یادداشت‌های bita (13)

          نوشته ای بر نمایشنامه خانه عروسک

نمایشنامه خانه عروسک نوشته هنریک ایبسن قسمتی از زندگی یک خانواده در قرن نوزدهم رو نشون میده.

نورا، زنی هست که در یک خانواده مرفه، زندگی ظاهراً خوشبختی رو با همسرش توروالد و سه فرزندش داره.
به هر حال پشت ظاهر این زندگی زیبا یک راز بزرگ نهان هست که می‌تونه جون خیلی ها رو  به خطر بندازه،ولی فقط خود نورا در ابتدا نمایش از این راز خبر دارد و کم کم آدم های بیشتری می‌فهمن و زندگی نورا با مشکلات زیادی مواجه میشه.

این نمایشنامه اولین بار سال 1879 در کپنهاگ منتشر شد و اولین نمایشنامه مدرن ایبسن به شمار میاد و بلافاصله توجه هارو به خودش جلب کرد.
اولش منتقدان این نمایشنامه رو یک نمایشنامه تراژدی حساب می‌کردند اما کم کم همه شک کردند که این نمایشنامه تراژدی محسوب می‌شود یا نه و حتی بعضی جاها اون رو طنز حساب می‌کردند.

یکی از دلایل اینکه این نمایشنامه محبوب شده بود دیدگاه فمنیستی اون بود که من هم به شخصه ازش بسیار لذت بردم و در پرده آخر نمایش بیشتر قابل توجهه.
و چیزی که این نمایشنامه در واقع بهش می‌پردازه اهمیت استقلال فردی و حق انتخاب زنانه. و ایبسن با نشون دادن نورا درواقع داره نقش سنتی زنان در خانواده رو نقد میکنه و یکی از تیکه های نمایشنامه که من خیلی دوستش داشتم میگه:

 "هلمر: اما این شرم آور است. پس اینگونه مقدس ترین وظایفت را نادیده می گیری؟ نورا: در نظر تو، مقدس ترین وظایف من چیست؟ هلمر: این را هم من باید به تو بگویم؟ وظیفه ات نسبت به همسر و فرزندانت مقدس ترین نیست؟ نورا: من وظیفه ی دیگری دارم که به همان اندازه مقدس است. هلمر: نمی توانی داشته باشی. منظورت چه وظیفه ای است؟ نورا: وظیفه ام نسبت به خودم."

در همین جهت این نمایشنامه به عنوان آثار پیشگام توی جنبش فمینیسم شناخته میشه.

حالا برین سراغ خود ایبسن.
هنریک یوهان ایبسن،زاده 20 مارس 1828 نمایشنامه نویس و درام نویس نروژی بود.
ایبسن با وقوع انقلاب 1848 در شمال اروپا به سرودن شعر های آزادی خواهانه پرداخت و کلا از اول این بخش آزادی خواهانه در نوشته هاش بود همونطور که توی خانه عروسک هم بود.
        

          نوشته ای بر فیلمنامه به همین سادگی


فیلمنامه به همین سادگی توسط شادمهر راستین و رضا میرکریمی نوشته شده و فیلمنامه خوب و موفقی بوده که زندگی ساده  طاهره رو به ما نشون میده.

طاهره و امیر باهم ازدواج کردن و در تهران زندگی میکنن و دو فرزند به نام علی و ارزو دارن.
خانواده طاهره در شهرستان زندگی میکنن و در ابتدا فیلمنامه مادر طاهره به او زنگ می‌زنه که پیش اون ها برگرده ولی طاهره نمیتونه علی و ارزو رو تنها بزاره و از طرفی دیگه واقعا دوست داره که بره.
امیر،شوهر طاهره مهندس معماره و شغلش به طوریه که وقت زیادی برای طاهره و بچه ها نمیتونه بزاره.
طاهره به دنبال اینه که زندگی آرومی برای خودش و بچه هاش درست کنه اما با تغییراتی که در محل زندگی و همسایه هاشون داره پیش میاد اینکار کمی دشواره و طاهره رو با مشکلات زیادی روبرو میکنه.

سبک این فیلم رئالیسم و با بیانی ساده به موضوعات اجتماعی و زندگی یک زن خانه دار می‌پردازه.و تلاش داره نشون بده که بهتره در شلوغی زندگی دنبال کمی آرامش باشیم.

همونطور که گفتم فیلمنامه نویس های این اثر رضا میرکریمی و شادمهر راستین هستن.

که رضا میرکریمی کارگردان،تهیه کننده و نویسنده ایرانیه و 8 بهمن 1345 در زنجان متولد شد. 
ایشون فارغ‌التحصیل رشته گرافیک از پردیس هنر های زیبای دانشگاه تهران هست.
و فعالیت سینمایی خودش رو از سال 1366 با فیلم کوتاه 16 میلیمتری آغاز کرد.

شادمهر راستین سال 1343 در تهران متولد شد و فارغ‌التحصیل رشته معماری از دانشگاه تهران هست.
شادمهر راستین فیلمنامه نویس و منتقد سینماست و در زمینه های برنامه های تلوزیونی هم فعالیت میکنه.
از مشهور ترین کار های شادمهر راستین میشه به فیلمنامه "به همین سادگی" و " امروز"  و " افساید" اشاره کرد.

به همین سادگی پنجمین فیلم میرکریمی با ساختاری جدید بود که در سال ۱۳۸۶ ساخته شد.
 به همین سادگی  فیلمنامه و فیلم موفقی  شد و میرکریمی با این اثر سیمرغ بلورین بهترین فیلم جشنواره فیلم فجر و جایزه گئورگ طلایی جشنواره بین‌المللی فیلم مسکو رو گرفت.
        

          نوشته ای بر رمان برباد رفته جلد اول


رمان "بر باد رفته" رمانی کلاسیک و تاریخیه که بسیار محبوبه و به دست نویسنده آمریکایی،مارگارت میچل، نوشته شده و در سال 1936 برای اولین بار منتشر شده.

کتاب اینگونه شروع می‌شود که روزی در شمال جورجیا سال 1861 اسکارلت اوهارا در مزرعه خانوادگی اش،تارا، به همراه دو پسر دوقولو برنت و استوارت تارلتون نشسته و درباره احتمال جنگ داخلی صحبت میکنه. اسکارلت باور داره که جنگ اتفاق نمیوفته و صحبت درمورد جنگ براش خسته کننده شده،دوقلو ها همچنین به اون خبر نامزدی اشلی ویلکنز و ملانی همیلتون رو می‌دهند اما اینجاست که فکر اسکارلت درگیر میشود، او عاشق اشلی بود و فکر می‌کرد اشلی هم عاشق اوست.

به طور خلاصه بر باد رفته نگاهی رمانتیک به جنگ داخلی آمریکا از دیدگاه کنفدراسیون ارائه میده و درباره دختر زیبایی به نام اسکارلت اوهاراست که توی شرایط جنگ در شرایط سخت به دور از خانواده اش هست و در شرایط های عاشقانه گوناگونی قرار میگیره.

وقتی این رمان همان بار اول چاپ شد بلافاصله به محبوبیتی دست یافت که اساسأ در آن زمان بی سابقه بود. و حتی امروزه از نظر میزان فروش،یکی از محبوب ترین رمان های آمریکایی تاریخ به شمار میره.
برخی از منتقدان حجم و سبک آن را با آثار دوران ویکتوریایی چارلز دیکنز مقایسه کردند.
و جوایز مختلف این کتاب اون رو به یکی از اثار مهم آمریکایی تبدیل کرده.

این رمان دگرگونی محیط رو با پیشرفت جنگ به تصویر میکشه و به تاثیر عمیق رویداد های تاریخی بر زندگی فردی و هویت فرهنگی در جنوب تاکید داره.

کتاب دو جلده و خوندن جلد اول به تنهایی کافی نیست و با فقط خوندن جلد اول داستان عاشقانه اسکارلت ناقص میمونه.
        

          نوشته ای بر نمایشنامه چراغ گاز یا گس لایت

چراغ گاز نمایشنامه ای محصول سال 1938 که در دهه 1880 توی شهر لندن اتفاق میوفته. و جالبه بدونید که فعل Gaslighting یا گس لایت کردن هم از روی این نمایشنامه برداشته شده.

این نمایشنامه رو رمان نویس و نمایشنامه نویس بریتانیایی،پاتریک همیلتون نوشته و یک داستان تاریک از ازدواجی سرشار از فریب و دیوانگیه.

پاتریک همیلتون زاده 17 مارس 1904 در انگلستان،نمایشنامه نویس و رمان نویسی بود که برای به تصویر کشیدن فضا و گویش مرتبط با شرق لندن شهرت داشت.
همیلتون بازیگری رو در سال 1921 آغاز کرد و با علاقه اش به ملودرام تئاتری،نویسنده شد. و با رمان "خانه ترسو" شناخته شد.
بعضی از فیلم های سینمایی موفق بر اساس آثار همیلتون ساخته شدن.
برای مثال یکی از محبوب ترین آن ها "طناب" بود که توسط آلفرد هیچکاک  در سال 1948 به فیلم تبدیل شد.

نمایشنامه چراغ گاز هم موافق بود و اولین اجرای اون توی لندن در سال 1938 بود که بعدا در نیویورک با عنوان "خیابان فرشته" تولید شد. 
همچنین دوتا اقتباس سینمایی از اون شد که اولین اقتباس بریتانیایی بود که در سال 1940 با همان عنوان چراغ گاز منتشر شد و در سال 1952 با عنوان خیابان فرشته توی ایالات متحده دوباره اکران شد. دومین اقتباس هم در سال 1944 در ایالات‌متحده با عنوان چراغ گاز و در بریتانیا با عنوان "قتل در میدان تورنتون" منتشر شد که به کارگردانی جورج کیوکر و با بازی اینگرید برگمن و چارلز بویر بود که در سال 1944 اسکار گرفت.

توی نمایشنامه چراغ گاز، همیلتون دستکاری و تاثیر سواستفاده روانی بر سلامت روحی افراد رو نشون میده.
داستان درمورد مردی هست که مدام به همسرش میگه که در حال دیوانه شدنه و داستان  توی دوران ویکتوریایی روایت می‌شه و شخصیت اصلیش بلا مانینگهام نام داره که مدام توسط همسرش، آقای مانینگهام، دیوانه خطاب می‌شه و به سلامت عقل خودش شک میکنه. و بلاخره روزی کارآگاهی به نام راف میاد و پرده از داستان این خانواده برمی‌داره.
        

          نوشته ای بر رمان پیرمرد و دریا؛

کتاب پیر مرد و دریا نوشته ارنست همینگوی، یک کتاب در نگاه اول ساده  اما عمیقه و در ادبیات امریکا جای به خصوصی داره.
داستان یک ماهی گیر پیر و باتجربه ست که به نظر بقیه بد شانس میاد و با چالش های زندگی خودش دست و پنجه نرم می‌کنه.این پیرمرد کوباییه و ۸۴ روزه که هیچ ماهی ای صید نکرده  و این داستان،داستان بزرگ ترین صید اونه.

این کتاب جزو محبوب ترین کتاب های همینگویه و یکی از شاهکار های ادبی قرن بیستم و اثریه که فروش بسیار چشمگیری داشته و همچنین جایزه پولیتزر رو کسب کرده.
        

          نوشته ای بر رمان آمریکا

رمان یا «مفقودالاثر» امریکا،به نویسندگی کافکا بین سال های 1911 و 1914 نوشته شده.
اما تا سال 1927 که چندین سال از مرگ کافکا میگذره منتشر نمیشه.

این رمان دستان مهاجرت پسری به اسم کارل است که بنا به دلایلی خانواده اش او را به تنهایی از آلمان به آمریکا می‌فرستند.

کارل توقع دارد بتواند زندگی جدیدی را در آمریکا آغاز کند و اشتباهات گذشته خود را جبران کند.

کتاب زمانی آغاز می‌شود که کارل در کشتی در راه آمریکا است و آنجا اتفاقات مهمی میوفتد که باعث رقم خوردن بسیاری از اتفاقات در آینده کارل می‌شود.

چیزی که در این رمان خیلی جالب است این است که کافکا هرگز به آمریکا سفر نکرد و هرچه در این کتاب نوشته را از سفر نامه ها و سخنرانی ها یادگرفته بود و قصد داشت مدرن ترین آمریکا را به نمایش بزاره.

 تقریبا توی همه نوشته‌های کافکا یک تاریکی و انزوایی وجود داره که شخصیت اصلی رو دربرمی‌گیره. یک نوع ترس و درک نشدن موقع برخورد با دنیای بیرون.
 توی رمان امریکا هم این موضوع تکرار میشه و شخصیت اصلی ما کارل همه جا اون احساس انزوا رو با خودش داره.

اما با توجه به گفته‌های خود کافکا، او این رمان رو بسیار روشن‌تر و خوشبینانه‌تر از بقیه رمان هاش میدونه.

        

          نوشته ای بر رمان روستای استپانچیکووا و ساکنانش 


در مقدمه این کتاب میخوانیم که روستای استپانچیکووا و ساکنانش اولین بار در نشریه یادداشت های وطنی سال 1859 به چاپ رسید.در این داستان داستایفسکی((تارتوف روسی)) شخصیت اصلی نمایشنامه تارتوف یا دغل باز مولیر را در قالب اپیسکین به تصویر می‌کشد.
داستایفسکی به مدت دو سال روی این رمان کار کرده و سال 1359 اون رو به چاپ رسوند.
روستای استپانچیکووا و ساکنانش در زمان داستایفسکی تاثیر چندانی نگذاشت. اما پس از مرگ داستایفسکی به محبوبیت زیادی رسید و نام فومافومیچ آپیسکین یک ضد قهرمان ماندگار باقی موند.

داستان این رمان درواقع حول املاک یگور ایلیچ اتفاق میوفته و راوی داستان برادرزاده اون سرگئی الکساندروویچه.
و سرگئی بعد از دریافت نامه ای از طرف عموش فورا به روستای استپانچیکووا سفر میکنه.
در راه یک مردی رو تصادفی توی یک گاراژ میبینه که این مرد چندین صفحه به انتقاد از وضعیت امور توی املاک عموی سرگئی می‌پردازه و میگه که همین الان از سر یک نهار توی اون خونه با وحشت فرار کرده و حتی قبل از سرو دسر رفته. و  اون در بین صحبت هاش مدام به فردی به اسم فومافومیچ اشاره میکنه طوری که انگار تمام مشکلات اون خونه و حتی اون روستا زیر سر فومافومیچه.

جایی در نیمه دوم کتاب داستایفسکی تصمیم میگیره که به عشق بپردازه ولی به نظر من درگیری شخصیت ها با فومافومیچ جذاب تر و مهم تره. 
و داستایفسکی خیلی خوب توانسته ازاردهندگی فوما رو برسونه.

و بدون شک خود شخصیت فومافومیچ برای خودش موضوع حرف های طولانی ای میتونه باشه.

به نظر من ترجمه کتاب با ترجمه خانم میترا نظریان ترجمه روان و خیلی خوبی بود و پیشنهادش میکنم.
        

          یادداشتی بر رمان نازنین


همونطور که پشت جلد کتاب میگه نازنین در کنار «شب‌های روشن» ستوده‌ترین و پخته‌ترین رمانک داستایفسکی به شمار میاد، شاهکاری که به قول سوزان سونتاگ مثل هر هنر والایی خودش رو در قامت یک راز جلوه‌گر می‌سازه. 
راوی عاصی و سرگشته و در این جا حق به جانب و خودشیفته. داستان از زبان امانت فروشی روایت می‌شه که به یکی از مشتریان همیشگی مغازه‌اش علاقه مند میشه.
دختر شونزده ساله، جوان و سرشار از شور زندگی.

من بسیار از نثر نازنین خوشم اومد،نازنین مثل یک مونولوگ طولانیه که در افکار شخصیت اصلی که اسمش رو هم نمیدونیم می‌گذره.و برخلاف بسیاری از رمان های داستایفسکی مقدمه دارد،یعنی خود داستایفسکی خواسته قبل از شروع داستان با ما سخنی بگوید.
داستایفسکی در مقدمه کتاب میگوید:« اگر یک تندنویس حرف‌های قهرمان داستان را استراق سمع می‌کرد و به سرعت می‌نوشت احتمالاً نتیجه‌اش اندکی از آنچه پیش روی ماست خام‌تر در می‌آمد!»
درواقع کل این کتاب افکار به‌هم‌ریخته مردیست که بالای جنازه همسرش که تازه خودکشی کرده.

داستایفسکی رمانکی نوشته که راویش قصد داره زن جوانش رو تحقیر کنه.
و به اون بفهمونه که باعث خوشبختیشه ، وگرنه باید در همان بدبختی سابق  بمونه و آخر هم زن اون بقال خپل بشه.

داستایفسکی نازنین رو سال 1886، بعد از نوشتن بیشتر آثار درخشانش و پنج سال قبل از مرگش نوشت.نازنین نه از روی خام دستی، که اتفاقا آگاهانه به شکلی نوشته شده که با دیگر آثار نویسنده فرق داشته باشه.

نازنین تا امروز چند باری ترجمه و چاپ شده و فیلم‌های متعددی هم از روش ساخته‌ شده.
        

          یادداشتی بر رمان مرگ ایوان ایلیچ


کتاب مرگ ایوان ایلیچ، رمانیه به نویسندگیه لئو تولستوی که اولین بار توی سال 1886 به چاپ رسیده. 

این رمان به عنوان یکی از برترین شاهکارهای ادبیات در رابطه با موضوع مرگ در نظر گرفته شده.

برای خلاصه داستان میتونم بگم کتاب مرگ ایوان ایلیچ داستان یک قاضی صاحب‌منصب روسیه که ایوان ایلیچ نام داره.
و ماجرای کتاب با مرگ اون آغاز می‌شه.
این کتاب راجع به مرگ و فناپذیری انسانه.چالش اصلی داستان از شروع بیماری لاعلاج ایوان آغاز می‌شه. بیماری‌ای که اون رو به سمت مرگ سوق میده و سپس مرگی که تنها حقیقت محض توی زندگیه و از هیچ بنی‌بشری دور نیست. 
اما همه سعی میکنن این مرگ رو انکار کنن و همه تقصیر هارو گردن خود ایوان ایلیچ بندازند،میخوان وانمود کنند که بیماری ایوان ایلیچ بیماری بسیار عادی ای هست،طوری که اینطور نیست و این رو خود ایوان ایلیچ هم میدونه و اینکه انگار اون تنها کسیه که این حقیقت رو باور داره آزارش می‌ده.

توی کتاب مرگ ایوان ایلیچ تولستوی نمیخواد که ما رو با اندیشه نیستی و عدم حضور خود ما پس از مرگ آشتی بده. ترسناک بودن مردن رو هم پنهان نمی‌کنه. کاملا برعکس، اون نمونه‌ای از مرگ رو انتخاب می‌کنه که بیش از اندازه معمول دردناکه و به جزئیات اون می‌پردازه.و همینطور هم حسادت اون رو به کسانی که به وقت بیماری اون، به زندگی ادامه میدن،به خواننده نشون میده.

همچنین صالح حسینی(مترجم این کتاب از نشر نیلوفر)راجب این کتاب چنین گفت:

آنچه تالستوی در ذهن دارد، زندگی فضیلت‌بار یا پارسایانه نیست – منظورش زندگی در قالب هرگونه واقعیت است، هرگونه زندگی که به راستی به سر برده می‌شود. ندامت ایوان ایلیچ از بابت گناهانی نیست که مرتکب شده، به خاطر لذت‌هایی است که از آن‌ها محروم مانده. تالستوی در نخستین جمله پرآوازه در بخش دوم می‌گوید:

از زندگی ایوان ایلیچ ساده‌تر و معمولی‌تر و بنابراین وحشتناک‌تر پیدا نمی‌شد.

و خواننده داستان کار و بار ایوان ایلیچ را در مقام فردی «موفق» دنبال که می‌کند به نتیجه‌ای جز این نمی‌رسد که اگر کامجویی طفلکی ایوان به گناه آلوده می‌شد، زندگی‌اش آنقدرها «معمولی» و بنابراین آنقدرها «وحشتناک» نمی‌شد.

در کل به نظر من تولستوی در این کتاب از مرگ به عنوان ابزاری برای نشون دادن ارزش زندگی استفاده کرده و این کار رو به خوبی انجام داده.
        

          یادداشتی بر نمایشنامه مهمانسرا دو دنیا 


           خلاصه نمایشنامه"مهمانسرا دو دنیا"

"مهمانسرا دو دنیا" داستانیه که تو یک مهمانسرا مرموز رخ میده. این مهمانسرا به عنوان نقطه تلاقی دو دنیای متفاوت عمل می‌کنه.
 شخصیت‌ها از زمینه‌های مختلف و با داستان‌های زندگی متفاوت وارد این مهمانسرا میشن و اونجا با یکدیگر ملاقات می‌کنن. هر شخصیت با چالش‌های خاص خودش روبرو میشه و از طریق گفتگوها و تعاملاتشون، به درک عمیق‌تری از خود و دیگران دست می‌یابند. این نمایشنامه به بررسی مفاهیمی چون هویت، عشق، ترس و امید می‌پردازه و نشون میده که چگونه تجربیات مشترک میتونه افراد رو به هم نزدیک‌تر کنه.

نویسنده این نمایشنامه اریک امانوئل اشمیته فرانسوی بلژیکیه که در سال 1960 در خانواده ای کاملا غیر مذهبی در اطراف شهر لیون فرانسه متولد شد.

وقتی اشمیت یکبار در سنین کودکی همراه مادرش به دیدن تئاتری از ادموند رستان رفته بود به نوشتن علاقه مند شد و کارشو از همون موقع شروع کرد.

اشمیت دکترای فلسفه داره و همچنین رمان و داستان کوتاه هم می‌نوشته.

از اثار مطرح و محبوب اشمیت میشه به همین مهمانسرا دو دنیا و خرده جنایت های زناشویی اشاره کرد.

توی این نمایشنامه شخصیت ها در جایی میان دو دنیا حضور دارن و هرکدام زندگی،سوال ها،آرزو ها و حسرت های مختلفی دارن.ولی هرکدوم در آخر کم و بیش تغییر پیدا میکنن و به یک آگاهی ای می‌رسن،و همین موضوع باعث میشه مخاطب به فکر فرو بره.
        

          یادداشتی بر رمان سرگذشت تام جونز کودک سرراهی

کتاب سرگذشت تام جونز اثر هنری فیلدینگ در اواسط قرن هجدهم انگلستان نوشته شده.

نثر این کتاب به صورت ادبی و طنز هست و شاید اگه تازه کلاسیک خوان شده باشید یا کلاسیک خوان نباشید برای شما سخت باشد.
ولی هنری فیلدینگ با این نثر طنز تونسته به خوبی پیچیدگی های انسانی و اجتماعی زمان خودش رو به تصویر بکشه.

هدف هنری فیلدینگ از نوشتن سرگذشت تام جونز اینه که به نقد جامعه و اخلاقیات زمان خودش بپردازه و همچنین یکی دیگه از اهداف اون پرداختن به منظور کلی از "سرشت انسان" بوده.
فیلدینگ همچنین  به تعریف و بازتعریف قهرمانان و شخصیت های داستان میپردازه و نشون میده که واقعیت زندگی پیچیده تر از دسته بندی های ساده‌ی خوب و بد هستن.

فیلدینگ در آثارش اهمیت زیادی به واقعی بودن کارکتر هاش میده و نمیخواد هیچ کدام از شخصیت ها به صورت غیرواقعی ای خوب یا بد باشند.

تام جونز شخصیت اصلی داستان،یتیمی هست که در خانواده ثروتمندی بزرگ میشه و به معنای واقعی دنبال تجربه کردن زندگیه و با اینکه قهرمان داستانه یکسری اشتباهاتی میکنه که شاید به دید خواننده امروزی نابخشودنی بیاد.

به طور کلی سرگذشت تام جونز داستانی است درباره‌ی جست‌وجوی هویت و عشق،با نقد عمیق از جامعه و اخلاقیات قرن هجدهم انگلستان و اگر کنجکاو هستید در مشکلات و زندگی تام، پسر سرراهی که به دنبال سرشت و تجربه کردن زندگیه این کتاب رو از دست ندید.
        

          یادداشتی بر نمایشنامه چلاق اینیشمان 

مارتین مک دونا رو حتما می‌شناسید.
نمایشنامه نویس،فیلم نامه نویس و کارگردان اینگلیسی-ایرلندی.
اگر اهل نمایشنامه خوندن باشید مرد بالشی معروف ترین اثر مک دوناست،همچنین مراسم قطع دست در اسپوکن هم از مک دونا ترجمه شده.
اما حتی اگر اصلا اهل تئاتر و نمایشنامه نیستید مک دونا در سینما هم آدم شناخته شده ایه.

چلاق اینیشمان یکی از متفاوت ترین کار های مک دوناست‌.
توش خبری از خون و خونریزی و خشونت های همیشگی مک دونا نیست و فضای روشن تری داره.
هرچند پایان تلخ و شیرین نمایشنامه اجازه نمیده خیلی هم از فضای کمدی سیاه مک دونا دور بشیم.

چیزی که نظر منو خیلی جلب کرد کارکتر های جالب این نمایشنامه بود.

هیچ کدوم از کارکترهای نمایشنامه بی نقص نیستند و واقعی به نظر میان و دوست داشتنی هستند و با توجه به تعداد کارکتر ها خوب پرداخته شدن و عمق مناسبی دارند.

مثلا بیلی شخصیت اصلی نمایشنامه که به خاطر نقص فیزیکی مادرزادیش همیشه از بالا به پایین بهش نگاه شده و مسخره شده ادم فهمیده و باهوشیه.
یا بیبی بابی با اینکه زمخت به نظر میرسه ولی تنها کسیه که به بیلی به چشم یک انسان نگاه میکنه.
و جانی پتین مایک هم با اینکه خیلی فضوله ولی دل مهربونی داره و سعی میکنه درواقع از بیلی محافظت کنه.

چلاق اینیشمان به قهرمانش که همیشه ضعیف نگه داشته شده‌ اجازه‌ میده امید داشته باشه و حتی رویاشو که رهایی از این فضای خسته کننده و مسمومه تجربه کنه. 
و حتی اجازه میده که قهرمانش تو ارتباط با آدما پیشرفت کنه و صمیمی تر بشه.
اما درست لحظه شادی به ما یادآوری میکنه که نه، این قهرمان محکوم به مرگه.

و من پایان بندی این نمایشنامه رو خیلی دوست داشتم
و خوندنش رو پیشنهاد میکنم.
        

          یادداشتی بر نمایشنامه مشنگ ها/کله پوک ها

مشنگ ها نمایشنامه خیلی ساده و سرگرم کننده ایه که اونقدر ساده نوشته شده که هرکسی قابلیت فهم و لذت بردن ازش رو داره.
در همین جهت یکی از اثار موردعلاقه من از سایمونه چون در هر زمانی میشه بهش رجوع کرد.

هدف خود سایمون از نوشتن این نمایشنامه درواقع نوشتن بدترین نمایشنامه‌اش بوده.
چون زمان جدا شدن از همسر دومش قرار بر این بوده که هرچقدر سایمون از این نمایشنامه پول به دست میاره برای همسرش بشه و سایمون تصمیم میگیره که نمایشنامه بدی رو بنویسه،ولی با این حال این نمایشنامه در یک دوره ای محبوب میشه.
بعد از اولین اجرا مشنگ ها در سال ۱۹۸۱ مقاله ای در نیویورک تایمز منتشر میشه که این نمایشنامه رو ضعیف ترین نمایشنامه سایمون خطاب میکنه.نیویورک تایمز نوشت؛توی این نمایشنامه بازی های کلامی دم دستی و تکراری و شوخی های زیادی درمورد حماقت وجود دارد که هرکسی میتواند آن را بنویسد.
اما از سوی دیگر منتقدی دیگر نوشت؛این تمثیل ساده،طنین خاص و شاید تأسف باری در فضای سیاسی و فرهنگی امروز دارد‌.


 این نمایشنامه آنچنان در تاریخ تئاتر تاثیر گذار نبوده و هرچقدر هم سعی کنیم از متن نمایشنامه مفهومات عمیقی بیرون بکشیم خیلی جاها قدرت دادن به نداشته های نمایشنامه‌ست،اما خود نمایشنامه به تنهایی اصلا چیزی نیست که بی ارزش شمرده بشه فقط خود متنش گویا خودشه و نیازی به تفکرات عمیق و تحلیل نیست‌.

برای ورود به آثار نیل سایمون این نمایشنامه انتخاب خیلی خوبیه هرچند سبکش با بقیه آثارش فرق میکنه.

و در همین جهت هروقت دنبال یک نمایشنامه سبک و سرگرم کننده بودید،مشنگ ها انتخاب خیلی خوبیه.