از فواید این کتاب نازک بودنش است و فواید دیگرش را خاطرم نیست.
        

          داستان¬هایی که چند روایت را با هم به تصویر می¬کشند بسیار دوست ¬دارم. البته به شرطی که تصویرگریِ قابلِ قبولی داشته باشد. فیلمِ magnolia از این نظر از بهترین فیلم¬هایی است که تا به حال دیده¬¬ام. از مزایایِ چنین نحوه¬یِ روایتی درگیر شدنِ بیشتر با چند شخصیّت و زندگی¬هایِ متفاوت است. –البته باز هم تاکید کنم: در صورتِ تصویرگری و پرداختِ قابلِ قبول-
اما نه تنها از این نظر بلکه روایت و پرداخت به شخصیّت¬ها نیز کِششِ خوبی داشت. پسری که کمی دیوانه است و فلسفه¬بافی می¬کند، اندک سویه¬یِ مذهبی¬اَش شخصیّتش را باورپذیرتر می¬کند. فاحشه¬ای که عاشق و معشوق می¬شود. ژورنالیستِ حرفه¬ایی که هم نگرانِ این¬ست که زَنش در صورتِ جدایی دخترش را از چنگش درآورد و هم چیزهایِ دیگر –بقیّه¬اش را نمی¬گویم، شاید داستان بی¬مزه شود- دو سه نفر که حرفه-شان آدمکُشی است. چند دختر و پسر که پارتی گرفته¬اند، زن و شوهرِ دکتری که درگیرِ بیماریِ فرزندشان و چیزهایی دیگرند، پسری که هم عشقِ عکس هست و هم عکس... همه درگیرِ ایفایِ نقشِ انسانیّتِ خود هستند. جذّابیّت اینگونه روایت¬ها روایت‌هایِ متفاوت آدم¬ها از انسانیّتِ خود است. انسانیّتی که جامعه¬¬یِ بزرگتر و کوچکترِ آدمی –پرگاری که آدمی دورِ خودش می¬کشد- مشخّص می¬کند.
نویسنده¬یِ داستان بیمار نیست. بعضی¬ها تخیّلِ خوبی دارند؛ اما تخیّل¬شان وسعت ندارد. شاید بعضی از دوستان خُرده بگیرند و به «وسعتِ خیال» اشکال بگیرند. شاید این واژه را مصادره کردم؛ اما به جدّ معتقدم نویسنده، آهنگساز، فیلمساز و بسیاری دیگر باید وسعتِ خیال داشته باشد تا دامنه¬یِ مخاطبانش بیشتر شود؛ حال این افزایشِ دامنه¬یِ مخاطبان چه از سرِ رسالت باشد چه از سرِ شهرت.
در کل از بهترین داستان¬هایی بود که خوانده¬¬ام. تجربه¬یِ اگزیستانسیالِ نسبتاً قابلِ قبولی برایم داشت.

تاریخ مطالعۀ کتاب: 15 مهر 94
        

          انتخاب اسمش رو خوشم اومد
        

          کتاب روایتی است از مشکلات زندگی همسایگانی که در یک برج ۱۷ طبقه زندگی میکنند.
هر یک از شخصیت ها درگیر یکی از مشکلات دنیوی خود است...
نام کتاب از حدیثی با همین مضمون از امام علی گرفته شده.
موازی بودن داستان و ارتباط شخصیت ها در زندگی هم،یکی از نکات جذاب کتاب است.
پایان بندی میتوانست بهتر باشد...
        

          مجموعه داستان‌هایی از مصطفی مستور است
موضوعات شاید خیلی محتوای جالبی نداشته باشد اما توصیفات و اصول ادبی واااقعا شاهکار است
توصیفات خیلی ملموس و جذاب است

        

          خصوصا داستان اولش👏
        

          ازون کتاباست که شاید اولش بزور شروع کنید و پیشبره، اما هرچی بزور برین جلوتر جذاب میشه و تازه متوجه جذابیت خیلی عجیبش میشید، یک رمان با پایان باز.
یک عده آدم با مشکلات و دغدغه های  خودشون توی هم میلولن.
بخونید و حالش رو ببرید.
        

          این کتاب مصادف شد با کتاب «توسعه و تضاد» که خیلی گرفتتم، کتاب استاد داتشگاه شهید بهشتی، آقای رفیع پور با وجود اینکه ممکنه از ضعف‌های علمی و استدلالی برخوردار باشه، ولی کتاب هوشمندانه و صد البته خواندنی‌ای هست،‌ درست مثل کتاب آقای مستور.

 ارزشهای مذهبی، معنوی، تواضع، قناعت و ساده‌زیستی... این‌ها کلماتی هستند که افراد و گروه‌هایی آرزوی جهانی شدنش را دارند، چه درست چه غلط، چه مقدس و چه نامقدس، چه کلیشه‌ای و چه جدید و ناب.

نظرات دیگران در مورد باورهای نویسنده من رو به یاد یادداشت «ویرجینیا ولف؟ اسنوب! همینگوی؟ ضدزن! داستایفسکی؟ یهودی‌ستیز!» در «ترجمان» انداخت(۱)، خودم حقیقتش دنبال نگاه بی‌طرفانه و عادلانه زیاد گشتم و هنوز هم می‌گردم و گاهی هم خسته میشم از اینکه نمی‌تونم همه رو راضی نگه دارم و گند می‌زنم به همش، ولی فکر کنم ادوارد سعید و بسیاری دیگر هم به چیزی مثل این اعتقادی ندارند، و نه اینکه نشه بهش نزدیک شد یا نباید دنبالش بود، مسئله تضاد منافعی هست که در طول تاریخ به وجود اومده و میاد و نمیشه به راحتی کنارشون گذاشت، چه برچسب خیر روشون باشه چه برچسب شر.

و اما مهربانی... دفعه‌ای دیگر اگر نابینایی درحال رد شدن از خیابان بود و همه‌ی ما را که عجله داریم به کارهای خیلی مهم‌مان برسیم با قدم‌های کوتاه خودش دیوانه کرد، از ماشین پیاده می‌شوم، دستش را به آرامی می‌گیرم و بهترین گپ ممکن را با او می‌زنم...

اواسط کتاب که تحت تاثیر درونگرایی‌های خاص و تکراری‌ناپذیری دیالوگ‌ها و صحنه‌ها قرار گرفته بودم، متوجه شدم چیزی که یک رمان یا داستان یا کتاب را می‌سازد فقط کلمات نیستند و پشت آن طرح یا تِمی در کار است، حالا این طرح هرچه هست از خودم می‌پرسم اگر بخواهم رمانی با دغدغه‌های جوانان امروزی در سال ۲۰۲۰ نوشته شود که از قضا کلیشه‌ای هم نباشد چه طرح و چه موضوع انسانی دغدغه‌اش خواهد بود و آیا می‌توان با بازنویسی رمان‌ها و قصه‌های گذشته‌های دور و نزدیک به این هدف رسید یا نه؟

آیا مسئله نابرابری خواهد بود، خودانزجاری نیهیلیستی، تغییر شدید و سریع تقاضاها به علت تغییر ارزشها، مسئله ما جوانان چیست؟ ریاکاری و دوز و کلک مذهبیون در پوشش مقدس؟ انسجام اجتماعی و اقتصادی چیست و کجاست و چگونه محقق می‌شود؟

همین چهارخطی که نوشتم رو وقتی دوباره خوندم یقین کردم که باید بیشتر خواند و بیشتر با ایده‌ها و نظرات و زوایای گوناگون قضایا رو به رو شد، نظرات داده شده زیر همین کتاب هم این رو ثابت می‌کنه که هرکس حاضر است چقدر از قوه‌ی خیالش مایه بگذارد و هرکس چگونه این کار را می‌کند.

(۱) : http://tarjomaan.com/neveshtar/9355/
        

          وقتی این کتابو خوندم که داستان های کوتاه و  چند اثری که مستور ترجه شونو به عهده گرفته بود رو قبل ش خونده بودم؛ واسه همین با سبک و روال ش آشنا بودم.


نویسنده تو این داستان،از برخی داستان های کوتاهی که پیش تر چاپ کرده بود استفاده کرده بود و شخصیت هاشو کنار هم چیده بود. از این کار ش اون موقع خوش م نیومد. یعنی خوش م نیومد از داستانی که داستان چه هاشو پیش تر خونده باشم. ولی الا بعد از چن سال،برام فرق چندانی نمی کنه و عادی شده تقریبن؛ چون از نویسنده های دیگه ای هم چنین رویه رو دیدمو خوندم.



نویسنده تو این داستان ش،یه جورایی می شه گفت تصویر در اختیار می ذاره،البته یه جاهایی به عمق و لایه های درونی داسنک ها و شخصیت هاش می ره،ولی شاید انتظار من خیلی بیش تر از این بود.


یه جاهایی شم به نظرم از مستور بعید بود اون جور شعار دادن برخی شخصیت هاش.

ولی به هر حال من واسه مصطفا مستور خیلی احترام قائل م و جزو نویسنده هایی به حساب می آد که آثار و داستان ها و موضع گیری هاشو دنبال می کنم
        

          داستان زندگی ساکنین طبقات مختلف یک برج است. ایده‌ی خوبی بود. کمی از نظر پرداخت به نظرم ضعف داشت ولی سعی شده بود به این نکته برسد که  طیف گوناگونی از آدم‌ها و هرکدام با قصه‌ای مجزا در جامعه زندگی می‌کنند. بعد از خواندش فکر کردم قصه‌ی زندگی همسایه‌مان چه می تواند باشد؟! 
        

          شخصیت پردازی های خوبی داشت. کتابی عامه پسند  است. روایتی از کسانی که در یک آپارتمان زندگی می کنند هر بخش از کتاب یک داستان داردی یکی عشق یکی مرگ روایتی متفاوت.
        

          داستان درباره‌ی ساکنین یک ساختمان ۱۷طبقه‌ای به اسم برج خاوران‌ه که هر کدوم مشکلات خودشونو دارن. از بین طبقاتی که تیکه‌هایی از زندگیشونو می‌خونیم، دانیال و حرف‌هاشو خیلی دوست داشتم. یعنی موقع خوندن، منتظر بودم نوبت اپیزود دانیال برسه و ببینم این دفعه قراره راجع به چی صحبت کنه!
ولی در کل به نظرم این کتاب از بقیه‌ی آثار جناب مستور ضعیف‌تر بود. یعنی بی‌سروته بود انگار. تهش به یه "خب که چی؟" رسیده بودم که خب جوابی هم نداشت.
ولی با این‌ها شیوه‌ی روایت داستان رو دوست داشتم، اونم چون کلاً سبک مستورو دوست دارم. وفصل آخر که داستان شخصیت‌ها باهم روایت می‌شد، خوب بود. مخصوصاً حرف‌های دانیال تو فصل آخر.
        

          داستان های موازی از اهالی آپارتمان بلند خاوران.
هر کدام از روایت های کتاب، درگیری های دنیوی آدمها را با سلایق، دغدغه ها و مشکلات خاص خودشان نشان می دهد. با توجه به عنوان کتاب که بر گرفته از حدیثی از حضرت علی(ع) و دیالوگ های ابتدای کتاب، همانجا که یکی از  ساکنان  (فکر کنم محسن و پدر درنا بود) سرش را از پنجره بیرون می آورد و خطاب به همسایه ها آن حرف ها را می گوید، بنظر می آید دقیقا هدف نویسنده گفتن از همین سرشلوغی های دنیوی بوده.
زبان کتاب که زبان مستور است و روان، تصوير سازی ها ی خوب و مهم تر از همه تعداد صفحات بجای کتاب که اگر طولانی تر میشد بنظرم حداقل برای من خواندنی نبود.
        

          تصویرسازی‌های داستانی و صحنه‌نویسی‌های پردقت آقای مستور من را به وجد می‌آورد اما نکته این‌جاست که قدرت نویسندگی این نویسنده بیرون نمی‌زند و همه‌چیز خیلی مرتب و منظم سر جای خودش است و هر جزء، کار درستش را بدون خودنمایی انجام می‌دهد.
روایت‌هایی از همسایه‌هایی دور و به فاصله‌هایی نزدیک، روایت‌های خود ماست از سال‌ها پیش تا سال‌ها بعد.
داستان‌های آقای مستور را چه خیلی دوست بداریم، چه کم و چه اصلا هیچ، نمی‌توانیم اثر آرام‌بخش آن‌ها را انکار کنیم و نپذیریم بخشی از روح ما را به‌نرمی لمس می‌کنند.
بهترین نامی که می‌شد برای این اثر گذاشت شاید همین است:
استخوان خوک و دست‌های جذامی
        

          زندگی ساکنان یه برج که هر کدوم دغدغه‌ها و مشکلات خودشون رو دارن و یه دانای کل اون ها رو روایت میکنه.
اسم این کتاب از حدیثی از امام علی ع گرفته شده با مضمون بی پست تر بودن دنیا از استخوان یک خوک که تو دستای یه جزامیه
باتوجه به تعداد کم صفحات پراکندگی زیادی داشت و مورد پسندم نبود
        

          مستور بخش هایی از زندگی شخصی و بحران های هفت نفر از ساکنان مجتمع خاوران را در هم تنیده است و آن را در استخوان خوک و دست های جذامی به تو عرضه می کند. داستانی با نثری مجذوب کننده و فضا و مفاهیمی کم و بیش تکراری که سعی دارد نکته های ریزی را در مورد جامعه بیان کند.

عنوان کتاب برگرفته از حدیثی از امام علی (ع) است: "به خدا سوگند که دنیای شما در نزد من پست تر و حقیرتر است از استخوان خوکی در دست جذامی."

 


        

          کتاب خوبی بود. متن روانی داشت. چند داستان داخل یک آپارتمان با هم پیش می رفت. از روی ماه خدا را ببوس برایم جالب تر بود.
        

          قلم آقای مستور برام خیلی دوست داشتنیه.
کتاب کوتاه و جالبی بود فکر کنم. کوتاه ترین کتابی بود که خوندم در  چیزی حدود ۵ ساعت پراکنده در یک روز ولی عالی بود.
انقدر تصویر سازیش خوب بود که هر صحنه برام مثل یه فیلم پلی میشد.
این کتاب پر بود از شخصیت و داستان که به نظرم خیلی قشنگ بهش پرداخته شده بود.

        

          متاسفانه نسخه صوتی رو در تعطیلات عید گوش کردم و تقریبا هیچی ازش یادم نمیاد
        

          این کتاب ماجرای افراد مختلف ساکن در یک برج را روایت می‌کند. برای مثال حامد و او منتظرش است اما عاشق دختر دیگری حین عکاسی می‌شود.
روزنامه نگاری که قصد دارد از همسرش جدا شود اما می‌فهمد که او حامله است و اتفاقاتی دیگر برای همسرش می افتد.
مردی که استاد دانشگاه است و همسرش دکتر متخصص زنان و پسر کوچکشان سرطان خون شدید دارد.
ماجراهای این کتاب به هم گره خورده و همزمان با هم روایت می‌شود.