بریده‌ کتاب‌های پارمیدا

دانشمندان دیگر، خود را به دو اردوگاه تقسیم کردند : "با اَیْنیشْتاین " یا "بَر اَیْنیشْتاین " هر بحث تازه‌ی علمی در دنیای علمْ حامیان و دشمنانی پیدا می‌کند که –هر دو طرف با روحیه‌ای حزبی، و تا حد نفرت‌انگیزی – بر ضدّ هم خشمگین‌اند. دنیای اندیشه دائماً پر است از دسته‌بندی و گرایش، که نشان از مراحل مختلف سنگ‌شدگی (تحَجُر و جمود) دارد. در هنر و ادبیات، این پدیده حتی بیشتر از این هم شایع است کوبیسم و سوررئالیسم هر یک نوعی حزب بودند بعضی «ژید»ی و بعضی «موراس»ی بودند. برای رسیدن به شهرت بد نیست که دارودسته‌ای از طرفداران آدم را دوره کرده باشند. طرفدارانی که روحِ حزبی تسخیرشان کرده. به همین سَبْک، فرق زیادی بینِ آدمِ حزب‌زده یا کلیسازده –یا ضدِ دین‌زده– نبود آدمْ یا "هواخواه " یا "ضدِ " ایمان به خدا، مدافع یا مخالف مسیحیت، و غیره بود. وقتی صحبت از دین می‌شد، بحثْ حتی به جایی می‌رسید که از "رزمندگان " صحبت می‌شد. حتی در مدرسه، آدم می‌تواند به سرش بزند که راهی برای انگیزش ذهن کودکان بهتر از این وجود ندارد که آنان را دعوت کند که "طرف" گیری کنند – "با ما " یا "بَر ما "، "طرفدارِ ... " یا "بر ضدِ ... " به بچه‌ها جمله‌ای از نویسنده‌ای بزرگ داده می‌شود و پرسیده می‌شود "موافقید؟ بله یا خیر؟ استدلال‌هاتون رو پخته کنید. " موقعِ امتحان، فلک‌زده‌های بیچاره که فقط سه ساعت وقت دارند ورقه‌هاشان را پر کنند، اولِ کار نمی‌توانند بیشتر از پنج دقیقه وقت بگذارند برای این که تصمیم بگیرند موافق‌اند یا نه. و با این حال، می‌توانست خیلی راحت‌تر به آنان گفته می‌شد: "روی این متن خوب فکر کنید، بعد فکرهایی رو که به ذهن‌تون میاد بنویسید. "

آزادی‌های مدنی و رفاه خصوصی در دامنۀ حکومتِ محدود می‌گنجند و تضمین آنها وابسته به شکل حکومت نیست. فقط جبر و زور که در فلسفه سیاسی از آن به عنوان حکومتی ناسره و مولودی حرامزاده یاد می‌شود، حکومتِ مشروطه یا حکومتِ قانون را از میان می‌برد. با این وصف، نباید فراموش کرد که آزادی‌هایی که در حکومتِ مشروطه به وسیلۀ قوانین تضمین می‌شوند، همه ماهیت منفی [negative\سلبی] دارند و در واقع «فی نفسه قدرت و اختیاری محسوب نمی‌گردند بلکه فقط در مقابل سوء استفاده از قدرت مصونیت ایجاد می‌کنند» و بدون آنکه اساسِ ادعا برای «شرکت در حکومت» قرار گیرند، تأمینی در برابر حکومت به وجود می‌آورند.

همیشه نه‌تنها تفاوت بلکه تخالفی موجود بوده بین کسانی که به گفتۀ توکویل «ظاهراً آزادی را دوست دارند ولی فقط از اربابان خود متنفرند» و آنان که می‌دانند «هر کس در آزادی به جستجوی چیزی جز خود آزادی برود، برای بندگی ساخته شده است.»

هر که شهروندان ونیز را نیک بنگرد، یک گروه آدمی که چنان آزادانه می‌زیند که بدمنِش‌ترینشان هم نمی‌خواهد شاه دیگران شود، مردمی که چنان زاده و پرورده شده‌اند که هیچ‌کدام از ایشان در پی برتری بر دیگران برنمی‌آید جز برای اینکه بخواهد در نگاهداری و پاسداری از آزادی گوی از همگنان خود ببرد و در این کار بهتر و سنجیده تر از دیگران بیندیشد و بکوشد، مردمی که از گهواره چنان ساخته و پرداخته شده‌اند که تمام خوشی‌های دیگر زمین را هم در ازای وانهادن سر سوزنی از آزادگی‌شان نمی‌ستانند، باری، هر که چنین مردمی را ببیند و سپس ایشان را ترک کند و کمی دورتر به تماشای مردمان در مملکت آنکه سلطان بزرگ می‌نامیمش بنشیند، مردمانی که گویی برای بندگی آن ارباب به دنیا آمده‌اند و خود نیز جز این نمی‌خواهند و برای حفظ سلطه‌ی او از زندگی خویش هم دست می‌شویند، آیا آنکه هر دو ملت را دیده است می‌تواند بپذیرد که این یکی‌ها و آن یکی‌ها سرشت و نهاد یکسانی دارند یا اینکه می‌پندارد که از شهر آدمیان بیرون آمده و به باغ وحش رسیده است؟

آن روزی که گاریبالدو، با تیری که به پیشانی‌اش خورد (سوراخی به اندازه‌ی سر سنجاقی و نه حتی به بزرگی یک دکمه)، در میدانی که مثل آینه برق می‌زد، جلو کافه‌ی سپلندیدو بر زمین افتاد، خواست پیش از مردن برای آخرین بار آنچه را که می‌خواست فریاد بزند. اما زبانش به فرمانش نبود و نتوانست جز غُلغُلکی که به صدای اجابتِ مزاجِ یک اسهالی می‌مانست، چیزی ادا کند، و آن را هم جز چند نفری که اطرافش بودند کسی نشنید. -مرگ بر شاه. (شروع (!)داستان)