بی معنی ترین کتابی بود که در طول زندگی ام خوندم. جوری که برام شده سمبل کتاب بی سر و ته و بی معنا. به عنوان مثال در این زمینه ازش استفاده می کنم
        

          هیچ‌جوره باهاش نتونستم ارتباط بگیرم. از همون صفحات پنج و شش تا هشتادوهشت. حسّ گیج و گنگی بهم داد. نودونه‌درصد اوقات این‌طوری بودم که 《داره با کی حرف می‌زنه؟ خودش؟》 که اگر هم آره، اوکی. ولی منظور چیه؟:)) چیو قراره نشون بده؟ حتّی فضایی هم تو ذهنم به تصویر کشیده‌نشد از داستان در هیچ نقطه‌ای از خوانش‌ام. که راستش نسبت به این اتفاق، احساس ناراحتی می‌کنم.
مطمئن نیستم تو حالتی که نفهمیده‌ام چه خواندم و چه شده، امتیازدادن کار اخلاقی یا درستی باشه. شاید هم این‌که اثر، جوری باشه که این‌قدر ارتباط‌ناپذیر باشه، pointمنفی اون اثر باشه.
بازم امتیاز ندم بهتره. خودم این‌جوری می‌پسندم یعنی.
        

          سال 87 خوندمش و یادمه حس خوبی توی این داستانهای ساده جریان داشت + یه طنز و سرخوشی رقیق در روایتگری + انسان تنها در زندگی شهری
        

          کتاب رو به خاطر نویسنده اش خوندم و نام جالبش؛ اما اصلا به دلم ننشست. به قول دوستان شاید نویسنده چیزی می خواست بگه که من خواننده درکش نمی کنم.
اما در کل بعد از دو بار تلاش برای خوندن و فهمیدن داستان و بهانه اینکه شاید الان فرصت و حال مناسبی برای خوندن کتاب نیست، به نتیجه ای نرسیدم.
        

          .کتاب‌ اینجوری بود؟ یا من فهمم رو از دست دادم؟  تقریبا هیچی ازش نفهمیدم
        

          من نخوندم ولی از توضیح کتاب هم چیزی نفهمیدم چرا اینطوری بود😂