یادداشت‌های نَوآژهِـ (24)

          نمیدونم از کجا و چطور میتونم شروع کنم ولی مطمئنم اگر سرتون برای تاریخ درد میکنه و یه پیش زمینه نسبی از وضیعت و احوالات ایران در سال های روایت کتاب دارید با قلم آقای مسعود بهنود این کتاب رو دوست خواهید داشت.
شخصیت امینه برای من تا اواخر کتاب شخصیت دوست داشتنی بود، اما چیزی که دیدگاه من رو نسب به شخصیت اول داستان عوض کرد این بود که صرفا برای امینه آینده‌ی مردم ایران و ایران زمین مهم نبود، در سال های حکومت قاجار در فاز های مختلف چه بسا  فراز و فرود هایی که در ریشه به وصیت نامه‌ی امینه می‌رسید،  فکر می‌کنم امینه فقط میخواست نوه و ندیده و نتیجه و نسل هاي بعدش به هر قیمتی در ایران حکومت کنند، چه زیاد قائم مقام ها و امیر کبیر ها یی که به واسطه بند های وصیت نامه‌ی نواب علیه به قتل رسیدن و ایران از داشتن چنین بزرگانی محروم ماند. 
ولی با این حال نمیتوانیم  چشممون رو بر شخصیت کم نظیر امینه در سال های زندگیش ببندیم . دور اندیشی امینه به ریشه‌ی ایران آسیب ها زد ولی کمک هایی هم کرد برای جلوگیری از شورش و از بین رفتن زود هنگام سلسله قاجار. همین. 

 پ. ن :برای منابع تکمیلی پادکست های تاریخ ایران(بنیامین دیبا) و مورخ (احمد هاشمی ) رو شدیدا پیشنهاد میکنم. 
        

          چقدر پایان تراژدیکی داشت واقعا! و من چقدر برای توبیاس غصه خوردم. 
شیکاگو برای من بعد از کتاب شاهکاره آقای اریک لارسن یک مفهوم کاملا متفاوت پیدا کرده بود و با داستان این کتاب، این تصور تشدید شد: هر جا دنبال آثار جرم و جنایت هستید، چه در فیلم‌های هالیوود و چه در کتاب‌ها، شیکاگو رو از دست ندید؛ مطمئن باشید دست خالی برنمی‌گردید.

هشدار اسپویل ❌

از خودگذشتگی تریس تقریبا برام قابل حدس بود،
 ولی راستش چون توی همه‌ی جلدها در معرض مرگ قرار می‌گرفت و هر بار امداد غیبی از راه میرسید ،
 انتظار نداشتم این بار واقعا همه‌چیز همین‌جا تموم بشه.

شخصیت‌پردازی‌ها هم برای من متفاوت بود.
 توبیاسی که همیشه حس قدرت و توانایی منتقل می‌کرد، توی این جلد گاهی ضعیف و سطحی به نظر رسید.
 می‌فهمم نویسنده احتمالا می‌خواست پارادوکس بین ظاهر و درونش رو نشون بده، ولی من نتونستم با این توبیاس جدید ارتباط بگیرم.
 در عوض، پیتر این بار خیلی برام جالب شد.
 وقتی از بازگردانی و تلاش برای درست کردن خودش حرف می‌زد، به شدت باهاش همزادپنداری کردم .
ایولین هم تقریبا همون شخصیتی شد که تو ذهنم ساخته بودم، و خوشحال شدم که مهر مادریش رو دریغ نکرد.

فضاسازی رو دوست داشتم؛ نویسنده یک تصویر کلی از همه جا ارائه داده بود و حس گذر زمان و احتمال وقوع رویدادهای آینده رو خیلی خوب منتقل می‌کرد. 
روند داستان هم خوب پیش رفت، نویسنده تعادل رو بلد بود، هرچند به نظرم در پایان کمی عجله داشت و کمتر به احساسات بقیه شخصیت ها و محیط پرداخت.

و در آخر، چیزی که خیلی برام قشنگ بود این بود که تریس آزادی رو انتخاب کرد. آزادی  از بخش‌ها و مکان‌ها، و پیدا کردن خودش که در آدم‌ها و انتخاب‌ها معنا پیدا می‌کرد.

راستش هنوز نمی‌تونم قطعی بگم این جلد نسبت به جلدهای قبل افت داشت یا نه، اما مطمئنم دو جلد آخر خیلی خیلی از جلد اول بهتر بودن.

همین. 
        

          وقتی شیدا داشت داستانش رو برای مسابقه کامل می‌کرد، یه قسمت از متن رو نشونم داد و بهش گفتم اینجا یه جوریه، انگار خودت هم مطمئن نیستی می‌خوای چیکار کنی. من که اصلاً خواننده‌ی حرفه‌ای نیستم هم فرق بین تعلل شخصیت و تردید تو نسبت به پایان داستان رو می‌فهمم.

قلم کیاراکس هم تا قبل از بخش‌های پایانی کتاب همین حس رو بهم می‌داد؛ انگار خودش هم نمی‌دونه قراره چیکار کنه. فقط می‌نویسه تا داستان شکلی مبهم از احساسات رو منتقل کنه. خب، آدم با خودش فکر می‌کنه واقعاً طبیعیه که شخصیت اصلی این‌قدر نسبت به احساساتش سست‌عنصر و بی‌اراده باشه؟ اینکه هر جا و کنار هر کسی باشه حالش خوب بشه؟! احتمالاً پایان داستان از قبل مشخصه، ولی چیزی که من شخصاً دنبالش هستم اینه که بفهمم چی می‌شه که آمریکا بین شاه و نگهبان یکی رو انتخاب می‌کنه؛ همین.
  
        

          قطعا یه سری از معما ها پخته تر و زیبا تر بودن ولی بازم من از مطالعه کتاب لذت بردم واقعا. همین. 
        

          معماها این دفعه بیشتر حول محور ایوری می‌چرخید و آخر کتاب هم به خیلی از سؤالا جواب داده شد. با این حال خودم هنوزم دوست داشتم اسمشو نبر پدر ایوری باشه، و حالا که نیست، دوباره افتادم توی همون چاه و بازم نمی‌فهمم چرا ایوری کایلی گرمبز باید یه همچین ارث گنده‌ای گرفته باشه.

 نمی‌دونم چرا این روزها هر کتابی که برمی‌دارم، حتماً پای  مثلث عشقی وسطه و خب به احتمال خیلی زیاد اگه بله بشه نه و یه بار هم بشه هرگز… مثلث چندتا وجه داره؟ (قطعا دوتا 😶).با این حال،  از بین همه احتمال‌ها بیشتر طرفدار شیپ جیمی و ایوری‌ام.



روابط آدم‌ها توی کتاب خیلی پیچیده و ملموس بود. از اونا که یه سری حدس و گمان می‌زنی و بعد با خودت می‌گی یا چهارده معصوم ! پس گریسون پسرِ داییِ مامانِ ایوریه؟! :))) خلاصه که ذات شهر کوچیک همین‌ه دیگه 😭😂

درباره‌ی فضا‌سازی کتاب چیز خاصی نمی‌تونم بگم به‌تنهایی جذاب نبود، ولی با سبک معما-رابطه‌ی داستان جور درمیاد. سطح معماها خوب بود؛ مخصوصاً وقتی لایه‌لایه باز میشدن.
به خصوص برای منی که مهارت خاصی توی حدس زدن ندارم و همه‌ی حدسام اشتباه در میاد . ولی خب وقتی یه سری از قوانین هاثورنی رو یاد بگیری، دیگه می‌تونی بعضی چیزا رو کم‌کم کشف کنی.

همین. 


        

          از وقتی که خوندمش زمان خیلی زیادی گذشته، ولی چیزی که واضحا یادمه اینه که هر لحظه از خوندن زندگی زنبور کوچک غمگین و شگفت زده میشدم. 
        

          صفحه‌ی اول کتاب رو که خوندم، سریع یاد چند تا داستان مشابه افتادم؛ همون کلیشه‌ی آشنا که یه دختر از خانواده‌ای معمولی سر از قصر درمیاره تا دل شاهزاده‌ی جوان رو به دست بیاره. سنگدل و مجموعه‌ی لونار از جمله همین داستان ها بودن، حتی سایه‌ها میان ما هم حس مشابهی داشت—البته جدا از مثلث عشقی‌اش😁

به نظرم رسید یکی از ضعف‌های جلد اول همین سناریوی تکراری و قابل حدس بودنش بود. با این حال من از توصیف‌های نویسنده خوشم اومد، مخصوصاً وقتی تغییرات چهره و حالت‌های کاراکترها رو می‌نوشت؛ همین ریزه‌کاری‌ها باعث شد شخصیت‌ها برام ملموس‌تر بشن.

راستش من خودِ آمریکا رو کامل درک نکردم. اگه واقعاً یکی از اون دو نفر رو عمیق دوست داشت، باید از اون یکی فاصله می‌گرفت. از طرف دیگه با توصیفات نویسنده به‌نظرم رسید آسپن رو بیشتر دوست داشت ولی دنبال مقام و جاه‌طلبی هم نبود، واسه همین حس خیانت به شاه رو بهم منتقل نکرد. همین تناقض باعث شد بیشتر کنجکاو بشم و بخوام ادامه‌ی ماجرا رو بخونم.

اما در مورد رقابت بین دخترا... به نظرم خیلی سطحی روایت شد. خیلی سریع پیش رفت و نشد شخصیت‌های فرعی رو درست بشناسیم. 

درباره فضای داستان فقط میتونم بگم اینجا ناخودآگاه سلسله لونار رو باهاش مقایسه کردم؛ چون توی خلق فضا و جزئیات خیلی موفق‌تر بود. کتاب "انتخاب" توی دنیایی بعد از جنگ جهانی چهارم روایت می‌شه، ولی من هیچ تغییر خاصی توی تکنولوژی ندیدم—برعکس، انگار همه‌چیز پسرفت کرده بود. با این حال، از توضیحات مربوط به وقایع جنگ و شکل‌گیری ایله‌آ و امپراتوری ایالت چین خیلی بیشتر از ساید عاشقانه ماجرا خوشم اومد 😁

همین.

        

          عمیقاً معتقدم جلد دوم و سوم خیلی بهتر از جلد اول بودن :)
تجربه خوندن یاغی شن‌ها و آشنایی با امانی و دنیای شگفت‌انگیزش رو مدیون یکی از بچه‌های کتاب‌خور هستم. بیش از یک سال بود که می‌خواستم سراغ این کتاب برم و حالا که بالاخره فرصت خوندنش پیش اومده، واقعاً خوشحالم.

یکی از چیزهایی که حسابی شگفت‌زده‌ام کرد این بود که یک نویسنده اروپایی با این دقت و ظرافت از نام‌ها و فضاهای آسیایی الهام گرفته. همین باعث شد حس و حال خاصی نسبت به کتاب پیدا کنم.

اگر زادگاهتون فلات یا جنوب ایران باشه و نوجونی‌تون میون شن‌ها گذشته باشه، احتمالاً شما هم مثل من موقع خوندن کتاب حس می‌کنید امانی همین بغل گوشتون داره انقلاب رو رهبری می‌کنه ✨😂

و اما بهادر... برای من حال و هوای مولانا رو داشت؛ هم همه‌جا بود و هم هیچ‌جا نبود ، همانا متفاوت و عمیق. اون مهربان‌تر و دلسوز تر بودنش(نسبت به بقیه جن ها) رو خیلی دوست داشتم. و در آخر درود بر آلوین همیلتون، با روح بلندپرواز و قلم ماجراجوش. همین:))

        

          برای پا گذاشتن به دنیای عرفان...
همون رفیقیه که بلده چطوری راهو بهت نشون بده مخصوصا اگر تازه کار باشی ✨🧭
        

          این کتاب را به عنوان جایزه معدل بیست ترم اول گرفتم پس بدجوری بهم چسبید فقط یه موضوعی که واقعا باید حواستون باشه اینکه آخر کتاب ما دیگه محسن شوخ و بی ملاحظه کتاب های قبل را نداریم یدفعه نویسنده یه محسن عاقل و شاعر و شاغل میندازه تو بغلت که تا بیای بهش عادت کنی و باهاش ارتباط برقرار کنی کتاب تموم شده و اینکه روند آخر کتاب واقعا فوق سَری و باب دل محسن میشه که ماهایی که بدبختی های این بشر را تو جلد های قبل دیدیم باورمون نمیشه این بچه اینقدر خوشبخت بشه خلاصه که بنظرم آخرش آقای نویسنده اومد یه پایان خیلی خوشبینانه نوشت که بنظرم راه رو برای ادامه این مجموعه بست
ولی من هنوزم عاشق همون محسن شوخ میمونم و هرموقع زردآلو دیدم با یه لبخند ملیح یاد مجموعه شیرین آقای صدقی میوفتم. 
        

          𝐀𝐜𝐡𝐢𝐥𝐥𝐞𝐬 𝐬𝐩𝐞𝐥𝐥
حدس میزنید اولین چرخ فلک دنیا کی درست شد و چی شد که این اختراع خفن به ذهن سازندش رسید؟

بیشتر اولین های آمریکا و شیکاگو تو این کتاب جمع شدن...
        

          خیلی سال پیش بود که این کتابو خوندم ولی اینقدر باهاش زندگی کردم که بعد این همه سال هنوز دخترک قصه داره از جلوی چشام رد میشه و میگه دیدی بلاخره کار خودمو کردم نوآژه جان دیدی تو این دنیا عشق محال وجود نداره، دیدی آخرش دل به دلدار رسید، خانم شریفی خیلی زیبا شما را با شخصیت ها همراه میکنه؛ من به شخصه برای پایانش یه چیز های دیگه فکر میکردم ولی بازم این پایان به دلم نشست، ناگفته نماند همون سالی که این کتابو با خاله کوچیکه خوندیم بلاخره آقای شازده با اسب سفیدش اومد و با خودش برد ✨🫠  وای خدای من دوباره احساساتم فوران کرده تا صبح میتونم راجبش بنویسم پس؛ فعلا. 
        

          به عنوان یک عاشق  آشپزی و کوچه خیابان های لندن این کتاب را خواندم یاد آورد خاطراتی بود که پدر از از زمان اقامت و تحصیلش از آنجا تعریف میکرد، گاه و بیگاه خودم را جای گلادیس میگذارم، همین حالا کتاب ها دارند در قفسه کتاب ها چشمک میزنند  :))
به عنوان یک نوجوان سیزده ساله‌ی هفت سال پیش شیفته و عاشق این کتاب بودم هستم و خواهم بود :)) 
        

          اولین کتابی بود که توی پنج ساعت تمومش کردم؛ حتی دو سه صفحه‌ش رو هم وسط کلاس ریاضی خوندم :)))
از اونجایی که این داستان در واقع جلد صفر مجموعه بود، نویسنده خودش رو موظف می‌دونست به بعضی از سؤال‌هایی که در جلد یک ایجاد شده بود جواب بده. به شخصه، این جلد رو خیلی بیشتر از جلد اول دوست داشتم. خوشحال بودم که ولنتینو ، یک مرگ اثر گذار داشت.

پیوستگی بین جلدها رو هم خیلی دوست داشتم؛ اینکه دو تا از شخصیت‌های اصلی جلد اول، اینجا هم روایتگر بودن و این‌شکلی یه اثر پروانه‌ای بین جلد ها شکل گرفته بود، خیلی برام جالب بود. فقط به نظرم آدام سیلور داره قلمش رو تو مسیر اشتباهی خرج می‌کنه. هرچند که عاشقانه‌ی کتاب واقعا متفاوت بود و در ادبیات نوجوان‌های ایران یه اتفاق تازه به حساب میومد و خیلی هم ازش استقبال شد ولی یه موج منفی هم به همراه داشت حقیقتا. 

همین :)
        

          عاشق لیوی شدم لعنتی جذاب 🫂😂
        

          سیندرلا گناهکار تمام فانتزی های منو از داستان مورد علاقه دوران کودکی ام نابود کرد