از آخرین باری که آدم کشتم بیست و پنج سال ،گذشته یا بیست و شش سال؟ به هر حال همین حدودهاست انگیزه ام آن وقتها آن جور که مردم معمولاً خیال میکنند، شوق به کشتن یا یک جور انحراف جنسی .نبود. یأس بود. امید به لذتی کاملتر هربار مقتول را دفن میکردم پیش خودم میگفتم دفعه بعد بهتر عمل میکنم. دلیل اصلی این که دست از گشتن برداشتم این بود که امیدم ناامید شد.

امام حسن علیه السلام در نامه به معاویه نوشتند: تو از کسانی هستی که به نام دین با دین بازی می‌کنی.

برف شاخه ها را خم کرده بود و در بارش بعدی حتما میشکستشان .آدم ها هم مثل درخت ها بودند. یک برف سنگین همیشه برشانه های آدم وجود داشتو سنگینی اش تا بهار دیگر حس میشد.بديش این بود که آدم ها فقط یک بار می مردند و همین یک بار چه فاجعه دردناکی بود.

او دوستم بود؛ تنها دوستم. و من یکی از چندین دوست او بودم.

اگه قراره وقتی آدم پیر می‌شه ، دلشم کوچیک شه ، از خدا می‌خوام هیچوقت منو پیر نکنه.

اگر فقط کتاب هایی را بخوانی که دیگران می خوانند همان طور فکر خواهی کرد که دیگران فکر می کنند.

به خودم می‌گویم زندگی عرصه ی بازی است و من باید مثل بازیگری با مهارت نقشم را ایفا کنم. موفق شدم یا نشدم،فقط شانه بالا می‌اندازم و می‌خندم.

زندگی هر چهره ای که داشته باشد، شهامت پذیرفتن سرنوشتم را دارم.

《بعضی ها ادم بدی میشن،چون کسی دوستشون نداره》

بوی نعش درخت‌ها زنده است، درست بر عکس نعش آدم‌ها.

فکر نکردن به هیچ چیز قدرتی است که هر کس ندارد!