یادداشت‌های - (17)

          داستان دوئل راجب دوئل دو تا از افسران جنگ به نام دوبر و فرو در بحبوحه جنگ است. جنگی کوچک در دل جنگی بزرگ، مثل درون بعضی از آدم‌ها که در کنار مشکلات زندگی، در درون هم با خودشون مشکل دارند و بدترین آسیب ها رو می‌بینند.
شخصیت فرو برام شخصیت افسارگسیخته و روان‌پریشی بود که میتونستم عاشقش بشم ولی تنها چیزی که من را جذب خودش نکرد نحوه‌ی نگارش کتاب بود. ادبی بودن متن بیش از حد بود و دل آدم رو میزد خیلی از افراد به اینجور نگارش علاقه دارند اما من بیش از حد بودن آن را نمی‌پسندم و دلم را می‌زند. این داستان میتونست تو ۵۰ صفحه تمام شود ولی توضیح های اضافه باعث خسته‌کنندگی آن شد.
یک داستان قوی و پرکشش که فدای بیش از حد شاعرانه بودنش شد.
        

          پدر خیال می‌کرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد، تنهاست. نمی‌دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می‌شود حس کرد.

داستانی از جنس تنهایی، فلاکت، بدبختی، تلخی، ناامیدی و نابودی!
داستان، زندگی خانواده‌ی اورخانی را روایت می‌کند. خانواده‌ای پنج نفره شامل پدر، مادر، آیدین، آیدا و اورهان....
واقعا یوسف رو فراموش کردم، پسر بزرگ خانواده که حتی وسط داستان هم یادتان می‌رود که چنین شخصیتی وجود داشت. بگذریم، پس خانواده‌ای شش نفره!
اساس و بنیان این داستان خانواده‌ست البته خانواده‌ای که به ویرانی کشیده می‌شود. به مرگ! خانواده‌ای که هرکسی جز خودش را پس می‌زند یا با مرگ یا با نیش و کنایه و از اونور به اعضای داخلی هم آسیب می‌رساند. ولی گاهی اوقات یک نفر جلوی این ویرانی را میگرد و باهاش مقابله می‌کند کسی مثل آیدین.
غم خالصی که این داستان بهت القا میکنه میخواد به معنای واقعی بگه که از این بدتر هم میشه ولی تو هنوز شکرگذار نیستی.
انگار مادرمون بهمون گفته خداروشکر کن مردم همینم ندارن و بعد این کتاب رو داده دستمون تا بفهمیم که بدبخت تر از ما هم هست.
انگار پدرمون بهمون گفته همه چی که پول نیست و این کتاب رو داده دستمون تا بفهمیم پول خوشبختی نمیاره.

در آخر روایت سیال ذهن‌گونه که من مجذوب و شیفته‌ی این نوع روایت هستم، در ذهن آدم ها باشیم! بیرون آنها را که هرروز در مترو و خیابان و کوچه میبینیم.







        

          متاسفانه از صفحه ۴۰ به بعد خسته کننده تر شد و اصلا توجه نمیکردم که چی میخونم، فقط میخوندم مانند خواندن روزنامه در پارک.
ابراهیم گلستان نویسنده‌ای‌عه که ازش خروس رو خوندم و یکی از شاهکار های ادبیات ایران است ولی با این کتاب کاملا ناامیدم کرد.
        

          با خواندن این کتاب فهمیدم که چرا صادق هدایت منفور و ممنوع بود و در انزوا فرو رفت.


        

          این کتاب شامل ۷ تا داستان کوتاه با اسم های چمدان، قربانی، عروس هزار داماد، تاریخچه‌ی اتاق من، سرباز سربی، شیک پوش و رقص مرگ.
در تمامی داستان ها به جز شیک پوش، زن نقش کلیدی دارد و نقش مهمی را ایفا می‌کند گاهی اوقات راوی، گاهی اوقات سازنده و گاهی اوقات ویران کننده.
بعضی از داستان ها پایان های غافلگیر کننده دارد و توقع میره که دیگر داستان‌ها حداقل در بدترین حالت پایان خوبی داشته باشد ولی اینگونه نیست.
یک داستان با پایان به شدت عالی و داستان بعد از اون با پایان بندی معمولی که واقعا تو ذوق میزنه و واسه همین یک ستاره کم دادم.
...
        

          خیلی دلم میخواست که ازش ایراد بگیرم ولی نشد...
هرجا که داشتم کم کم خسته میشدم از روند داستان، اتفاقی شوکه کننده جلوی روم سبز شد و نذاشت که خسته بشم.
هرچقدر میخواستم که با شخصیت اصلی داستان ارتباط نگیرم نمیشد، چون یادداشت های ذهن خودم رو داشت دونه به دونه بیان می‌کرد.
هرچقدر میخواستم از دهکده متنفر بشم، باز دلم میخواست که برم و سری بزنم به اون دهکده و خونه هاش و مخصوصا اسب‌ها :)
یک داستان پادآرمانشهری که پسری ناجوان با رسم و رسوم های عجیب آن، هرچقدر که بزرگتر میشود بیشتر آشنا می‌شود و ما هم دقیقا مثل اون کم کم با دهکده آشنا میشیم.
اگه بخوام بگم شبیه چه کتابیه میشه گفت شبیه ۱۹۸۴ و ما و یک رایحه‌ی کم و لطیفی از بوف کور ( از این بابت که اتفاقات داخل داستان رعب آور و عجیب غریب هستند ).
خوندنش و به کسایی پیشنهاد میکنم که دنبال اتفاقات عجیب غریب هستند ( خیلی عجیب غریب ) و کسایی که دنبال کتاب‌های پادآرمانشهری و یکم اگزیستانسیالیسم و پوچ گرایی هستند.
        

          کتابی شبیه به شازده احتجاب اما سبک و ساده‌تر.
اما  در بحث داستان باید گفت که صد فرسخ با یکدیگر فاصله دارند. این کتاب راجب عشقی وسواس‌گونه است که شبیه‌ش در ادبیات ایران خیلی کم دیده می‌شود. کتابی که هر لحظه حس میکنید میتونید به حال شخصیت‌های اصلی‌ش یعنی دکتر نون و زنش ملکتاج گریه کنید.
کتابی که باعث میشه از مصدق بدتون بیاد، نه بخاطر شخصیت اصلیش بلکه بخاطر نقشش در زندگی ملکتاج و دکتر نون.
کتابی که بهمان می‌گوید انتخاب  ما چه تاثیری روی دیگران دارد و مخصوصا روی زندگی خودمون.
راست میگن که عشق و سیاست نمیتونن با هم کنار بیان!
        

          اگه بگم یکی از بهترین کتاب های ادبیات فارسی، دروغ نگفتم..!
داستانی پر از کشش و به سبک روایت اسطوره‌ای و با روایت عجیب و غریب.
عاشقانه‌ای که لوس نیست، چیزی که ادبیات جهان بهش نیاز داره...!
        

          مورسو در اصفهان...!
        

          عاشقانه‌ای که زیاد مثل آن را خوانده‌ایم و دیده‌ایم.
توضیحات اضافی که دانستن آنها هیچ ضرورتی ندارد.
خسته کننده بودن و روایت کند و خطی، بدون حتی لحظه‌ای فراز و فرود.
جز چند تا اتفاق عجیب و غیر معمول دیگه هیچی نداشت به معنای واقعی هیچی.
شاید ادبیات مارکز این مدلیه و من بهش عادت ندارم، ولی واقعا نمیتونم با طرز نگارش و توضیح های اضافی و حتی بدون یک اتفاق غیر معمول، کنار بیام.
        

          آیا واقعا ما انسان‌ها در این جهان تنهاییم یا موجوداتی نیز وجود دارند که در کنار ما زندگی می‌کنند!؟
فکر کنم گزینه‌ی دوم جواب منطقی تری باشه برای صداهایی که گاهی گوش های می‌شنود  و سایه‌هایی که گهگاهی از کنار چشمان ما می‌گذرند.
صادق هدایت که در اتاق خود مدام حس می کرد کسانی او را زیر نظر دارند یا مردی که در این کتاب باید ساختمانی را برای پروژه‌ای تخریب کند ولی چیزی در خانه وجود دارد که با او مقابله می‌کند.
داستانی دیگر در این کتاب وجود دارد که شخصیت اصلی تصمیم دار که رژیم لاغری را شروع کند اما او نمی تواند وزن کم کند و این میان آخرین امیدش به مؤسسه ای است که تضمین می دهد از او چیزی نماند و چنان احساس سبکی بکند که حتی مردگان هم به او حسادت کنند.

ترس و وحشت!
موضوعی که در ادبیات ایران جز بهرام صادقی و صادق هدایت نویسنده‌ی دیگری به آن نپرداخته بود و حالا محمد تاج کتابی را نوشته است که عرق سردی را به روی شقیقه‌هایتان می‌نشاند.
        

          آیا واقعا شهوت بدترین گناه‌هاست!؟
بعید نیست اما بدتر از اون حس خجالت، انزجار و انزوایی‌ است که شهوت با خودش به همراه دارد.
حتی شاید صحبت کردن راجبش هم باعث خجالت بشود، شاید با خودتون بگویید نه ولی چرا میشه.
وقتی که تولستوی آنقدر در این داستان بی ‌پرده فکر کرده است که نوشته‌‌اش را در دفتر خود پنهان کرد تا همسرش آن را پیدا نکند و هرگز اجازه ندهد که در طول زندگی‌ش چاپ شود پس حتی نوشتن راجی شهوت هم باعث شرم‌زدگی خواهد شد.
این کتاب شاهکاری از تولستوی‌ است که میتونید به هرکسی پیشنهاد کنید اون رو بخونه چه کسی باشد که کتاب‌خوانی را شروع نکرده‌ و چه کسی باشد که تمام کتاب های جهان را خوانده باشد جز شیطان!
پایان بندی این کتاب شاهکار نیست، ابر شاهکاره. شاید فکر کنی که حدس زدی ولی زهی خیال باطل...

        

          نمیگم مثل سلوچ بود، مثل کلیدر بود یا حتی مثل دیگر کتاب های بلند آقای نویسنده.
اما  میشه ازش تقدیر کرد مخصوصا از داستان دوم یعنی [اسم نیست]. واقعا خوب بود واقعا خیلی خوب بود ولی انقدر که از دولت آبادی کتاب های بهتر از این هم منتشر شده که نام بردم، توقع از این نویسنده بالا رفته.
اگر این کتاب روی جلدش اسم هر نویسنده‌ای جز محمود دولت آبادی  را می‌نوشتند قطعا بیشتر از اینها بهش پرداخته میشد.