این زاویه دید با این راوی غیر قابل اعتماد و پریشان ذهن و این کشش داستانی...
بیشتر از هر چیز شیوه بیان و لحن داستان(چگونه گفتن) من رو به خودش جذب کرد؛ اگرنه  داستان گره و پیچیدگی خاصی ندارد. 
شخصیت پردازی خاصی در کار نبود؛ حتی صحنه پردازی خاصی.
شخصیت ها حتی اسم نداشتند ( البته چه بهتر)؛ اما شخصیت ها عیان بودند چون نویسنده به درون شخصیت ها سفر کرده و ما را با ابعاد درونی شخصیت ها آشنا می‌کند. 
در داستان قرار نیست ما به کسی حق بدهیم . سیاه و سفیدی وجود ندارد و نخواهد داشت.  کتاب یک نشخوار ذهنی تمام عیار است و برای همین در فکر دیگران نمی‌شود موضع گیری کرد. 
فکر می‌کنم چیزی که از داستان مدرن می‌خواهیم همین است. گفت گوی بین خودمان و بین شخصیت ها. یک گفت و گوی کاملا ذهنی... 
      

        کاری به محتوای کتاب ندارم اما این مدل دسته بندی برای بچه های مدرسه که خیلی تو کتاب های کودک به خصوص نوجوان هست‌؛  تو مدارس خودمون چقدر هست و کاربردیه؟
دسته بچه های قلدر یا مثلا خفن که همه ازشون میترسن و کارهای باحال انجام میدن و همه دوست دارن تو گروه اونا باشن اما کسی راهشون نمیده و... ؟؟
      

        جالب بود. خصوصا تصویر گری و طنز داستان.
اما نمیدونم چرا مدلی که شخصیت اصلی داستان خواست حالش رو خوب بکنه، یکم مدل  اینستاگرامی و روان شناسی زرد بود😅
      

        تصویرها و پرداخت داستان خیلی بانمک و گوگولی بود:)
مهم نیست چقدر کوچولو موچولو باشی مهم اینه بدونی هر کس برای یک رسالت و کاری ساخته شده که باید پیداش کنه. 
      

        ایده کتاب جالب بود. 
حل یک معما و رسیدن به جواب میتونه خیلی برای بچه ها جالب باشه.
حالا جواب چیه؟ میشه بارش فکری کرد و یه عالمه جواب پیدا کرد تا به پاسخ رسید. 
      

        کتاب خوبی برای شناخت روایت و پژوهش تو این حوزه است.
فصل های اولش برای من مفید تر بود. ترجمه خوبی داشت و متن روانی داشت. 
      

        از آخرین روایت شروع کردم به اول بعد سخن مترجم و بعد هم سخن ناشر.
تجربه جالبی بود چون وقتی سخن ناشر و مترجم را می‌خواندم ذهنم ارجاع پیدا می‌کرد به  تک تک جستارهایی که خوانده بودم.

راستش ناداستان های ترجمه کمتر به دلم میشینه چون فکر می‌کنم خوندن ناداستان تجربه ی حس: عه منم همینطور یا آینده نگری و یا کاتارسیس ارسطو باشه و این نیاز به نزدیکی فرهنگی و احساس همدلی با نویسنده داره.
شاید تو خیلی از جستارهای ترجمه اگر من اون آهنگ، فیلم، مکان و یا حتی طعم غذا رو تجربه کرده باشم احساس خیلی نزدیک تری به متن پیدا کنم و منظور نویسنده رو بهتر بفهمم. (چیزی که تو داستان های ترجمه کمتر بهش نیاز پیدا میشه تا ناداستان) .

خلاصه از این کتاب بیشتر از همه جستارهای مربوط به نویسنده های فلسطینی  به خصوص روایت " فراموش کرده بودم چقدر کوچک است" رو دوست داشتم. تو این جستار فلسطین، فلسطین مظلوم و رنج دیده نبود.
تو فلسطین زندگی جریان داشت. مادربزرگی داشت که مثل همه مادربزرگ ها بامزه و مهربون بود. دور هم غذا می‌خوردند، مهمانی می‌رفتند، بچه ها بازی می‌کردند و البته از دشمنی مشترک حرف می‌زدند. این جستار تجربه جدیدی از برخورد با این کشور بود... 
      

        داستانی فلسفی با  جملات کوتاه و پیامی عمیق که بزرگ ترها را هم به فکر فرو می‌برد. 
از این داستان ها که باید یک کتاب کار و یک عالمه سوال و جواب کنارش داشته باشی تا بعد از خواندن کتاب درباره اش بحث کنید.
با خواندنش یاد داستان فیل در تاریکی مولانا افتادم که یکی از نتیجه هایش این بود که هر کس از زاویه خودش به مسائل نگاه می‌کند و هیچ کس هم اشتباه نمی‌کند. اگر بعدش با کودک درباره مفهوم آن گفت و گو می‌کنید، کتاب خیلی خوبی است. اگرنه ممکن است برای بچه ها کمی بی معنی باشد! 
      

        داستان، برگزیده داستان صلحه اما از جنگ چیزی گفته؟ نه
نویسنده از "انسان" گفته و از قلبی که اگر به بزرگی جهان باشه دیگه جایی برای جنگ نمی‌مونه.
نویسنده از صلح و جنگ درونی میگه که: تو یکی نه ای هزاری، تو چراغ خود برافروز...
حالا اگر هر کس چراغ خود‌‌ش رو روشن کنه جایی برای جنگ و تاریکی نمی‌مونه و صلح از درون ما و از دوست داشتن خودمون شروع میشه و به دیگری میرسه و دیگرها جهانی میشن و قلب ما هم به بزرگی جهان .
تصویرها عالی بودند، عالی.  و البته فکر میکنم برای مخاطب کودک شاید یکم نامفهوم باشه اما برای من بزرگسال خیلی لطیف بود. 
 جای کتاب های خانم نظرآهاری در بی نهایت َطاقچه خالی بود که خداروشکر تا حدودی پر شد:)
      

        مثل کتاب های دیگه خانم نظر آهاری لطیف و شاعرانه و حال خوب کن.
عشق و دوست داشتن مفهمویه که بین آثار کودک و نوجوان کمی مغفول مونده و چه چیزی بهتر از این مفهوم برای نوشتن... 
      

        خیلی دوست داشتنی و با نمک بود.
و البته همه ما  چروکس کله غازی هستیم.
      

        در مطب دکتر و در هوای 42 درجه خواندن این کتاب فقط می‌توانست لبخند به روی لبم بیاورد.
خیلی بامزه و خنده دار بود. هم عکس ها و هم متن.
کتاب های نامه ای خیلی حال خوب کن اند و این کتاب هم تو لیست کتاب های  نامه ای من رفت.

      

        من این کتاب رو با یک طرح جلد و دبیر مجموعه دیگه خوندم!! 
یکی از ضعف های اینجور کتاب ها اینه که هم روایت عالی دارند و هم ضعیف و خب خوندن همه روایت ها برای پیدا کردن اون روایت و  تجربه عالی  ارزشش رو داره.
راستش یه دلیل اینکه این کتاب رو مثلا کمتر از کتاب آن سوگ پسندیدم این بود که موضوعش کلی بود و زوایه کمتر مشخصی داشت و همین کلی بودن و پراکندگی شاید باعث ضعف کتاب، نسبت به کتاب های دیگه این مجموعه شده بود. 
و یه دلیل دیگه اش به نظرم اینه که نوشتن روایت های ناب مصائب فرزند بودن شجاعت زیادی میخواد. 
روایت های عموی چهارم، مشتری، فرزند بی فرود و من مادر نیستم رو از همه بیشتر دوست داشتم. 
      

        به پیشنهاد دوستم خواندم. 
راستش چندان دوستش نداشتم و به جز دو سه مورد ما بقی برایم خیلی معمولی بود. 
بیشتر شبیه محتوای مجازی در کانال ها و وبلاگ ها بود و به قول نویسنده بیشتر برای حال خوب آدم ها چاپ شده بود!! 
نوشته هایی که پیام آشکار دارند را خیلی دوست ندارم. بگذارید خودمان بفهمیم... 
      

        فتح خون روایتی از دل تاریخ اما گره خورده به آینده است.
نویسنده در حین روایتگری، آینه دست گرفته  تا خودمان را در بند هر  زمان و مکان که هستیم بار دیگر  ببینیم.
فتح خون فقط روایت عاشورا سال 61 نیست روایت گر انسان در عاشورای خویش است. 
قلم نویسنده در این کتاب خوش خوان است و به جان کتاب نشسته است.  لقمه ای کوچک  مناسب ایام محرم برای آنهایی که دلشان بند کاغذها هم هست.