بیشترین چیزی که توجه‌‌ام را جلب کرد، افعال و ضمایر بود. اینقدر که دیگر گویا "خود" و یا "تو" وجود ندارد. فهم فضایی که دارد برای ما خیلی دشوار نیست و می‌شود خوب همراهی‌اش کرد.
نهایتا اینکه کتابی‌ست کوتاه، روان و خوش‌خوان با آرزو و خیال.
        

          جهانی رو تصور کنید که در اون نه اسم دارید، نه می‌توانید شغل خودتون رو انتخاب کنید، نه می‌توانید وسیله‌ای برای بهبود زندگی بشر تولید کنید و نه حتی برای «خود» زندگی کنید. این جهان کتاب سرود است. در جایی که بزرگ‌ترین گناه «خود» است و شما برای دیگران زندگی می‌کنید. یک حکومت مرکزی دنیا را اداره می‌کند و برای همه تصمیم می‌گیرد. برای تحصیل، شغل، زندگی و حتی فکر. و همه چیز در «ما» خلاصه می‌شود و کسی حق ندارد به «خود» فکر کند.
        

          فهمیدن معنی "من" بزرگترین لطفی‌ست که یک انسان در حق خودش می تواند بکند.
        

          وقتی که شروع کردم به خوندن این کتاب اولین چیزی که بهش فکر کردم این بود که این کتاب چقدر شبیه کتاب ۱۹۸۴ جرج اورول هست البته این کتاب فضای کمی روشن‌تر و امیدبخش‌تری داشت خواندن این کتاب رو به کسانی پیشنهاد می‌کنم که کتاب ۱۹۸۴ رو نخواندند یا کسانی که دوست دارند دوباره در این فضا کتابی رو بخوانند من سبک نوشتار این کتاب رو خیلی دوست داشتم و ترجمه خوبی داشت اسم کتاب هم خیلی برام جالبه و متنی که در زیر رنگ آبی جلد پنهان شده انگار که این یه تیکه از نوشتار به شکل سرودی میان کسانی که امید دارند به جهانی آزادتر در اومده و این خیلی زیرکانه است
        

          به‌شدت بی‌مزه و گل‌درشت. 
حتما اگر قرار باشه در ستایش فردیت کتابی بخونم، گزینه‌های بهتری هستن تا این کتاب که بعد از بیست صفحه پایانش معلومه. 
چه‌قدر هم نحوه گره‌گشایی‌ آخرش هم مسخره است حقیقتا!

        

          یکی از کتاب های خوبی بود که این چند وقت خوندم. با دید خیلی متفاوت نسبت به بقیه از این جهت که الان که همه جا صحبت از کمک به هم نوع و دیدن بقیه و برابری و کلمه (ما) میشه این کتاب برای توجه به (من) نوشته شده. داستان آینده ی وحشتناک بشر رو روایت میکنه که بعد از اتفاقاتی همه چیز نابود شده و کسی هم حق صحبت راجع به گذشته نداره. همه با هم زندگی میکنند و همه تصمیمات توسط شوراها گرفته میشه تا اینکه شخصی متفاوت فکر و عمل میکنه و بقیه ی داستان
        

          نوشته فاطمه تناسان (مترجم) درباره‌ی کتاب:
سرود روایت یک پادآرمان‌شهر است، تصویری کابوس وار از آینده‌ای که تمام هویت و فردیت انسان تحت کنترل است.استعدادها و نیازهای انسانی نفی می شود و انسان هیچ گونه حقی جز خدمت به دولت و جامعه ندارد،از زندگی آزادانه،عشق و شادی خبری نیست.
سرود سرگذشت انسانی است شوریده علیه این جامعه؛ آزاداندیشی که در بردگی نظامی است که اطاعت کورکورانه از دستوراتش را می طلبد،اما او ذهنش را قربانی این فرمان ها نمی کند.
آین رند در این کتاب همچون 1984، با ترسیم فضایی پر از وهم، غم آلود و اغراق آمیز که همه به نوعی مسخ و مقهور فرمان شوراها هستند، واقعیت آرمان های کمونیسم و فاشیسم را به تصویر می کشد.

        

          سرود از آین رند یه دیستوپیای کوتاه و قدرتمنده که درباره‌ی فردگرایی و آزادی در مقابل کنترل و همسان‌سازی مطلق حرف می‌زنه.

داستان توی یه دنیای آخرالزمانی می‌گذره که توش مفهوم فردیت از بین رفته. همه توی یه سیستم سختگیرانه زندگی می‌کنن، اسم ندارن، فقط توسط معانی از دست رفته و شعاری همراه با اعداد معرفی می‌شن.

سرود یه جور بیانیه علیه سرکوب فردیت و تفکره. آین رند با این داستان، ایده‌های فلسفی خودش درباره‌ی ابژکتیویسم رو پایه‌ریزی می‌کنه—ایده‌ای که تأکید داره فرد مهم‌تر از جمعه، و آزادی واقعی، فقط توی استقلال فکر و اراده‌ی شخصیه.

این کتاب در ستایش اومانیسم نیست. در ستایش فردگرایی هم نیست. سرود کتابی درباره دوباره پیدا کردن خود و دوباره بهم پوستن انسانهاست.

سرود، زبان آزادی انسان‌هاست. درباره ایستادن مقابل جوامع تمامیت‌خواه و متحجر که هیچگونه تجدد و  تغییر رو نمی‌پذیرن تا موقعیتشون به خطر نیوفته و انقدر این کار رو ادامه دادن که حتی خودشون یادشون رفته چرا اینطور رفتار می‌کنن.





        

          خب سال 1401 گذشت. تموم شد. خودش که رفت، چیزی ازش  می‌مونه؟ لااقل خاطراتش می‌مونه  و برای اهل کتاب و مطالعه، تجربه‌های مطالعاتی از چیزهای به‌یادماندنی‌ای است که با خودشون به سال جدید می‌برن.
قصد دارم بعضی از کتاب‌هایی  که امسال دوستشون  داشتم یا چیزی بهم اضافه کردن رو  براشون یاداشت بنویسم که در خاطره‌ی بهخوان هم بمونه.
مع‌الاسف از آین رند تا همین چند سالِ خیلی اخیر  چیزی به فارسی ترجمه نشده‌بود و هنوز که هنوز است بعضی از رمان‌های معروفش مثل "اطلس شانه بالا انداخت" به فارسی ترجمه نشده‌اند با اینکه تو فضای ادبیات سیاسی است که تو ایران جزو ژانرهای فراگیر مطالعاتی مردم است. خلاصه چند وقت است یه چیزایی ازش ترجمه شدن، مثل "کاپیتالیسم آرمان ناشناخته" و همین داستان کوتاهِ "سرود".
بریم سراغ خود این کتاب. اول اینکه پشت جلد کتاب رو نخونید، رسماً اسپویل داره. آخه این چه کاریه ناشرِ عزیز؟
از ویژگی‌های اساسی نوشته‌ها و داستان‌های آین رند کنایی بودن و زبان تند آنهاست که این داستانِ کوتاه نیز از این قاعده مستثنی نیست. از نکته‌های جدید و بدیع کتاب هم این است که نویسنده سعی کرده‌است با ایجاد تعلیق و کشش داستانی توسط ویژگی‌های دستور زبانی، داستان خودش رو روایت کنه که خلاقیت جالبی است. این ویژگی کار ترجمه کتاب رو هم سخت می‌کنه اما مترجم واقعا از پس ترجمه این اثرِ زبان‌محور درآمده است و ترجمه‌ی تمیز و تقریبا بی‌ایرادی را ارائه داده‌است.
در پایان اوصیکم به مطالعه‌ی این کتاب مختصر و جمع‌وجور.