یادداشت‌های زهرا بجلی (22)

          وطن، آنقدر در دایره المعارف ما ایرانی ها پر رنگ است که داستان ها و سرگذشت بقیه ملت ها درباره غم وطن شان باز هم تا انتهای جگر آدم را می‌سوزاند
چه برسد که آن داستان برای فلسطین باشد
چه برسد که آن داستان درباره روزی پر از نکبت باشد که زخم عمیقی به جان یک ملت مظلوم زده باشد
روزی که تمام دنیا ایستاد تا یک ملت آواره و یک سگ هار به رسمیت شناخته شود

بازگشت به حیفا گلچینی دردناک از زخم های یک ملت دردمند و مقتدر هست کسانی که یاد گرفتند وطن یک واژه نیست بلکه یک تفکر و جریان است که ارزش دارد همه چیز را فدایش کنی... 
        

          از یک سنی به بعد یاد گرفتم برای درک بیشتر و یا حداقل سعی بر درک بیشتر با اسطوره های کربلا بنا به سن و یا شرایط همزاد پنداری کنم
دوران نوجوانی را با حضرت قاسم و عبدالله و سکینه گذراندم و بزرگترهای عاشورا را با عینک آن ها مرور کردم
ورودم به جوانی قفل همزاد پنداری با حضرت علی اکبر را شکست و الان چندسالیست شب هشتم محرم برایم زیادی پر رنگ است و خواندن پدر، عشق و پسر برایم مانند هدیه ای از طرف شهزاده علی اکبر بود برای اینکه بیشتر از سال های پیش بی قرار شب هشتم باشم... 
        

          یک جایی توی کتاب رباب گفت که علی اصغر برایش شمشیری بود که با آن می‌توانست امامش را یاری کند
عجب تعبیر قشنگی بود و عجب شمشیر برنده ای، علی اصغر در کربلا مصداق بارز ذولفقار علی بود مرز بین حق و باطل را تا دنیا دنیاست به همه فهماند... 
        

          ولایت فقیه با بیان شهید دیالمه بسی شیرین و روان بود
لزوم  و چرایی ولایت، خط ولایت، ولایت و جامعه اسلامی و انقلاب و نوع نگاهی که مردم بهتر است داشته باشند به خوبی و با مثال های عامیانه بیان شده بود
حجم کم کتاب هم مزید بر علت هست که خوندن این کتاب و بسیار زیاد توصیه کنم 
        

          کتاب کم حجم و روان و جمع و جوری بود
توضیحاتی که درباره ولایت و گام هایی که رسوالله برای جانشینی امیر المؤمنین  برداشته بود در کتاب داده شده بود  بسیار مفید و کمک کننده بود
اگر کسی بخواهد در مدت زمان کوتاه و بصورت مختصر در این موارد مطالعه ایی داشته باشد بشدت توصیه می کنم 💕
        

          سووشون

هرچقدر داستان جلو میرفت بیشتر بعضی از کاراکتر ها برایم رنگ و بو می‌گرفتند و سردم دارشان خانوم زهرا یا همان زری بود شخصیتی که در درونش چیز های زیادی برای ارائه داشت ولی زمانی توانست تمام و کمال آن را نمایان کند که نهایت ترسش به حقیقت پیوست
و چقدر واقعی بود این اتفاق، در دنیای واقعی هم همه آدم ها در حالت عادی آنقدر شجاع و نترس و بدون ملاحضه رفتار نمی کنند در حدی که خودشان هم نمی دانند کی هستند و می توانند چه کار کنند ولی زمانش که برسد تمام آن پرده های ترس و عادت کنار می‌رود و آن چیزی که باید خودش را نشان می دهد
فکر نمی کردم سووشون و دوست داشته باشم ولی بصورت عجیبی به دلم نشست... 
        

          انتظار بیشتری داشتم ولی خب تا حدود زیادی پر از فانتزی های مذهبی بود
البته نباید نامردی کرد قسمت های پایانی کتاب دلنشین و غمگین بود و خبر از مردی با دو چشم بیقرار میداد که خب این روز ها خیلی ها دلتنگش هستند. 
        

          تم کلی هر سه جلد این مجموعه سفر در زمان بود و داستان توی زمان حال روایت میشد و امکان سفر فقط به گذشته ایی وجود داشت که خودت درش وجود نداشتی
داشتم فکر میکردم اگه میشد به زمانی میرفتم که خودم درش وجود ندارم کجاها و انتخاب می کردم وبه چه اشخاصی سر میزدم 
یه سر رفتم سراغ شهید بهشتی
یه بار دیگه رفتم سراغ مصدق
یه بار دیگه هم یواشکی امام خمینی و زیر اون درخت مشهور توی نوفلوشاتو دیدم
و چندین و چند بار رفتم فلسطین و توی کوچه پس کوچه های بیت المقدس و باغ های زیتون چرخیدم البته نتونستم با مردم معاشرتی داشته باشم چون عربیم زیاد تعریفی نیست... 

امیدوارم خیلی به خاطر آدم ها و جاهایی که رفتم ازم خرده نگیرید بالاخره حزب الهی بودنه و فانتزی هایش🙄😂
فارغ از این فانتزی ها هم شاید اگر توی سن کمتری کتاب هارو میخوندم برایم جالب تر بود در کل خیلی دارم سعی می کنم قبول نکنم که وقتم و بر باد دادم 🙂‍↕️
        

          شاید خیلی خوب به نظر نرسد ولی همیشه پشت کلماتی مثل طلاق، جدایی، متارکه  که اکثرا بار معنایی منفی را تداعی می کنند برایم کلماتی مثل امید، آینده، حرکت، شجاعت و پذیرفتن تداعی می‌شود
اینکه یک نفر می پذیرد به جای هر روز شکست خوردن با یک شکست بزرگ این چرخه معیوب را تمام کند برایم ارزشمند تر از جمله بسوز و بساز بوده و هست و خواهد بود
شجاعت همیشه به ماندن نیست گاهی برای اثبات شجاعت باید رفت و تمام کرد تا در ادامه این رفتن زندگی ها و امید های جدید شکوفه بزند...
        

          اولین باری که اردوی جهادی رفتم حقیقتا خیلی روستای محرومی محسوب نمی شد اتفاقا خیلی هم در بعضی موارد گل و سنبل بود در حدی که اینکه ما بچه ی شهر محسوب می شویم تا حدود زیادی افت کلاس محسوب می‌شد و حسابی مشمول شیطنت های بچه های آنجا قرار گرفتیم با اینهمه هنوز هم گاهی بهمان زنگ می‌زنند و جویای احوالمان می شوند به قول یک عزیزی اردوی جهادی بیشتر از اینکه برای مردم آنجا منفعت داشته باشد برای ما ایده آل گرا های شهر نشین منفعت دارد ، در ستایش این کتاب هم همین را بدانید که من تا دو روز بعد از تمام کردنش هوایی شده بودم و در به در دنبال جهادی رفتن افتاده بودم😁🫡
        

          شماس شامی از اونایی هست که اگه دست گرفتی موقع ای زمین میزاری که تمام شده باشه
روند کتاب بشدت روان و یکدست هست (رو این مورد تاکید فراوان دارم)
 عمیقا خوشحالم که با جناب جالوت و شماس آشنا شدم 🌱
        

          خب همین اول کاری بگویم که انتظار نداشته باشید گی دولیل یک طرفدار فلسطینی دو آتشه باشد و عَلم روایت را بلند کند و دست به افشاگری بزند
 این حالت را بِلکل بیندازید دور و به جایش یک مرد خانه دار کاریکاتوریست (وبتون نویس) را تصور کنید که میخواهد تا جایی که بتواند جاهای دیدنی را ببیند و با مردم معاشرت کند و در این روند پا روی هیچ خط قرمزی هم نگذارد
البته در پیچ و خم این گشت و گذار ها و روز روایت ها دم روباه هم یکجاهایی بیرون می‌زند و خب باعث می‌شود بگویم ارزشش را دارد... 
        

          بیشتر کتاب را با بغض خواندم...

دور بودن از وطن در حرف هم سخت است  چه برسد بخواهی تجربه اش کنی، چه برسد این دوری از سر اجبار باشد اجباری که یک مشت غاصب به تو تحمیل کرده باشند...

        

          جالب بود البته احتمالا اگه توی سن کمتری می خواندم برایم جذابیت بیشتری داشت 😁
        

          به عنوان یکی از طرفداران جان بها خیلی منتظر انتشار این بزرگوار بودم، فکر می کردم خیلی قرار است با جان بها مقایسه اش کنم ولی نه از یک جایی به بعد قالب و روند متفاوت را پذیرفتم بالاخره زندگی یک پاسدار (مامور امنیتی) و یک طلبه خیلی قرار نیست شبیه هم باشد
پرداختن به جزئیات بصری و توصیفات، خیلی دقیق و زیاد بود 
داستانی که در دل داستان ظهور کرد جالب بود
در کل داستان ملایم تر از چیزی بود که فکر می کردم 
نقطه عطف هر دو کتاب سید مصطفی موسوی روان بودنش است و داستان هرچه که باشد جوری جلو می رود که نتوانی کتاب را زمین بگذاری که خب این به همه اش می ارزد.

        

          فارغ از کمونیست بودن و نبودن بعضی دولت ها وملت ها همیشه کشور هایی که در تاریخچه شان مقابل کدخدا ایستاده بودند برایم جالب اند نگاهشان هرچه که نداشته باشد ظالم شناسی دارد زورگو را تشخیص می‌دهد و این تلاش برای بقا را شیرین تر می کند
اصلا اینکه نگاهت یک نگاه ریز بین و حداقلی کله شَقانه باشد خودش یک امتیاز است
بیشتر از اینکه خوشحال باشم کوبای امروز را شناخته باشم خوشحالم تا حدودی کوبای دیروز را شناختم و این خودش برای کسی که خیلی با سفرنامه کیف نمی کند (اصلا هم از سر حسادت نیست 🫠) خالی از لطف نیست😁
        

          نکته عجیب این کتاب این است که اصلا نمی توانم بگویم این اتفاقات و برخوردی که متقابلا در برابر آن اتفاق می افتند واقعی نیست...
بعضی کلمات برایم معنایش دارد انگار تغییر می کند
توکل...
صبر...
شکر...
همگام با مژگان (مامان فاطمه) پانزده سال زندگی را مرور کردم 
جای همه شخصیت ها نشستم و اتفاقات را گذراندم 
بیشتر درک کردم که همه ما آدم ها نقطه های زیادی در زندگی داریم که از نقطه شروع و پایان مهم تر است مثل نقطه تغییر نقطه تحمل 
گاهی وقت ها حواست که جمع نباشد  افسار مغز و دلت را که درست نگیری حکایت یکی از کاراکتر ها می شوی قلب سنگ می‌شود و چشمت کور نقطه تغییر کارش را می کند و تو را با همه منیتت غرق می کند هرچند که در ظاهر تو پیروز میدانی

امیدوارم آن که کتاب برایش نوشته شده بخواند و بداند و پیدا کند... 
 
        

           کتاب به دوسال آخر حکومت امام علی علیه السلام می پردازه
بشدت مفید و روان و تر و تمیز هست
البته که در حین خوندن حتما لیوان آب قند کنار دستتون باشه و هرچند دقیقه یکبار چک کنید ببینید نفس می کشین یا نه
 این قسمت ها از تاریخ دقیقا برای من مثل مرور کردن معاهده ترکمنچای و گلستان دردناک بود و چه بسا بیشتر

نه تنها توصیه می کنم یکبار بخوانید بلکه معتقدم بهتر است چند بار بخوانید و با جهلی که در طول تاریخ داره روی دوش مردم جابه جا میشه بیشتر آشنا بشید 
        

          شروعی تکان دهنده و پایانی تمیز و کاراکتری راستگو ولی بیگانه از رویکرد جامعه وقت خود 
        

          تا قبل از شروع عملیات داستان برایم روان جلو نمی‌رفت ولی بعد همه چیز سرعت بیشتری گرفت، بیشترین چیزی که داستان را جذاب می کرد واقعی بودن شخصیت ها بود، شوخی های درهم و برهم، ترس از مرگ و... همه چیز طوری بود که باور کنیم این رزمندگان شجاع هم بخشی از همین جامعه هزار رنگ هستند همانقدر در زمانی قوی و نترس وهمان قدر در زمانی دیگر آرام و محتاط.