بریده‌های کتاب ما ایوب نبودیم

شده‌ام کلکسیونر [] شکایت‌های بامزه‌شان مثل «یازده تا درد داشتم که الآنم بهش اضافه شده» ، «توی دلم ترامپولین میشه» ، «چشمم تلخ میشه»، «شکلات سفت -شیاف- دوست ندارم»، «قورتم درد میکنه»، «استخونام خراب شده»، «کله‌م سبز میشه» و «این گوشم گوش نمی‌کنه».

...کمکش کردم سر جایش بایستد. نگاهی کرد و با چهره‌ای منتظر پرسید «مامان دارمی؟» با تعجب نگاهش کردم «دارمی؟» یادم افتاد هربار در چنین شرایطی بهش گفته بودم «دارمت»...

ما آدم ها مدام در حال مراقبتیم، زیرا چاره ای نداریم. راه نجات مان مراقبت است، مراقبت مفر ماست. اما گفتن و نوشتن از مراقبت آن قدر ها هم آسان نیست.

اریک اریکسون، روانشناس شهیر، معتقد بود انسان در هر دوره از زندگیش با بحران‌هایی روبروست که لاجرم با یکی از فضائل اخلاقی حل خواهند شد.

مردم دوست دارند کسانی را پیدا کنند که بشود نقش های مقدس را به آن ها داد.کسی دیگر را بگذارند در تاقچه ی الگو و تمثال و بعد به قلعه های دورِ دست نیافتنی تبعیدش کنند.

مراقب مترجم درد هاست. رنج و زندگی را هم ترجمه می کند و خودش نیز در این میانه می بالد و بالغ می شود.

در مراقبت، چیزهای ظریفی از دست می‌روند مثل همین سکوت یا کلمه‌های تازه و چیزهای ظریفی بدست می آیند که حتی اسم هم ندارند. بدست آمده ها و از دست رفته‌های مراقبت بیشترشان نامرئی و دیریاب هستند و شبیه کانی های زیرزمینی، کند و ناملموس، در بستر سالیان شکل می‌گیرند.

ما مراقب‌ها یاد می‌گیریم صبورانه کارها را پیش ببریم. ما آهستگی را یاد می‌گیریم. ما گنج‌های خودمان را داریم.

مردم همیشه دوست دارند کسانی را پیدا کنند که بشود نقش های مقدس را به آنها داد... خیال شان راحت می‌شود که یکی دیگر رنج نقش های متعالی و مقدس را به عهده گرفته و حالا خودشان می‌توانند بی واهمه این پایین بمانند و آدمی معمولی با ضعف ها و لغزش های معمولی باشند... مراقب حتی مجاز نیست از جایگاه سلطان غم نزول کند.

اما من باز دلم برای رابطه‌ای که دست کم گاهی دوطرفه باشد، پر می‌زد.

شمشیر می‌گرید به حال زخم

چرخهٔ مراقبت مثل شجره نامه نیست که یکی در رأس باشد و بعد بشود دوتا و دوتا بشود چهارتا و هرچه جلوتر می آییم شاخه ها زیادتر شوند. در چرخهٔ مراقبت تعداد خطوط ارتباطی چندبرابر است و نسبت ها دائم تغییر میکند. همزمان هم میتوانی مراقبت کنی و هم مراقبت بشوی.

نکند این تکه از زیبایی جهان که به من چسبیده، روزی تصمیم بگیرد نرم‌نرم از تنم جدا شود؟

انسان در هر دوره از زندگی اش با بحران هایی روبروست که لاجرم با یکی از فضایل اخلاقی حل خواهند شد.

مراقب مترجم دردهاست. رنج و زندگی را هم ترجمه می‌کند و خودش نیز در این میانه می‌بالد و بالغ می‌شود.

به دست آمده ها و از دست رفته های مراقبت بیشترشان نامرئی و دیریاب هستند و شبیه "کانی "های زیرزمینی، کند و ناملموس، در بستر سالیان شکل می‌گیرد.

ما مجبور بودیم جای خودمان باشیم تا بفهمیم این احساس ناامنی و ترس یا آن استیصال و شرم، موهوم و خالی نیستند. نه ترس من با شنیدن جمله‌ی « نترس» از بین می‌رود، نه شرم آن زنی که به لباس زیر نیاز دارد اما از گرفتنش سرباز می‌زند.

اما من باز دلم برای رابطه ای که دست کم گاهی دو طرفه باشد، پر می زد...

ایستاده بودیم با بطری‌های آب معدنی، کنسرو، باند و گاز استریل و می‌گفتیم «چیزی لازم نداری؟ اگه کمک خواستی، من این جا هستم.» مثل جوان‌ترهایی که می‌خواهند در مراسم ختم کاری کنند و کمکی جز جفت‌کردن کفش‌ها و گرداندن سینی خرما از دستشان بر نمی‌آید. چنین حضوری صادقانه است اما کافی نیست. چرا که هر مراسمی بالاخره بزرگ‌تری می‌خواهد که به اندازه کافی مرگ دیده باشد و بداند هر کس دقیقاً باید چه کند.

توقع از دیگران رنجی ناخواسته را در من متبلور می‌کرد که تحملش بسیار سخت بود."