یادداشت نَوآژهِـ

        عمیقاً معتقدم جلد دوم و سوم خیلی بهتر از جلد اول بودن :)
تجربه خوندن یاغی شن‌ها و آشنایی با امانی و دنیای شگفت‌انگیزش رو مدیون یکی از بچه‌های کتاب‌خور هستم. بیش از یک سال بود که می‌خواستم سراغ این کتاب برم و حالا که بالاخره فرصت خوندنش پیش اومده، واقعاً خوشحالم.

یکی از چیزهایی که حسابی شگفت‌زده‌ام کرد این بود که یک نویسنده اروپایی با این دقت و ظرافت از نام‌ها و فضاهای آسیایی الهام گرفته. همین باعث شد حس و حال خاصی نسبت به کتاب پیدا کنم.

اگر زادگاهتون فلات یا جنوب ایران باشه و نوجونی‌تون میون شن‌ها گذشته باشه، احتمالاً شما هم مثل من موقع خوندن کتاب حس می‌کنید امانی همین بغل گوشتون داره انقلاب رو رهبری می‌کنه ✨😂

و اما بهادر... برای من حال و هوای مولانا رو داشت؛ هم همه‌جا بود و هم هیچ‌جا نبود ، همانا متفاوت و عمیق. اون مهربان‌تر و دلسوز تر بودنش(نسبت به بقیه جن ها) رو خیلی دوست داشتم. و در آخر درود بر آلوین همیلتون، با روح بلندپرواز و قلم ماجراجوش. همین:))