بسم‌ الله

خصوصیت کتاب‌های خانم نظرآهاری، سهل و ممتنع بودنش است.
یادم نیست اولین کتابش را چه زمانی خواندم. شاید دوازده سال پیش و شاید بیشتر...
اولین کتاب‌هایی که می‌خواندم و لذت می‌بردم کتاب های او بود و همین شد که مزه‌اش تا به امروز برایم تازه مانده است.
زمان زیادی است که به دنبال فرصتی هستم تا دوباره کتاب‌های خانم نظرآهاری را بخوانم. شاید به مرور بخوانم و از حال و هوای امروزم نسبت به کتاب‌هایش بنویسم.

قلبی بزرگ‌تر از جهان داستان انسان است و فراموشی. انسانی که قرار بود دنیا را با قلبش، جای زیباتری برای زندگی کند. امروز با فراموشی این موهبت الهی، تمام سعی اش زشت تر شدن آن است. مگر نه اینکه با جنگ نه انسانی می‌ماند و نه طبیعتی و نه دنیایی؟؟؟ پس انسان، این موهبت الهی را فراموش کرده است.

اما روزی می‌آید که نه صلحِ کل، بلکه کلِ صلح می‌آید و آن روز، همه انسان‌ها قلبی خواهند داشت تپنده...
        

          تو مگو همه به جنگ‌ند و ز صلحِ من چه آید
تو یکی نه‌ای هزاری تو چراغِ خود برافروز...
        

          ارزش یک بار خواندن دارد؛ همین!
شاید هم سخت‌گیری می‌کنم. اما به‌نظرم نه آن‌چنان مفهوم متفاوت و شگفتی داشت و نه بیانی که ویژه‌اش کرده‌باشد.
و تعجب کردم ازین‌که جایزهٔ صلح برده، در آن ینگهٔ دنیا. ادبیات عرفانی کلاسیک ما را ببینند، چه می‌گویند؟!
تصویرگری هم همین دو و نیم، سه ستاره...
مزیتش برای من کوتاهی و خوش‌خوانی‌اش بود. برای شما چه؟