجم اندک شخصیت‌پردازی خوبی در آن رخ داده است.
از سوی دیگر ایده رومن گاری در پروراندن سوژه و خط داستان،‌ واقعا خلاقانه و تاحدی غافل‌گیرکننده از  آب در آمده است.
        

          این رمان نه فصل دوم کوری بلکه به نظرم برگردان آن است. در کوری مردم سوژه‌اند و قهرمان و در این یکی حکومت و پلیس و پارلمان!
در کوری کار حکومت جداسازی افراد بیمار است و در اینجا جدا کردن خودش از مردم!
نقطه مشترک که بخاطر آن این کتاب را برگردان آن یکی می‌دانم، گرایشات و علاقمندی‌های نویسنده به جامعه آنارشیست است!
یاری‌گری اجتماعی در شهر بزرگی مثل پایتخت که جایگزین نظامات اداره و حکمروایی شهر شده و از قضا بهتر از آب در آمده است.
هر چند کتاب به علت و پیامدهای نهایی رفتار یک‌پارچه شهروندان در انتخابات عجیب نمی‌پردازد.
اما از توصیف شهری بدون حکومت مرکزی که با نظم یاری‌گری جایگزین شده است خوب برآمده است.
در اخر اما نویسنده معقتداست دولت‌ها نه در درک رفتار مردم توانمند‌اند و نه در حل مشکل آنان بلکه در حذف قهرمانان و روشن‌بینان جامعه عمومی.
در نگارش این کتاب هرچند برخی از سبک‌ها و روش‌های سابق نویسنده نظیر بی‌نامی قهرمانان پایدار است اما به جای لحن سرد و التهاب آفرین کوری، اینجا در بسیاری از قسمت‌ها با لحنی طنز‌گونه مواجهیم که تطبیق راز‌آلودی با سیما و سیرت دولت و کارمندانش دارد.
کتاب به اندازه همان نسخه قبلی گیرایی دارد البته در خواندن و کشاندن شما به دنبال خویش
اما در پایان فاصله زیاد است که از نظر من طبیعی است آن‌جا قهرمان مردم اند و اینجا قهرمان حکومت!
پایان مردم تماشایی تر است تا پایان دولت!