از فواید این کتاب نازک بودنش است و فواید دیگرش را خاطرم نیست.
        

          داستان¬هایی که چند روایت را با هم به تصویر می¬کشند بسیار دوست ¬دارم. البته به شرطی که تصویرگریِ قابلِ قبولی داشته باشد. فیلمِ magnolia از این نظر از بهترین فیلم¬هایی است که تا به حال دیده¬¬ام. از مزایایِ چنین نحوه¬یِ روایتی درگیر شدنِ بیشتر با چند شخصیّت و زندگی¬هایِ متفاوت است. –البته باز هم تاکید کنم: در صورتِ تصویرگری و پرداختِ قابلِ قبول-
اما نه تنها از این نظر بلکه روایت و پرداخت به شخصیّت¬ها نیز کِششِ خوبی داشت. پسری که کمی دیوانه است و فلسفه¬بافی می¬کند، اندک سویه¬یِ مذهبی¬اَش شخصیّتش را باورپذیرتر می¬کند. فاحشه¬ای که عاشق و معشوق می¬شود. ژورنالیستِ حرفه¬ایی که هم نگرانِ این¬ست که زَنش در صورتِ جدایی دخترش را از چنگش درآورد و هم چیزهایِ دیگر –بقیّه¬اش را نمی¬گویم، شاید داستان بی¬مزه شود- دو سه نفر که حرفه-شان آدمکُشی است. چند دختر و پسر که پارتی گرفته¬اند، زن و شوهرِ دکتری که درگیرِ بیماریِ فرزندشان و چیزهایی دیگرند، پسری که هم عشقِ عکس هست و هم عکس... همه درگیرِ ایفایِ نقشِ انسانیّتِ خود هستند. جذّابیّت اینگونه روایت¬ها روایت‌هایِ متفاوت آدم¬ها از انسانیّتِ خود است. انسانیّتی که جامعه¬¬یِ بزرگتر و کوچکترِ آدمی –پرگاری که آدمی دورِ خودش می¬کشد- مشخّص می¬کند.
نویسنده¬یِ داستان بیمار نیست. بعضی¬ها تخیّلِ خوبی دارند؛ اما تخیّل¬شان وسعت ندارد. شاید بعضی از دوستان خُرده بگیرند و به «وسعتِ خیال» اشکال بگیرند. شاید این واژه را مصادره کردم؛ اما به جدّ معتقدم نویسنده، آهنگساز، فیلمساز و بسیاری دیگر باید وسعتِ خیال داشته باشد تا دامنه¬یِ مخاطبانش بیشتر شود؛ حال این افزایشِ دامنه¬یِ مخاطبان چه از سرِ رسالت باشد چه از سرِ شهرت.
در کل از بهترین داستان¬هایی بود که خوانده¬¬ام. تجربه¬یِ اگزیستانسیالِ نسبتاً قابلِ قبولی برایم داشت.

تاریخ مطالعۀ کتاب: 15 مهر 94
        

          انتخاب اسمش رو خوشم اومد
        

          کتاب روایتی است از مشکلات زندگی همسایگانی که در یک برج ۱۷ طبقه زندگی میکنند.
هر یک از شخصیت ها درگیر یکی از مشکلات دنیوی خود است...
نام کتاب از حدیثی با همین مضمون از امام علی گرفته شده.
موازی بودن داستان و ارتباط شخصیت ها در زندگی هم،یکی از نکات جذاب کتاب است.
پایان بندی میتوانست بهتر باشد...
        

          مجموعه داستان‌هایی از مصطفی مستور است
موضوعات شاید خیلی محتوای جالبی نداشته باشد اما توصیفات و اصول ادبی واااقعا شاهکار است
توصیفات خیلی ملموس و جذاب است

        

          خصوصا داستان اولش👏
        

          ازون کتاباست که شاید اولش بزور شروع کنید و پیشبره، اما هرچی بزور برین جلوتر جذاب میشه و تازه متوجه جذابیت خیلی عجیبش میشید، یک رمان با پایان باز.
یک عده آدم با مشکلات و دغدغه های  خودشون توی هم میلولن.
بخونید و حالش رو ببرید.
        

          این کتاب مصادف شد با کتاب «توسعه و تضاد» که خیلی گرفتتم، کتاب استاد داتشگاه شهید بهشتی، آقای رفیع پور با وجود اینکه ممکنه از ضعف‌های علمی و استدلالی برخوردار باشه، ولی کتاب هوشمندانه و صد البته خواندنی‌ای هست،‌ درست مثل کتاب آقای مستور.

 ارزشهای مذهبی، معنوی، تواضع، قناعت و ساده‌زیستی... این‌ها کلماتی هستند که افراد و گروه‌هایی آرزوی جهانی شدنش را دارند، چه درست چه غلط، چه مقدس و چه نامقدس، چه کلیشه‌ای و چه جدید و ناب.

نظرات دیگران در مورد باورهای نویسنده من رو به یاد یادداشت «ویرجینیا ولف؟ اسنوب! همینگوی؟ ضدزن! داستایفسکی؟ یهودی‌ستیز!» در «ترجمان» انداخت(۱)، خودم حقیقتش دنبال نگاه بی‌طرفانه و عادلانه زیاد گشتم و هنوز هم می‌گردم و گاهی هم خسته میشم از اینکه نمی‌تونم همه رو راضی نگه دارم و گند می‌زنم به همش، ولی فکر کنم ادوارد سعید و بسیاری دیگر هم به چیزی مثل این اعتقادی ندارند، و نه اینکه نشه بهش نزدیک شد یا نباید دنبالش بود، مسئله تضاد منافعی هست که در طول تاریخ به وجود اومده و میاد و نمیشه به راحتی کنارشون گذاشت، چه برچسب خیر روشون باشه چه برچسب شر.

و اما مهربانی... دفعه‌ای دیگر اگر نابینایی درحال رد شدن از خیابان بود و همه‌ی ما را که عجله داریم به کارهای خیلی مهم‌مان برسیم با قدم‌های کوتاه خودش دیوانه کرد، از ماشین پیاده می‌شوم، دستش را به آرامی می‌گیرم و بهترین گپ ممکن را با او می‌زنم...

اواسط کتاب که تحت تاثیر درونگرایی‌های خاص و تکراری‌ناپذیری دیالوگ‌ها و صحنه‌ها قرار گرفته بودم، متوجه شدم چیزی که یک رمان یا داستان یا کتاب را می‌سازد فقط کلمات نیستند و پشت آن طرح یا تِمی در کار است، حالا این طرح هرچه هست از خودم می‌پرسم اگر بخواهم رمانی با دغدغه‌های جوانان امروزی در سال ۲۰۲۰ نوشته شود که از قضا کلیشه‌ای هم نباشد چه طرح و چه موضوع انسانی دغدغه‌اش خواهد بود و آیا می‌توان با بازنویسی رمان‌ها و قصه‌های گذشته‌های دور و نزدیک به این هدف رسید یا نه؟

آیا مسئله نابرابری خواهد بود، خودانزجاری نیهیلیستی، تغییر شدید و سریع تقاضاها به علت تغییر ارزشها، مسئله ما جوانان چیست؟ ریاکاری و دوز و کلک مذهبیون در پوشش مقدس؟ انسجام اجتماعی و اقتصادی چیست و کجاست و چگونه محقق می‌شود؟

همین چهارخطی که نوشتم رو وقتی دوباره خوندم یقین کردم که باید بیشتر خواند و بیشتر با ایده‌ها و نظرات و زوایای گوناگون قضایا رو به رو شد، نظرات داده شده زیر همین کتاب هم این رو ثابت می‌کنه که هرکس حاضر است چقدر از قوه‌ی خیالش مایه بگذارد و هرکس چگونه این کار را می‌کند.

(۱) : http://tarjomaan.com/neveshtar/9355/
        

          وقتی این کتابو خوندم که داستان های کوتاه و  چند اثری که مستور ترجه شونو به عهده گرفته بود رو قبل ش خونده بودم؛ واسه همین با سبک و روال ش آشنا بودم.


نویسنده تو این داستان،از برخی داستان های کوتاهی که پیش تر چاپ کرده بود استفاده کرده بود و شخصیت هاشو کنار هم چیده بود. از این کار ش اون موقع خوش م نیومد. یعنی خوش م نیومد از داستانی که داستان چه هاشو پیش تر خونده باشم. ولی الا بعد از چن سال،برام فرق چندانی نمی کنه و عادی شده تقریبن؛ چون از نویسنده های دیگه ای هم چنین رویه رو دیدمو خوندم.



نویسنده تو این داستان ش،یه جورایی می شه گفت تصویر در اختیار می ذاره،البته یه جاهایی به عمق و لایه های درونی داسنک ها و شخصیت هاش می ره،ولی شاید انتظار من خیلی بیش تر از این بود.


یه جاهایی شم به نظرم از مستور بعید بود اون جور شعار دادن برخی شخصیت هاش.

ولی به هر حال من واسه مصطفا مستور خیلی احترام قائل م و جزو نویسنده هایی به حساب می آد که آثار و داستان ها و موضع گیری هاشو دنبال می کنم
        

          داستان زندگی ساکنین طبقات مختلف یک برج است. ایده‌ی خوبی بود. کمی از نظر پرداخت به نظرم ضعف داشت ولی سعی شده بود به این نکته برسد که  طیف گوناگونی از آدم‌ها و هرکدام با قصه‌ای مجزا در جامعه زندگی می‌کنند. بعد از خواندش فکر کردم قصه‌ی زندگی همسایه‌مان چه می تواند باشد؟! 
        

          شخصیت پردازی های خوبی داشت. کتابی عامه پسند  است. روایتی از کسانی که در یک آپارتمان زندگی می کنند هر بخش از کتاب یک داستان داردی یکی عشق یکی مرگ روایتی متفاوت.
        

          و در صفت دنیا فرمود : به خدا سوگند که دنیای شما برای من پست تر و حقیر تر از استخوان خوکی در دست جذامی...... / خیلی تامل برانگیز 
🛑 به طرح جلد دقت کنید : به طبقات و رنگ های استفاده شده در طبقات، و به طبقات شخصیت های داستان هم دقت کنید، فقط میتونم بگم چقدر هوشمندانه
        

          این یه رمان مدرنه به زحمت بعضی جاها دارای ساختمان زمان کلاسیکه شخصیت هاش همه به هم وابسته نیستن هرکدومش درگیر مشکلات مختلف خودشونن دغدغه های متفاوت دارن یه نمونه کوچک از یه جامعه امروزی که به خوبی تصویر
شدن جوری که سریع میری تو حال و هواشون و سریع درکش میکنی سریع با دغدغه ها مشکلات نابه سامانیهاشون در آمیخته میشی و سریع هم میای بیرون با کلی سوال و یه کله پر از مسائل حل نشده که به نظرم هدف نویسنده س

        

          داستان جالب و زیبایی بود اما به گمانم باید یکبار دیگه هم بخونمش. حالایی که تمامش کردم چیز زیادی به ذهنم نمی‌رسد برای گفتن غیر از چند توصیه برای خواندنش به دیگران؛ یک اینکه مهم است که شخصیت ها را یادتان باشد و داستان تا حدودی شخصیت محور است و سعی کنید نام شخصیت ها را به خاطر داشته باشید. دو اینکه فکر میکنم بهتر است تمام کتاب را که حجم چندانی هم ندارد یکباره و یک لقمه بخوانید. :) سه اینکه اگر از آقای مصطفی مستور کتاب دیگری خوانده باشید مثلا کتاب عشقی بی شین بی قاف بی نقطه، قول میدهم بهتان که تجربه بهتری را از کتاب خواهید داشت. (درواقع ارتباطات اندک اما حالبی بین کتاب های آقای مستور هست. مثلا بعضی مکان‌ها تکرار می‌شوند و برخی شخصیت‌های فرعی:) دیگر همین و البته یک چیز دیگر، در جای دیگر فرمایش میکنند: دنیا مضحکه ای گریه‌انگیز است. امیدوارم آقای مستوری یک زمان با این عبارت هم کتابی بنویسد. مضحکه‌ی گریه‌دار:)
        

          اسم کتاب و وجه تسمیه اش باعث شد کتاب و بخونم
و به نظرم خیلی مرتبت ب داستان نبود
        

          چه عنوان زیبایی: «استخوان‌های خوک و دست‌های جذامی».
واقعاً کتاب خوبی نبود. داستان بی‌سر و ته است و زندگی‌های موازیِ کتاب ، تنها ارتباطشان حضور در دنیایی است که از استخوان خوک در دستهای جذامی پست‌تر است‌. عشق‌ها کاملاً مسخره به نظر می‌رسند و حتی شخصیت‌ها مستقل نیستند.(انگار در ذهن نویسنده یک نفر بوده که حالا یک کپی از آن گرفته و یک شغل دیگر به او داده) از این نویسنده‌ ، «روی ماه خداوند را ببوس» یه نظرم کتاب بهتری بود.
شاید بستگی به خواننده دارد اما واقعاً هیچ حرف جدیدی در این کتاب نمی‌بینم. «آنتونی فلو» که در این کتاب به او اشاره شده و در زمان نگارش این کتاب، یک فیلسوف منکر خدا بوده (و به همین سبب از او جملاتی نقل شده)، در سالهای بعد کتابی نوشته با عنوان «خدا وجود دارد» و از اعتقاد قبلی خویش برگشته.
        

          تمام کتاب‌های مستور را از اول باید خواند یک پیوستگی عجیبی دارد . نویسنده مورد علاقه
        

          «کلمات، منظورم همه ی کلماته، هر معنایی که داشته باشند یا نداشته باشند، مقدس باشند یا پوچ، زشت باشند یا زیبا، توی یک چیز مشترک اند. یعنی وقتی خوب به اون ها نگاه کنید می بینید که با همه ی فرق هایی که با هم دارند از یه نظر به هم شبیه اند، از یه نظر همشون سر و ته یک کرباس اند. میدونید اون چیز چیه؟ »دقیقه ای سکوت کرد و به تک تکِ شنوندگانِ خاموشش نگاه کرد. «همه شون پر از اندوه اند.» روی صفحه ای مکث کرد و بعد چند صفحه به عقب برگشت. «از دل هر کلمه،همه ی کلمه ها-هرقدر هم که شاد باشند- یواش یواش چیزی شور و شفاف تراوش می کنه. چیزی که بِهِش می گن اندوه. این طوری هاست که اگه ته اقیانوس ها یا روی قله های کوه هم مخفی شده باشید، اون مایعِ شور و شفاف می آد سراغ تون. این طوری هاست که از درون ویران می شید. ذره ذره ذوب می شید و توی اون مایع غرق می شید. یعنی توی اون مایع حل می شید.»
        

          چند سال پیش که روی ماه خداوند را ببوس رو خوندم، به خودم گفتم این دیگه چی بود؟! عمرا دیگه از مصطفی مستور چیزی بخونم. اما دوباره بعد از چندسال گول خوردم و این کار رو خوندم و دوباره همون حرف رو به خودم زدم! فعلا تا چندسال دیگه که ممکنه باز هم گول بخورم نمیرم سراغ مستور!
        

          کلا با نوشته‌های مصطفی مستور خوب همراه میشم اما در انتها انگار رها میشه آدم! داستانش کشش بدی نداشت و دستم گرفتم تا انتها خوندم اما کاش بیشتر ادامه داشت.