یادداشت‌های فاطمه قزلی (51)

          دارم به کتاب هایی که محور اصلی مادری دیوانه است علاقه مند می شوم 
بنظرم این نسخه ای فارسی از کتاب شرم می تواند باشد ‌.
اما چسبید .

        

          این کتاب را دقیقا باید در همین نقطه از زندگی و بعد از یک سال علوم انسانی خواندن ، می‌خواندم.  از خدا ممنونم که هی خواندنش عقب افتاد تا امروز صبح که دوساعت زمان گذاشتم .
چقدر زیبا و چقدر برنامه ریزی شده . 
این کتاب را در نقد دنیای مدرن و تجربه گرایی می‌دانم.  این کتاب را در نقد علم و جنگ می‌دانم. 
اگر یکروزی معلم شوم ، این کتاب را واو به واو به بچه هایم درس خواهم داد
        

          به عنوان یک شاهکار خریدم که برای باشگاه اکنون بخوانیم.  
ولیکن هر چه می‌گذرد از نمایشنامه ها ناامید تر می شوم . 
خیلی بنظرم سطحی بود و فضا سازی به خوبی انجام نمی شد . خصوصا در پرده آخر که پرده سوم باشد دیگه دیوانه شدم . 
اما پرده اول خیلی خوب شروع شد و فضا سازی خیلی خوب و قابل تصوری داشت .
        

          کمبود کتاب هایی از این جنس کاملا حس می‌شود.  این کتاب را متاسفانه در طاقچه خواندم برای پروژه پایان ترم یکی از کلاس هایم . خیلی کمک کننده بود . ایکاش نسخه فیزیکی اش را پیدا کنم و دوباره هم بخوانم . 
        

          خواندن این کتاب به همگان توصیه می شود . 
یک ، افراد مهم و تاثیرگذاری در این صد صفحه جمع شده اند .
دو، حرف های مهمی می‌زنند. 
سه ، کتاب مطلقا بیهوده نیست و بعد از خواندنش آدم گویی یک کتاب درسی خوانده باشد ، پر از چیز های جدید است .
        

          اجازه بده نپذیرم،،🥲 
روانشناسی زرد؟ انگیزشی زرد؟ 
حوصله توضیح ندارم . در نهایت توصیه نمی شود .
        

          شاهکار،
بعضی قصه هایش را دوباره خواندم .
و اشتباه کردم یک روزه خواندم . داده های زیادی بود . ولی مگر می‌شد گذاشت زمین؟
        

          کتاب بیشتر از هر چیزی دارد راجع به هنر صحبت می‌کند.  دنبال معناداری میگردد.  شخصیت اصلی که مادر داستان باشد ، شب و روز بین افکار مختلف پرسه می‌زند و خودش و همچنین خواننده را دیوانه می کند . درگیر سبک زندگی های اینستاگرامی می شود و آنها را باور می‌کند.  نهایت تلاشش را برای مادر خوبی بودن می کند . شوهرش را راضی نگه می دارد . اما خودش احساس پوچی و بی معنایی می‌کند.  
این کتاب را تا تمام نکنید بی خیال نمی شوید ،
        

          شاید کمی نقد صریح و تندی باشد . شاید روزی آقای هادیان این یادداشت را ببینند و ناراحت شوند . توییتر باز جماعت همه چیز را راجع به خودش چک می‌کند بنظرم ( میدونم دچار مغالطه تعمیم شتابزده شدم ) اما مشهود است که چهل روز در میان جنگ بزرگی بوده اند . تک ایرانی خبرنگار . و هیچ دستگیر مخاطب نمی‌شود در این ۳۰۰ صفحه . ( ۲۰ صفحه را بخاطر عکس ها تخفیف دادم) مخاطب به خوبی از خورد و خوراک و رفت و آمد ایشان و پولی که به هتل ها داده اند و تعداد دفعات رفتن به سفارت خانه و دیدن سفیر ها مطلع می شود ولیکن از جنگ چیزی دستگیرش نمی شود . از حال اوکراینی ها . اون هم با این همه کبکبه و دبدبه . مترجم و فیکسر و پول و پشتیبان در ایران و پشتیبان در اوکراین . مرد حسابی یک حرف با اوکراینی ها نزدی؟ کمی از جنگ به ما نگفتی؟کمی از حال شهر ، حال مردم ، حال جنگ ؟ می دانم . می‌دانم ۴۰ روز آنجا بودی و روزی ۲۰ ، ۳۰ دلار پول هتل دادی دنبال قبله گشتی و کروسان وکاپوچینو در کافه الکیف خوردی و در لهستان ازت دزدی کردند . می‌دانم ‌ . اما به من چه :))   
به مراد دلم در این کتاب نرسیدم و آنچه دنبالش می گشتم این نبود . 
بیشتر از این ننویسیم که توییتر باز جماعت ، نمی خواند 😉
        

          اولش با کتاب ارتباطی برقرار نکردم و بسیار برایم معمولی و مثل کتاب های نوجوان افق و پیدایش بود . اما کتاب بنظرم در ۵۰  ۶۰ صفحه آخر غوغا کرد و نظرم برگشت . یادداشت نویسنده در انتهای کتاب هم تیر خلاص را زد و کتاب برایم ارزش بالایی یافت . 
پیشنهاد میکنم؟ بله . 
تضمین میکنم؟ خیر . 
خیلی بسته به مخاطب هست و نمی شود کتاب را تضمین کرد😅
        

          به قول آقای امیرخانی آن چیزی که در نهایت در ذهن ما از این کتاب می ماند خود ناخمن است . و کتاب یک کتاب شخصیت است . 
کتاب بسیار خوب ، پر از نماد ، و هر جا نماد باشد یهودی ها هم هستند :))
کتاب رو صبح تعطیلی مدارس خواندم و ظهر در باشگاه اکنون بهشان پیوستم تا راجع به کتاب حرف بزنیم . 
تجربه گفت و گو خیلی خوب بود و شنیدن حرف آدم ها و دیدگاهشان نسبت به کتاب واقعا بی نظیر بود .
        

          بخواب هلیا ، دود دیدگانت را آزار می‌دهد،،
        

          اجازه بدید سکوت میزان علاقه و رضایتم به این کتاب را نشان دهد . این کتاب را به تمامی آدم های روی کره زمین پیشنهاد میکنم و به دوستان صمیمی ام تحمیل میکنم . با این کتاب زندگی کردم واقعا دلم برای مارتین و تری و جسپر و انوک و آسترید و حتی ادی تنگ میشه 🥲
        

          کتاب روان و خوش خوان بود . بنظرم بیش از حد بهش پرداخته شده بود و آن کشش لازم را نداشت و می توانست پیچیده تر و جالب تر باشد . آخرش را خوب بسته بود و اگر داستان لو نرود ، خیال خواننده را راحت می‌کرد.  
در اویل کتاب خصوصا ۸۰ صفحه اولش ، دیالوگ ها بسیار ضعیف بودند گویی نویسنده قالبی برای بیان افکارش پیدا نکرده است و مجبور شده از دیالوگ استفاده کند .
ولی ۱۰۰۰۰۰ نسخه فروش ، شاید زیاد باشد برایش البته اگر فروش سازمانی نباشد :)) 
        

          شروعش عالی بود و مرا به سرعت تا صفحه ۹۰ کشاند اما کم کم ریخت و به نظرم ضعیف شد . 
بنظرم روابطی که بین سلیم و مراد اینجاد شد بسیار خفن و دور از ذهن بود و نقطه قوت کتاب بود . 
و لحظه ای که هستی به مراد و سلیم حسودی کرد را بی نهایت فهمیدم . و آن لحظه در دل گفتم فقط از سیمین بر می آید که یک خانم را ، یک روحیه دخترانه را به این صورت برای مخاطب به شکل ملموسی آشکار کند . و  به نویسنده های خانم سرزمینم افتخار کردم . 
و در مقایسه با سووشون با در نظر گرفتن تمامی جوانب، سووشون در نهایت شخصیت پردازی و داستان پردازی قوی تری داشت . 
        

          سلیقه دوست ،
کتاب داستان های واقعی داشت ، و همین ترسناکش می کرد ... 
        

          نمادین .
بیش از حد نمادین
تا پرده اول خوب . پرده آخر غیر قابل تحمل . 
به قول بابام نویسنده فرانسوی جماعت حتما باید یه قر و فری بدن تا حرفشان را بزنند.
        

          سخنی  نیست . کتاب برای سال ۷۷ است و دیگر نیست. و خوش حالم که چیزی را خواندم که بسیار زیبا ، عمیق و گم گشته بود :))
        

          بالاخره تمام شد . 
وجود نازنین امتحانات زیبا، من را از کتاب هایم دور می کند و در وقت های اضافه و استراحت هم ، وجود نازنین موبایل ، خود را به من نشان می‌دهد.  خلاصه که این کتاب تمام شد و بنظرم اگر رشته روایت از دستتان بیرون نپرد ، کتاب خوبی می تواند باشد. تجربه خودش است و دنیای خودش . نکته ای که درون صفحات کتاب قایم شده ، این است که به چه چیز هایی باید توجه کنیم یا بهتر است توجه کنیم یا شاید روزی متوجه شان شویم . و گریز هایی که در فصل های کوتاهش به موضوعات مختلف می زند ، بامزه است.  
پایان بندی   خوب بود.
        

          خط داستانی خیلی واضح و مشخص بود و کاملا معلوم بود که از صفحه اول تا آخر کتاب چه چیزی قرار است بخوانم . مثل انیمیشن های انگیزشی یا کتاب هایی از همین دست . یک چیزی بود که این کتاب را از بقیه تمیز می‌داد و سبب می‌شد که به خواندنش ادامه بدهم . آن هم معنا و مفهوم آزادگی و پرواز بود که مکرر رویش تاکید می‌شد. خصوصا مفهوم پرواز که در بخش اول کتاب به وضوح برای خواننده شرح داده شد . که پرواز چیست و بالت را کج کنی و یا خم کنی یا در فلان سرعت سقوط کنی چه اتفاقی می افته  ؟ انگار نویسنده قبلا پرنده بوده یا خلبان . مفهوم پرواز را به راحتی می‌توانستم روی مفاهیم عمیق زندگی پیاده کنم .و بگویم اره جاناتان میفهمم من هم به دنبال چیزی غیر از غذا هستم . من هم به دنبال اصل می‌گردم . و نویسنده ایده را خیلی هوشمندانه انتخاب کرده بود که باعث می‌شد خواننده باهاش همذات پنداری کنه . در بخش دوم کتاب جاناتان به سراغ استاد می‌رود . راه و هدف زندگی اش را پیدا کرده . هنجار های جامعه اش را برای خودش شکسته و زیر پا گذاشته و همچنان دنبال یادگیری می‌گردد . او به آموختن و به نزدیک شده ادامه می‌دهد . نویسنده عجیب نقطه اشتراک خواننده و جاناتان را به دست گرفته و به دنبال خود می‌کشاند.  غوغا می‌کند در فکر خواننده . در بخش سوم جاناتان پیر شده . همچنان قبیله اش او را طرد کرده اما او دست بردار نیست و شروع به آموزش دادن می‌کنه. چیزی اون وسط گفت فکر کنم این بود که ۸ تا شاگرد داشت و قبیله ۸۰۰۰ نفر بودند . داره یک دهم درصد بودن افراد سرکش و هدفمند جامعه را نشان میده که به هر چیزی راضی نمی‌شوند . او همچنان ادامه می‌دهد و آموزش می‌دهد. پرواز کردن را ... هدف داشتن را ... هدفِ درست داشتن را ... 
کتاب زیبایی بود