دوست داشتنی.
      

        آن‌چه می‌ماند ایران است.
بیست و سه روز از تاریخ ایران. سوم تا عصر بیست و پنجم شهریور ۱۳۲۰. اشغال ایران توسط متفقین، برکناری رضاشاه و تاج گذاری محمدرضا. شخصیت اصلی داستان محمدعلی فروغی است که پیرمرد ۶۵ ساله ایست که بعد از ۶ سال خانه‌نشینی برای سروسامان دادن به این اوضاع قاراشمیش پس از اشغال کشور سکان دولت را در دست می‌گیرد و ایران را از این "پیچ تاریخی" به سلامت عبور دهد. حقیقتا شخصیت فروغی رو دوست داشتم.
      

        از اولین کارهای داستایفسکی که به شیوه‌ی طنز به نقد جامعه پرداخته
      

        جنایی خوب و خوش خوان از ژاپن
کم حجم
ترجمه روان
مناسب برای شب و زمانی که حال و حوصله کتاب سنگین نیست (از نظر من)
      

        کتاب متشکل از ۶ داستان کوتاه گزارش گونه است که درونمایه آن‌ها مرگ و عشق است. خوندنش تجربه‌ی بدی نبود. به یکبار خواندن می‌ارزد. فیلم بدون قرار قبلی برداشتی آزاد از یکی از داستان‌های این کتاب است.
      

        کتاب شرح نامه‌های بین هلین هانف آمریکایی، نمایشنامه‌نویس گمنام و کتاب‌خوان شوخ، و فرانک دوئل انگلیسی، یکی از فروشنده‌های کتابفروشی مارکس و شرکا، بین سال‌های ۱۹۴۹ تا ۱۹۶۹ است. چیزی که جالب و دوست داشتی بود برام این بود که چطور با ۳۰۰۰ مایل فاصله یه رفاقتی بین این دو نفر شکل می‌گیره که آدم رشک می‌بره به این رفاقت.
      

        جهانی رو تصور کنید که در اون نه اسم دارید، نه می‌توانید شغل خودتون رو انتخاب کنید، نه می‌توانید وسیله‌ای برای بهبود زندگی بشر تولید کنید و نه حتی برای «خود» زندگی کنید. این جهان کتاب سرود است. در جایی که بزرگ‌ترین گناه «خود» است و شما برای دیگران زندگی می‌کنید. یک حکومت مرکزی دنیا را اداره می‌کند و برای همه تصمیم می‌گیرد. برای تحصیل، شغل، زندگی و حتی فکر. و همه چیز در «ما» خلاصه می‌شود و کسی حق ندارد به «خود» فکر کند.
      

        «درد این جاست که آدمیزاد روی زمین تنهاست»
فوق العاده و دوست داشتنی.

      

        مزخرف. تا صفحه ۵۰ بیش‌تر نتونستم تحمل کنم.
با سلیقه من جور نبود
      

        تلخِ تلخِ تلخ.
فک نکنم به این زودی فراموشش کنم.
      

        داستانی طنز در نقد فضای جامعه نظام سوسیالیستی شوروی که فقط با چاپلوسی و پاچه خواری می‌توان امتیاز کسب کرد.
ترجمه روان بود و نثر کتاب به صورتی است که می‌توان سریع خواند.
بخش‌هایی از کتاب:
یقیم ادامه داد: «پس به من بگویید کجاست آن تساوی و عدالتی که ما این همه ازش دم می‌زنیم؟ کجاست؟ به من بگویید کجاست آن تساوی و عدالتی که روزنامه هایمان یکبند درباره اش حرف می زنند؟ آیا ما انقلاب کردیم که شاهد چنین بی عدالتی هایی باشیم؟» ص۹۴
.
من این حرف ها را فقط در خانه ام می زنم، زیرا حزب خواهان وفاداری ماست، نه عشق ما. من مجازم که از حزب بدم بیاید اما موقعی که لازم باشد من سرباز حزب خواهم بود.ص۱۱۳
.
تو فکر میکنی که اگر علیه رژیم شوروی ننویسی، ما می آییم و ازت تشکر می کنیم؟ نه، اشتباه میکنی. فقط کافی نیست که علیه ما نباشی. تو باید طرفدار ما باشی و علناً این طرفداری ات را هم در نوشته هایت و در سخنانت ابراز کنی.ص۱۱۸
      

        مجموعه‌ی 8 داستان کوتاه از نیکلای واسیلیویچ گوگول.
داستان‌هایی عالی و خواندنی که برای آشنایی با گوگول عالیست.
با اینکه از خواندن این کتاب بیش از دو سال می‌گذرد هنوز بعضی از داستان‌های آن بخصوص داستان شنل هنوز در ذهنم زنده است.
      

        مجموعه‌ای از 10 داستان کوتاه از  چخوف بزرگ بهمراه نقد و تفسیر. 
همه‌ی داستان ها دلچسب و خواندنی بودند.
کلا چخوف چه در داستان کوتاه چه نمایشنامه عالیست
      

        قاتل داستان پرداز

۱.خلاصه داستان از این قراره: اولاف یوهانسن برای رئیس باند مواد مخدر، دانیل هافمن، حسابرسی(قتل) می‌کنه. آخرین ماموریت هافمن برای یوهانسن کشتن زنشه که ماجراهای داستان رو شکل می‌ده.

۲.شخصیت پردازی یوهانسن جالب بود.نمی‌تونه سرقت کنه. نمی‌تونه به قصد فرار رانندگی کنه. تنها کاری که ازش بر میاد قتله که زن‌ها رو هم نمی‌کشه. با این که خوانش پریشه کتاب خوندن رو دوست داره و همین مسئله باعث میشه که خودش داستان کتاب رو تو ذهنش تصور کنه. انگار خودش قصه رو میگه.

۳. روایت سریع و بدون اضافه‌اش رو دوست داشتم.  کتاب خوراک اینه که یه سینمایی خوب ازش دربیاد. داستان ساده و سرراستی داره و میشه توی یه نشست خوندش برای مواقعی که بخواین یه کتاب بدون پیچیدگی و برای گذران وقت بخونین.

      

        کلا نوشتن بلد نیستم چه برسه به اینکه بخواهم راجع به داستایفسکی بزرگ بنویسم. بنظرم نوشته پشت جلد توضیح کافی باشه برای این کتاب:
[جن‌زدگان، یا به لفظ صحیح‌تر «شیاطین» داستان ملتی است که موازین اجتماعی را نمی‌شناسد، و بدین ترتیب به جای این که خود را نجات دهد، نابود می‌سازد.]
بنظرم داستایفسکی در این اثر آینده‌ی روسیه‌ای که الحاد و سوسیالیسم بر آن حاکم است را به تصویر کشیده. طرحی شیگالی‌یوف برای نظم و شکل جامعه در نظام بعدی ارائه می‌ده(یک دهم جمعیت آزادی کامل و نه دهم بقیه به صورت گله‌ای توسط آن یک دهم اداره میشه) کمابیش چیزی است که در شوروی اتفاق افتاد و این نشان دهنده‌ی تحلیل درست و صحیح داستایفسکی از الحاد و سوسیالیسم است.
مؤخره‌ی آخر کتاب به تحلیل «شیاطین» می‌پردازد که نگاه نسبتا عمیقی است به داستان و شخصیت‌ها که برای من خیلی مفید بود. تا یادم نرفته بگم اگر «ابله» رو نخوندین ازش بگذرین که یه اسپویل خیلی بد از اون داره.
بطور کل دوستش داشتم و شاید سال‌ها بعد دوباره بازخوانیش کنم. البته بعد از خواندن شاهکارهای دیگر داستایفسکی.