یادداشت‌های ضحی مختارزاده (182)

          الان من واقعا ناراحت ام. اول باید بگم که کتاب بسیار هیجان انگیز و جالبی بود، اما روند نیمه دوم کتاب و انتهای کتاب را دوست نداشتم.

 راستش«دوست نداشتم» ، خیلی توصیف ناقصی از احساسم است، در واقع الان سردرد دارم و کار و زندگی ام را ول کردم تا کتاب را تمام کنم و آخرش هم که این طوری!!!!! 
خلاصه کتاب  را که در بین نظرات یکی از دوستان آمده بود، خواندم و و پلات کلی خیلی جذاب به نظرم آمد، فکر نمی کردم این قدر حالم گرفته شود. اگر به من باشد، به هرکسی که بپرسد، میگویم این کتاب را نخواند، اعصابم را بهم ریخت. واقعاً ناامیدکننده بود.

اگر سریال You  را دیده اید و خوشتان نیامده، از این هم خوشتان نمی آید.

        

          خیلی بامزه بود، کلی حالم  خوب شد، با وجودی که کتاب راجع به طلاق بود! تاکید می‌کنم که کتاب راجع به اثر طلاق والدین بر کودکان بود و با این وجود به معنای واقعی کلمه، یکی از حال خوب کن ترین ها.

از این جا به بعد شاید اسپویل داستان 💣👇

و  حالا از قسمت سرگرم کننده کتاب که بگذریم:
به نظرم کتاب قبلی این نویسنده، یعنی «ازدواج مادرم و بدبختی های دیگر » واقع گرایانه تر و جدی تر بود‌ (شاید علت این که از این کتاب این قدر لذت بردم همین بود که با توجه به کتاب قبلی انتظار  نداشتم این قدر خوشحالانه باشد). در این کتاب همه چیز خیلی خوب بود و باور کنید این یک اشکال است، طلاق تا جایی که من اطلاع دارم هیچوقت این قدر صلح آمیز نبوده و نیست!
 و بعد هم میشه یکی شماره این دکتر روانشناسی که شب و روز و وقت و بی وقت، به این خوبی و موثری پاسخگو است  را به من بدهد؟! خیلی سپاسگزار میشوم!

        

          کتاب تمام شد و وضعیت کتاب این است که می بینید! پر از نشانه هایی که باید هر از چندی بهشون مراجعه کنم.

خواندنش طول کشید، نه به علت سخت بودن متن یا ملال آور بودن مطالب، برعکس خیلی خوب بود و به همین دلیل دلم نمی خواست تموم بشه، دلم نمی خواست وارد قفسه کتاب های خوانده شده، بشه و فراموشش کنم.
        

          در این جلد، چند تکه جالب داشت، برای نمونه، فصل دوم بخش سوم و  فصل پنجم بخش اول بامزه است.  



        

          طرح کلی داستان را دوست داشتم. پایان بندی هم از نظر غافلگیر کننده بودن، بَدَک  نبود. دلیل امتیاز پایینی  که به کتاب دادم این است که  احساس می کنم  یک جورهایی نویسنده به خواننده ها نارو زده و نه از اون مدل رو دست خوردن ها که خوشم بیاد و مثلاً بگم به به چه نویسنده باهوشی،  بیشتر الان این طوری ام که:
 جناب نویسنده، مسخره کردی من را؟! شوخی می کنی دیگه نه؟! 

        

          اصلا شیرین نبود، ولی خیلی خوب بود. وادار شدم به این فکر کنم که در چنین موقعیتی، اگر  جزو مردم آن شهر بودم، چه رفتاری می کردم؟!  و صادقانه بگویم، حتی فکر بودن در این موقعیت و چنین دو راهی، وحشتناک است.
        

          در ابتدا معمولی به نظر می آمد، ولی ادامه غافلگیر کننده و پایان  درستی داشت. از نویسنده این کتاب فیلم  In Bruges  را سال ها پیش دیده  بودم و دوست داشتم و الان با وجود تلخ بودن، از این  نمایشنامه هم خوشم آمد.
        

          مدت ها بود می خواستم این کتاب را بخوانم و بالاخره موفق شدم. کتاب خوبی است.
 برای بچه ها یا نوجوان ها نوشته شده، اما راستش برای خود من سنگین بود، در نتیجه فکر نکنم به دست یک نوجوان بدهم این کتاب را. نه که کتاب مشکلی داشته باشه، برعکس، بسیار انسانی و خوب نوشته شده، فقط مطمئن نیستم آیا برای قلب یک بچه یا نوجوان مناسب است یا نه.
اواخر کتاب یک صحنه ای داشت که به شدت ترساندم، کار نویسنده عالی بود، کاملاً همذات‌پنداری داشتم با پسرک یازده ساله ای که در شرایط سخت قرار گرفته بود.
        

           خدا خیر و برکت بدهد به خانم وکیلی و قدرت قلم شان روز افزون باد 
الحق و الانصاف خیلی کیف کردم. شیوه روایت جالبی داشت و سبک بسیار متناسب با روح این داستان. چند صفحه طول کشید که دستم بیاید شیوه داستان گفتنشان چه طور است، اما بعد طوری عادت کردم که رفت و برگشت زمانی برایم شیرین شد و این اولین بار است که از شیوه روایت حال و گذشته با هم در یک کتاب این قدر لذت می برم. 

متخصص نیستم ، اما به عنوان یک خواننده باید بگویم ، با خواندن همین یک کتاب طرفدار پر و پاقرص این خانم نویسنده عزیز شدم و از الان در فکر خرید کتاب های دیگر ایشان.


تنها یک نکته منفی، آن هم بیشتر بی سلیقگی احتمالا ناشر بوده، چرا حساس ترین قسمت کتاب را در پشت جلد آورده؟ خدا را شکر که از ترس همین کارهای ناشرین، هیچوقت پشت جلد را نمی خوانم و خوشبختانه چون این بار هم پشت جلد را نخوانده بودم، چند پاراگراف آخر کتاب بسیار بسیار برایم شیرین بود.

اصولاً شیوه نویسنده در این کتاب طوری بود، که از ابتدا علاقمند شدم، در اواسط کتاب درگیر و کنجکاو داستان و تا آخرین سطر، مشتاق باقی ماندم. اگر این تعریف یک کتاب خوب نیست، نمی دانم چه چیزی می تواند باشد؟!
        

          دوستش دارم، تصویرگری خیلی زیبا، بی تکلف و چشم نواز دارد و داستان در قالب نامه به خوبی نوشته شده 
        

          چند صفحه اول کتاب را به عنوان نمونه در کتابراه خواندم و فهمیدم این از آن هایی است که حتما باید منتظر نسخه صوتی باشم و حوصله خواندن آن را ندارم. با توجه به حجم تعریف و تمجید ها و توجهی که به کتاب می شد، مطمئن بودم که ورژن صوتی کتاب  به زودی در دسترس قرار خواهد گرفت. چندین ماه صبر کردم تا بالاخره صوتی اش هم آمد.

تا اواسط کتاب را با هر سرعتی و یا در هر مکانی می توانید گوش کنید، اما توصیه ای که دارم این است که از فصل پنجاهم به بعد یعنی برای حدود یک سوم آخر کتاب  حتماً باید یک وقتی خالی کنید تا بتوانید در یک نوبت تمامش کنید.
        

          به نظرم کتاب صوتی را مخصوصا، برای این جور کتاب ها ساختن که  آدم مثلاً در باشگاه ورزش کند و کتاب را هم گوش کند و احساس نکند با یک جا نشستن و  داستان بافتن های  یک آدم دیگه وقتش تلف می شود.  شما هم کار مفیدی مثل ورزش انجام می دهید و هم سرگرم می شوید و لازم نیست موسیقی مسخره باشگاه را تحمل کنید. البته آخر این جلد گرالت و سیری باز به هم رسیدند و جالب بود.

یک پستی هست که خانم سجادی فر نوشته اند و راجع به کل کتاب توضیح داده‌اند . من کامل نخواندم چون می خواهم اول کل مجموعه را تمام کنم، اما با چند خطی که از پست خواندم موافقم. 
https://behkhaan.ir/post/d00b8dcc-aa3e-4b3c-9d81-1a81c746ddd3?inviteCode=D40D870D068
        

          در کتاب راه گوش کردم. داستان خوب بود. از واقع گرایانه بودنش در زمینه خشونت خانوادگی خوشم آمد و واقعیت این است که افراد به راحتی به خشن بودن با اعضای نزدیک  خانواده عادت می کنند به ویژه اگر  در دفعات اول برخورد سازنده با این مدل سواستفاده ها صورت نگیرد.
        

          اصلا توصیه نمی شود. 
یک جریانی است راجع به قورباغه ای که در یک قابلمه آب کم عمق قرار  می گیرد و با حرارت ملایم  آب کم کم داغ می شود، تا جایی که موجود بینوا وقتی می فهمد چه بر سرش آمده، دیگر توان واکنش ندارد، این دقیقاً وضعیت من بود در هنگام خواندن کتاب، همین قدر بد! نه می توانستم رها کنم ، نه دل ادامه داشتم.

فیلم این داستان  را سال‌ها  پیش دیده بودم، ولی نمی دانستم، این کتابی بود که فیلم بر اساس آن ساخته شده  و وقتی فهمیدم دیر شده بود، به خاطر صدای خانم پاک ذات در کتابراه آن را شروع کرده بودم و کنجکاوی اجازه نداد رهایش کنم، به خودم امید می دادم، شاید کتاب بهتر باشد. نبود. از شانس من این جزو معدود نمونه هایی است که فیلم  به خوبی از کتاب اقتباس شده! 
وقتی توجه کردم به اسم نویسنده، احساس خاصی پیدا کردم. می دانید به خاطر سیستم طبقاتی شدید ژاپنی ها و پذیرش بی قید و شرط جایگاه اجتماعی در این کشور، یک باره داستان برایم تا حدی قابل درک شد. 

        

          تنها چیزی که از خواندن کتاب به یاد می آورم این است کتاب که عالی بود و از جمله آن هایی است که باید یک نسخه چاپی در خانه باشد و هر از چندی بازخوانی شود. 
متاسفانه سال ۰۱ خوانده ام و الان در انتهای اردیبهشت ۰۴  نمی توانم یادداشت دقیقی بر آن بنویسم (هرچند احتیاجی هم نیست چون توصیف های بسیار عالی دوستان  موجود است). فقط درسی است برای من  که  نوشتن نظر و احساسم راجع به کتاب ها را به تعویق نیاندازم.
        

          با وجودی که کتاب های  مربوط به شهدا، گاهی خیلی دم دستی جمع آوری می شوند، اما خوشبختانه این کتاب این طور نیست. هویت دارد و دوست داشتنی است مثل سردار عزیزم.
        

          موضوع بامزه ای بود، هرچند پایانش یک جوری بود که متوجه نشدم، چی را می خواهد برساند. 
در واقع چند سال قبل تر ، کارتونی که بر اساس آن ساخته شده بود را دیدم، فکر می کردم خواندن کتاب کمک می کند بهتر درکش کنم، اما بی فایده بود.
        

          داستان جالب و تا حدی غیرمنتظره داشت.   به اندازه ای که در نوجوانی، «من او»  متحیر و متاثرم کرد و بخشی از روحم شد، نیست، اما خواندنش تجربه خوبی بود.
        

          اصلا باورم نمیشه که به یک کتاب از نویسنده محبوبم جناب آقای امیرخانی دارم امتیاز  به این کمی می دهم. حقیقت این است که از خواندن کتاب هیچ لذتی نبردم، چیز خاصی نیاموختم و بدتر از همه اصلا نمی دانم دلیل آن داستانک مشمئزکننده وسط کتاب چی بود؟ چه ربطی به جریان داستان داشت؟ 
این کتاب را سال ۹۹ خوانده ام و خدا را شکر خیلی از قسمت هایش را فراموش کرده ام، به ویژه تا حدودی آن داستانک فجیع را. 

 چه طور ممکن است یک نویسنده عالی که با نوشته هایش کلی خاطره خوب دارم، با نوشتن این کتاب این قدر ناراحتم کرده باشد که از خواندن هرچیز دیگری از او واهمه داشته باشم؟!!

فقط می توانم بگویم خدا آخر و عاقبت همه مان را به خیر کند.....

یاد آقای امیرخانی به خاطر «من او»، «از به»، «داستان سیستان» و «جانستان کابلستان» همیشه در قلبم خواهد بود، اما جایگاهی که زمانی در قلبم متعلق به ایشان بود، الان به نیما اکبرخانی تعلق دارد!  
        

            خیلی خاطره‌انگیز است برایم چون اولین کتاب زبان اصلی بود که خواندم ، اما آخر کتاب احساس می کردم، ارزش وقتی که صرفش کردم را نداشت. اگر می دانستم داستان در دو زمان گذشته و حال روایت می شود، اصلا شروع به خواندن نمی کردم. دو ستاره هم بیشتر برای زمان حال نه گذشته !