کتاب کوتاه است. ۸۲ صفحه. روایت خواهری است از مرگ برادر ۱۲ ساله‌اش. روایتی است از مواجه با سوگ. بسیار گریستم. ترجمه‌ی بسیار خوب و روان. کاش نازنین دیهیمی زنده بود. خاک بر او خوش باد.
        

          زارى زدم باهاش.
"خوبى سيمان همين است. همين كه تا ابد مى ماند. "
        

          دردِ از دست دادن یکی از اعضای خانواده بدترین درد است.
 اینکه بعد از این اتفاق ناگوار چه بر سر افراد خانواده خواهد آمد، یا چقدر زمان خواهد برد و یا چگونه با فقدان این حلقه‌ی گمشده از زنجیره‌ی خانوادگی کنار خواهند آمد ، چیزیست که در این داستان مرور میکنیم .‌"میک هارته اینجا بود" داستانی‌ست درباره‌ی سوگواری،درباره‌ی حس این درد و رنج عمیق.

داستان از زبان "فیبی" دختر نوجوانی روایت می‌شود که در یک روز عادی، کاملا اتفاقی برادرش را از دست می‌دهد و از آنجا به بعد است که با زبانی ساده به بیان احساسات ، برداشتهای متفاوت و چگونگی پذیرش افراد خانواده و اطرافیان به این غم بزرگ می‌پردازد.
شاید خیلی از ما این شانس رو داشته باشیم که هنوز به این درد و فقدان ابدی مبتلا نشده باشیم اما توصیفات کتاب آنقدر ملموس و قابل درک بود که خواننده کاملا با افراد خانواده در این غم همراه می‌شود.
در این کتاب خواهیم دید که مرگ نزدیکان چطور دید تازه ای به بعضی مسائل می‌دهد و ارزش بسیاری از چیزها حتی پیش پا افتاده ترین ‌ها نیز رنگ و بوی دیگری به خود خواهند گرفت؛ یعنی به شکلی متفاوت ارزش زندگی به ما فهمانده خواهد شد. به گفته‌ی فیبیِ داستان" بهش میگن دیدن دور نمای زندگی.اونجا که دیگه خط اتوی شلوار چندان مهم نیست و همبرگرها در شکل و اندازه‌های مختلف درست می‌شوند".به بیان دیگر افراد خانواده‌ی غم دیده هرگز آن خانواده‌ی قبلی نخواهند شد. میخندند،راه میروند،زندگی میکنند اما...با دیدی کاملا متفاوت از قبل.

موضوع جالب دیگری که در داستان به زیبایی نقل شده بود اهمال کاری بود.جایی که کار اشتباهی می‌کنیم،شانس همراهمان میشود ، جان سالم به در می‌بریم، و این دفعات شانس زیاد می‌شود و ما گمان می‌کنیم قرار است هر دفعه خوش شانس باشیم اما.....درست در جاییکه خیالمان راحت است آنچه نباید، می‌شود!
"میک هارته اینجا بود" داستانی کوتاه، دردناک و زیبا بود
        

          درمورد یک دختری که برادرش را ،تازه از دست داد. 

خیلی خوب نشان داده بود کسی که عضو خانواده اش را از دستت می دهد، چه حسی دقیقا داره و چطوری میشه.
منم خوب درکش می کردم،حسش رو و برام لذت بخش بود، و این کتاب را خوشحالم خواندم.
پیشنهاد میدم اگه کسی رو از دستت دادید یا کسی از نزدیک هایتان بخوندید و به آن هم بدید بخوان.
تا حس این موضوع درک کنید.
کمکتان می کند.
        

          کتاب برای نوجوان‌هایی که با مفهوم مرگ در بین عزیزانشان مواجه شده‌اند، مناسب است
        

          در بین گریه، خنده های بلند...
پر از حرف های در دل...
پایانی بسیار عجیب و زیبا.
        

          « اگه خدا همه جا هست، و میک حالا پیش خدائه، پس اونم همه جا هست. »


آمیزه دقیقی از همه احساساتی که بعد از سوگ سراغ آدم میان، 
و سعی در نگه داشتن یاد عزیز از دست رفته،
حتی اگه بخوای جمله
«میک هارته این جا بود»
رو روی سیمان یادداشت کنی...
گریه اجتناب ناپذیر بود اینجاش و کلا در طول کتاب...

کوتاه بود و حتی زبونش به اندازه بیان یک دختر نوجوان طنز و بامزه، با همه تلخی های اون اتفاق.
        

          کتاب کوتاه و جذابی بود. طنز توی داستانی درباره مرگ و سوگواری شاید عجیب به نظر برسه ولی خیلی به جا استفاده شده بود.
        

          چقققققققققققققققققققدر خوب بود این کتاب ...

اگر کسی رو دارید که کسی رو از دست داده، خودتون این کتاب رو بخونید و بعد هم بدید اون بخونه. بهتون کمک می کنه.
        

          زبان روایت و نثر کتاب خوب و خوشخوان و البته غم‌انگیز است و ویراستاری هم خوب است.

راوی خواهرِ میک است به نام فیبی که حدود 10 ماه از میک بزرگتر است و با برنامۀ پدر و مادر شیمیدانش متولد شده است و میک ناخواسته به دنیا آمده است، آن هم تنها 10 ماه پس از تولد فیبی...

مسئلۀ سوگ بسیار سنگین، سخت و طاقت‌فرسا است و در این شرایط، بهترین کار تنها شنیدن درد دل‌ها و سخنان مصیبت دیده است و دوری از نصیحت و توصیه به تحمل کردن و بیان اینکه من هم درد کشیده‌ام و می‌دانم چه می‌گویی و پرهیز از این قبیل سخنان است.

و دیگر اینکه در کنار آنان بودن، فرصت در خود فرو رفتن و فکر کردن و یادآوری خاطرات فردِ درگذشته را کمتر می‌کند و هر چه این زمان‌های تنهایی، از زمان داغدار شدنِ فرد، به تاخیر بیفتند؛ برای او بهتر است تا شرایط و روحیۀ بهتری برای مواجهه و روبرو شدن با یاد خاطرات فرد درگذشته، به وجود بیاید.

این یکی از مهم‌ترین جاها و زمان‌هایی است که افرادِ همه‌چی‌دان تنها با حرف‌های خود، داغ دل فرد مصیبت دیده را بیشتر می‌کنند و باید بدانند که نصیحت کمکی به فرد نمی‌کند و همراهی همراه با گوشی شنوا داشتن، بهتر و مفیدتر است.

از عمق جان برایتان آرزو می‌کنم که از این فقدان، یعنی از دست دادن عزیزانتان دور باشید و در کنار خانواده‌های محترم، روزگار را به خوشی و خوبی، تندرستی و شادی بگذرانید. آمین رب العالمین.
        

          هم خیلی غمگین بود...
هم خنده دار!
و هم خیلی قشنگ....

        

          بله بله
میدانم این کتاب خیلی معروف است، ولی آنقدر معرکه است که دلم نیامد اینجا درموردش حرف نزنم.
یک نوجوان پانزده ساله که برادرش را در اثر تصادف از دست داده،  مرحله به مرحله از تجربه‌ی سوگش برای مان میگوید.
باربارا پارک واقعا نویسنده‌ی عجیبی است. بلد است طنز را طوری در تار و پود سوگ ببافد که بی آنکه از جدیت اثر کم شود، نگذارد تلخی جانکاه  «از دست دادن» مخاطب نوجوان را تلخکام و افسرده کند.

میک هارته اینجا بود تلخ است، شیرین است، ترش است، گس است و دلچسب.
درست مثل خود زندگی.

▫️میک هارته را بخوانید و به نوجوانانی که تجربه از دست دادن عزیزان ِ نزدیکشان را داشته‌اند هدیه بدهید.
اما واقعا نمی‌دانم برای نوجوانانی که این تجربه را نداشته اند چقدر مناسب باشد.
❗️اهل فن روشنگری کنند لطفا.
        

          اگه مثل من از کتاب هایی که بشه باهاشون گریه کرد خوشتون میاد این کتاب اولین پیشنهاد منه
غم و اندوهی که نویسنده تونسته به تصویر بکشه منو متحیر می کنه 
این حجم از احساسات ، افکار و خاطراتی که در ۸۰ صفحه بیان شدن باعث میشه این کتاب تبدیل به چیزی بشه که شاید هیچ وقت نشه از یاد بردش
شخصیت پردازی قویی نسبت به تعداد صفحه ها داشت
از یکسری زوایا منو یاد شازده کوچولو مینداخت و باعث میشد بیشتر بتونم باهاش ارتباط بگیرم
غمگین اما شیرین 

        

          مرگ کسانی که دوستشان داریم از آن اتفاق هاییست که تا قبل از آن که از نزدیک تجربه اش نکنیم، نمیتوانیم هیچگاه از بزرگی این مصیبت درکی داشته باشیم. 
فیپ دختر سیزده ساله ایست که از برادرش صحبت میکند. همان برادری که حتی یک ساعت قبل از مرگش هم پیش او بود، اما بعد دیگر میک هارته ای وجود نداشت. فیپ از تمام احساستش میگوید؛ آنقدر دقیق میگوید که حرف هایش با تک تک وجودتان لمس میشود و شما را به عمق ماجرا میکشد. فیپ بی وقفه درگیر خاطره هایش با میک است، به دعوا هایشان فکر میکند، به حسرت های در دلش و تمام آن لحظاتی که با هم می خندیدند. یک وقت هایی آن چنان غرق در خاطرات میک و فیپ میشدم، که خودم را کنار آن ها میدیدم و همه چیز برایم وقعی بودند... 
باربارا پارک شخصیت ها را طوری طراحی کرده است که حتی بعد از بستن کتاب آن چنان فکر و ذهن درگیر کتاب میشود که تا مدتی آن ها را کنار خودمان تصور میکنیم. 
این کتاب از آن کتاب هاییست که بعض آدم را میشکند و از یک جایی به بعد، اشک هایت هستند که داستان را همراهی میکنند. 


        

          شاید اگر نوجوان بودم به این کتاب پنج ستاره هم میدادم. یک جاهایی اشکم درآمد.
        

          کتابی کم حجم ، زیبا ، ساده ، شیوا .
این کتاب را به تمام سنین توصیه میکنم .
واقعا تأثیرگذار بود.
        

          اگه می‌دونستیم این آخرین باریه که داریم یکی از آدمای زندگی‌مون رو می‌بینیم، چیزی تغییر می‌کرد؟ یا بازم همون‌طوری می‌زدیم توی سر وکله‌ی هم، با هم می‌خندیدیم، از هم ناراحت می‌شدیم و برای هم شکلک در می‌آوردیم؟ اگه می‌دونستیم که یکی از آدمای مهم زندگی‌مون به دلیل یه اشتباه کوچیک، یه غفلت، یه تصادف محض ممکنه برای همیشه از پیش‌مون بره، بیشتر مراقب هم می‌بودیم، بیشتر به هم می‌گفتیم که چقدر همو دوست داریم و زندگی‌مون در کنار هم خیلی ارزش‌مندتره؟

من از خداحافظی‌ها بیزارم. چه این خداحافظی با مرگ باشه، چه دوری، چه ترک کردن‌های ناگهانی. وقتی آدما میرن، زمین سفت زیر پامون خالی میشه. باید دوباره همه چیو از اول شروع کنیم. کاش حداقل نذاریم این رفتنا، از روی غفلت از چیزهای کوچیک باشه.
        

          تصور کنید که در یک روز صبح، با برادر دوست‌داشتنی‌تان دعوا کرده‌اید. بعد از آن، درخواست او برای بردن دوچرخه‌اش به خانه را رد کرده‌اید؛ با او خداحافظی نکرده‌اید و پشت‌تان را به او کرده و با حالت قهر از هم جدا شده‌اید. و درست در همان روز برادرتان که به ناچار با دوچرخه راهی خانه دوستش شده، در مسیر دچار حادثه می‌شود. 
نگران نباشید! چیزی از داستان کتاب لو نرفته است. این تازه آغاز کتاب "میک هارته این جا بود"  است. قرار است در طول داستان با فیبی همراه شوید و همراه با او برای از دست دادن برادرش سوگواری کنید. 

اگرچه داستان بر موضوع تلخی دست گذاشته؛ پایان‌بندی کتاب آرامش‌بخش و در عین حال جذاب است. در پایان داستان با یک پند اخلاقی و توصیه ایمنی مواجه می‌شویم و این احساس به مخاطب منتقل می‌شود که تمام داستان صرفا برای ارائه آن پند و توصیه بیان شده است. با این حال، این احساس به هیچ وجه آزاردهنده نیست! چراکه نویسنده برای ارائه مقصود خود، در طول کتاب با ظرافت و هنرمندی از روایت جذاب و توصیفات دقیق بهره گرفت است.
پی نوشت: کاش اگر می‌خواهیم در داستان‌هایمان پند و اندرز بگنجانیم، از نویسنده این کتاب یاد بگیریم!
        

          روایت ساده، روان و غم انگیزی از فقدان...
راوی یک نوجوان است و جسارت دارد از حساس هایی بگوید که ما در فقدان تجربه میکنیم؛ احساس های متناقض و گاه حتی خنده دار.
اگر خدای نکرده عزیزی از دست داده اید می توانید این کتاب را بخوانید و در طول کتاب بارها سرتان را تکان بدهید و بگویید؛ آره همینه...واقعا همین حس رو داشتم!
و احساس کنید یک نفر با شما کاملا همدلی میکند!