بریده‌های کتاب احمدرضا اکرمی

کیست که بخواهد ماجراهای گذشته را زنده کند؟ به قول معروف "گذشته را نگیر به دل که می‌روی به زیر گل" یا به قول قدیمی‌ها " ناکرده گنه در این جهان کیست؟"

چه بهتر که انسان با شکوه و جلالِ شور عشق شجاعانه به عالم دیگر برود تا این‌که با گذشت سالیان ضعیف و چروکیده از صفحهٔ روزگار محو شود.

عمیق‌ترین دهشتِ روان آدمیْ یأس مطلق است؛ جایی که امید نمی‌تواند روزنه‌ای برای ورود به تاریکی بیابد. تصویر بوداهای متلاشی وسط مزرعه‌های سبز بامیان سندی ماندگار از تجسم شر مطلق آدمی است. وقتی شر مطلق پیشِ چشمت می‌آید وحشت از عمقِ تاریکیِ ضمیر انسان تا ابد با تو می‌ماند.

...به حیات آمده بود آیا تا به درازای نفَسی حتی هم‌دیوار جان تو باشد؟... ایوان تورگنیف

فکر کنم درون همه‌ی ما، یه خلأ وجود داره؛ شکافی که باید با یه چیزی پُر بشه. به نظر من، چیزی که می‌تونه این خلأ رو پر کنه کتاب و تمام تجربیاتیه که با کتاب خوندن به دست می‌آریم.

اگر شکفتن گل‌ها هر بهار تکرار می‌شود، چرا شادی‌ها تکرار نشوند؟!

زندگی ما... زندگی ما انسان‌ها به گل باشکوه تازه شکفته‌ای در دشت می‌ماند که بزی می‌آید و آن را می‌خورد. بعد دیگر از آن اثری نمی‌ماند...

آسیابان: هر چه ما داریم از پادشاه است. زن: چه می‌گویی مرد؛ ما که چیزی نداریم. آسیابان: آن نیز از پادشاه است!

«و آزادی هیچ‌وقت از دل اشغال اجنبی بیرون نمی‌آید.»

استبداد هر درخت ستبری را به اندازهٔ خودش کوتاه می‌کند. زمان که می‌گذرد، ما می‌مانیم و جنگلی که همهٔ درخت‌هایش کوتاه و بته‌وار شده‌اند. وای به جنگلی که سر نداشته باشد.

درد ما قحطی نان هست، اما بزرگ‌تر از آن قحطی خِرد است. ما کشوری استبدادزده‌ایم، آقای عامری، و هر جامعهٔ استبدادزده‌ای بی‌مسئولیت خواهد شد؛ چون دیگر کسی مملکت را از آن خود نمی‌داند. وقتی یک نفر برای تمام مردم تصمیم می‌گیرد و هر صدای مخالفی را هم خفه می‌کند، در نهایت کسی نمی‌ماند که برای مملکت دلسوزی کند.

منطق همه‌ی فلسفه‌های زیبا پیش فریاد یک کودک گرسنه فرو می‌ریزد.

آدم گاهی دشمنانش را به نوعی دوست دارد و از دوستانش احساس تنفر می‌کند

زمان انتقام می‌گیرد ولی انتقام‌هایش بعدا بیشتر بی‌حاصل بنظر می‌رسد

حکمرانی که قدرتش از همه بیشتر است لزوما ملتش از دیگران خوشبخت‌تر نیستند

درد این جاست که آدمیزاد روی زمین تنهاست.

می‌بایست ظهر هنگام بوده‌باشد که نطفه بستم می‌بایست ظهر هنگام بوده‌باشد که به دنیا آمدم من از کودکی دوست داشته‌ام انوار آفتاب را. اما از آن روز که چشمانت را دیدم دیگر به آفتاب بی‌اعتنا شدم چرا باید تنها دل به یک آفتاب بسپارم حال که دو آفتاب از آن من است؟ میخاییل کوزمین،عشق،۱۹۰۸

زن به من زل می‌زند. می‌توانم نگاهش را بفهمم. انگار دارد با چشم‌هایش هلم می‌دهد. این را من قبلاً هم در زن‌ها دیده‌ام. دیده‌ام که چطور آن‌ها را که با مهربانی و دل سوزی آمده‌اند، آمده‌اند تا واقعاً کمک کنند، از اتاق بیرون رانده‌اند و در عوض به موجودات ناچیزی چسبیده‌اند که در نظرشان هرگز چیزی بیش از اسب‌های بارکش نبوده‌اند. این حالت همان چیزی است که اسم آن را عشق گذاشته‌اند چیزی که از فهم فراتر است: آن غرور، آن میل ترسناکی که عریانی ما را می‌پوشاند، آن عریانی که با خود به دنیا آورده‌ایم و آن را با خود به اتاق عمل می‌بریم و سرکش و خشمناک دوباره با خود به زیر خاک می‌کشانیم.

+ می‌دونم دل تو پاکه، اولاف. - این روزا دل پاک مفت گرونه. + نه این‌طور نیست. این روزا داشتن دل پاک غیر عادیه. همه هم دنبالشن. تو غیر عادی هستی، اولاف. - فکر نمی‌کنم.

خشونت آخرین پناهگاه بی‌کفایتی است. پ.ن:جمله‌ای از آسیموف که نویسنده در پیشگفتار آورده.