کوری دورفلد رشک‌برانگیزترین نویسنده‌ی کتاب کودک برای منه. و واقعا اگر می‌تونستم جای یه نویسنده‌ی کودک باشم، دوس داشتم جای اون باشم. نویسندگیش‌ یه طرف، تصویرسازی‌ش یه طرف. از همه جهت تصویر آرزوهای منه خلاصه. این کتابم تصویرسازی‌ش برام به اندازه‌ی خرگوش گوش داد بغل کردنی بود. داستانشم بامزه بود مثل اون، و یه جورایی درباره ی شروع کردن و خودباوری و این ها. اما من بخش دوم قصه، یعنی از جایی که پنگوئن اومد رو، به قوت  «خرگوش گوش داد» ندیدم، و اون نیم امتیاز کمترش، یحتمل از جهت مقایسه‌ش با اون کتاب بود در ذهنم. 
        

          دورفیلد تصویرگر خوبی است.  اما نویسنده پر فراز و نشیبی است.
کتاب خرگوش گوش داد هم کتاب خوبی است. 
منتها اینجا به شکل عجیبی از قاعده خارج می‌شود، مخاطبش را فراموش میکند و به دام گنده‌گویی  می‌افتد. گنده گویی های توسعه فردی  که متاسفانه به شکل وسیعی ترجمه شده اند  و مروجین کتاب کودک هم بی دلیل به این کتاب های بی معنی ضریب داده اند. 
حرفی که دورفیلد در این کتاب میزند اصلا تناسبی با ویژگی های شناختی و هیجانی مخاطب ش ندارد.  خیلی من را یاد رینولدز انداخت.همان قدر بد، همان‌قدر دور از مخاطب. 
ممکن است بزرگسال کتاب را بخواند و بگوید wow  چه جالب که میشود،این حرف ها را به کودک زد:  تلاش کن ، دست از رویاهات برندار، حتی اگر تمام پرنده ها جلویت ایستادند. اما نباید فریب تصویرگری های کودکانه را خورد این مفاهیم دخلی به کودک و دوران کودکی ندارند.