یادداشت‌های مجید فیروزی (17)

          روایت پیشرفت یک کارخانه از دست رفته که خوندنش باعث غرور ما میشه. کتاب ویژگی های لازم از جمله توضیح روند پیشرفت، موفقیت ها و شکست ها و توضیح محصولات کارخانه رو داشت. اما در بعضی قسمت ها کمی کتاب تخصصی میشد که با وجود پارورقی های زیاد و عکس ها که تا حدی جبران شده بود اما باز هم کمی برای مخاطب حوصله سر بر می شد
        

          اطلاعات خوب و مفیدی داشت و یک سری ابهاماتی که از واقعه کربلا داشتم رفع کرد. قلم نویسنده هم خوب و روون بود. اما اصلا مسیر کتاب مشخص نبود. معلوم نبود که قرار است چه چیز روایت بشود. داستان سفر شخصی به کربلا یا داستانی تاریخی یا چیز دیگر و انگار فقط چند نوشته جدا از هم کتار یک دیگر قرار دادند و این کتاب را تشکیل دادند
        

          جلال آل احمد رو با خسی در میقات که می گفتند سفرنامه است و نسبت به دیگر کتاب هاش روون تر شروع کردم. اما چنگی به دل نزد و خیلی نتونستم ارتباط بگیرم. مدیر مدرسه رو هم با تعاریفی که شد خواندم. این یکی اما روون و خواندنی بود. البته که برای خواننده امروزی شاید خیلی از کلمات و اصطلاح ها ما مفهوم باشه و چه بهتر که ناثر در پاورقی بعضی از اونها رو توضیح میداد. اما این را دوست داشتم و باعث شد ترغیب بشوم دیگر اثار جلال را بخوانم
اگر پیشنهادی دارید بگویید 
        

          ایده داستان جالب بود ولی متاسفانه با قلم ضعیفی که نویسنده داشت خراب شد و اگر حرفه ای تر نوشته شده بود یک کتاب بسیار جذاب تر در میومد. به غیر از طراحی جلد و تصاویر کتاب از نظر داستانی چندان جذابیتی نداشت و مخاطب نوجوون رو همراهی نمی کرد. 
        

          شرایط اسفبار تيمارستان های آن زمان روسیه رو چخوف بخوبی روایت کرده و با سرنوشت که شخصیت داستان پیدا میکنه مخاطب رو تا عمق فاجعه پیش میبره. در کل داستان جالبی بود
        

          مثل دیگر متاب های اقای ظابطیان مفید و جذاب. ویژگی مثبتی که کتاب های ایشون دارن اینکه شما با فرهنگ تاریخ زبان غذا های اون کشور کمی اشنا میشی و همونطور که خودش در کتابش میگه نمیشه به عنوان منبع کتاب هاش رو در نظر گرفت ولی اطلاعات خوبی از اون کشور بهت میده.
        

          گاهی برای نوشتن یک داستان خوب لازم نیست 300 یا 400 صفحه بنویسید. داستایوفسکی توی این کتاب کوچیک تونست یک داستان جذاب که مخاطب رو تا اخر بکشونه روایت کنه و اگر بخواهم در یک کلام بگویم مختصر و مفید
        

          سبک داستانی شبیه به کتاب های دیگر اقای حدادپور بود و کسی که کتاب های ایشون رو خونده بود می تونست داستان رو پیش بینی کنه. روش هایی که ایشون استفاده کرده بودند که مخاطب رو بکشونن تا اخر داستان کمی ضایع بود. اما اندک جذابیتی هم داشت که ادم کنجکاو بشه تا اخر داستان رو بخونه
        

          از جذاب بودن و روون بودن کتاب همین رو بگم که وقتی شروع به خوندنش می کنید نمی فهمید که کی تمومش کردید اقای میلاد حبیبی تونسته بود به صورت جمع و جور و جذاب موضوع رو جمع و جور کنه

با خوندن این جور کتاب ها همیشه این جمله میاد توی ذهنم که اگر من ایرانی ام و دلسوز کشور پس اینها چی اند، این کتاب‌ها همیشه به ما یک جمله رو می فهمونن  «اگر بخواهید، شما می‌توانید» 
        

          روایتی از رنج و سختی زندگی ایوان ایلیچ. در این کتاب میفهمید که زندگی چقدر کوتاه است
من ابتدا ترجمه اقای صالح حسینی رو خوندم ولی راضی نبودم ترجمه کهنه و سنتی داشت. ولی بعدش ترجمه اقای علی اصغر بهرامی خوندم که بسیار روون و خوب ترجمه شده بود
        

          طنز روون و خواندنی طوری که کتاب رو برمی داری دلت نمی خواد. اقای صدقی با یک نثر بسیار روون یک طنز قوی همراه با لحجه بجنوردی این کتاب رو نوشتن 
        

          خود باوری، ثابت قدمی و توکل به خدا سه چیزی بود که اقای دانشگر توی این کتاب به خوبی روایت کرده و باعث می شد که هر ایرانی با خوندن این کتاب احساس غرور کنه.
فقط بعضی قسمت ها تربیت وقایع یکم بهم میریخت اما به اون صورت که روی اعصاب باشه نبود و این کتاب حتما حتما ارزش خوندن دارد. 
        

          اورول در این کتاب به خوبی تونسته بود یک دنیای تاریک و خاص رو روایت کنه و مخاطب با اون ارتباط بر قرار می کرد. اما با این وجود به اندازه قلعه حیوانات شاهکار نبود.
نکته قابل توجه اینه که ترجمه برای این کتاب خیلی مهمه که مخاطب سر در بیاره داره چی می خونه. من ترجمه خانم عیوضی رو خوندم و خیلی خوشم نیومد شاید اگر ترجمه بهتری بود بیشتر با کتاب ارتباط می گرفتم. اما به صورت کلی ارزش خوندن داره
        

          کتاب از نظر فنی خوب و قشنگ بود فضاسازی ها با توصیف های زیادی که اصلا اذیت کننده نبودن و استفاده از جملات طولانی بدون اینکه ازار دهنده باشه و روایتی روون داشت اما اصلا رمان نبود و صرفا چند داستان در یک فضای واحد پیش می رفت
از نظر محتوایی چیز خاصی نداشت و صرفا فقط یک روایت خیلی معمولی از زندگی مردم داشت
با این حال ارزش خوندن داره
        

          کتاب از نظر موضوع جدید و جالب بود ولی اقای دانشگر توی این کتاب خیلی خوب اطلاعات و چیزی رو که می خواست بگه رو خوب منتقل نکرده البته از نظر من
        

          سمفونی مردگان سبک خاصی داره و شاید حتی تو موومان اولش نفهمی چی به چیه اما  روون میشه ولی دوباره به حالت اول بر میگرده. داستان هم درست تموم میشه ولی خب من نتونستم به عنوان یک کتاب خارق العاده باهاش ارتباط بگیرم و صرفا کتاب معمولی بود برای من