یادداشت‌های فاطمه (19)

          فکر می‌کنم که چه کسی تا به حال از حال بیمار سرطانی که خود را لبه پرتگاه مرگ و زندگی می‌بیند نوشته است؛ شاید یالوم که از حال بیماران رو به مرگش نوشته و یا حتی فرانکل و اردوگاه های مرگش اما کدام یک اینطور از حال خود نوشته اند؟! از آن لحظه که روی صندلی آزامایشگاه و نمونه برداری نشسته اند تا هنگام دریافت نتیجه، از لحظه خبردار شدن عزیزان از بیماری تا آنجا که امید به بهبود می‌یابند یا با امید خداحافظی می‌کنند؟ 
چه نوشته‌ای و چه کسی این چنین می‌توانست از تک تک لحظات بیماری که با بیماری‌اش سر می‌کند بگوید؟ کاراسینما را مخاطب قرار دهد و از نفوذ تک تک سلول های سرطانی بگوید؟ 
این چنین پر احساس با خیابان های شهر وداع کند و از غربت و دوری از وطن بگوید؟ درد بکشد و بنویسد، درد بکشد و امیدوار باشد، درد بکشد و امید از دست بدهد، درد بکشد و مقاومت کند، درد بکشد و از زندگی دست بکشد...
        

          تقابل دو طریقه زیست کردن بسیار جذاب بود برام... راوی که جواب سوال ها و معنای زندگیش رو در کتاب ها و فلسفه دنبال می‌کنه و زوربایی که حتی سواد نداره و فقط تجربه می‌کنه و کاری رو انجام میده که فکر می‌کنه درسته. این کتاب بسیار بسیار جذاب بود.
        

          شروع کتاب بی نظیر بود و تا  اواسط کتاب خیلی دوست داشتنی بود برای من، اواسط تا اخر کتاب افت کرد و پایان هم کمی شوکه کننده بود. در کل دوستش داشتم و همیشه دلم برای حسن می‌سوزه.
        

          کسانی که باید این کتاب بخونند سراغ این کتاب نمیان!
        

          قلم گوگول ساده، روان و جذاب بود. داستان های جالب و گاه عجیب که جزئیات زیاد از حد و  پیچیده ندارد و گاهی نتیجه و پایان خاصی هم ندارند. طنزی که از گوگول شنیدم در لایه های زیرین داستان جریان دارد و گاهی انقدر عجیب و واضح دیده می‌شود که یک سوال در ذهن ایجاد می‌کند «مگر می‌شود؟!». مهم‌ترین داستان برای من «شنل» بود که لایه های جالبی داشت و شخصیت اصلی داستان یکی از جالب ترین‌ شخصیت های داستان های این کتاب بود‌.
        

          اگه قرار بود نویسنده باشم دوست داشتم قلمم به ظرافت و لطافت خانم پیرزاد باشه... 
این مجموعه کوتاه از داستان های کوتاه که اغلب درباره زنان و روزمرگی اون‌ها بود به شدت برای من دلنشین بود.
        

          داستان زندگی ون‌گوگ جالب بود اما قلم نویسنده نه!
        

          اگه بتوانید صفحات ابتدایی کتاب را بخوانید در نهایت یکی از بهترین کتاب‌های زندگی‌تان را خوانده‌اید!
بسیار از استر منزجر شدم و بسیار برایش دلسوزی کردم... به یاد ندارم تاکنون تا این حد احساسات متناقضی درباره شخصیت اصلی یک کتاب داشته‌ام یا نه...
        

          کتاب برای من خیلی به اندازه بود! شخصیت ها، حجم کتاب، مدل روایت و جزئیات... دوستش داشتم!
        

          چقدر دلم میخواست که یه رمان بلند بود. که بیشتر از احوال مادر ادموند بدونم، که بدونم طاهره کجاست، اقای مدیر چرا انقدر تنها بود، راستی ادموند هر سال بنفشه کاشت؟
        

          صوتی این کتاب در مسیر سفر گوش دادم و بسیار لذت بخش بود برام. خوشحالم که با این کتاب با موراکامی آشنا شدم، موراکامی دونده و رمان نویس...
        

          این کتاب درباره واقعیتی که هست که در زندگی سعی می‌کنیم ازش فرار کنیم! اول فکر کردم فقط درباره مکانیسم های دفاعی صحبت میکنه اما فقط این نیست. کتاب خوبی در حوزه روانشناسی هست.
        

          از بهترین رمان‌های سیاسی که خوندم!
البته که پیشنهاد می‌کنم همه بخونن.
        

          این کتاب لابه‌لای کتاب های کتابخونه دانشکده دیدم! 
دومین کتاب از زویا پیرزاد بود که با فاصله کمی از «چراغ ها را من خاموش می‌کنم» خوندم. کتاب دلنشینی بود برام. برشی از زندگی آرزو که با مادر و دخترش زندگی‌ می‌کنه. با اینکه داستان در زمانی اتفاق می‌افته که سال‌ها ازش گذشته و آرزو یک مادر ۴۱ ساله هست بیشتر جاها باهاش همدلی کردم و براش ناراحت شدم! و البته یک سوم پایانی حرص هم خوردم...

        

          این کتاب، کتاب دوست داشتنی نبود برام. میتونم بگم بعد از سال بلوا و سمفونی مردگان که رتبه اول دارن برام و تماما مخصوص که رتبه سوم کتابهای عباس معروفی عزیزم هست، حتی رتبه چهارم هم نیست!
در یادداشت عباس معروفی اومده ادای دین به صادق هدایت و بوف کور هست، شاید اگه اول بوف کور میخوندم بیشتر دوستش داشتم، نمیدونم...
        

          این کتاب، کتابی بود که بر حسب اتفاق خوندمش اما از خوندنش خیلی خوشحالم. درگیری کلاریس و روزمرگی که احساس میشد اسیرش شده خیلی ملموس بود. این شخصیت خیلی زیاد در من همدلی ایجاد کرد. شخصیت های همگی جذابیت خودشون داشتن و منحصر به فرد بودند که همه این ها باعث شد واقعا از خوندن این کتاب لذت ببرم.
        

          داستان جوری بود که میشد حدس زد قراره چی بشه، جاهایی جالب میشد برام اما خیلی زود خسته کننده شد.
دوستش نداشتم.
        

          با خوندش شوکه شدم، ناراحت شدم و خندیدم...
شخصیت ها عالی بودن، قصه هم میتونست به اندازه یه رمان کامل باشه.
        

          چقدر دوست دارم به تموم خانم‌های خانه‌دار گرفتار روزمرگی معرفیش کنم...