یادداشت‌های Milad Rezaie (39)

          نه تکلیف نویسنده روشن بود، نه تکلیف داستان و نه تکلیف ما که داشتیم میخوندیم.
        

          «مردن که چیزی نیست، زندگی نکردن هولناک است.»
        

          شاید دیگر هیچ وقت نمی‌دیدمش... دیگر به کلی غیبش زده بود... همه‌ی جسم و جانش توی چیزهایی که آدم‌ها تعریف می‌کنند حل شده بود... آه! وحشتناک است جداً... هر چقدر هم که آدم جوان باشد... وقتی اول بار متوجه می‌شود که خیلی‌ها را توی راه از دست می‌دهد... رفقایی که آدم دیگر نمی‌بیند... هیچ‌وقت هیچ‌وقت... مثل خواب تمام شده‌ند و رفته‌ند... تمام... غیب... که خود آدم هم یک روز غیبش می‌زند... شاید خیلی بعد... اما به هر حال، ناچار... با همه‌ی سیلاب هولناک چیزها و آدم‌ها... روزها... شکل‌هایی که می‌گذرند... هیچ‌وقت وا نمی‌ایستند... همه‌ی عوضی‌ها، آس و پاس‌ها، فضول‌ها، همه‌ی بنده‌خداهایی که زیر طاقی‌ها ول می‌گردند، با عینک، با چتر، با سگ‌توله‌های قلاده به گردن... همه‌شان، دیگر نمی‌بینی‌شان... دارند رد می‌شوند و می‌روند... توی خواب و رؤیاند با بقیه... با هم‌اند... بزودی تمام می‌شوند... غم‌انگیز است واقعاً... نفرت‌انگیز!... آدم‌های بی‌گناهی که از جلوی ویترین رد می‌شدند... یکدفعه بی‌اختیار دلم می‌خواست کار عجیبی بکنم... تن خودم از وحشت به لرزه می‌افتاد از این که بالاخره بدوم و بپرم سرشان... جلوشان وایستم... که حرکت نکنند... یخه‌ی کتشان را بگیرم... فکر احمقانه‌ای بود البته... اما... نگهشان دارم... که دیگر از جا جُم نخورند!... همان‌جا، دیگر ثابت بمانند... بی‌حرکت، همیشه!... دیگر نبینی که می‌روند و پیداشان نمی‌شود.
        

          سانسور و حذفیات واقعا کمر این کتاب رو شکسته، خصوصا در یک سوم پایانی کتاب شما عملا باید خودتون حدس بزنین که چه اتفاقی داره رخ میده، درست تو زمان های که متن کتاب درگیر یک نوع روایت توهم وار به دلیلی بیماری یکی از شخصیت ها میشه سانسور و حذفیات هم به شکل واضحی افزایش پیدا می‌کنه
        

          تو هر شب از داستان مردی، زن، خواهر و یا دخترش رو میکشه.
بخش ترسناک ماجرا اینجاست که، از زمان اتفاق های داستان (تقریبا آخر های دوره‌ی پهلوی اول و شروع پهلوی دوم) تا به امروز، وضعیت فرق خاصی نکرده و هنوز هم تو مملکت به همین شکل زن‌کشی داریم.
        

          زیرا در این جهانی که همه‌چیز می‌فرساید و می‌پوسد، آنی که از همه کامل‌تر فرو می‌ریزد و خاک می‌شود، و از آن حتی کمتر از زیبایی، اثری می‌ماند، غصه است.
        

          «زیستن گران‌بهاتر از آن است که انسان به چگونگی پایان یافتن آن، اهمیت ندهد.»
        

          داستان یکی از بهترین روزهای زندگی در کمپ‌های کار اجباری سیبری رو تعریف میکنه، نه جنایتی رخ میده، نه اتفاق وحشتناکی، اما ما از اول تا آخر کتاب، ترس از اتفاق هایی که می‌تونه هر لحظه رخ بده رو به خوبی احساس میکنم.
        

          نود و چهار دانشجو فقط برای بودن در یک تظاهرات مسالمت آمیز دستگیر میشوند و 19 ماه به تادیبی فرستاده میشن و نویسنده برای گذشت از فشار این 19 ماه 50 سال زمان لازم داشته تا جرات کنه که خاطرات اون دوران رو بنویسه.
حتما با خوندن داستان با بسیاری از اتفاق های داستان هم‌ذات‌پنداری میکنن و واقعا این اتفاق ها رو به خوبی درک میکنن
        

          این داستان کوتاه بیشتر شبیه به یک مونولوگ یک‌نفره است؛ صحبت‌های فردی از نسل قبل که نظرات انتقادی خودش را درباره دنیای مدرن بیان می‌کند. بنظر این‌ها در واقع نظرات خود یوسا باشند که از زبان شخصیت اصلی داستان — فردی سالخورده و مبتلا به فراموشی — گفته شدند.
        

          تا چند بخش آخر واقعا داستان خیلی معمولی پیش می‌رفت اما چند فصل آخر کتاب چندتا اتفاق جالب رخ میده که در نهایت باعث میشه کتاب از یه کتاب معمولی به یک کتاب خوب تبدیل بشه
        

          ‏آن زمان که هیچ‌چیز باقی نمانده باشد، باید که فریاد کشید. سکوت به‌واقع جرمی است علیه انسانیت.
        

          «ولی واقعیت این است که زندگی حتی قبل از اینکه ما برای همیشه ترکش کنیم، ترکمان میکند»
        

          مرحوم صدر رو من واقعا دوست داشتم ولی نمیشه این حقیقت رو پنهان کرد که کتاب های خیلی بهتر از نوع موضوعی که کتاب پسری روی سکو دنبال می‌کنه هست.
بنظرم بهترین بخش کتاب مربوط به فصل ایران هستش، جایی که نویسنده از خودش میگه، پدرش و برادرهاش و شروع علاقه اش به فوتبال شاید اگه بخش فوتبال ایران تو کتاب بیشتر بود نتیجه بهتری داشت.
بخش های دیگه کتاب ولی چندان برام جالب نبود
        

          مرادی کرمانی تو یک داستان ساده، به ساده ترین شکل ممکن از بدی های اوضاع اجتماعی و فرهنگی میگه و نکته اصلی ماجرا اینکه این داستان، داستان همین امروز ماست
شما میتونین هر فصل کتاب را (که داستان به نظر برای دوره پهلوی دوم باشه) تو زندگی امروزی و مردم همین امروز ببینی
تهمتزدن ، دروغگویی، غیبت کردن، کم کاری، و... هر صفت بدی که مردم این ده دارن و ماهم داریم و بنظر میرسه هیچ تغییری نکردیم
        

          قرن دیوانه‌ی من | ایوان کلیما

آنها می‌توانند مرا بکشند. اهمیتی نمی‌دهم.
در جایی که جنایتکاران از مجازات در امانند چه کسی می‌تواند زندگی کند؟
جایی که جانیان قدرتمند به حفاظت از قاتلان می‌پردازند و دیگران برای بخشی از غنیمت به دریوزگی مشغولند؟
        

          حتی با معیارهای داستان های جنایی که قبلاً به صورت هفتگی در مجله های کارگاهی هم منتشر میشد خیلی داستان دم دستی و نپخته ای داره
        

          «ژاک قضا و قدری و اربابش کتاب» عجیبه
داستان از جایی که معلوم نیست کجاست، شروع میشه و جایی که باز معلوم نیست کجاست، تموم میشه.
نه میدونیم کجا می‌خوان برن، نه میدونیم کارشون چیه و نه میدونیم از کجا دارن میان و آخر کتاب هم باز نمیدونم کجا رفتن و چی شدن (نویسنده سه تا پایان نوشته که خودمون انتخاب کنیم ازش)

داستان آدم رو یاد دن کیشوت میندازه ولی نه ژاک، سانچو هستش نه اربابش دن کیشوت و نه نویسنده سروانتس حتی جایی به سروانتس تیکه هم میندازه 

نویسنده از حضور ما به عنوان خواننده آگاه هستش، هر چند صفحه ای باهامون شوخی می‌کنه و سربه سرمون می‌ذاره
        

          داستان تو جلد سوم به طور چشم گیری افت می‌کنه، خیلی جاها توصیف ها و توضیحات خیلی طولانی میشه، به اندازی که در آخر های داستان طرف گرمانت احتمالا خواننده دیگه درست یادش نیست اول داستان چه اتفاق های رخ داده
        

          تنها زندگیِ براستی زیسته، ادبیات است.