یادداشت‌های ضحی مختارزاده (133)

          کتاب خوبی است. کاش کتاب هایی مثل این بیشتر داشتیم. 
در کتاب راه و با صدای سام قریبیان شنیدم. در اولین فرصت کتاب را می خرم.
آقای قریبیان خوانش خوبی داشتند، اما چندین بار  «مُسَلَحین»  را  «مسْلِحین» خواندند. البته مطمئن نیستم،‌ که برداشت من درست بوده یا نه.
(این روزها خواندن یا شنیدن این کتاب ها، را بیشتر لازم دارم، از یک طرف  غمگین می شوم، اما از طرف دیگر فکر می کنم شاید الخیر و فی ما وقع)
        

          کتاب بسیار جالبی است و ایده اصلی آن  خلاقانه و تامل برانگیز است. خواندنش لذت بخش بود و حتماً دو جلد بعد را هم می خوانم.
        

          
اول فکر کردم بنویسم: این کتاب ضد زن است.
اما حقیقت این است که این سبک زندگی فرانسوی و روحیات فرانسوی است که این کتاب را نفرت انگیز می کند. چیزی از فلسفه در این کتاب نیست. فقط مدل زندگی احمقانه شان است.

بله این حقیقت قابل انکار نیست  که بعضی زن ها این طور رفتار می کنند، اما چه مدل زن هایی و در کجا؟ 
نویسنده این قدر تند رفته که گناه خیانت کار بودن مردها را هم به گردن زن ها انداخته!!
اصلاً نمی فهمم چرا باید یک نفر آدم وقتش را تلف کند و این کتاب را ترجمه کند. این ها واقعا مسائل ما است؟ 

چون یک نویسنده مشهور است که دلیل نمی شود همه کارهایش را بخوانیم. 

این دومین باری است که یک نویسنده فرانسوی  این طور وقتم را تلف می کند. یک یادداشت ذهنی برای خودم بر می دارم که موقع انتخاب کتاب اگر نویسنده  فرانسوی بود، به عنوان یک چراغ قرمز با احتیاط بیشتری رفتار کنم و تا جای ممکن کتاب های فرانسوی را انتخاب نکنم.
.





        

          زمان وقایع این کتاب باید  ۱۹۱۹ باشد نه ۲۰۱۹!!!!
 شخصیت اصلی زن کتاب خودش یک مشکل جدی دارد. چه طور قبول کنم که زنی بتواند بعد از آنچه در مهمانی نامزدی اش اتفاق افتاد، با آن مرد ادامه دهد؟ حالا بگذریم که قبل از آن هم چندین علامت خطر جدی در رابطه شان وجود داشت.

 نویسنده عملا دارد می گوید چون مرد بسیار بسیار خوشتیپ و جذاب است و رفتار ظاهری خوبی هم دارد هیچ زنی دست رد به سینه اش نمی زند و همه کار برای او انجام می دهند🤢

به هیچ وجه ارزش پول و زمان را ندارد. کاملاً وقتم تلف شد
        

          اصلا این طور نیست اصلا اصلا این طور نیست. این کتاب تقریباً صد در صد تخیلی است. امکان ندارد یک بچه اتیسم این قدر کارآمد باشد. اگر بخواهیم خیلی خوشبین باشیم، احتمال وجود چنین نوجوان اوتیسمی یک در میلیون است! 

واقعاً متنفرم که این طوری مردم را به اشتباه می اندازند. در حالی که والدین این بچه ها با انواع مشکلات دست به گریبان هستند، انواع فیلم ها و کتاب ها، مردم را بیشتر و بیشتر در یک فانتزی خوشبینانه  در رابطه با اوتیسم،   فرو می برند. 

غیر از این، کتاب خوبی است. یعنی اگر با دانستن این که کتاب تخیلی است، آن را بخوانید، خوب است.

تعلیق کتاب بسیار عالی بود و تا آخر جذابیت داشت. فقط  این که نویسنده مجبورمان می کند، استدلال هایی راجع به عدم وجود خدا را بخوانیم،  تامل برانگیز است!

        

          از این نویسنده، این کتاب و کتاب  «پیرمرد صدساله ای که...»  را خوانده ام در واقع کتاب پیرمرد و طنز  ظریفش،  ترغیبم کرد که دومین کتاب از یوناس یوناسون را بخوانم، یا در واقع بهتر است بگویم که گوش کنم. 
 به طور کلی، تم هر دو کتاب شامل، تعداد زیادی شخصیت، مکان، اتفاق و چندین موقعیت طنز غیرمنتظره جذاب، است و ارزش وقت گذاشتن دارد.

خطر اسپویل💣💣💣💣💣

به نظرم وقتی یک رژیم آپارتایت نژادپرست و  به قول نویسنده طرفدار نازی ها در کنار اسرائیلی ها مشغول پروژه تسلیحاتی هستند،  به تنهایی نشانگر این نکته است که اسرائیلی ها هم در واقع مثل نازی ها و حتی بدتر  از آن ها هستند، این خیلی واضح است، نه؟!  حالا هرچقدر نویسنده سعی کند با ظرافت و در لفاف اداهای  دموکراسی طور، از کنار موضوع رد شود و این جانوران را تطهیر کند!!
        

          خیلی خوب بود، ولی چرا این قدر کوتاه بود؟! 
        

          کتاب را گوش کردم، اگر کتاب را در اختیار داشتم، همان اوایل کتاب، خواندن را نصفه رها می کردم! اینجا است که می گویم، کتاب صوتی موهبتی است. به ویژه برای کتاب های حوصله سر بری که اینقدر از شان صحبت شده، که حتماً کنجاوید بدانید، لایق این همه جار و جنجال بوده اند؟
 از نوجوانی از نیچه و مدل عقایدش خوشم نمی آمد، چون راجع به قسمت بی خدایی اش شنیده بودم و این کتاب دقیقاً برای آدم هایی مثل من نوشته شده، ما هایی که از فلسفه اینقدری خوشمان نمی آید که جدی آن را پیگیری کنیم، اما در عین حال، به نظرمان خوب است که یک کلیتی بدانیم. الان من کاملاً آنچه لازم بود (و شاید یک کمی بیشتر از آنچه لازم بود) از نیچه بدانم، را فهمیدم و کارم با او کاملاً تمام  شد.

از این نظر  کار نویسنده قابل تحسین است.

امتیاز کتاب حداقل چهار است، اما این قدر  راجع به مظلومیت یهودی ها در جامعه آن روز اروپا و به ویژه اتریش نوشته، که حوصله ام را سر برد! اصولاً هرجایی توانسته از این طفلکی یهودی های  بی نوا حرف زده، بدون اینکه اشاره کند، چرا این قدر مردم در آن دوره نسبت به این گروه بدبین بوده اند، احیانا رواج دادن ربا و فحشا در جامعه کار همین یهودی ها نبوده؟

 حتماً باید بدانیم که این کتاب از شخصیت های واقعی و کلمات و کارهای آن ها در دنیای واقعی الهام گرفته، اما خود رمان، تخیلی است.

حالا نکاتی که در حین گوش کردن به کتاب، در موبایل یادداشت کردم:

راه های رسیدن به حقیقت می تواند متعدد باشد، اما حقیقت متعدد نیست. یک حقیقت داریم و آن خدا است. راه همه ما، حالا هر راهی که می خواهد باشد باید به او برسد. چون این در فطرت ما است، حالا اگر کسی مثل نیچه به بی راهه برود، خودش را سردر گم کرده.
اختلاف نیچه و من در این جا است. نیچه ادعا می کند که به دنبال حقیقت است، اما این بنده خدا، کلی در راه رسیدن به حقیقت، کش و قوس خورده و کج و ماوج شده و خودآزاری کرده، چون در این راه، یک رهجوی راستین نبوده و یکی از احتمالات را در نظر نگرفته و در ابتدای کار با یک پیش فرض که همانا عدم وجود خدا است شروع کرده، همین کارش را سخت و راهش را صعب کرده. 
این نظر کلی من، تا اینجا کتاب است، در حالی که در ابتدای خواندن فصل هفدهم بخش اول هستم، این فکر به نظرم آمد.


دوستان با لطف اجازه دهید این کتاب را جدی نگیرم. همانطور که در چند جا با جدیت از جعبه پاندورا و زئوس و این مهملات سخن به میان می آید، بعد با همان جدیت از این که ما خدا را اختراع کردیم و بعد هم او را کشتیم، صحبت می شود. 
الان من باید این اراجیف را جدی بگیرم؟!


این که چرا به وجود خدا معتقدم، بحث جدایی است، اما باید اعتراف کنم بعضی جملات که به نقل از نیچه در کتاب آمده،  قابل بحث است:

«آزادی را چگونه می توان در اختیار خود نگهداشت؟ با شرمسار نبودن از خویش» (قابل بحث است)

«میل ما به نامیرایی باعث خلق خدا شده و اکنون نیز دست به دست هم داده و او را کشته ایم»😮🤦

«حقیقت خود مقدس نیست، بلکه جستجو برای حقیقت است که مقدس است، آیا کاری مقدس تر از خودشناسی سراغ دارید؟» ( جالب بود)

«دید من مرتبا تغییر می کند، اما یکی از جملات ماندگار من این است 
بشو آنکه هستی» (👌)

«انتخاب صحیح و جامع تنها در نور حقیقت شکوفا می شود.» ( 👌)

(فصل ششم کما بیش جالب است اگر علاقه ای به بحث های اینچنینی داشته باشید )

فصل هشتم 
«آنچه مرا نکشد، قویترم می کند.»

«ناامنی بهایی است که انسان در برابر خودآگاهی می پردازد. » (دقیقاً موافقم)

دکتر بروگر: آنسوی بی اعتقادی می توان، قانونی برای رفتار انسان آفرید. نوعی اخلاقیات جدید

فصل پانزدهم بخش دوم
نیچه می گوید، «کسانی که در آرزوی آرامش و شادی روح اند، باید ایمان آورند و آن را مشتاقانه پذیرا شوند آنان که در پی حقیقت اند، باید آرامش ذهن را ترک گویند و زندگی شان را وقف پرسش ها کنند.» 
(البته در اسلام از آن جا که دین کامل است ما کلی، متفکر و فیلسوف، عارف و به قول ایشان طالب راه حقیقت داریم که همزمان به زندگی معمول و شادی های آن هم مشغول بوده اند. یعنی یک زندگی متعادل. اسلام از ما می خواهد بندگی کنیم  در حالی که زندگی هم می کنیم. لازم نیست برای کشف حقیقت گوشه ازلت برگزینیم و در غارها پنهان شویم. و اصلا  همین جور جاها است که به مسلمان بودنم بیش از پیش مفتخر می شوم.)


فصل نوزدهم بخش دوم 
«ما بیشتر دلباخته اشتیاق ایم، تا دلباخته آنچه اشتیاق مان را برانگیخته است.» (به نظرم درست است)

«زندگی سرشار از بی ایمانی و اکتشاف، یک زندگی پیروزمندانه، زندگی عاری از شهوت و چه شهوتی بالاتر از شهوت تسلیم»
(به نظر من نیچه در راهی است، اما راهی که مرتب کج می شود)

«شعله ایمان، تا ابد از ترس از مرگ، نسیان و بیهودگی، تغذیه خواهد شد.»(🤨🤔 )

به هنگام بمیر
«تا زنده ای زندگی کن، اگر زندگی ات را به کمال دریابی، وحشت مرگ از بین خواهد رفت» (،👏👏)

فصل بیستم بخش سوم
تئوری یا نظریه «بازگشت ابدی» را فهمیدم اما چرایی علمی بودن یا درست بودن آن را اصلا! (اینجا بود که از خودم ناامید شدم)
بر طبق این نظریه قرار است بارها و بارها و تا ابد با انتخاب های این زندگی مان، دوباره زندگی کنیم، پس چه بهتر که اگر محکوم به تکرار بی پایان هستیم، تکرار کاری باشد که دوست داریم، یعنی طوری زندگی کنیم که دوست داریم چون قرار است همین را تا ابد تکرار کنیم 
سهمناک است، اما یک چیز خارق العاده تر: آیا اسلام هم همین را از ما نخواسته؟


مفهوم ازدواج هم در این بخش مطرح شد که جالب بود:
«ازدواج قرار است باغی مقدس باشد برای پرورش بهترین جنبه های زوجین، نباید زندانی باشد برای متوقف کردن رشد روحی و بندی برای جلوگیری از پیشروی شخصی»
خوب این هم از یک منظر درست است اما نباید فراموش کرد در زندگی واقعی، ازدواج گاهی شامل هر دو است یعنی گاهی زندان است و گاهی باغ 

        

          کتاب دوست داشتنی و کوتاهی است. برای من آرامش بخش و شیرین بود.
(یادداشت آقای سعید بیگی، توضیح کامل و جامع کتاب است و به ویژه راجع به توضیح استعاره قوها، نکته بسیار جالبی را اشاره کرده اند)
        

          جلد اول بهتر و هیجان انگیز تر بود، این یکی از  اواسط کتاب، حدودی معلوم شد.
برای سرگرمی خوب است و امتیاز حداقل سه دارد، اما به علت اشاره پررنگ به همجنس بازی، یک امتیاز کم و به علت یهودی بودن، سفید ترین  شخصیت کتاب (الی که وکیل خیر و عاقل و پاک دستی است! 🤢)، هم نیم امتیاز کم می کنم. 
        

          در مجموع برای سرگرمی یک عصر پاییزی خوب است 
        

          کتاب یا خوب است یا سرگرم کننده، البته پیش می آید که بعضی کتاب ها هر دوی این ها باشند. تصویر دوریان گری، کتاب خوبی است و با وجود  آن همه اقتباس سینمایی مستقل و ارجاعات دیگر به این داستان در فیلم های متعدد،  بیش از آنچه انتظار داشتم سرگرم‌کننده بود. بعضی جاها سبک نویسنده، قدیمی و خسته کننده می شود، اما با این وجود کنجکاوی محرک اصلی من در ادامه خواندن بود. کنجکاوی راجع به این که واقعا چه طور شد، که دوریان گری چنین سرنوشتی پیدا کرد.
صفحه ۲۵۱:
دلش سخت هوای پاکی دوران کودکی اش -یا به قول هنری دوران سرخ و سفید کودکی - را کرد. می دانست خودش را آلوده، فکرش را فاسد و خیالش را پر از چیزهای وحشتناک کرده است. 
        

          سرگرم کننده است،کتاب را صوتی در کتابراه گوش کردم.
        

          کتاب بسیار توصیه می شود، به ویژه  که خشونت کتاب های عزرائیل را هم ندارد. 
 در این روزهای غم‌انگیز خواندن این کتاب، حس خاصی داشت. 
چقدر مشتاقم از این نویسنده باز هم بخوانم، شیوه نوشتن روانی دارند، داستان به خوبی جلو می رود و اگر جایی هم لازم بوده حرفی، پندی، چیزی باشد، اصلا گل درشت نیست. به نظر من حرفه ای و کار بلد.
        

          هنوز جلد یک مجموعه کارآگاه سیتو در ایران به دستم نرسیده و فعلا فقط این جلد را خواندم، که در مجموع خوب است. اصولا ابتکار خانم زارع در آوردن کارآگاه سیتو به ایران، به نظرم جالب است.
        

          در جستجو برای کتاب مناسب کودک ۶ تا ۸ سال ، به مجموعه این کتاب ها رسیدم. جلد اول را خواندم که خوب بود. 
        

          در ایران صدا گوش کردم. اجرا خیلی خوب بود. مترجم شخص دیگری بود. 
چیز خاصی نیست، یک کلاسیک نمکی حال خوب کن، که به شدت من را به یاد تله تاتر های قدیم شبکه چهار انداخت. همان ها که عاشق شان بودم و دیگر تکرار نمی شوند.😍
        

          با توجه به اینکه من از ایران صدا شنیدم، احساس کردم که شاید چون کتاب را شنیدم، این قدر به نظرم چرت و سردرگم و بی معنی است، حالا که نظر دیگران را خواندم، فهمیدم این طور نیست و  کتاب اصولاً چیز به درد بخوری نبوده و  غالب خواننده ها راضی نبودند. البته به نظرم ایده اصلی خوب بود، اما  ضعیف نوشته شده است. در کل ارزش وقت گذاشتن ندارد.
        

          کتاب تلاش خوبی است برای یک تصویر سازی مثبت از آینده، اما، به نظرم سبک نوشتن خام و نپخته است به ویژه خواندن این کتاب بعد از عزرائیل باعث می شود بیشتر فکر کنم که کتاب متوسطی است.