دوئلی که شانزده سال به‌طول انجامید.
دوئل، روایت دو افسر ارتش ناپلئون (دوبرو و فرو) را روایت می‌کند که بر سر بهانه‌ای مضحک از طرف فرو، دوئلی بین این دو آغاز می‌شود. این دو، در طول سال‌ها و در هر موقعیتی که شانس ملاقات یکدیگر را پیدا می‌کنند، باهم می‌جنگند. و سرانجام بعد از شانزده سال، به همان مضحکی شروعش، پایان می‌یابد. داستانی که می‌توان آن‌ را در ابعاد وسیع‌تر، به بیهوده و پوچ بودن جنگ میان کشور‌ها پرداخت.
از دو سه اشتباه ویراستاری که بگذریم، ترجمه‌ی سهیل سمی با عبارات توصیفی جذاب و منحصر به‌فردش برایم بسیار دلنشین بود.
        

          دوئل مقوله عجیبی بوده. دوئلی که بزرگانی مثل پوشکین ، لرمانتاف ، کریستوفر مارلو و... رو از ما گرفته. کسانی که میانگین سنی شون زیر ۳۰ سال بوده ( به جز پوشکین با ۳۶ سال ) و می‌توانستند با عمر طولانی کلی شاهکار به دنیای هنر و ادبیات هدیه بدند.
کافیه فقط روی پوشکین تمرکز کنیم تا ببینیم و بفهمیم دوئل چه گوهری رو از دنیای هنر و ادبیات گرفته. آیا واقعا نمی‌شده با گفتگو مسئله رو حل کرد؟ نمیدونم... گفتگو چیزیه که همین امروز هم تقریبا نشدنی یه و شاید دوئل یه راه حلی بوده برای برطرف کردن دلخوری و کینه و یا اونطوری که خودشون می‌گفتند ، راهی بوده برای حفظ شرافت و اعاده حیثیت...
در رمان های الکساندر دوما مثل سه تفنگدار و فرانسه قرن ۱۶ و ۱۷ کافی بوده که به یک نفر تنه بزنی یا اتفاقی شوخی نا به جایی بکنی تا شما رو به دوئل دعوت کنه و اگر شما قبول نمیکردی ، انگشت نمای محافل میشدی.
اینقد این مسئله زیاد شده بوده که دولت مجبور میشه دوئل رو غیر قانونی اعلام کنه اما باز هم نتیجه خاصی در بر نداشته و برای اعاده حیثیت دوئل انجام می‌گرفته. در اون قرن دوئل با شمشیر انجام می‌گرفته و از طرف هر نفر ، ۲ شاهد هم حضور داشتند که بتونند زخمی یا کشته رو به دکتر برسونند یا نهایتا دفنش کنند و گواهی بدند که قتلی اتفاق نیفتاده و فقط دوئل بوده.
شب قبل از دوئل ، دو طرف دعوا مثل دو رفیق دیرینه ممکن بوده تا صبح با هم مشروب بخورن و بگن و بخندن ولی صبح به دوئل شون می‌رسیدند.
بعدها شکل دوئل عوض میشه و با تپانچه و نفری یک تیر به سمت هم شلیک می‌کردند و در اغلب موارد یک نفر کشته می‌شده یا هر دو سالم میموندند. همین شکل دوئل بوده که غولی مثل پوشکین رو از دنیای ادبیات گرفته .
نکته جالب اینجاست که پوشکین خودش در داستان " شلیک " درباره یک دوئل مینویسه که یکی از شاهکارهای ادبیات داستانی جهانه. اگر نخوندید حتما این داستان رو بخونید.
اما این مقدمه رو گفتم تا برسم به این داستان کوتاه عجیب و زیبایی که درباره همین دوئل کردنه. 
دو سروان سواره نظام در ارتش ناپلئون سر یه بحث بیخود و مضحک ، طی ۱۶ سال بارها با هم دوئل میکنن ... دوئلی که بین همه دیگه معروف میشه و درباره ش اظهار نظر میکنن اما خود این افراد اصلا دلیل دوئل رو به بقیه نمیگن ولی همچنان به دوئل با هم ادامه میدن...حتی بعد از رفتن ناپلئون و برگشتن بوربون ها...
در کل اگر علاقه به دوئل دارید و میخواید یک داستان جالب بخونید ، حتما این داستان کنراد رو که در قطع جیبی منتشر شده و راحت میشه در یکی دو نشست خوند رو از دست ندید. 
یک ترجمه خوب از قلم جوزف کنراد آماده ست تا یک عصر دل انگیز رو برای شما رقم بزنه