جزئیات ، راوی داستان ،موضوع محوری  و تعیین کننده مادر(که خودش نیست و سایه‌اش فعال است) و عنوان کتاب مسحورم  کرد.
        

          ترکیب شگفت‌انگیز نثر محمود دولت‌آبادی و مضمونی در هوای آثار صادق هدایت. در واقع داستان روایت روزهای آخر هدایت در پاریس است.به حدی در به تصویر کشیدن آن فضا موفق بوده که گویا خواننده، در حال تماشای این داستان است که البته تصویری بیش از حد رویایی از او ارائه داده‌ست.
        

          هیچ موقع از طرفداران صادق هدایت نبودم ولی این محمود دولت آبادی تونست خیلی خوب طوری منو در جریان روز های آخر زندگی صادق هدایت قرار بده که حس کنم این روز های آخر رو باهاش زندگی کردم و حس همزاد پنداری زیادی باهاش حس کردم،آقای دولت آبادی دست مریزاد مثل همیشه 
        

          کتاب خوبی بود از این بابت که به ابر مرد ادبیات ایران، عالیجناب صادق هدایت پرداخته بود.
ولی به لحاظ فرمی و محتوایی چیزجدیدی نداشت. خیلی مفصل‌تر و جامع تر، در مورد هدایت، در کتاب آقای مصطفی فرزانه به اسم (آشنایی با صادق هدایت) صحبت شده.
ولی قابل تقدیر هست از این بابت که هر چه قدر به هدایت بپردازیم باز هم کم است.
به گفته دولت آبادی؛ همه ی نویسندگان ایران از تاریکخانه هدایت بیرون آمده اند. 
        

          کتابی به شدت تاثیرگذار و خب طبیعتا از آقای رمان چنین نگارشی بعید نیست بسیار ملموس بود درد جامعه هنری توصیفات عالی. نثر موجز  و روان.
        

          این داستان_مقاله‌‌ی استاد دولت آبادی درباره «صادق هدایت» بی‌نهایت دلچسب و شیرین است... داستان_مقاله‌ای که صرفا زندگی نامه ای خشک و رسمی از هدایت را نمی‌گوید، بلکه نگرانی ها، احساسات، افکار، ترس‌ ها و لحظه‌ی لحظه‌ی زندگی هدایت را تا لحظه.ی خودکشی اش می‌چشید!
        

          شنیدن کتاب نویسنده‌ای که تورا با قلمش به وجد می‌آورد حتما خوب است. حالا اگر با صدای خودِ نویسنده کتابش را ورق بزنی، گلی‌ست از گل‌های بهشت🤩...

در این روزهای پاییزی که جورش را هنوز تابستان میکشد، بسی لذت بردیم محمود جان✌️
        

          مانده بودم بخوانمش یا نه .
در نمایشگاه کتاب امسال چشمم به در یتیم خورد وسوسه شدم که بخرمش اما با خودم گفتم باشه برای بعد.
 دلیله باشه برای بعدش را خودم میدانستم .
بعد از چند ماه به نسخه صوتی کتاب با صدای خودِ استاد محمود دولت آبادی برخوردم در یکی از این اَپ های کتاب   الکترونیکی،  دوباره گارد گرفتم  تا به سراغش نروم و گفتم من که کتاب صوتی گوش نمیکنم .
بالاخره با کلی ادا و اطوار به سراغ گوش کردن اولین کتاب صوتی در زندگی ام رفتم همه ی کتاب ها ساعت های زیادی طول میکشید تا تمام شود. دنبال یک کتاب کم حجم بودم بازهم به در یتیم رسیدم اینبار گفتم گوشش میدهم ،یا هم کتاب صوتی دلم را  میزند و هم  صادق هدایت و یا بالعکس چون تمام این طفره رفتن هایم از خواندن این کتاب شخص صادق هدایت بود (دلیلش باشه برای بعد )
گوشش کردم و لذت بردم هم از کتاب صوتی هم از شخصیت صادق هدایت نه همه شخصیتش چون هنوز هم مشکلاتی با او دارم  شاید بیشتر درکش کردم البته که قلم و صدای استاد دولت آبادی به این تجربه خیلی کمک کرد از نظر من که قلم محمود دولت آبادی معجزه است نه کم نه بیش .
ارزش خواندن یا گوش دادن را دارد ....

        

          خوب شد که قبل از خواندن کتاب بهخوان را ندیده بودم چون تقریبا همه داستان را نوشته بود، من خوشحالم که چيزی در مورد کتاب نمی دانستم و تقریبا از صفحه ۲۰ فهمیدم که موضوع در مورد کیست، توصیه می کنم قبل از اینکه چیزی در مورد داستان بدانید،  آنرا بخوانید چون بسیار ارزشمند است و بخصوص هر علاقمند به نویسندگان بزرگ ادبیات فارسی باید آنرا بخواند
        

          فکر نمی‌کنم کسی منتظر یادداشت من برای خواندن کتاب محمود دولت‌آبادی باشد، پس بفرمایید ضیافت کلمات.
موقع خواندن همچین کتاب‌هایی عملا احساس می‌کنم کلمات من بیشتر از یک بچه ده ساله نیست. 
کتاب روایت روزهای آخر زندگی صادق هدایت در پاریس هست و شرح و تعمقی در آنچه به خودکشی او انجامید با یک راوی جالب و غیر معمول. پس قاعدتا نباید توقع یک داستان پر هیجان با ضرباهنگ سریع داشته باشید ولی می‌تونید خیلی گریز و گوشه کنایه به وضعیت امروز ایران و هنر و هنرمند پیدا کنید. 
        

          شوخی خنکی بود که وقتی تحقیر ملایمی در گپ دوستانه احساس می‌کردیم، جای فحش دادن می‌پرسیدیم: «به روح اعتقاد داری؟» و می‌دانستیم که رفیق ما به روح همان اندازه معتقد است که به جسم و شاید حتی بیشتر.
نمی‌دانستم در دنیا کسی هست که بشود اینطور برایش نوشت: «می‌دانستم به روح اعتقاد ندارد، اما به سایۀ خودش چه؟»

درّ یتیم را خواندم. چه عنوانی برازنده‌ای داشت و چه کمال و بلوغی در کلمات! چه ایدۀ جذابی. من از صادق هدایت چیزی نخوانده‌ام. همیشه فکر می‌کردم از هر کتابی که بخوانم لکه‌ای بر پیراهنم می‌ماند و لکۀ بوف‌کورِ معروف، حتماً شبیه قیر، سیاه و چسبناک است. درّ یتیم هم تصویر مؤیدی بر این باورم ارائه کرد، هرچند تکیه‌اش بر این بود که بگوید ما نابغه‌ای را به خاطر بی‌تفاوتی‌ها و لجّارِگری از دست دادیم.
حالا قیر یا لکه‌ای شبیه گُل، می‌روم بخوانم ببینم دنیا دست کیست!
[لازم است بگویم کتاب دربارۀ روزها و لحظه‌های پایانی صادق هدایت در پاریس است؟]