جزئیات ، راوی داستان ،موضوع محوری  و تعیین کننده مادر(که خودش نیست و سایه‌اش فعال است) و عنوان کتاب مسحورم  کرد.
        

          ترکیب شگفت‌انگیز نثر محمود دولت‌آبادی و مضمونی در هوای آثار صادق هدایت. در واقع داستان روایت روزهای آخر هدایت در پاریس است.به حدی در به تصویر کشیدن آن فضا موفق بوده که گویا خواننده، در حال تماشای این داستان است که البته تصویری بیش از حد رویایی از او ارائه داده‌ست.
        

          هیچ موقع از طرفداران صادق هدایت نبودم ولی این محمود دولت آبادی تونست خیلی خوب طوری منو در جریان روز های آخر زندگی صادق هدایت قرار بده که حس کنم این روز های آخر رو باهاش زندگی کردم و حس همزاد پنداری زیادی باهاش حس کردم،آقای دولت آبادی دست مریزاد مثل همیشه 
        

          کتاب خوبی بود از این بابت که به ابر مرد ادبیات ایران، عالیجناب صادق هدایت پرداخته بود.
ولی به لحاظ فرمی و محتوایی چیزجدیدی نداشت. خیلی مفصل‌تر و جامع تر، در مورد هدایت، در کتاب آقای مصطفی فرزانه به اسم (آشنایی با صادق هدایت) صحبت شده.
ولی قابل تقدیر هست از این بابت که هر چه قدر به هدایت بپردازیم باز هم کم است.
به گفته دولت آبادی؛ همه ی نویسندگان ایران از تاریکخانه هدایت بیرون آمده اند. 
        

          کتابی به شدت تاثیرگذار و خب طبیعتا از آقای رمان چنین نگارشی بعید نیست بسیار ملموس بود درد جامعه هنری توصیفات عالی. نثر موجز  و روان.
        

          این داستان_مقاله‌‌ی استاد دولت آبادی درباره «صادق هدایت» بی‌نهایت دلچسب و شیرین است... داستان_مقاله‌ای که صرفا زندگی نامه ای خشک و رسمی از هدایت را نمی‌گوید، بلکه نگرانی ها، احساسات، افکار، ترس‌ ها و لحظه‌ی لحظه‌ی زندگی هدایت را تا لحظه.ی خودکشی اش می‌چشید!
        

          شنیدن کتاب نویسنده‌ای که تورا با قلمش به وجد می‌آورد حتما خوب است. حالا اگر با صدای خودِ نویسنده کتابش را ورق بزنی، گلی‌ست از گل‌های بهشت🤩...

در این روزهای پاییزی که جورش را هنوز تابستان میکشد، بسی لذت بردیم محمود جان✌️
        

          مانده بودم بخوانمش یا نه .
در نمایشگاه کتاب امسال چشمم به در یتیم خورد وسوسه شدم که بخرمش اما با خودم گفتم باشه برای بعد.
 دلیله باشه برای بعدش را خودم میدانستم .
بعد از چند ماه به نسخه صوتی کتاب با صدای خودِ استاد محمود دولت آبادی برخوردم در یکی از این اَپ های کتاب   الکترونیکی،  دوباره گارد گرفتم  تا به سراغش نروم و گفتم من که کتاب صوتی گوش نمیکنم .
بالاخره با کلی ادا و اطوار به سراغ گوش کردن اولین کتاب صوتی در زندگی ام رفتم همه ی کتاب ها ساعت های زیادی طول میکشید تا تمام شود. دنبال یک کتاب کم حجم بودم بازهم به در یتیم رسیدم اینبار گفتم گوشش میدهم ،یا هم کتاب صوتی دلم را  میزند و هم  صادق هدایت و یا بالعکس چون تمام این طفره رفتن هایم از خواندن این کتاب شخص صادق هدایت بود (دلیلش باشه برای بعد )
گوشش کردم و لذت بردم هم از کتاب صوتی هم از شخصیت صادق هدایت نه همه شخصیتش چون هنوز هم مشکلاتی با او دارم  شاید بیشتر درکش کردم البته که قلم و صدای استاد دولت آبادی به این تجربه خیلی کمک کرد از نظر من که قلم محمود دولت آبادی معجزه است نه کم نه بیش .
ارزش خواندن یا گوش دادن را دارد ....

        

          خوب شد که قبل از خواندن کتاب بهخوان را ندیده بودم چون تقریبا همه داستان را نوشته بود، من خوشحالم که چيزی در مورد کتاب نمی دانستم و تقریبا از صفحه ۲۰ فهمیدم که موضوع در مورد کیست، توصیه می کنم قبل از اینکه چیزی در مورد داستان بدانید،  آنرا بخوانید چون بسیار ارزشمند است و بخصوص هر علاقمند به نویسندگان بزرگ ادبیات فارسی باید آنرا بخواند
        

          فکر نمی‌کنم کسی منتظر یادداشت من برای خواندن کتاب محمود دولت‌آبادی باشد، پس بفرمایید ضیافت کلمات.
موقع خواندن همچین کتاب‌هایی عملا احساس می‌کنم کلمات من بیشتر از یک بچه ده ساله نیست. 
کتاب روایت روزهای آخر زندگی صادق هدایت در پاریس هست و شرح و تعمقی در آنچه به خودکشی او انجامید با یک راوی جالب و غیر معمول. پس قاعدتا نباید توقع یک داستان پر هیجان با ضرباهنگ سریع داشته باشید ولی می‌تونید خیلی گریز و گوشه کنایه به وضعیت امروز ایران و هنر و هنرمند پیدا کنید. 
        

          در یتیم، خشکیدن آب دهان عنکبوت، تازه ترین اثر منتشر شده جناب محمود دولت آبادی است. نویسنده 84 ساله ای که همچنان با صلابت دست از نوشتن بر نمیداره و در این اثرش با یک راوی خاص! روایتگر چند روز آخر زندگی صادق هدایت رو عهده دار مشده. این اثر دولت آبادی نه مثل بسیاری از آثارش در جغرافیای روستایی روایت میشه و نه مثل صفحات انتهایی طریق بسمل شدن نشر پیچیده و آهنگینی داره.یک نثر ساده و یک روایت ساده اما خواندنی و جذاب.
راوی خاص قصه، سایه‌ی همراه صادق هدایت است که دولت آبادی به کمک او سری به روزهای آخر زندگی صادق میزنه و با گفت و گوهای درونی روایتگر این ماجرا میشه.سایه ای که با او همراهه و از جاهایی که هدایت میره و اشخاصی که با هدایت در ارتباط هستند حرف میزنه.خواهر زاده‌ی هدایت از اشخاص مهم این قصه است که تلاش او برای جمع آوری آثاری که هدایت تصمیم به پاره کردنشون میگیره از قسمتهای جذاب این کتاب حساب میشه.تلاشی که درسته سرانجامی نداره، اما نفس تلاش و دغدغه او ستودنی است. در پی این قصه با این شکل روایت، دولت آبادی ارادت خودش رو به هدایت نشون میده.در جای جای کتاب از بزرگی هدایت و کوتوله بودن اطرافیانش حرف میزنه. از گفت و گوهای درونی هدایت میگه که گاهی با سایه خودش و گاهی با فرزانه خواهرزاده‌اش که دولت آبادی در کتاب از او به عنوان " یگانه دوستی از نوجوانی تا همین اواخر" یاد میکنه. وقتی فرزانه خلاصه ای از داستان عنکبوت رو میگه و در یک پرسش از او، هدایت میگه: « خیلی به زندگی خودم شبیه است،نه؟!» از درخشان ترین بخشهای کتاب بود.
نقل قولی است منتسب به داستایوسکی که میگه: همه ما از شنل گوگول برآمده ایم. فکر میکنم تاثیری که هدایت بر قصه نویسان ایرانی گذاشته همینقدر پررنگ و مهم بوده.بزرگانی مثل دولت آبادی و احمد محمود و صادق چوبک و دیگرانی از تاثیر او گفته اند و کوه غروری چون ابراهیم گلستان از او به نیکی یاد کرده.
کتاب توسط نشر چشمه در 86 صفحه و به قیمت 98 هزار تومان منتشر شده.سال جدید کتابها قیمت صفحه ای هزار تومان رو هم رد کردند و همچون سایر کالاهای این کشور در حال رکورد زدن جدید هستند. اگر علاقه مند به دولت آبادی هستید، کتاب رو در همین چاپ های ابتدایی بخرید بهتره تا چند ماه دیگر و با افزایش احتمالی چند ده درصدی تهیه کنید.
خاتمه این معرفی، بریده هایی است از کتاب جدید جناب دولت آبادی :

- من هم حسم این بود که آدم‌ها گنگ و گم به دنیا می‌آیند، گنگی‌شان به تدریج رفع می‌شود اما گم بودنشان باقی می‌ماند.و کسانی به ندرت به جست‌و‌جوی خودشان در می‌آیند که درماندگی‌شان از همان نقطه آزاد می‌شود.
- گندستان نیست؟وقتی همیشه در آن آب و خاک دزدها و قاچاقچی‌ها و میهن فروشان همه کاره بوده‌اند، چون که مقامات صلاحیت‌دار خارجی این طور صلاح دیده اند! گند نیست؟
- نه بیزاری مرز ندارد، می‌تواند مرز نداشته باشد.شاید در کمرگاهی از عمر بشود جلو بیزاری را گرفت و از او خواست خوددار باشد، اما اگر نتوانستی یا نخواستی که بتوانی یا نتوانستی قانعش کنی، بیزاری تا عمق نفرت پیش می‌رود و شخص را هلاک می‌کند.
- این همه فحش در زبان فارسی چرا؟ چون فحش‌ها به نشانه‌ی نارضایتی و ناتوانی جای حرف زدن درست و عمل سالم و آزاد آمده‌اند.
- همین خوش خدمتی‌ها و نوکرباب بودن‌ها بهترین زمینه استبداد و سلطه‌ی استعمار هستند، چون توان و بضاعت شخصیتی ازشان گرفته شده، هر کسی را در آن بالا به عنوان تجسم قدرت نه فقط قبول می‌کنند بلکه ستایش می‌کنند.
- هیچکسی از عمق درون جمجمه‌ی خودش آگاه نمی‌تواند باشد، چون جمجمه‌ها آن جعبه‌های سیاه‌اند که اسم رمزشان فراموش شده است.
        

          در یتیم نوشته‌ای بیشتر توصیفی-فلسفی و کمتر روایی است از آخرین روزهای زندگی صادق هدایت در تلاش برای توصیف نتیجه‌ی زخم‌‌هایی که در انزوا روح آدم را می‌خورد و می‌تراشد... این کتاب به دلیل نداشتن یک روایت مستحکم از نظر من ضعیف‌تر از بقیه‌ی آثار دولت‌آبادی هست ضمن اینکه حرف جدید زیادی هم نداره، اکثر مطالب کتاب چند سال پیش به عنوان خبر/گزارش/مصاحبه در روزنامه و مجلات چاپ شدند ولی برای کسی که اونها رو مطالعه نکرده باشه احتمالاً مطالب جالبی داره مثل نقش زن/مادر در آثار هدایت، نوشته‌های نیمه تمام هدایت و اتفاقات روزهای آخر هدایت


آدم‌ها گنگ و گم به دنیا می‌آیند٬ گنگی‌شان به تدریج رفع می‌شود، اما گم بودنشان باقی می‌ماند. و کسانی به ندرت به جستجوی خودشان در می‌آیند که درماندگی‌شان از همان آغاز می‌شود


انسان در زندگی همه چیز را می‌تواند شکار کند، اما عشق و محبت را نمی‌شود شکار کرد، و شکار آن جز روی گردانیدن از عشق و محبت نیست

        

          شوخی خنکی بود که وقتی تحقیر ملایمی در گپ دوستانه احساس می‌کردیم، جای فحش دادن می‌پرسیدیم: «به روح اعتقاد داری؟» و می‌دانستیم که رفیق ما به روح همان اندازه معتقد است که به جسم و شاید حتی بیشتر.
نمی‌دانستم در دنیا کسی هست که بشود اینطور برایش نوشت: «می‌دانستم به روح اعتقاد ندارد، اما به سایۀ خودش چه؟»

درّ یتیم را خواندم. چه عنوانی برازنده‌ای داشت و چه کمال و بلوغی در کلمات! چه ایدۀ جذابی. من از صادق هدایت چیزی نخوانده‌ام. همیشه فکر می‌کردم از هر کتابی که بخوانم لکه‌ای بر پیراهنم می‌ماند و لکۀ بوف‌کورِ معروف، حتماً شبیه قیر، سیاه و چسبناک است. درّ یتیم هم تصویر مؤیدی بر این باورم ارائه کرد، هرچند تکیه‌اش بر این بود که بگوید ما نابغه‌ای را به خاطر بی‌تفاوتی‌ها و لجّارِگری از دست دادیم.
حالا قیر یا لکه‌ای شبیه گُل، می‌روم بخوانم ببینم دنیا دست کیست!
[لازم است بگویم کتاب دربارۀ روزها و لحظه‌های پایانی صادق هدایت در پاریس است؟]