به این آقای جیمز هنسن خیلی علاقه‌مند شدم. نحوه‌ی پرداختنش به موضوع را خیلی دوست داشتم و ازش کلی چیز یاد گرفتم. اسم‌ها و مکاتبی را بهم معرفی کرد که حتماً باید درباره‌شان بیشتر بخوانم. حیف که ترجمه به قدر کافی خوب نبود. 
نویسنده در چند فصل به بررسی پاسخ چند پرسش مهم می‌پردازد:
شناختن یک مُراجع به چه معنا است؟
چه چیز مشاوره را اثربخش می‌کند؟
در ارتباط مشاوره حقایق کشف می‌شوند یا پدید می‌آیند؟
آیا مشاوران باید ایده‌ی حقیقت را کنار بگذارند؟
      

        این هفت داستان را به ترتیب بیشتر دوست داشتم:
۱- زنی از کُرک نوشته‌ی ژوزف کسل: نويسنده از دل جنگ استقلال ایرلند، موقعیتی یگانه را خلق کرده است که نفس در سینه‌ی آدم حبس می‌کند. توصیف‌ها بی‌نظیر اند و صفحات پایانی چنان اثرگذار اند که فراموش نخواهند شد. پیاده‌روی پایانی زن و مرد یکی از دراماتیک‌ترین موقعیت‌های داستانی است که با آن مواجه شده ام. بی‌شک این داستان انتخاب اولم از این مجموعه است.
۲- دیوار از ژان پل سارتر: داستان ۳ مرد محکوم به اعدام که با نزدیک شدن به ساعت اعدام، با رفتار و افکار و احساساتشان همراه می‌شویم. فارغ از پایان‌بندی شوکه‌کننده، توصیف احوالات کسی که می‌داند به زودی اعدام می‌شود در طول داستان میخکوب‌کننده است. توصیف‌های جسمانی دقیق و جزئی، بدن خواننده را نیز کرخت می‌کند. گویا یکی از مهم‌ترین داستان‌های اگزیستانسیالیستی قرن بیستم است.
۳- کهن‌ترین داستان جهان از رومن گاری: همه چیز خیلی درست و سر جایش است. مقدّمه‌ای روشنگر و بعد مسیر کوتاه حوادث داستان تا رسیدن به نقطه‌ی مهلک پایانی. گاری حرف نهایی‌اش را که آخرین دیالوگ داستان است به بهترین نحو عرضه می‌کند
۴- چگونه وانگ‌فو رهایی یافت از مارگریت یورسنار: برای من شاید غافلگیرکننده‌ترین داستان این مجموعه بود. در ابتدا حس کردم با فضای شرقی داستان همراه نخواهم شد و حال و هوایش به مزاجم سازگار نخواهد بود اما وقتی داستان را سر صبر و با حوصله خواندم عمیقاً از آن لذت بردم.  چه تصویرسازی‌های بی‌نظیری و چه پایان شکوه‌مند یگانه‌ای. 
۵- کرگدن‌ها از اوژن یونسکو: حتی اگر نمایشنامه‌ای  را که یونسکو بر اساس این داستان کوتاهش نوشته خوانده باشید باز هم از فضاسازی و توصیف‌های صریح یونسکو در این داستان لذت خواهید برد. 
۶- زن ناشناس از ژان فروستیه: گرفتار شدن شخصیت اصلی به وسیله‌ی یک عکس و آنچه بر سر زندگی‌اش می‌آید، خیلی درگیرکننده از آب درآمده است. باز هم فارغ از پایان‌بندی، مسیری که با شخصیت اصلی و هوس آرام‌نشدنی‌اش طی می‌کنیم هنر نويسنده را نشان می‌دهد.
۷- پالاس هتل تاناتوس از آندره موروا: داستانی دوست‌داشتنی است از این‌که نگاه ما به دنیا چقدر می‌تواند متأثر از تجربه‌ها، متفاوت باشد. هتلی که برای تسهیل خودکشی به مشتریان بالقوه نامه می‌نویسد به خودی خود ایده‌ی جذابی است و اتفاقاتی که در ادامه رخ می‌دهد هم یک نوع تلخی شیرینی هم‌زمان را در پایان برایمان رقم می‌زند.

روح استاد ابوالحسن نجفی عزیز شاد
      

        همان چیزی است که باید باشد. یک متن داستانی قشنگ که بچه‌ها (و ما) را وارد دنیایی می‌کند که از آن کمتر اطلاع داریم. مخاطب را به دنبال خود می‌کشاند و درباره‌ی هرچیزی که نیاز به توضیح داشته نیز، در انتهای کتاب توضیح می‌دهد. همه‌چیزِ کتاب زیبا و دوست‌داشتنی است. متن از زبان پسربچه است و سادگی روایتش و استفاده از صداهای طبیعت و کلماتی که بچه‌ها موقع ابراز احساسات می‌گویند، آن را دلنشین‌تر کرده است. تصویرسازی خیلی سرزنده و ر‌ؤیایی است. زمان و مکان  داستان، امروزی و بومی است و بچه‌ها را با سنت‌ها و فرهنگ مردم شمال آشنا می‌کند. 
در یک کلام این کتاب به شیرینی عسل است.
      

        برادرزاده‌های ۳ و ۵ ساله‌ی من هیچ کتابی را به اندازه‌ی این کتاب دوست ندارند. همیشه از من می‌خواهند برایشان بخوانم و هربار از موقعیت‌های آن حسابی خنده‌شان می‌گیرد. تصویرسازی کتاب حرف ندارد و موقعیت‌هایی که متن توصیف می‌کند را کامل می‌کند. در طولِ خواندن کتاب می‌توانید از بچه‌ها بپرسید که در تصاویر چه می‌بینند و خود متن هم موقعیت‌های تعاملی خوبی فراهم می‌کند که بچه‌ها را درگیر می‌کند و از خواننده‌ی صرف فراتر می‌برد. در ترجمه هم نکات زبانی بسیار هنرمندانه‌ای گنجانده شده است و با اصطلاحات مربوط به مو و سر خیلی ظریف بازی شده است. 
      

        کتاب بسیار کاربردی و مفیدی است. دست روی نقاط درستی در فرزندپروری گذاشته است. مشکلات را واقع‌بینانه در نظر می‌گیرد و مسیر امیدوارکننده‌ای را برای بهبودشان پیشنهاد می‌کند. به جای انبوه توصیه‌های پیچیده و غیر طبیعی، چند اصل مهم را پررنگ می‌کند که در  نظر گرفتنشان می‌تواند بسیار راهگشا باشد. البته عناصر فرهنگی را باید در بررسی راهبردها در نظر گرفت. مثلا بعضی از دیالوگ‌های جزئی یا برخوردهای خاصی که پیشنهاد می‌کند، شاید در محیط فرهنگی ما مؤثر نباشد ولی مهم مغز حرف نویسنده و نگرش بنیادینی است که ارائه می‌دهد که اتفاقا با آموزه‌های دینی ما نیز(البته در حدی که من می‌فهمم🙂) مطابقت دارد. 
ترجمه‌ی کتاب به قدر کافی خوب نیست و در جملات طولانی گاهی سردرگمی ایجاد می‌کند. البته معادل‌های خوبی (مثل عنوان کتاب) انتخاب کرده است.
کلیت رویکرد کتاب بیشتر به کار تربیت کودک می‌آید و در مورد نوجوان فکر می‌کنم باید اصول را در نظر گرفت ولی به راهبردهای متنوع‌تری فکر کرد.
برای من بهترین فصلش "دو واقعیت وجود دارد" بود که کمک کرد بپذیرم اگرچه ترجمه‌ی کتاب ایده‌آل نیست ولی ارزش خواندن دارد. (پایان‌بندی خلاقانه 😃)
پ.ن: البته واقعا آن فصل به نظرم بهترین فصل است.