یادداشت صادق سبط

        این هفت داستان را به ترتیب بیشتر دوست داشتم:
۱- زنی از کُرک نوشته‌ی ژوزف کسل: نويسنده از دل جنگ استقلال ایرلند، موقعیتی یگانه را خلق کرده است که نفس در سینه‌ی آدم حبس می‌کند. توصیف‌ها بی‌نظیر اند و صفحات پایانی چنان اثرگذار اند که فراموش نخواهند شد. پیاده‌روی پایانی زن و مرد یکی از دراماتیک‌ترین موقعیت‌های داستانی است که با آن مواجه شده ام. بی‌شک این داستان انتخاب اولم از این مجموعه است.
۲- دیوار از ژان پل سارتر: داستان ۳ مرد محکوم به اعدام که با نزدیک شدن به ساعت اعدام، با رفتار و افکار و احساساتشان همراه می‌شویم. فارغ از پایان‌بندی شوکه‌کننده، توصیف احوالات کسی که می‌داند به زودی اعدام می‌شود در طول داستان میخکوب‌کننده است. توصیف‌های جسمانی دقیق و جزئی، بدن خواننده را نیز کرخت می‌کند. گویا یکی از مهم‌ترین داستان‌های اگزیستانسیالیستی قرن بیستم است.
۳- کهن‌ترین داستان جهان از رومن گاری: همه چیز خیلی درست و سر جایش است. مقدّمه‌ای روشنگر و بعد مسیر کوتاه حوادث داستان تا رسیدن به نقطه‌ی مهلک پایانی. گاری حرف نهایی‌اش را که آخرین دیالوگ داستان است به بهترین نحو عرضه می‌کند
۴- چگونه وانگ‌فو رهایی یافت از مارگریت یورسنار: برای من شاید غافلگیرکننده‌ترین داستان این مجموعه بود. در ابتدا حس کردم با فضای شرقی داستان همراه نخواهم شد و حال و هوایش به مزاجم سازگار نخواهد بود اما وقتی داستان را سر صبر و با حوصله خواندم عمیقاً از آن لذت بردم.  چه تصویرسازی‌های بی‌نظیری و چه پایان شکوه‌مند یگانه‌ای. 
۵- کرگدن‌ها از اوژن یونسکو: حتی اگر نمایشنامه‌ای  را که یونسکو بر اساس این داستان کوتاهش نوشته خوانده باشید باز هم از فضاسازی و توصیف‌های صریح یونسکو در این داستان لذت خواهید برد. 
۶- زن ناشناس از ژان فروستیه: گرفتار شدن شخصیت اصلی به وسیله‌ی یک عکس و آنچه بر سر زندگی‌اش می‌آید، خیلی درگیرکننده از آب درآمده است. باز هم فارغ از پایان‌بندی، مسیری که با شخصیت اصلی و هوس آرام‌نشدنی‌اش طی می‌کنیم هنر نويسنده را نشان می‌دهد.
۷- پالاس هتل تاناتوس از آندره موروا: داستانی دوست‌داشتنی است از این‌که نگاه ما به دنیا چقدر می‌تواند متأثر از تجربه‌ها، متفاوت باشد. هتلی که برای تسهیل خودکشی به مشتریان بالقوه نامه می‌نویسد به خودی خود ایده‌ی جذابی است و اتفاقاتی که در ادامه رخ می‌دهد هم یک نوع تلخی شیرینی هم‌زمان را در پایان برایمان رقم می‌زند.

روح استاد ابوالحسن نجفی عزیز شاد