دوئل مقوله عجیبی بوده. دوئلی که بزرگانی مثل پوشکین ، لرمانتاف ، کریستوفر مارلو و... رو از ما گرفته. کسانی که میانگین سنی شون زیر ۳۰ سال بوده ( به جز پوشکین با ۳۶ سال ) و می‌توانستند با عمر طولانی کلی شاهکار به دنیای هنر و ادبیات هدیه بدند.
کافیه فقط روی پوشکین تمرکز کنیم تا ببینیم و بفهمیم دوئل چه گوهری رو از دنیای هنر و ادبیات گرفته. آیا واقعا نمی‌شده با گفتگو مسئله رو حل کرد؟ نمیدونم... گفتگو چیزیه که همین امروز هم تقریبا نشدنی یه و شاید دوئل یه راه حلی بوده برای برطرف کردن دلخوری و کینه و یا اونطوری که خودشون می‌گفتند ، راهی بوده برای حفظ شرافت و اعاده حیثیت...
در رمان های الکساندر دوما مثل سه تفنگدار و فرانسه قرن ۱۶ و ۱۷ کافی بوده که به یک نفر تنه بزنی یا اتفاقی شوخی نا به جایی بکنی تا شما رو به دوئل دعوت کنه و اگر شما قبول نمیکردی ، انگشت نمای محافل میشدی.
اینقد این مسئله زیاد شده بوده که دولت مجبور میشه دوئل رو غیر قانونی اعلام کنه اما باز هم نتیجه خاصی در بر نداشته و برای اعاده حیثیت دوئل انجام می‌گرفته. در اون قرن دوئل با شمشیر انجام می‌گرفته و از طرف هر نفر ، ۲ شاهد هم حضور داشتند که بتونند زخمی یا کشته رو به دکتر برسونند یا نهایتا دفنش کنند و گواهی بدند که قتلی اتفاق نیفتاده و فقط دوئل بوده.
شب قبل از دوئل ، دو طرف دعوا مثل دو رفیق دیرینه ممکن بوده تا صبح با هم مشروب بخورن و بگن و بخندن ولی صبح به دوئل شون می‌رسیدند.
بعدها شکل دوئل عوض میشه و با تپانچه و نفری یک تیر به سمت هم شلیک می‌کردند و در اغلب موارد یک نفر کشته می‌شده یا هر دو سالم میموندند. همین شکل دوئل بوده که غولی مثل پوشکین رو از دنیای ادبیات گرفته .
نکته جالب اینجاست که پوشکین خودش در داستان " شلیک " درباره یک دوئل مینویسه که یکی از شاهکارهای ادبیات داستانی جهانه. اگر نخوندید حتما این داستان رو بخونید.
اما این مقدمه رو گفتم تا برسم به این داستان کوتاه عجیب و زیبایی که درباره همین دوئل کردنه. 
دو سروان سواره نظام در ارتش ناپلئون سر یه بحث بیخود و مضحک ، طی ۱۶ سال بارها با هم دوئل میکنن ... دوئلی که بین همه دیگه معروف میشه و درباره ش اظهار نظر میکنن اما خود این افراد اصلا دلیل دوئل رو به بقیه نمیگن ولی همچنان به دوئل با هم ادامه میدن...حتی بعد از رفتن ناپلئون و برگشتن بوربون ها...
در کل اگر علاقه به دوئل دارید و میخواید یک داستان جالب بخونید ، حتما این داستان کنراد رو که در قطع جیبی منتشر شده و راحت میشه در یکی دو نشست خوند رو از دست ندید. 
یک ترجمه خوب از قلم جوزف کنراد آماده ست تا یک عصر دل انگیز رو برای شما رقم بزنه
        

          دوئلی که شانزده سال به‌طول انجامید.
دوئل، روایت دو افسر ارتش ناپلئون (دوبرو و فرو) را روایت می‌کند که بر سر بهانه‌ای مضحک از طرف فرو، دوئلی بین این دو آغاز می‌شود. این دو، در طول سال‌ها و در هر موقعیتی که شانس ملاقات یکدیگر را پیدا می‌کنند، باهم می‌جنگند. و سرانجام بعد از شانزده سال، به همان مضحکی شروعش، پایان می‌یابد. داستانی که می‌توان آن‌ را در ابعاد وسیع‌تر، به بیهوده و پوچ بودن جنگ میان کشور‌ها پرداخت.
از دو سه اشتباه ویراستاری که بگذریم، ترجمه‌ی سهیل سمی با عبارات توصیفی جذاب و منحصر به‌فردش برایم بسیار دلنشین بود.
        

          این داستان ماجرای دو تا افسر سواره‌نظام فرانسوی به نام‌های فرو و دوبِره که سر یه مسئله‌ی مسخره نزدیک پونزده شونزده سال در مواقع مختلف با هم دوئل می‌کنن و حتی سرش معروفم میشن، و این دلیل انقدر مسخره‌ست که حتی خودشونم روشون نمیشه به بقیه بگن این «قضیه‌ی شرافتی» چیه!

این کتاب منو یاد داستان «ماجرای نزاع ایوان ایوانوچ و ایوان نیکیفورویچ» از نیکلای گوگول انداخت که اونجا هم دو تا رفیق سر یه دلیل فوق ابلهانه ده سال از هم شکایت و شکایت‌کشی می‌کنن! و البته تو اون داستان این ماجرا انتهایی نداره.

نمی‌دونم ترجمه‌ی کتاب تو یه جاهایی خوب نبود یا خود متن نویسنده اینجوری بود، ولی قسمتایی از کتاب بی‌دلیل سخت‌خوان میشد و مجبور می‌شدم هی برگردم عقب و ساختار جمله‌ها رو از سر نو دو سه باری آهسته بخونم تا بفهمم چی می‌خواسته بگه، در حالیکه اصلاً محتوای پیچیده‌ای نبود و این طرز نوشتنش بود که روونی لازمو نداشت.

به نظرم جمله‌ی آغازینِ کتاب یکی از جذاب‌ترین بخشای داستان بود و منو به سرعت کشوند تو داستان: «ناپلئون اول، که خط سیر زندگی‌اش حکم دوئل با سرتاسر اروپا را داشت، از دوئل بین افسران سپاهش بیزار بود.» :)))) متاسفانه اینو در مورد باقی کتاب نمی‌تونم بگم چون با اینکه کوتاه بود و در دو نشست خوندمش، حوصله‌مو بعضی جاها کمی سر برد. ولی در کل برای یک‌بار خوندن خوبه.

در ضمن این داستان بر اساس یک ماجرای واقعی نوشته شده (و به گفته‌ی چت جیپیتی) واقعا دو افسر به نام‌های Pierre Dupont و François Fournier-Sarlovèze در حدود بیست سال در زمان جنگ‌های ناپلئون با هم دوئل کردن!

*هشدار اسپویل*
ینی فقط اونجا که عموی زن دوبر، دلیل دوئلی که این همه سال کش اومده رو می‌فهمه و از فرط احمقانه بودنش فکر می‌کنه دوبر از خودش داستان سرهم کرده! :))))))))

و اینکه کی فکرشو می‌کرد همچین ماجرای احمقانه و کشداری که فرو شروعش کرده تهش به خوشبختی دوبر ختم بشه!
        

          داستان کوتاه دوئل اثر جوزف کنراد، روایتی جذاب و گیرا از روابط انسانی است. ارتباط پر از تنش و ستیز میان دوبر و فرو، افسران ارتش ناپلئون که موازی با تنش و جنگ میان فرانسه و روسیه پیش می‌رود، مخاطب را با خود همراه می‌کند. 
نکته جالب توجه درباره داستان این است که تا فصل سه میان خوانندگان و شخصیت‌ها فاصله‌ای معنادار و عمدی وجود دارد و امکان اشراف بر نیات درونی آن‌ها برای خواننده ممکن نیست و نمی‌داند که کنش شخصیت‌ها از چه پیشینه‌ای می‌آید اما در فصل چهار روایت به گونه‌ای دیگر پیش می‌رود... خواننده عمیق‌ترین احساسات  و مقصود پشت اعمال دوبر و فرو را بیش‌تر درک می‌کنند و دیگر شخصیت‌ها را جدای از خود نمی‌دانند!
نکته جالب توجه دیگر، نگرش متفاوت دوبر، فرو و شوالیه پیر نسبت به ناپلئون و اعمال اوست که بسیار آموزنده و خواندنی‌ست...

تصویر: اثر زیبای ایلیا رپین نقاش روسی به نام دوئل یوگنی آنگین و ولادیمیر لنسکی (1899 م.)