یادداشت‌های اسماء محمدی (24)

          اول از دیدن امتیاز کتاب و نظرات جا خوردم! من خیلی کتاب رو دوست داشتم. شخصیت پردازی‌ش و نحوی که به رغم زیاد نبودن اتفاقات، تورو با خودش همراه می‌کرد و بعضی صحنه‌ها که واقعا خوب توصیف می‌شدن. غم عمیق و عجیب و باشکوهی داشت برای من این کتاب، و امروز، لابلای زمان‌های بی‌کاری سر کشیدمش و از خوندنش راضی‌م.
همش نگران بودم آخرش چی می‌شه، اما حتی پایان متواضعانه‌ش رو هم خیلی دوست داشتم. 
        

          انگار آقای شینسوکه سر این جلد خیلی بی حوصله بوده:')
هرچند بازم بامزه بود 
        

          کوری دورفلد رشک‌برانگیزترین نویسنده‌ی کتاب کودک برای منه. و واقعا اگر می‌تونستم جای یه نویسنده‌ی کودک باشم، دوس داشتم جای اون باشم. نویسندگیش‌ یه طرف، تصویرسازی‌ش یه طرف. از همه جهت تصویر آرزوهای منه خلاصه. این کتابم تصویرسازی‌ش برام به اندازه‌ی خرگوش گوش داد بغل کردنی بود. داستانشم بامزه بود مثل اون، و یه جورایی درباره ی شروع کردن و خودباوری و این ها. اما من بخش دوم قصه، یعنی از جایی که پنگوئن اومد رو، به قوت  «خرگوش گوش داد» ندیدم، و اون نیم امتیاز کمترش، یحتمل از جهت مقایسه‌ش با اون کتاب بود در ذهنم. 
        

          کتاب بامزه‌ای بود. هم تصاویرش هم داستانش.
ماجرا درباره مشکل بزرگ درک نشدن شخصیت توسط بقیه ست، و زرافه‌ای که با صندلی اشتباه گرفته می‌شه.
تنها مشکلش پایان بندی آبکی‌ش بود. 
        

          داستان «تو بی‌نظیری» برای همه ی ما داستانی تکراری ست؛ داستان برچسب ها.
داستان با شگفت انگیزی یا فراز و فرود زیادی مواجه نبود، اما دل‌نشین و آرام راه‌ش را می‌رفت و دست مخاطب را هم رها نمی‌کرد.
درون مایه و ایده کلی، هرچند تازه نیست و بسیارند داستان هایی با مضمون مشابه، اما با این حال خواندنش و گفتگو درباره ی آن با کودک، می‌تواند در راستای پذیرش خود و در صلح بودن با ظاهر و باطن و توانایی ها و ناتوانی های فردی مفید باشد. البته به نظر من شاید یکی از اجزای داستان در گفتگو با کودک چالش بیافریند و آن هم نقش نجار در داستان است. به نظر می‌رسد که «ایلای» نمادی از یک قدرت برتر است، اما دیالوگ های او و نقشش در داستان، عملا برداشتی جز خدا بودن (خدای آدمک های داستان) برای مخاطب باقی نمی‌گذارد و مطرح کردن آن با کودک یک طور چالش برانگیز است و مطرح نکردنش طور دیگر!
        

          اغلب اطلاعات این کتاب در اینستاگرام به کرّات دیده می‌شود و شاید نکات ناب و خاصش برای طرفداران پروپاقرص جهان جادویی هری پاتر اندک باشد، اما برای تفریح و تنفس دوباره در کوچه دیاگون و سکوی نه و سه چهارم و راهروهای هاگوارتز کتاب بدی نیست و می‌توان برای وقت هایی که حال و حوصله ی کار دیگری را نداریم، روی ورق زدنش حساب کنیم:)
        

          مثل یک قطعه شعر کوتاه، که بعد از خواندنش دوست داری انقدر مرورش کنی تا از بر شوی. یک داستان ِ کوتاه و ساده، اما فوق العاده، زیبا و سرشار از معنا.
از آن کتاب ها که بعد خواندنش به نویسنده اش غبطه خوردم. 
        

          یک خط باریک بنفش، روی مرز بین خیال و واقعیت.
روایت داستان، اول شخص و از زبان یک کودک پنجم دبستان است و حقیقتا هنگام خواندنش باور خواهید کرد که یک کودک ۱۱-۱۲ ساله داستان را نوشته!

روند داستان در عین حال که میتوان گفت غم انگیز است، اما خواندن داستان برای مخاطب، سنگین و حال‌بدکن نیست.
درون مایه ی اصلی اش به جز خیال و واقعیت، حقیقت و دروغ هم هست.
کتاب، تمایز بین واقعیت و حقیقت را هم به خوبی پررنگ میکند. علاوه بر کودکان در آستانه ی نوجوانی، کتاب برای مخاطب بزرگسال - خاصه والدین- هم می‌تواند لذت بخش و حتی آموزنده باشد. آموزنده از جهت دیدن جهان از دریچه ی چشم یک انسان ظاهرا هنوزْ کوچک.

آن یک امتیاز را به خاطر این‌که واقعی بودن یا نبودن گربه اذیتم می‌کرد، ندادم. همین‌قدر بدجنس! 
        

          من به نیت خواندن یک کتاب عرفانی به سراغ این کتاب رفتم و منتظر دریافت نکات نابی در باب عرفان عطار و همچنین ادبیات عرفانی و ظرافت های ادبی و زبانی بودم.
اما چیزی که با اون مواجه شدم معمولی ترین و ساده ترین نکات ِ اخلاقی و دینی بود که با استناد به ابیات عطار مطرح شده بودند. درواقع بیشتر شبیه به جمع اوری مجموعه ای از وعظ های اخلاقی و دینی از اشعار عطار بود.
من نهایتا میتونم بگم با یک عبارت و مطلب از کتاب بود که احساس کردم چیز تازه ای آموختم و باقی مطالب تماما تکراری و معمولی بودن.
        

          دوبار تلاش بی فرجام برای خواندنش و جلوتر از صفحه‌ی چهل بردنش داشتم و متاسفانه نشد که نشد.
        

          چرا وقتی «راز فال ورق» به این قشنگی هست، همه سراغ  «دنیای سوفی» کسالت بار می‌رن؟!! 
        

          کتابی که بخش عظیمی از من و کودکی‌م رو شکل داد. عشق اول و ابدی من
        

          من «کتاب مقدس نویسندگی» صدایش می‌کنم. امیدوارم روزی بتوانم متنی درخور راجع بهش بنویسم، اما فعلا فقط می‌خواهم همین‌قدر بگویم که کتابی‌ست که هنگام خواندنش گاهی ضربان قلبم را هم بالا می‌برد! فکرش را بکنید: یک کتاب آموزش نویسندگی چنین کاری با خواننده‌اش بکند! 
        

          یکی از خوش‌خوان‌ترین و بکرترین (کمترین میزان مطلب تکراری) و دقیق‌ترین کتاب‌هایی که در حوزه‌ی فلسفه هنر و زیبایی شناسی خواندم.
به شدت به کسانی که به این حوزه علاقه‌مند اند و یا حتی متخصص‌اند، پیشنهاد می‌کنم این کتاب را بخوانند. 
        

          یکی از بهترین کتاب‌ها برای آغاز مسیر بی پایان تفلسف.
اگر خیلیی اندک از فلسفه می‌دانید، اما متوجه علاقه‌تان به این حوزه شده‌اید، این کتاب را به هیچ عنوان از دست ندهید. 
        

          نسخه‌ای مشابه "مهمانی به نام غصه" 
        

          کاش آقای یامین پور، آقای یامین پور باشد؛ نه نادرخان ابراهیمی.

ایده ی کتاب اما جالب بود و دوستش داشتم. 
        

          تجویزی برای روزهای غمگین بزرگسالی.

        

          از کتاب‌های محبوبم که با یکی از نوجوان‌های محبوبم خوندیمش و هردو دوستش داشتیم.
کتابی که به جز تمام درون‌مایه‌های مختلفی که در نسبت با مهارت‌های زندگی داره، می‌تونه بهانه‌ای باشه برای بحث درباره‌ی زیبایی شناسی.
من عاشق اینم که هر فصلش از نگاه کاراکترهای مختلفه. این کارش خیلی من رو به تامل دوباره روی بحث مهم زاویه نگاه آدم‌ها، توانایی دیدن ماجراها از نگاه بقیه و تاثیر زاویه نگاه روی تحلیل ما از اتفاق‌ها، واداشت.